Goldsmith Olivia - Wydajemy mamę za mąż.pdf - Goldshmit Olivia - glinka7-1987

OLIVIA GOLDSMITH

Wydajemy mamę za mąż

Tytuł oryginalny: Marrying Mom

“Dla kobiety starość jest piekłem”

— Ninon de Lenclos

Podziękowania składam:

Paulowi Smithowi za ułożenie obłąkanego planu i za to, że dał mi dom moich marzeń.

Jimowi i Christopherowi Robinson za zrozumienie i zaangażowanie w pracy nad książką.

Lindzie Grady, zarówno wspaniałej czytelniczce jak i przyjaciółce oraz pisarce.

Barbarze Turner za miłość, poczucie humoru i wymyślenie głównego wątku. (Nie próbuj

mnie zaskarżyć, siostrzyczko.)

Paulowi Mahon, w związku z tymi wszystkimi wyprawami do Montany, Irlandii, Michigan i

za całą resztę. To szczęście, że nie jestem od ciebie zależna.

Jerry’emu Young za to, że nigdy nie kazał mi czekać. Co masz na sobie, Jerry?

Sherry Lansing za to, że dzieliła ze mną moją wizję, opowiadała mi dowcipy i zrobiła z tej

książki film.

Aidzie Mora za bezustanne zaopatrywanie mnie w dietetyczną colę i za to, że czyniła dom

przytulnym.

Allen Kirstein za dodawanie mi otuchy wtedy, gdy potrzebowałam tego najbardziej.

Johnowi Yunis za kuszenie mnie, bym wyglądała lepiej niż kiedykolwiek.

Flexowi (alias Angelo), za pasemka i układanie.

Gail Parent, bez której nie mogę żyć.

Chrisowi Patusky, który próbował naciągnąć mnie na podpisywanie książek. (Mam nadzieję,

że kłopoty ze Związkiem wkrótce się skończą, Chris.)

Amy Bobrow za pomoc w terminologii z Wall Street i przy Matyldzie.

Haroldowi Wise, najlepszemu, najtroskliwszemu interniście na Manhattanie. Miałeś rację we

wszystkim, Haroldzie.

Dianie Hellinger, jedynej mojej przyjaciółce, która chciała śpiewać ze mną przez telefon.

Lorraine Kreahling za odłożenie w czasie naszych planów kiedy pochłonięta byłam niniejszą

książką; dzięki za to, że jesteś moją przyjaciółką.

Amy Fine Collins za pomoc w sprawdzaniu. Wiesz, że ja dla ciebie zrobiłabym to samo.

Mike’owi Snyderowi za to, że był wielkim uchem. Byłeś tak powolny, że dotknęło to całą

moją rodzinę, ale kocham cię.

Johnowi Botteri (alias Moe) za to, że dokładnie wiedział, ile hamburgerów potrzebuje

pisarka.

Barry’emu LaPoint za talent artystyczny, uczciwość i za to, że wiedział, które drzwi w holu

trzeba wymienić.

Laurze Ziskin za łagodność, zrozumienie oraz za wydanie tej książki.

Davidowi Madden, pomimo tego, że nie chciałeś się ze mną ożenić.

Robertowi Cortowi za najważniejsze rady w sprawie charakteru mamy.

Arlene Sorkin, cudownej scenarzystce.

Andrew Fisher za nieocenioną pomoc w obcowaniu z prawdziwymi fachowcami z branży

budowlanej.

Kelly Lange, ponieważ być królową nie jest łatwo.

Anthei Disney, prawdziwej kobiecie i prawdziwej przyjaciółce.

Ruth Nathan, mojej muzie w wielu sprawach

Lynn Goldberg, ponieważ wciąż cię podziwiam, Lynn. A tak przy okazji, kiedy zamierzasz

powiesić mój portret na ścianie?

Dwightowi Currie, który tak świetnie czyta, sprzedaje i pisze książki oraz przetrzymuje je

(może poza tą ostatnią uwagą).

Michaelowi Kohlmannowi, wciąż “miłemu gościowi” i nadal mojemu przyjacielowi..

Steve’owi Rubin i Edowi Town z Galerii North Star w Grafton w Vermont za doskonałe

dokarmianie mnie.

Edgarowi Fabro w Copy Quest, ponieważ nikt nie potrafi podrobić jego zdumiewających

talentów.

Jody Post, gdyż tęsknię i tęskniłam za tobą.

Normanowi Currie z Bettmann Archives za inspirującą pomoc w uzupełnieniu szczegółów.

— Ja odchodzę, Ira.

Phyllis nie było łatwo powiadomić go o takiej decyzji po czterdziestu siedmiu latach

małżeństwa, ale musiała to zrobić. Zawsze mówiła prawdę. Ludzie przez całe życie nazywali ją

trudną, niewrażliwą i pozbawioną skrupułów, chociaż tak naprawdę była po prostu szczera.

— Dłużej tego nie zniosę, Ira — mówiła dalej — wiesz, że nigdy nie lubiłam Florydy.

Przyjechałam tu dla ciebie, ponieważ ty tego chciałeś — zawahała się. Nie chciała go oskarżać.

To wolny kraj, a Ira jej przecież nie zmuszał. — Co prawda, zawsze mnie wspierałeś —

przyznała Phyllis — Powiedzmy sobie szczerze: to ty zarabiałeś pieniądze, więc byłam ci to

winna. Ale to była twoja emerytura, nie moja. Nie byłam na to jeszcze gotowa. Czy jednak

miałam jakiś wybór?

Ira nie odpowiedział. Oczywiście, nie spodziewała się tego po nim. Prawdę powiedziawszy,

w ciągu tych czterdziestu siedmiu lat małżeństwa rzadko kiedy mówił dużo. A jednak, dzięki

jakiejś małżeńskiej osmozie, zawsze wiedziała, co sądzi na dany temat. Teraz zdała sobie

sprawę, że dezaprobata, jakiej oczekiwała, nie nadeszła. Oznaczało to, że Ira albo się dąsał, albo

był nieobecny. Zawahała się. Nawet jej, której cięty język znali wszyscy, trudno było to

powiedzieć. A jednak musiała to uczynić.

— Nie poświęcałeś dzieciom wystarczającej uwagi, Ira. Byłam ci potrzebna w firmie, a ja

robiłam to, co musiałam. Nasze dzieci jednak powinny wtedy mieć rodziców, a nas dla nich nie

było. Tak uważam. W życiu nie powiodło się im zbyt dobrze. Sharon z Barneyem …Susan

wciąż samotna …No i Bruce.— Phyllis przerwała i zagryzła wargę. O niektórych rzeczach lepiej

nie mówić. — Nie chcę cię krytykować, ale myślę, że nie dałeś im zbyt wiele z siebie. Płaciłeś

za najlepsze szkoły, ale nie nauczyli się życia. Nie wiedzą, co jest w nim ważne. Sądzę też, że

potrzebują swojej matki. Wracam, by zająć się dziećmi, Ira. Nie byłam wtedy dla nich dobrą

matką, ale teraz mogę spróbować im to wynagrodzić.

Phyllis westchnęła głęboko. Słońce prażyło bezlitośnie. Pomyślała o raku skóry, którego Ira

wyhodował na swej łysej głowie. Powinna włożyć kapelusz, ale nie znosiła tego typu nakryć

głowy, okularów słonecznych i wszystkich tych akcesorii, które wlokła wszędzie ze sobą

większość ludzi na Florydzie: kremów z filtrem przeciwsłonecznym, ochronnych pomadek,

daszków osłaniających od słońca. Kto miał na to czas? Floryda była miejscem, które wyglądało

jak raj, ale przerażało śmiertelnie.

— Ira, Święto Dziękczynienia było koszmarem. Zjeść indyka w Rascal House, porozmawiać

z dziećmi, które dzwonią tylko z poczucia obowiązku — cóż to za święto? Nie było to miłe dla

nich i również dla mnie. To bardzo przygnębiające, wiesz?

Phyllis zniżyła głos. Nie była próżna, ale mówiąc o swoim wieku często mijała się z prawdą.

— Dwunastego przypadają moje siedemdziesiąte urodziny, Ira. Przeraża mnie to. A później

Chanuka*, Boże Narodzenie, Nowy Rok. Nie przeżyję, jeśli zostanę tutaj. Rozumiesz?

*Chanuka — święto żydowskie trwające osiem dni, przypadające w grudniu (przyp. red.)

Cisza. Żadnej odpowiedzi. Phyllis wiedziała, że nie powinno ją to dziwić. Zawsze tak było:

ona mówiła, on słuchał. Kiedyś przynajmniej słuchał. Na Florydzie jednak, w ciągu ostatnich lat,

zamknął się w sobie. Jego świat ograniczył się do jego własnej klatki piersiowej i choroby, która

się tam rozpanoszyła. Phyllis dbała, by brał swoje leki, pilnowała, żeby zachowywał dietę i

ćwiczył. Ale konwersacja? Luksus. Phyllis westchnęła ponownie. Czegoż oczekiwała?

Odwróciła się do niego plecami i otarła wilgotne oczy. Nie była płaczliwa. Poddawanie się

emocjom było śmieszne. Wiedziała o tym i kategorycznie nakazała sobie wziąć się w garść.

Odwróciła się ponownie.

— Nie będziesz tu sam — powiedziała — Iris Blumberg jest tutaj, tuż za tą wierzbą, Max

Feiglebaum też jest niedaleko — zawahała się — wiem, że nie masz cierpliwości do Sylvii, ale

będzie tu wpadać raz na tydzień, by zrobić porządek.

Nie zostało już nic do powiedzenia. Byli udanym małżeństwem. Wielu uważało ją za

natrętną i zbyt towarzyską, egocentryczkę. Nie Ira. I nie miał racji, ponieważ Phyllis była taka.

Nie da się przeżyć sześćdziesięciu dziewięciu lat, nie dowiadując się paru rzeczy o samej sobie,

zadumała się. Chyba, że jest się głupią, albo mężczyzną. Ira, jako mężczyzna, nigdy jej tak

naprawdę nie rozumiał, nie nauczył się też niczego o sobie. No, ale ileż jest tej wiedzy o

mężczyznach?

Mężczyźni mają pracę albo jej nie mają, oszukują lub są uczciwi, potrafią oczarowywać lub

też nie. Ira, zanim prawie dziesięć lat temu odszedł na emeryturę, był księgowym. Był dobrym

człowiekiem. Pracował i przynosił pieniądze do domu, nie oszukując, ale brakowało mu uroku.

Jednak lubił ją. I nawet jeśli jej nie rozumiał, przynajmniej cieszyło go jej towarzystwo. No i dał

jej troje cudownych dzieci.

Phyllis pomyślała o Susan, Bruce i Sharon. Każde z nich było takie doskonałe, takie

wspaniałe. Doprawdy zabawne, jak dzieci dorastając stają się dokładnie tak samo niedoskonałe

jak wszyscy inni dorośli.

Potrząsnęła głową, wracając do głównego wątku myśli. W miarę upływu lat nie traciła,

dzięki Bogu, pamięci. Wręcz przeciwnie, zbyt często pamiętała za wiele.

— Tak czy owak, Ira, mam nadzieję, że nie jesteś zbyt zaskoczony. Zawsze wiedziałeś, że

nienawidzę tego miejsca. Są tu wyłącznie turyści, podstarzali Żydzi i przypieczeni plażowicze.

Ja muszę odejść. Dla mojego zdrowia psychicznego — dodała, choć wiedziała, że Ira z

trudnością uznałby to za argument uzasadniony. A od kiedy to jesteś zdrowa psychicznie? —

było to jedno z pytań, które zadawał jej często. Pomimo tego żartu wiedzieli oboje, że miała

rację.

— Nie powiadomiłam o tym dzieci. Wiem, że ich to przygnębi, ale nie mogę żyć tylko dla

nich albo dla ciebie, Ira.

Phyllis pochyliła się i podniosła kamyk ze ścieżki koło grobu. Podeszła do nagrobka i

położyła go obok innych, układanych tu za każdą wizytą jej lub dzieci. Kto teraz będzie

odwiedzał grób? Tylko jej przyjaciółka, Sylvia Katz? Stróż, któremu, ilekroć tu przychodziła,

zawsze dawała pięć dolarów? Ktokolwiek to będzie, Irze nie będzie się to podobało.

— Ira, ja muszę to zrobić — powiedziała, biorąc do ręki torebkę i szykując się do odejścia.

— Jeśli zostanę tu dłużej, zginę.

Praktycznie każdego ranka przez dziewięć lat i trzy miesiące Ira i Phyllis Geronomous

chodzili na spacer wysypaną tłuczniem, prowadzącą wzdłuż plaży aleją, zwaną w całej Danii na

Florydzie jako deptak. Również i teraz, niemal w dwa lata po jego śmierci, Phyllis spacerowała

dalej, bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby. Tego dnia, w Czarny Piątek, dzień po Święcie

Dziękczynienia, piękna pogoda niezbyt harmonizowała z jej nastrojem, chociaż po rozmowie z

Irą niewątpliwie poczuła się lepiej. Karaibski lazur morza migotał, gdy wyszła z ocienionej

części drogi na promenadę prowadzącą obok muszli koncertowej, sklepików z tanimi

kostiumami kąpielowymi i koszulkami, barów z przekąskami i zadymionych restauracji. Po

drugiej stronie bulwaru, jakby dla kontrastu, rozciągała się istniejąca od wieków plaża, która

wybiegała naprzeciw krystalicznej wodzie. Na plaży nie było jeszcze nikogo, nawet

najgorliwszych amatorów słońca. Za to na deptaku roiło się już od przechodniów — dziesiątek

starszych ludzi, dla których sen po piątej rano był nieosiągalny. Wszyscy odbywali swą poranną

przechadzkę, zanim upał stanie się zbyt dokuczliwy.

Goldsmith Olivia - Wydajemy mamę za mąż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: