Benford Gregory - Efekty relatywistyczne.pdf - Benford Gregory - Raptor87

Gregory Benford - Efekty Relatywistyczne

Weszli gwarnie do pomieszczenia śluzowego śmiejąc się, przekomarzając i pokrzykując

wesoło. W tle dudnił głęboki, chropawy bas. Ponad niego wzbijały się lekko szczebiotliwe,

wibrujące nuty głosów żeńskich.

Harując ciężko, na równi z mężczyznami i w ich towarzystwie, kobiety nabrały szorstkich

manier upodabniając się sposobem bycia do brzydszej połowy społeczeństwa.

Było ich dwanaścioro. Szybko i sprawnie zrzucali z siebie ubrania. Dawno zapomnieli o

wstydzie, a myślami byli już przy czekającej ich robocie.

- Dasz radę, Nick? - spytał Jake zsuwając szorty i przypinając do kolan i łokci gniazda

wejściowe. Skórę miał poczerwieniałą i zrogowaciałą od lat serwopracy sprzężonej.

- Jakoś sobie poradzę - odparł Nick. - Natrafiamy już na całkiem gęstą plazmę. Będzie

niedługo walić gardzielą jak diabli. - Był wysokim mężczyzną o szerokich barach i grubych

nadgarstkach, co nadawało mu wygląd boksera wagi ciężkiej, a jednak z całej jego postaci

emanowała jakaś lekkość i zwinność.

- Strumień jak cholera - powiedział Jake. - Nietrudno się spietrać.

- Nie dochrapałbym się mojej pozycji w tabeli, gdybym trząsł portkami, bo trochę więcej

jonów leci sobie rurą.

- A tak, tak. Jak pamiętam, jesteś całkiem wysoko na liście - powiedział Jake zerkając z

niechęcią na wielkoluda.

- No, no. Jak ostatnio sprawdzałam, był pierwszy - wtrąciła z sąsiedniego boksu Faye.

Ryknęła gardłowym śmiechem, który przetoczył się przez pomieszczenie śluzowe i skłonił

wszystkich do spojrzenia w ich stronę. Czy to cię właśnie gryzie, Jake?

Jake wykonał nieprzyzwoity gest pod bliżej nieokreślonym adresem i ciągnął dalej.

- Dobrze się czujesz, Nick?

- O co ci chodzi? Że mam trzęsionkę? - Nick splunął z nagłym rozdrażnieniem -

Przeziębiłem się i tyle.

- Nie wstyd ci akurat teraz cykorować? - odezwała się łobuzersko Faye. - Tylko patrzeć jak

dostaniesz awans i powędrujesz na górę. - Wprawnym ruchem poprawiła biustonosz

podtrzymujący jej obfite piersi.

Nick zerknął na nią z ukosa. Cały kłopot w tym, że pracując dłuższy czas z kobietą, zaczyna

się w końcu upatrywać w niej jeszcze jednego konkurenta. Kiedyś miał chęć zabawić się z

Faye - czasami naprawdę nieźle się prezentowała - ale teraz traktował ją jak jednego z rywali,

który bez wahania wepchnąłby go w wir, gdyby miał na to chociaż pięćdziesiąt procent szans.

Problem polegał na tym, aby nie dać ani jej, ani komukolwiek innemu okazji do zbliżenia się

do siebie pod jakimś zabawnym kątem celem nadania mu jakiegoś niespodziewanego

momentu. Przyglądał się jej od niechcenia, wprawnymi ruchami naciągając uprząż z

gniazdami złączy. A jednak coś w sobie miała...

- Zrobisz jeszcze jedną dobrą rundkę - odezwała się Faye mrużąc szelmowsko oko - i masz

promocję w kieszeni, Ja ci to mówię.

- To zależy od tego, co powiedzą ci z góry, z pokładu A.

- Tyci, tyci, ciut, ciut mruknął pod nosem Jake . Nie mógł powstrzymać głośnego chichotu,

szczególnie, że wiedział, jak zdenerwuje tym Nicka. Ale wielkolud nie odzywając się,

flegmatycznie podłączał uprząż do swego układu nerwowego.

Przekaźniki wsuwają się z trzaskiem w gniazda i po perkusyjnych uderzeniach, które

wstrząsają jego ciałem, Nick wyczuwa, jak każdy z nich wchodzi na swoje miejsce. Nigdy do

tego nie przywyknie, chociaż w obsłudze Głównego Układu Napędowego pracuje już wiele

lat. Kiedy tak naprawdę usiadł i zastanowił się nad tym na , spokojnie, dochodził do

przekonania, że wcale nie lubi tej roboty. Przed zejściem na dół, na swoją zmianę, był zawsze

roztrzęsiony. Postanowił sobie na początku, że nie , będzie o tym myślał, jeśli: nie będzie miał

w nadmiarze tej hydroponicznie przetworzonej cieczy - substancji naszpikowanej obficie

witaminami B i C i nie mogącej wyrządzić nikomu najmniejszej krzywdy, nawet pozostawić

po sobie bagna w ustach i bolesnego kaca, tylko, że ten napój nigdy nie działał zupełnie tak,

jak trzeba, bo na statku nic już tak nie działało. Jeśli pozwalał sobie na nadużycie tego

specjału, wyłączał się stopniowo z konwersacji, w jakimkolwiek by był towarzystwie,

zaszywał się gdzieś w kącie i ktoś znajdawał go w godzinę czy dwie później zagapionego w

ścianę lub w swego drinka, przeżywającego na nowo godzimy spędzane w rurze i

wspominającego ojca i dziadka, których pamiętał jak przez mgłę. Obaj umarli na tego starego,

podstępnego, czarnego raka, tak samo zresztą jak osiemdziesiąt procent stanu osobowego ich

brygady i nikt nie robił tajemnicy z faktu, że pomimo wszystkich konstrukcyjnych środków

zabezpieczających, jak pięćdziesięciometrowe skalne ściany, grodzie ze stali węglowej i

ołowiana wykładzina włazów, Napęd Główny był pod tym względem najgorszym miejscem

na statku. Jasne, człowiek byłby cholernym głupcem, gdyby o tym me myślał, ale przecież

ktoś musiał to robić, bo zginęliby wszyscy. Ta praca przeszła na Nicka po ojcu, bo rodzina

wykonywała ją od pokoleń, od pierwotnego składu załogi i zadecydowali o tym oryginalni

oficerowie z mostka na długo przed narodzinami, Nitka. To był jedyny rodzaj organizacji

społeczeństwa, jaki socjometryści uznali za możliwy do wprowadzenia na statku, który

musiał lecieć wśród gwiazd. Wiedzieli to wszyscy i nikt tego nie kwestionował, bo nie było

innego wyjścia. Przekonał się o tym, od kiedy potrafił pojąć sens nabożeństw, obchodów

kolejnych rocznic Wybuchu ; na górze, na mostku, czy historii, które opowiadał mu ojciec,

kiedy już umierał na to czarne, pełzające paskudztwo pożerające go od środka. Nick

przekonał się o tym...

- Boże, ten konus staje się gorszy z każdym... patrzcie - Faye wskazała coś palcem.

W górę grodzi, przebierając niemrawo długimi nogami po jej ceramicznej gładzi, pełzł

pająk.

- Musiał tu przyleźć z Agro - wtrącił ktoś.

- Aha! Nie zabijajcie go. Szlag mógłby trafić całą tą cholerna biosferę. Pourywaliby wam za

to te wasze zakute łby.

Pomruk niechętnej zgody.

- Patrzcie na tego kretyna - powiedział Jake. - Przylazł z dołu aż tutaj. Musiał drałować

szybami wentylacyjnymi, kanałami energetycznymi i licho wie którędy jeszcze. - Pochylił się

nad pająkiem i przyjrzał mu uważnie. Stworzenie miało dobre trzy centymetry średnicy i było

matowoszare. - Śliczny jak grzech, co?

Nick przypinał do stawów ostatnie gniazda i próbował zignorować Jakea. - Aha!

- Biedaczek. Nie wie nawet, gdzie go diabli przynieśli, no nie? Nie rozumie, jakie to ważne

miejsce. W tej śluzie zobaczymy niedługo początek nowego roku, niedługo Nick dochrapie

się tutaj kompletu punktów. Zostanie nowym wspaniałym, a my co? Ech, do diabła, my

będziemy jak ten pajączek - malutcy i mający swoją maciupcią cegiełkę w wielkiej budowie

Nickowej kariery. Pomyślcie tylko, jak to stworzonko...

- Pocałuj mnie w dupę - uciął opryskliwie Nick.

W powietrzu wisiało jakieś napięcie. Nick wyczuwał je i zdawał sobie sprawę, że ma ono

związek z jego upartym dążeniem do awansu, coś w tym rodzaju, ale nie warto się było tym

przejmować. Kiedy skończy z tą robota , i przeskoczy o szczebel wyżej w hierarchii, będzie

miał sporo czasu, żeby to przemyśleć. Wtedy będzie miał dużo czasu.

Gong zadźwięczał metalicznie. Mężczyźni i kobiety kończyli pośpiesznie nakładanie swego

rynsztunku. Do pomieszczenia wkroczył pastor i tak samo jak na każdej innej zmianie

zaintonował modlitwę o bezpieczeństwo. Nic nowego, ale napięcie pozostaje. Jasne, pomyślał

Nick, wlatywali przecież w coraz gęstszą plazmę. Ale o tym w modlitwie nie było dużo.

Mamrotał ją jednak razem z innymi. Zwykle tego nie robił. Do nabożeństw odnosił się

obojętnie - wszyscy chodzili, nie do pomyślenia było, aby nie pójść, a poza tym nie dostałby

awansu, gdyby regularnie nie pokazywał swojej twarzy, nie przepychał się łokciami do

barierki odgradzającej ołtarz, nie przyjmował z rąk kapłana opłatka tego cierpkiego,

gronowego soku, od którego, przy próbie przełknięcia, drętwiały usta tak samo jak od wielu

tych gadek, które chcieli, aby przełknął, ale robił to, przełykał, bo musiał, bo ci, którzy się

wyłamują, do niczego nie dochodzą. Mamrotał więc wraz z innymi, klepiąc bezmyślnie znane

słowa litanii. Wąskie usta pastora poruszały się wymawiając archaiczne frazy, znaczące teraz

mniej niż nic. Kiedy podniósł wzrok, wszystkie twarze były skupione, wszyscy

przygotowywali się psychicznie do wejścia w wyjącą gardziel statku.

Nick leży niemy i ślepy i przez chwilę nie czuje nic, prócz skostniałej ciszy. Zbiera się w

nim, zacierając nikłe uwieranie ryjkowatych złączy, które czepiają się jak pijawki jego

nerwów i mięśni i wywierają nacisk, który wzmacnia każdy ruch i...

...błysk...

...odczepia się od krępujących kabli, przewala się nad nim fala wzroku dźwięku - smaku -

dotyku - tak silny i gwałtowny natłok wrażeń, że szarpie się odruchowo pod jego, naporem.

Jest sprzężony z czymś przypominającym węgorza, co płynie, trzepocze się i nurkuje w

wyjącym tańcu protonów. Resztę statku osłaniają zabezpieczające skalne płyty. Ale węgorz

jest jego, węgorz jest nim. Dygocze, rzuca się i wije mknąc wzdłuż gładkich pasm

magnetycznych płaszczyzn. Nick'owi przypomina o pływanie.

Prąd rwie wokół i Nick czuje na sobie jego urywany oddech. Spada w oślepiająco

pomarańczowym blasku czując przypływ siły. Jego błyszczącą półkę spowija kokon

zapętlających się magnetycznych pól, odpychających nadlatujące protony, wprawiających je

w wiatr szalonego gawota, dzięki czemu te ciężkie cząstki nie mogą z chrzęstem i rozbłyskam

uderzać o jego gładka skórę. Nick rozluźnia mięśnie i nurkuje w szalejącą przed nim burzę.

Czuje, jak linie sił pola magnetycznego rozciągają się, niczym gumowe taśmy. Skręca w bok i

przyspiesza.

Igrają nad nim strumienie protonów. Zderzają się w połyskliwych kolizjach, ale nie reagują

ze sobą. Zbyt silnie się odpychają, a więc to plazma nie jest w stanie wywołać ich zapłonu,

nie może popchnąć ich ku sobie z dostateczną gwałtownością. Potrzeba czegoś więcej, bo

gardziel statku nie zbierze wystarczającego plonu pojedynczych atomów wodoru, nie wznieci

z nich energii.

Tam - w tej wyjącej burzy Nick widzi błękitne punkciki. To klucze, katalizatory: jądra

atomów węgla unoszące się jak mewy w prądzie wstępującym.

Znacząc jego drogę, świeca rozszczepianym światłem fosfory. Płynie w rwącym strumieniu

białobłękitnej poświaty, poprzez mroczną -burzę łączących się ze sobą w termojądrowej

reakcji jonów. Obserwuje pióropusze jąder atomów węgla uderzające w roje protonów,

wiążące się z nimi, aby utworzyć cięższe jądra atomów azotu. Prąd wiruje z wizgiem na

skórze Nicka i ten czuje i smakuje skluszczony, powolny azot napotykający powódź

protonów. Te dwa strumienie zlepiają się ze sobą z mięsistym mlaśnięciem, przywierają do

siebie, trzęsą jak krople deszczu - spadają - mieszają, pęcznieją w nowe jądra, jeszcze cięższe:

jądra tlenu.

Ale zielone kropeczki tlenu nie są stabilne. Te kruche twory rozpadają się natychmiast.

Poprzez wszechobecny blask rzygają strugi nowych cząstek to neutrina, rumiane fotony

światła, a dalej nadlatują statecznie ciemniejsze i cięższe dzieci tego związku: rozdęta,

ciemnozłota chmura większej odmiany azotu:

Proces trwa dalej. Każde z jąder zderza się miliony razy z innymi, tworząc wir świetlistych

plamek przypominających płatki śniegu. Wszystko to w czasie jednego uderzenia serca. Płatki

pędza wzdłuż linii sił pola magnetycznego. Pośród błądzących jak kapryśne ćmy pyłków

śmigają i rozbłyskują promienie gamma. Nuklearny pożar rozświetla długi ryczący tunel

stanowiący część głównego napędu statku. Nad płynącym tym tunelem Nickiem rozrywają

się rozgrzane do białości iskry. Dostrzega przed sobą fioletowe kropki ciężarnego azotu ;

słyszy ich zderzenia z cząsteczkami węgla plus i cząsteczkami alfa. I tok wreszcie ta długa

kaskada daje w rezultacie węgiel, który rozpocznie znowu życie w gwiżdżącej zamieci

protonów nadlatujących od wysuniętej na zewnątrz paszczy statku. Z pomacą węgla atom

międzygwiazdowego wodoru rozrósł się z samego tylko protonu do, ostatecznie, cząsteczki

alfa - stabilnej bryłki dwóch neutronów i dwóch protonów. Cząsteczka alfa jest

ukoronowaniem całego procesu. Wylatuje z zamglonej burzy unosząc z sobą energię, której

dostarczyła reakcja termojądrowa. Bogaty gaz międzygwiazdowy został poślubiony - proton z

protonem, z węglem jako swatem.

Nick czuję, że szarpie go wzrastające pole elektryczne. Wykonuje gwałtowne ruchy, aby

strząsnąć z siebie nadmierny ładunek. Noszenie tutaj na sobie opończy z elektronów może

być fatalne w skutkach. Dalej, w górę strumienia, znajduje się przeżuwający przełyk czerpaka

statku, do którego wsysane są nadlatujące protony i w którym zostają one ograbione ze swej

energii kinetycznej przez potężne pola elektryczne. Tam też cząstki zostają spowolnione,

uwięzione wewnątrz statku, a energia ich strumienia zmagazynowana w kondensatorach.

Za nim ryczy cyklon. Nick podpływa do ściany komory spalania. Szalejący wokół niego

nuklearny pożar nigdy nie jest jednorodny, nie może być jednorodny, bo przelatują tędy

śmieci kosmosu, jak mąka naszpikowano ziarnami granitu. O te żywe ściany rozbryzguje się

nadlatujący bez przerwy atomowy deszcz, zabijając biegnące nimi pasma organicznego

nadprzewodnika.

Nick odpycha się od rozciągliwych jak guma pól magnetycznych i. przemyka nad

wielobarwną, żółto niebieską skorupą pokrywającą ściany. W migotliwym blasku

promieniowania podczerwonego i ultrafioletowego rodzi łuskowaty osad tłumiący pola

magnetyczne i spowalniający nuklearną pożogę w gardzieli. Wije się, wygina i obraca

węgorzowatym kształtem. Sprowadza działo elektronowe, na zakres fal milimetrowych.

Wypala. Wiązka elektronów mknie z suchym trzaskiem ku pokrytej łuską ścianie.

Elektronowy język nadgryza ją i żłobi. Łuski smażą się, czernieją i wreszcie kipią jak

gotująca się smoła. Rwące strumienie protonów zmywają te bąble odkrywając z wolna ukryty

dotąd pod spodem lśniący metal. Odsłonięte nadprzewodzące włókna mogą teraz rozpocząć

swe powolne samooczyszczanie, życiem odpędzać śmierć. Ich długie łańcuchy organicznych

molekuł mogą żywić się i rozrastać na nowo. Nick dostrzega odrywającą się od ściany spiralę

wrzecionowatych włókien, która unoszona - prądem oddala się wirując w oczyszczającej

protonowej burzy. Umarłe włókna trzaskają i błyskają przy zderzeniach z nadlatującymi

protonami i Nick słyszy w swych słuchawkach zwielokrotniony huk tych kolizii.

Coś go szarpie. Dostrzega wzdęty czerpak, obok którego śmigają naładowane energią

cząstki alfa. Pędzą jak świetliste, osłabłe osy. Czerpak wsysa je. W jego wnętrzu zostaną

zebrane, wyssane z energii i zaindukują megawaty mocy dla statku, który wysączy do

ostatniej kropli ich moment pędu i odrzuci je na śmietnik rozbitych atomów.

Wtem Nick zatacza się w lewo Jezusie, jak mógł? - myśli. I smagają go pola czerpaka.

Porywa go kipiący wir pola elektrycznego o natężeniu megawoltów na metr. Dla Nicka jest

ogromny, szybki i bezlitosny (chociaż dla statku stanowi tylko maleńką zmarszczkę w jego

całkowitym momencie), a jego wirujące, błyszczące powierzchnie są bez ustanku

rozszarpywane przez magnetyczne macki. Wlot czerpaka jest nurkującą, wyjącą paszczą.

Obok, w szalonych piruetach, śmigaj strugi rozżarzonych atomów.

Wyśmiewają, się z mego. Ściany, wzdłuż których pędzi, hamują jego szybkość zwiększając

swe pola magnetyczne. Linie sił wiją się i gęstnieją.

- Jak do tego doszło? - to wszystko co ma jeszcze czas pomyśleć, zanim w pobliżu

zakwitnie krwawym blaskiem osmalona lampka alarmowa. Jego obecność w bezpośrednim

sąsiedztwie czerpaka zakłóciła proporcje związków. Oczy niemal wychodzą mu z orbit. Jeśli

reakcja wyrwie się spod kontroli, może przepalić komorę, istniejącą za nią ścianę asteroidu i

przebić się gryzącym płomieniem do wnętrza statku, do kopuły życia.

Metaliczny łoskot. Czerpak szarpie go już za obcasy. Jony rozżarzają się do białości.

Sięgają po niego na ślepo splątane magnetyczne liny, zaciskają się wokół niego.

Panika ściska mu gardło. W porywie rozpaczy wypala w ścianę ze swego działa

elektronowego w nadziei, iż da mu to świeży wektor...

Nie wystarczyło. Wokół rozkwitają i pęcznieją pomarańczowe jony.

Większość ludzi z brygady już się przebrała. Byli zmęczeni, ale odprężenie po zakończeniu

zmiany objawiało się ogólna wesołością. Nie zwracając uwagi na Nicka opuszczali

pomieszczenie śluzowe rozłażąc się na łona rodzin, na umówione spotkania, czy też w

poszukiwaniu godziwej rozrywki, która pozwoliłaby zabić czas. W leniwie roztrącanym

powietrzu rozchodził się odór potu i znużenia. Ludzie śmiali się i wykrzykiwali jeden do

drugiego stare dowcipy. Nick siedział na pryczy obejmując dłońmi głowę.

- Nic... Nic nie rozumiem. Szło mi zupełnie nieźle i nagle coś mnie capneło...

Musieli go wyciągać robotem-poszukiwaczem. Umarłby tam walcząc z prądem, uczepiony

wykładziny gardziel, unieruchomiony. Nadpływające fale odprowadzają krew do nóg i trzewi,

dodatkowe g przygważdża do grodzi i przesłania wzrok wielkimi, ciemnymi plamami.

Wszędzie unoszą się roje purpurowych plamek, przez mikrofony przetwornika napływa

głuche grzechotanie, nudności, ból rozchodzący się po ramionach...

Trzy godziny trwało wyciąganie go z kanału, kolejne trzy przywracanie do życia. Kupa

układów spaliła się na dobre. Bezużyteczny złom. Największą stratą była wysokojakościowa

Benford Gregory - Efekty relatywistyczne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: