Watt Evans Lawrence - 01 Niedoczarowany miecz.pdf - Ebooki(1) - summer_rain_

L AWRENCE W ATT -E VANS

N IEDOCZAROWANY M IECZ

(P RZEŁO ś YŁA : E L ś BIETA G EPFERT )

SCAN- DAL

Cz ęść I

WIRIKIDOR

ROZDZIAŁ I

Bagno cuchn ę ło, a ostry i słony zapach zdawał si ę wypełnia ć głow ę Valdera. Przez

dług ą chwil ę spogl ą dał ponad labiryntem k ę p wysokich traw i jeziorek płytkiej wody, a potem

niech ę tnie ruszył naprzód. Grunt poddał si ę i but zaton ą ł po kostk ę w szarobr ą zowym błocie.

Valder rzucił przekle ń stwo, potem za ś miał si ę ze swej zło ś ci i pobrn ą ł dalej.

Wiedział, Ŝ e wróg był o jak ąś godzin ę za nim. W porównaniu z tym bagno wydawało

si ę jedynie drobn ą niewygod ą .

Po lewej stronie było otwarte morze, po prawej niesko ń czony pusty las,

prawdopodobnie pełen północerskich patroli i stra Ŝ ników, ludzkich albo niekoniecznie. Gdzie ś

z tyłu pod ąŜ ali trzej północerze, którzy ś cigali go od czterech dni. Przed nim, wilgotne, zielone

i cuchn ą ce, le Ŝ ały nadbrze Ŝ ne mokradła.

Mógłby skr ę ci ć w prawo, unikn ąć bagien i spróbowa ć zgubi ć prze ś ladowców w ś ród

drzew, ale uciekał przez las od czterech dni i jako ś nie stracili jego tropu. Mo Ŝ e mokradła b ę d ą

lepsze.

Po kilku długich powolnych krokach w błocie trafił na kawałek twardego gruntu; gdy

stan ą ł na nim, brudna woda wylała si ę z butów, które ju Ŝ od sze ś ciu dni nie były szczelne.

Bagienna trawa zaszele ś ciła gło ś no, gdy ruszył naprzód po w ą skiej grobli. Znieruchomiał i

obejrzał si ę przez rami ę , lecz nie dojrzał niczego prócz niezakłóconej linii sosen. Opadł na

ziemi ę , by chwil ę odpocz ąć .

Mokradła to pewnie pomyłka, powiedział sobie, gdy smród dotarł do jego nozdrzy.

Miał wra Ŝ enie, Ŝ e tutaj Ŝ aden ruch nie jest mo Ŝ liwy bez hałasu - szeleszcz ą ca trawa była lepiej

słyszalna ni Ŝ chrz ę st sosnowych igieł, chlupanie błota niewiele lepsze, a wrogi czarownik z

pewno ś ci ą dysponował jakim ś zakl ę ciem, czy talizmanem, które poprawiało słuch. Nawet

dwóch pozostałych północerzy mogło dysponowa ć słuchem ostrzejszym ni Ŝ zwykle. Z tego co

widział, Valder był niemal pewien, Ŝ e przynajmniej jeden z nich to shatra - pół człowiek, pół

demon, chocia Ŝ w ludzkiej postaci. Trudno było z czym ś pomyli ć te niesamowicie płynne,

mi ę kkie ruchy.

Wszyscy trzej mogli by ć shatra; je ś li chcieli, demoniczni wojownicy potrafili

maskowa ć swe ruchy. Jeden z prze ś ladowców był czarownikiem, ale Valder słyszał w

koszarach, Ŝ e niektórzy czarownicy s ą shatra. Wydawało mu si ę bardzo niesprawiedliwe, by

jeden wrogi Ŝ ołnierz miał przewag ę na obu polach, ale wiedział, Ŝ e Ŝ ycie jest czasami bardzo

niesprawiedliwe.

Nikt nie był pewien, do czego zdolni s ą shatra, ale ogólnie wierzono, Ŝ e posiadaj ą

magicznie czułe zmysły, chocia Ŝ pewnie nie na takim poziomie, jaki mo Ŝ e osi ą gn ąć dobry

czarownik. Valder musiał wiec zakłada ć , Ŝ e ś cigaj ą cy patrol potrafi go zobaczy ć , usłysze ć i

wyw ę szy ć o wiele lepiej, ni Ŝ mógłby to zrobi ć on sam.

Tylko dzi ę ki szcz ęś ciu udało mu si ę utrzyma ć przed nimi przez cztery dni. Wyczerpał

ju Ŝ kilka przygotowanych wcze ś niej zakl ęć na zmylenie po ś cigu, jednak Ŝ adne nie działało

zbyt długo, a kompanijny mag nie wyposa Ŝ ył go w nic przydatnego w walce. Valder był

przecie Ŝ tylko zwiadowc ą - w razie spotkania z przeciwnikiem miał ucieka ć do obozu i ostrzec

przeło Ŝ onych, a nie walczy ć . Zreszt ą nie interesowała go chwalebna ś mier ć w bitwie. Był po

prostu jednym z trzech milionów poborowych Ŝ ołnierzy Ethsharu, który próbował przetrwa ć , a

dla zwykłego człowieka, w starciu z shatra, oznaczało to ucieczk ę .

Przez pewien czas uciekał noc ą , poniewa Ŝ wi ę kszy ksi ęŜ yc był ju Ŝ w pełni, gdy

rozpocz ą ł si ę po ś cig. Niestety, magiczny wzrok, który otrzymał, wychodz ą c na rutynowy

samotny patrol, wyczerpał si ę ju Ŝ sze ść nocy temu.

G ę ste poranne mgły pomogły mu nie gorzej od ksi ęŜ yca; na pocz ą tku biegł na ś lepo,

nie maj ą c Ŝ adnego celu, wi ę c nie przejmował si ę zgubieniem drogi we mgle; uwa Ŝ ał tylko,

Ŝ eby nie spa ść z urwiska. Ś cigaj ą cy musieli jednak ostro Ŝ nie pod ąŜ a ć jego ś ladem, co kilka

kroków wykorzystuj ą c magiczne tropienie. Nie posiadali chyba Ŝ adnych nienaturalnych,

czarnoksi ę skich czy demonicznych ś rodków umo Ŝ liwiaj ą cych widzenie przez mgł ę .

No i oczywi ś cie przeciwnik musiał od czasu do czasu zatrzymywa ć si ę na posiłki albo

poszuka ć wody. On nie musiał je ść ani pi ć . Sprawiło to ostatnie magiczne zakl ę cie, które

wci ąŜ jeszcze działało - jedyny pozostały czar; wiedział, Ŝ e je ś li i ten si ę zu Ŝ yje, b ę dzie

zgubiony. Mag jego oddziału znał si ę na swojej robocie i Valder nie odczuł dot ą d najl Ŝ ejszych

objawów głodu czy pragnienia. Wymacał w sakiewce magiczny kamie ń krwawnika i upewnił

si ę , Ŝ e wci ąŜ jest bezpieczny.

Teraz jednak, kiedy dotarł do tego cuchn ą cego słonego bagna, zacz ą ł si ę zastanawia ć ,

czy szcz ęś cie go nie opu ś ciło. Usiadł na trawiastej grobli i ś ci ą gn ą ł buty, by wyla ć brudn ą

wod ę .

Tak naprawd ę , uznał, szcz ęś cie opu ś ciło go dwa miesi ą ce temu, kiedy wróg dokonał

zaskakuj ą cego ataku znik ą d i przebił si ę a Ŝ do morza, spychaj ą c siły Ethsharu wzdłu Ŝ

wybrze Ŝ a, dalej od lasów, na otwarte równiny. Było to zdarzenie wr ę cz niezwykle pechowe

dla Valdera, który podczas ataku był na samotnym patrolu i kr ąŜ ył po lesie, wypatruj ą c ś ladów

wroga.

Szukał sabota Ŝ ystów czy te Ŝ partyzantów, a nie całej północnej armii.

Nadal nie rozumiał, w jaki sposób przeciwnik przebił si ę tak szybko. Kiedy wrócił do

obozu, zobaczył północerzy chodz ą cych tam i z powrotem w ś ród dymi ą cych ruin jego bazy,

le Ŝą cej pomi ę dzy nim a liniami Ethsharu. Nie spotkał Ŝ adnych zwiadowców, Ŝ adnej przedniej

stra Ŝ y... Nic go nie ostrzegło. Fakt, Ŝ e wysłano go samego, ś wiadczył o tym, Ŝ e przeło Ŝ eni nie

spodziewali si ę Ŝ adnych znacz ą cych sił przeciwnika w promieniu co najmniej kilkunastu mil.

Maj ą c nieprzyjaciela z południa, morze z zachodu, a na wschodzie - a Ŝ do granic

Pomocnego Imperium - nic prócz le ś nej dziczy, skierował si ę na północ. Miał nadziej ę oddali ć

si ę od obcych sił, znale źć albo zbudowa ć sobie łód ź i przepłyn ąć wzdłu Ŝ brzegu a Ŝ do linii

Ethsharu. Wróg nie mógł si ę przebi ć zbyt daleko na południe, z pewno ś ci ą nie dalej ni Ŝ do

Fortecy generała Gora. Valder nie znał si ę na łodziach, ale był prawie pewien, Ŝ e przeciwnicy

nie wiedz ą wi ę cej. Północne Imperium było krajem l ą dowym; w ą tpił, czy istniała tam jaka ś

flota.

Na nieszcz ęś cie Ŝ ołnierze pod ąŜ ali za Valderem wzdłu Ŝ brzegu nie z powodu jego

obecno ś ci, tylko dlatego - jak mógł si ę domy ś li ć - Ŝ e obawiali si ę ethsharyjskiego desantu.

Pod ąŜ ał wi ę c wci ąŜ dalej, utrzymuj ą c dystans przed zwiadowcami nieprzyjaciela.

Czterokrotnie zatrzymywał si ę na wystarczaj ą co długo, by zacz ąć prac ę nad tratw ą , lecz za

ka Ŝ dym razem północny patrol podchodził tak blisko, Ŝ e Valder musiał ucieka ć , nim zdołał

zbudowa ć co ś zdolnego do Ŝ eglowania.

Ale cztery dni temu był nieuwa Ŝ ny. Zauwa Ŝ ył go północerz, poruszaj ą cy si ę z

nieludzko płynn ą gracj ą i szybko ś ci ą shatra. Od tego czasu Valder uciekał. Kiedy tylko mógł,

starał si ę drzema ć ; u Ŝ ywał ka Ŝ dej sztuczki, jaka przychodziła mu do głowy, ka Ŝ dego zakl ę cia,

jakim dysponował.

Ś ci ą gn ą ł z prawej nogi skarpetk ę , wykr ę cił j ą i powiesił na trawie, by wyschła.

Wiedział, Ŝ e znów j ą zamoczy, gdy tylko ruszy dalej, co zapewne nast ą pi szybko. Jednak póki

odpoczywał, chciał, Ŝ eby podeschła. Zdejmował wła ś nie drug ą , kiedy usłyszał szelest trawy.

Znieruchomiał.

D ź wi ę k rozległ si ę znowu, gdzie ś z tyłu, na pomocy - Valder usiadł twarz ą w stron ę , z

której przyszedł, Ŝ eby łatwiej wypatrzy ć prze ś ladowców.

Wydawało si ę mało prawdopodobne, by nawet shatra zdołał go tak szybko okr ąŜ y ć .

By ć mo Ŝ e, tłumaczył sobie, to tylko ptak albo jakie ś zwierz ę . Ostro Ŝ nie, z bos ą praw ą stop ą i

ze skarpetk ą zwisaj ą c ą z lewej, wstał jak najciszej i spojrzał przez faluj ą ce ź d ź bła.

W trawie poruszało si ę co ś wysokiego, ciemnoszarego, szpiczastego u Gory. Nie

shatra, a przynajmniej nie taki, jakich widywał - zwykle nosili okr ą głe, dopasowane hełmy,

zakrywaj ą ce niemal cał ą głow ę . Nieprzyjacielscy czarownicy mieli podobne czarne hełmy,

Watt Evans Lawrence - 01 Niedoczarowany miecz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: