Browning Dixie - Nazwij mnie jak chcesz.pdf - Browning Dixie - glinka7-1987

Browning Dixie

Nazwij mnie jak chcesz

„Nie była przygotowana na opowiadanie o ojcu. O człowieku, którego nazwiska

nie znała, który nie ożenił się z jej matką, który nawet nie chciał uznać własnego

dziecka."

WSZYSTKO ZDOBYŁA WŁASNYMI SIŁAMI

Po śmierci matki odziedziczyła pełen bolesnych wspomnień dom. Nie chciała w

nim mieszkać, więc postanowiła go odnowić i wynająć. I wtedy pojawił się on.

Stwierdził, że dom należy do niego. W jaki sposób oboje mogą być właścicielami

tego samego domu? Kim jest on, i kim właściwie jest ona?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Słońce zaszło i w domu szybko zrobiło się zimno. Brianna Fields spojrzała krytycznie na stojącą

pod drzwiami łazienki puszkę. Czy farba lateksowa zamarza? Ogrzewanie jest wyłączone i w

nocy będzie w domu lodownia. Przewidując to. spuściła nawet wodę z rur. Byłoby fatalnie, gdyby

cała harówka poszła na marne z powodu głupiej puszki, która pękła od mrozu. Uznała, że

najrozsądniej będzie zabrać tę farbę ze sobą. Nie miała ochoty po raz drugi cyklinować i

lakierować podłogi. Do odnowienia został jeszcze jeden pokój, a potem będzie można przekazać

domek agentowi, zajmującemu się wynajmem nieruchomości.

Po raz ostatni przyjrzała się swemu dziełu i uznała, że słusznie pomalowała nawet te miejsca,

które jeszcze tego nie wymagały. Anna lubiła białe ściany, ale dom był już stary i jasne kolory

podkreślały tylko nierówności tynku. Zresztą odnowienie pozwalało zapomnieć o niedawnym

wyglądzie i nastroju tego wnętrza - o półkach zapełnionych kolorowymi mot-kami wełny i o

gobelinach Anny wiszących w każdym pokoju, czekających, żeby Bree je wyceniła i wysłała do

Gatlinburga, Asheville czy do ich własnego butiku.

Bree nie mogłaby wynająć tego domu obcym, gdyby pozostało w nim cokolwiek, co

przypominałoby jej matkę. Wyprowadzała się stąd z ciężkim sercem, lecz

Dixie Browning

nie miała innego wyjścia. Dalsze mieszkanie w domu po matce przerastało jej możliwości,

zarówno emocjonalne jak i finansowe.

Ich dawna, wspólna sypialnia miała teraz odcień różowego melona, salon zaś - szarawej ostrygi.

W łazience dominowała stonowana zieleń, i taki też kolor przybrały włosy Bree. Stwierdziła to ze

zdumieniem gdy natrafiła palcami na swój sztywny od farby koński ogon, pierwotnie mający

odcień rudoblond.

Przynajmniej pasuje do moich oczu, powiedziała do siebie, wywołując echo w pustych pokojach.

Drugą, większą sypialnię Anna zaadaptowała niegdyś na pracownię. Odkąd Bree sięgała

pamięcią stały tam trzy krosna, a słońce wpadało przez okna' nasycając barwami pokój

wypełniony radosnym śmiechem Anny. Nucąc nie kończące się piosenki bez słow, matka

przebiegała zręcznymi palcami po krosnach, wyczarowując wizje swojej marzycielskiej duszy,

tkając zwiewne, bajkowe suknie, szale i gobeliny o niepowtarzalnych barwach, takich jakie mają

surowe, postrzępione szczyty Smoky Mountains czy tez łagodne, zielone wzgórza Tennessee.

Bree zaplanowała pomalowanie pracowni na końcu. Miała to zrobić dopiero następnego dnia.

Już wybrała kolor - żółty, słoneczny, mający rozjaśnić smutek wspomnień. Jeśli nowym

właścicielom się nie spodoba, niech sami go zmieniają, pomyślała, wycierając ręce w starą,

pochlapaną farbami bawełnianą bluzę. W zamyśleniu spojrzała na kilka kartonów których nie

zdążyła zabrać w czasie wyprowadzki Krosna i zapasy przędzy oddała na przechowanie

najbliższej przyjaciółce Anny, Lindzie Redd z Gatlin-burga, która również zajmowała się

tkactwem Nie była jednak w stanie przejrzeć starych listów, wycin-

Nazwij mnie jak chcesz

ków prasowych i fotografii, które zostały po matce. Nawet teraz, po siedmiu miesiącach, gdy

porządkowała je i wkładała do pudeł, przeżyła wiele niespodziewanych wzruszeń. Anna była jej

matką, ale Bree często wydawało się, że mogłaby być jej siostrą, a czasami nawet córką.

Wzdrygnęła się, z niechęcią wracając do rzeczywistości. Trzeba było jechać. Zaczęła się mocować

z ciężkimi okiennicami, aby zamknąć je od wewnątrz na haczyk. Uporawszy się z oknami,

chwyciła pierwszy ze stosu karton i niosąc go przed sobą ruszyła do samochodu, po drodze

otwierając sobie drzwi wejściowe łokciem i zamykając je kopnięciem. Na dworze ściemniało się i

robiło coraz chłodniej. Przeszedł ją dreszcz. Kiedy jechała tu rano, nie wzięła nawet kurtki, gdyż

zapowiadał się słoneczny dzień.

Niepotrzebnie zamknęła samochód. Musiała teraz postawić ciężkie pudło na masce i wrócić do

domu po kluczyki. Szybko wbiegła na ganek i szarpnęła zimną klamkę. Szarpnęła raz, drugi,

trzeci, aż wreszcie zaklęła soczyście. Jak mogła zapomnieć o zatrzaskowym zamku! Teraz

zamknięty był i dom, i samochód. Na domiar złego było ciemno i zimno, a miała na sobie tylko

bluzę i tenisówki. Nie mogła też liczyć na pomoc sąsiadów. Zaniedbane domy naokoło stały

puste. Kiedy zlikwidowano zakłady włókiennicze, pracownicy, dla których osiedle zostało

zbudowane, stopniowo się wyprowadzali. Tylko ich dom zawsze był zadbany i świeżo poma-

lowany, głównie dzięki staraniom Bree. Pilnowała, by każdej wiosny posadzić kwiaty w

skrzynkach za oknami i starannie pielęgnowała maleńki trawnik. Ostatnio pojawiła się szansa,

by okolica znów ożyła.

Dixie Browning

Niskie czynsze zaczęty przyciągać studentów i yuppies - młodych, prężnych ludzi dopiero

zaczynających karierę w biznesie.

Może niedługo mieszkałoby się tu inaczej - ale Bree straciła serce do tego miejsca, gdy zabrakło

Anny. Matka i córka żyły w niepowtarzalnej symbiozie cudownie się uzupełniając. Anna była

bardzo utalentowana, lecz stawała się zupełnie bezradna, gdy chodziło o zarabianie pieniędzy i

codzienne bytowe problemy. Za to Bree była niesłychanie praktyczna. To ona zajmowała się

wysyłką dzieł matki do sklepów w Gatlinburgu i Asheville, a potem do artystycznego butiku,

który otworzyła w niedalekiej Chattanoodze. Wzrastała w otoczeniu mistrzów przeróżnych

artystycznych rzemiosł i zdobyła nawet kilka umiejętności, nigdy jednak nie miała pasji

tworzenia i prawdopodobnie byłaby tylko zwykłym wyrobnikiem. Miała natomiast duże

zdolności menedżerskie i potrafiła je znakomicie wykorzystać, zajmując się promocją i sprzedażą

wyrobów sztuki użytkowej, na której sie znała.

Teraz jednak, trzęsąc się z zimna przed własnymi drzwiami, głęboko żałowała, że nie ma talentu

włamywacza.

- Cholera, że też musiałam najpierw zamknąć okiennice! - klęła patrząc na niedostępny jak

forteca . dom, majaczący w słabym świetle nielicznych latarni. - Nie mam nawet karty

kredytowej - mruknęła z żalem. Zresztą, nawet gdyby miała ten sztywny plastykowy kartonik,

który, jak zapamiętała z filmów, świetnie nadawał się do podważania wszelkich zamków, i tak

tkwiłby on teraz w torebce za zatrzaśniętymi drzwiami.

- Do licha ze starymi ruderami! - zaklęła jeszcze

Browning Dixie - Nazwij mnie jak chcesz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: