Richards Emilie - Odnalezione uczucia.pdf - Richards Emilie - StarszyPan

EMILIE RICHARDS

ODNALEZIONE

UCZUCIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Babci nie moŜna było Ŝadnym sposobem zmusić, by otworzyła

drzwi. Normalne. Tessie nie pozostawało nic innego, jak czekać.

Zrezygnowana usiadła w skrzypiącym bujanym fotelu. Ranek

był upalny, cień na ganku raczej umowny, ale czas nie całkiem

stracony. Ze swojego punktu obserwacyjnego mogła ogarnąć

wzrokiem niemal cały świat babki, zatoczyć spojrzeniem, by

wiedzieć o nim wszystko, co powinna wiedzieć.

Po pierwsze, jak na zakątek w Dolinie Shenandoah, uchodzącej

za cud natury, mogło być tu nieco ładniej.

Nie dane było Tessie przeprowadzić do końca ledwie zaczętej

oceny, bo oto skrzypnęło okno gdzieś nad jej głową.

- Ciągle tu jesteś, panienko? Nie zapraszałam cię. A tego teŜ nie

potrzebuję!

Tessa, nauczycielka angielskiego w szkole średniej, miała

trzydzieści siedem lat i dość dawno przestała być „panienką",

słusznie jednak uznała, Ŝe moment nie jest po temu, by zgłaszać

obiekcje czy wprowadzać korekty terminologiczne.

Ledwie przebrzmiały słowa Helen Henry, coś zabębniło o

blaszany dach, ale zamiast wyczekiwanego deszczu, na ziemię

poleciały kulki papieru. Tessa próbowała je policzyć:

przynajmniej tuzin. Chwila wiele mówiącej ciszy i kolejne pół

tuzina.

Okno nad gankiem zamknęło się z trzaskiem.

Tessa czekała, ale papierobicie skończyło się równie

gwałtownie, jak się zaczęło. Podniosła się i sięgnęła po pierwszą

z brzegu kulkę, która wylądowała na stopniach ganku, i

rozprostowała ją. Dwie kobiety i męŜczyzna na polu golfowym,

wszyscy szeroko uśmiechnięci, wpatrzeni w obiektyw...

- „Ciesz się złotym wiekiem z Green Springs - przeczytała na

głos. - Zacznij nowe Ŝycie od dzisiaj".

Zmięła na powrót kartkę, zadając sobie pytanie, ile podobnych

ulotek jej matka, Nancy Whitlock, musiała wysłać babce w

ostatnich tygodniach.

Nie doczekawszy się kolejnego zrzutu, wróciła na bujak i zajęła

się przerwaną tak niefortunnie oceną krajobrazu.

JuŜ wyjeŜdŜając z niewielkiego Toms Brook, zachwycała się

krajobrazem. Wzgórza, ciche doliny, pastwiska z bydłem na

wpół uśpionym Ŝarem, łąki, a na nich swobodnie puszczone

konie, kwitnące krzewy wzdłuŜ drogi i ciemnogranatowe,

ciemnozielone góry na widnokręgu - idylla w stanie Wirginia,

rustykalny sztafaŜ do rodzajowych pejzaŜy albo pocztówka z

agrowakacji.

Farma jej babki, praŜona bezlitosnym słońcem, znajdowała się,

niestety, juŜ poza kadrem sielskiego obrazka.

Susza, która dotknęła okolicę, tutaj szczególnie dała się we

znaki. śadnej nadziei, Ŝe w Dzień Niepodległości, a do

czwartego lipca zostały raptem trzy dni, zboŜe na polach będzie

sięgać do kolan. Pole naprzeciwko domu babki, które miała

przed oczami, wyglądało jak wieloakrowa szkółka

schorowanych, spalonych słońcem roślin. Tylko słoneczniki

trzymały się dzielnie. Jeśli nie spadną obfite deszcze, zboŜa nie

miały Ŝadnych szans.

I ten potworny, duszący upał. Wirginia zawsze słynęła z

upałów, ale Tessa, która w końcu tutaj się urodziła i wychowała,

nie pamiętała tak upalnego lipca, jak w tym roku.

Czekając, aŜ babka ewentualnie zmieni zdanie, wypociła chyba

całą butelkę mineralnej. Absolutnie martwe, stojące powietrze.

Ani jednej pszczoły. Błonkówki, które ulepiły sobie mały zamek

pod dachem, podniosły mosty zwodzone i zamknęły się w

swojej warowni z błota. Nawet sójki błękitne zawarły pokój z

krukami. Teraz jedne i drugie drzemały pewnie wespół gdzieś w

koronach dwóch klonów rosnących na podwórzu Helen.

Okno zaskrzypiało znowu.

- I to teŜ moŜesz sobie zabrać, jak juŜ tu jesteś! - zawołała

babka. - Myślisz, Ŝe trzeba mi wydumanych prezentów od

ciebie?

Koszula nocna, za nią szlafrok, prezenty od Tessy na ostatnie

urodziny babki, spłynęły na krzew pnącej róŜy, która zarastała

jak chciała pergolę i poręcz schodków. MoŜna by pomyśleć, Ŝe

zapomniana róŜa ocknęła się po latach i w histerycznym,

bolesnym wysiłku nagle urodziła dwa wielkie kwiaty w

delikatnych odcieniach róŜu i fioletu.

- Albo prezentów od twojej matki? - dodała Helen.

Tessa miała nadzieję, Ŝe rodzicielka nie sprezentowała babce ani

fortepianu, ani sejfu. Ucieszyła się, kiedy w dół sfrunął

czerwony sweter i wylądował na krzaku obok róŜy.

Okno zatrzasnęło się na powrót.

Zlana potem Tessa zapatrzyła się ze stoickim spokojem w

dalekie szczyty Massanutten Mountains. Ani zamykające

Shenandoah Valley pasmo gór Alleghenie, ani gór Massanutten

nie nadawały się na widokówki. Były zbyt dotykalne, realne,

zamieszkane od stuleci przez twardych farmerów. Strome

zbocza były dla nich wyzwaniem, któremu musieli sprostać, a

łagodne kotliny czymś w rodzaju nagrody.

Cala dolina Shenandoah była Ŝywym świadectwem, Ŝe

idealizowana przez miliony mieszczuchów wieś istnieje jednak

nadal, rzeczywista i róŜna od jej wyobraŜeń.

Ale dzisiaj Ŝycie zniknęło w tajemniczy sposób z Fitch Crossing

Road. Przez cały czas, kiedy Tessa siedziała na ganku, pocąc się

i prosząc w duchu, by babka wreszcie otworzyła ramiona i

zaprosiła ją do środka, drogą nie przejechał ani jeden samochód,

a kiedy jadąc tutaj, skręciła z trasy numer 11 w kierunku

Shenandoah River, jej mała zielona toyota stała się królową

szosy; Ŝadnego traktora, Ŝadnych wozów drabiniastych z

sianem, Ŝadnych smarkaczy zwariowanych na punkcie konnych

przejaŜdŜek.

Jakby jej babka Helen miała cale Fitch Crossing dla siebie.

Gdyby umarła w tym domu, a wszystko wskazywało na to, Ŝe w

swoim uporze tak właśnie uczyni, miała wszelkie szanse

zamienić się w dobrze wysuszoną mumię, zanim ktoś by się

zorientował, Ŝe dokonała Ŝywota.

Okno znowu zaskrzypiało i Tessa oczami wyobraźni zobaczyła

średniowiecznych wojów lejących wrzący olej z wieŜ

obronnych na głowy oblegającego mury wroga. Wyprostowała

się, połoŜyła dłonie na kolanach i starała się rozluźnić napięte

mięśnie karku.

- I tego teŜ nie zapomnij zabrać! - oznajmiła Helen.

Jeśli pierwszy papierowy atak mógł się kojarzyć z gradobiciem,

to ten przypominał raczej prószący śnieg. Wielobarwny,

pastelowy śnieg. Jeden maleńki płatek opadł na deski ganku:

kawałek czeku, jednego z wielu, które posyłała matka, jednego z

wielu, których Helen Henry nigdy nie realizowała.

Tessa czekała, kiedy okno znowu się zatrzaśnie. A kiedy

rzeczywiście się zatrzasnęło, zaczęła kręcić głową we wszystkie

strony, próbując rozluźnić zdrętwiałe mięśnie.

Helen juŜ nie zajmowała się farmą. Old Stoneburner Place - i tak

chyba miało się nazywać to miejsce po dzień Sądu Ostatecznego

- nigdy nie było pokazowym gospodarstwem, bardziej chłopską

ziemią, którą pierwsi zaczęli uprawiać niemieccy imigranci. To

oni ścięli drzewa, Ŝeby postawić pierwszą chałupę, karczowali

grunt pod uprawę przy pomocy mułów i całego zastępu synów,

marzli tu na kość w zimowe noce i męczyli się pod rozpalonym

niebem w skwarne letnie dni.

Helena, Stoneburnerówna, obrabiała gospodarstwo niemal sama

przez z górą sześćdziesiąt lat. Jakoś wiązała koniec z końcem i

trwała na tej ziemi mimo rosnących podatków; radziła sobie. Do

czasu.

Podwórze było zapuszczone. Idąc do domu, Tessa musiała

omijać głębokie koleiny, tak głębokie, Ŝe widać było rury

kanalizacyjne. Kwiaty, które kiedyś rosły przed gankiem, lilie i

peonie, dawno zdławiły chwasty i dziczki, płot wokół

warzywnika zapadł się, deski zbutwiały, części sztachet

brakowało w ogóle.

Sam dom wyglądał niewiele lepiej. Nie róŜnił się wiele od

tysięcy mu podobnych w Wirginii. Długi, szeroki ganek od

frontu, dach kryty blachą, szalowanie z desek wymagające

ciągłego malowania, siatkowe drzwi od strony zewnętrznej,

dopiero za nimi właściwe.

Dzisiaj, znowu jak tysiące mu podobnych, chylił się ku

upadkowi i tylko gruntowny, bardzo gruntowny remont elewacji

mógł go uratować. A co działo się wewnątrz? Trudno zgadnąć.

Wnętrze było jedną wielką tajemnicą, czarną dziurą pełną

ponurych ewentualności.

Wszystko, co Tessa wiedziała, co w ogóle ktokolwiek wiedział,

pochodziło z informacji przekazanych jej matce przez sąsiada

Helen.

Kiedy Nancy Henry Whitlock powtarzała córce tamtą rozmowę,

szybko rzucała kolejne zdania, jakby bała się, Ŝe moŜe nie

dobrnąć do końca.

- Nie wiem, jakim cudem Ron Claiborne zdobył mój numer

telefonu, w kaŜdym razie jakoś go zdobył. No więc zadzwonił i

mówi - tutaj Nancy zaczęła naśladować jego głos: - „Madame, ja

bardzo przepraszam, ale muszę to powiedzieć, Ŝe z pani

mamusią kiepsko. Całkiem przestała wychodzić z domu i nikogo

nie wpuszcza do środka, ale coś tam przez drzwi udało mi się

dojrzeć. Serce mi po prostu stanęło. Ona... taka zawsze dbała o

porządek... Do przesady. Pani rozumie, co chcę powiedzieć?

Nancy na moment przerwała i dodała z lekkim oburzeniem, juŜ

swoim głosem:

- Jakby podejrzewał, Ŝe nie zrozumiem. Tessa do tej pory nie

była pewna, co wprawiło

matkę w większą zgrozę: sama informacja czy teŜ informator,

który uznał za konieczne ją przekazać. Claiborne? Pijus i nic

dobrego! Claiborne nadający na Henry?

Tessa była oczywiście pierwszą osobą, do której Nancy

zadzwoniła, skończywszy rozmowę z Claiborne'em. BoŜe broń,

Ŝeby Nancy zmierzyła się z tym czy jakimkolwiek innym

problemem samodzielnie. Nie, Nancy w chwilach trudnych

odwoływała się do określonego rytuału: załamywanie rąk i

trzepotanie dłońmi, zaciskanie zębów, powtarzane jak pacierz:

„Mówiłam ci, Ŝe to się źle skończy" oraz „Gdyby ktoś chociaŜ

raz mnie posłuchał...".

A sam problem? Ani Tessa, ani Nancy nie znały jego wymiaru.

Helen nie zgodziła się wpuścić Nancy i ojca Tessy, Billy'ego,

Richards Emilie - Odnalezione uczucia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: