Carleen Sally - Następca tronu.pdf - Carleen Sally - glinka7-1987

Steward Sally

(Sally Carleen)

Nast ę pca tronu

R0ZDZIAŁ PIERWSZY

Drzwi Otworzyły się z hukiem i Joshua, tak szybko, jak

pozwalały mu na to jego malutkie nóżki, rzucił się ku matce. Za nim,

radośnie szczekając, wybiegł duży pies, który miał w sobie coś z

jamnika i coś z owczarka szkockiego, choć tak naprawdę wyglądał

jak koń i był zwykłym mieszańcem. Jego radosne szczekanie niczym

echo wtórowało okrzykom dziecka:

- Mama, mama, mama!

Mandy Crawford podbiegła do ganku i, jak zwykle, złapała

Josha w momencie, gdy miał fiknąć kozła z trzech schodków.

Chłopczyk aż krzyknął z radości, gdy matka uniosła go nad głowę i

zawirowała z nim jak karuzela.

- Jak tam, syneczku? Dasz mamusi całuska?

Mały zrobił śmieszną minę i pociesznie cmoknął Mandy w

policzek.

Pies, szczekając i merdając ogonem, niecierpliwie czekał na

przywitanie swojej pani. Mandy przez chwilę bawiła się jego uszami

- jednym oklapłym i drugim, wiecznie czegoś nasłuchującym.

- Książę, dobry piesek - pochwaliła go, wiedząc, jak bardzo

chciałby, wskoczyć jej na ramiona. Nie robił tego, gdyż miała na

sobie wyjściowe ubranie.

- Dobly piesiek - zawtórował Josh i zaczął wyrywać się, by

pocałować psa.

- Masz dobre serduszko, kochanie, ale pieska nie wolno

całować. - Mandy weszła z chłopcem do domu. - Byłeś dzisiaj

grzeczny? Słuchałeś się babci?

Babcia, Nana, ciocia Stacy - tylko te słowa dało się zrozumieć z

jego dziecięcego gaworzenia, ale Mandy i tak czuła się dumna,

wszak rodzina była dla niej najważniejsza.

- Mamo! Już jestem! - zawołała. - Chyba czuję zapach

pieczonego kurczaka. Kiedy wróci tata? Pewnie dziś zamknie sklep

wcześniej. Jest tak gorąco.

- Jesteśmy w kuchni, kochanie. - Głos matki był jakiś

nienaturalny.

Mandy zawahała się. Poczuła lekki niepokój. Odkąd trzy lata

temu zmarł jej dziadek, wszędzie doszukiwała się kłopotów. Musi

wziąć się w garść. Życie nie jest takie złe, nie można ciągle się bać.

Trzymając Josha za rękę, minęła jadalnię i weszła do starej,

przestronnej kuchni. Było to jasne pomieszczenie, zalane złotym

światłem padającym z okien i przez przeszklone drzwi prowadzące

na tylnie podwórko. Pomalowane na biało szafki odbijały i

wzmacniały światło, a żółte zasłony, wiszące po bokach okien, lekko

trzepotały w podmuchach wentylatora. Kuchnia była ulubionym

miejscem Mandy. To właśnie tutaj przeważnie zbierała się cała jej

rodzina.

Stojąc przy kuchence gazowej, matka Mandy układna na

talerzach porcje kurczaka. Nie mogło być mowy o pomyłce - na jej

twarzy wyraźnie rysował się niepokój. Mandy poczuła mrowienie na

plecach. Czy matka była chora? A może coś się stało z dzieckiem,

które niedługo miała urodzić jej bratowa?

Niczym potężny magnes, jej wzrok przyciągnął prostokątny

dębowy stół, zajmujący prawie połowę kuchni. Dopiero teraz

dostrzegła nieznajomego, który siedział między jej siostrą Stacy a

babcią. Mężczyzna wstał z krzesła.

Mimo ciągle pracującego wentylatora, w pomieszczeniu było

duszno. Jednak powaga na twarzach domowników sprawiła, że

Mandy poczuła chłód na całym ciele.

- Mandy, mamy gościa - oznajmiła matka dziwnie stłumionym

głosem.

Dziewczyna przyjrzała się uważniej wysokiemu, eleganckiemu

mężczyźnie. Był bajecznie przystojny, miał kwadratową szczękę i

wyraziste rysy twarzy. Jego włosy były tak czarne, jak letnie niebo

tuż przed świtem, a niebieskie oczy przypominały to samo niebo

godzinę później. Przez chwilę w tych oczach można było dostrzec

głębię i kuszącą obietnicę, lecz pewnie była to tylko złudna gra

światła. W następnym momencie jego spojrzenie było tak lodowate,

jak mroźny styczniowy dzień, kiedy to trudno marzyć o końcu zimy.

Mandy czuła, że coś ją do niego przyciąga, lecz jednocześnie

nieznajomy wzbudzał w niej strach.

Na jego twarzy malowało się opanowanie i stoicki spokój. Stał

wyprostowany niczym żołnierz, jakby we krwi miał wojskowe

reguły i karność. To zachowanie doskonałe pasowało do jego

nienagannego ciemnego garnituru, białej koszuli i konserwatywnego

krawata. Był jednak lipiec i nikt w Teksasie nie nosił teraz garnituru.

Matka Mandy zgasiła płomień pod pustą patelnią i, nie wiedząc,

co zrobić z rękoma, skubała nerwowo swój fartuch.

- Mandy, to jest Stephan Reynard. Panie Reynard, a to moja

córka, Mandy.

Stephan Reynard, książę Kastylii!

O Boże! Przecież to jest wujek jej adoptowanego synka! Brat

Lawrence'a, ojca Josha.

Smakowity zapach pieczonego kurczaka stał się nagle mdły i

nieapetyczny. Pokój zawirował jej przed oczyma, a wyraźnie

widziała jedynie twarz gościa.

Gwałtownie chwyciła Josha i przycisnęła go rozpaczliwie do

piersi. Od razu powinna dostrzec podobieństwo Stephana do jego

brata. Mieli podobne rysy twarzy i to samo, sztywne zachowanie.

Jednak oczy Lawrence'a Reynarda były czułe i smutne, jak oczy

poety i marzyciela. Stephan na pewno nie był ani poetą, ani

marzycielem, bo jego oczy patrzyły na świat z chłodnym dystansem.

- Dzień dobry, panno Crawford. - Akcent miał taki sam jak

brat... jakby brytyjski, ale z głęboką nutką jakiegoś innego -

szkockiego, może irlandzkiego.

- Czego pan chce? - chłodno burknęła Mandy.

Jej szesnastoletnia siostra stała z bolcu ze skrzyżowanymi na

piersi rękoma.

- Hej, Josh, chodź do cioci Stacy. Pójdziemy pobawić się z

Księciem.

Josh wyciągnął rączki w kierunku dziewczyny, a Mandy,

chociaż niechętnie, pozwoliła mu z nią odejść.

- Z księciem? - zapytał Reynard, unosząc ciemne brwi ze

zdziwienia.

- To nasz pies - odrzekła dumnie Mandy. - Nazywamy go

Księciem, ale czasami bywa tu nawet królem...

- Rozumiem - powiedzie.

Szklane drzwi trzasnęły za Stacy i Joshem.

- No dobrze, czego pan od nas chce? - Mandy ponowiła pytanie,

tym razem bardziej natarczywie.

- Mandy! - Matka upomniała ją surowo. - Gdzie są twoje dobre

maniery? Pan Reynard jest naszym gościem.

- W porządku, pani Crawford - rzekł. - To nie wizyta

towarzyska.

- Też tak myślę - syknęła Mandy.

- Może moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy? - zapytał

Reynard.

- Nie mam przed rodziną żadnych tajemnic. - Mandy

skrzyżowała ręce na piersi, nie chcąc ustąpić. - Powinniśmy jeszcze

poczekać na mojego ojca i brata, Darryla. No i na jego żonę, Lindę.

Wtedy będziemy w komplecie. Zrobimy prawdziwe królewskie

zgromadzenie. Jeśli pan o tym nie słyszał, to proszę przyjąć do

wiadomości, że w Ameryce właśnie rodzina jest klasą, która rządzi.

- Mandy. - Rita Crawford podeszła do córki i objęła ją

ramieniem. - Może zaprosisz pana Reynarda do salonu? Tam jest

znacznie chłodniej.

Mandy w proteście potrząsnęła głową.

- Nie, to dotyczy nas wszystkich. Mam rację, panie Reynard?

Gość lekko skinął głową i wskazał na wolne krzesło przy stole

naprzeciwko niego.

- Zgoda. Więc może zechce pani zająć miejsce w tym

królewskim zgromadzeniu?

- Mamo, może ty usiądziesz? - Mandy uniosła brew. - Ja sobie

postoję. Tak chyba będzie stosowniej w obecności monarchy.

Mężczyzna, naśladując ją, również skrzyżował ręce na piersi i

Mandy zauważyła, że w jego wykonaniu był to gest o wiele bardziej

wyniosły. Kąciki ust Reynarda delikatnie się uniosły, co sprawiało

wrażenie uśmiechu na jego dotychczas poważnej twarzy. Mandy po

raz pierwszy zobaczyła w tym mężczyźnie coś, co tak mocno i

niewytłumaczalnie pociągało Alenę, jej przyjaciółkę, do Lawrence'a

Reynarda. Musiała przyznać, że również Stephan miał w sobie ten

sam nieodparty urok, choć okoliczności, w których się poznali, nie

były miłe.

- Przed chwilą trzymała pani na rękach następcę tronu - zaczął

Stephan. - Myślę, że formalności mamy za sobą.

Mandy, od momentu gdy usłyszała, kim jest ten człowiek,

Carleen Sally - Następca tronu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: