Broderick Damien - Pasiaste Dziury.pdf - Broderick Damien - Raptor87

DAMIEN BRODERICK

PASIASTE DZIURY

TYTUŁ ORYGINAŁU: STRIPED HOLES

PRZEKŁAD: ZBIGNIEW A. KRÓLICKI, ANDRZEJ SAWICKI

DOM WYDAWNICZY REBIS POZNA Ń 1991

Rozdział pierwszy

Machina czasu, która zmaterializowała si ę na ś rodku saloniku w do ść przytulnej kawa-

lerce Sopwitha Hammila, wygl ą dała jak dwumetrowy rozci ę ty bochen chleba.

Jako do ś wiadczony redaktor programów telewizyjnych, Sopwith bez trudu oszacował

jej rozmiary (w przeciwie ń stwie do tych nieszcz ę snych głupków, którzy bior ą radzieckie,

uzbrojone w bro ń nuklearn ą satelity szpiegowskie lub przelatuj ą ce stada ba ż antów za ogro-

mne statki-bazy UFO). Powodem tego był te ż fakt, ż e machina wpasowała si ę dokładnie w

sof ę b ę d ą c ą cz ęś ci ą wykładanego skór ą kompletu mebli, które Sopwith do ść dokładnie wy-

mierzył zwijan ą , metalow ą calówk ą zaledwie cztery miesi ą ce wcze ś niej, w ekskluzywnym

sklepie „Dla Miasta i Wsi”.

Zarówno przybysz kieruj ą cy machin ą czasu, jak i sama machina byli opakowani w

impregnowany papier w jaskrawe wzorki, zawini ę ty i zaklejony na ko ń cach.

Cały pakunek wygl ą dał po prostu jak jeden z tych bochenków chleba, które tak cieszyły

Sopwitha w dzieci ń stwie, jeszcze zanim supermarkety zmusiły piekarzy do pakowania wyro-

bów w plastikowe woreczki.

Sopwith przekonał si ę na własnej skórze, ż e mimo wszystkich tych ś mierdz ą cych, akty-

wnych chemicznie ś rodków konserwuj ą cych, jakie pakuje si ę dzi ś do pieczywa, je ś li prze-

trzymacie je dłu ż ej ni ż czterdzie ś ci osiem godzin, wn ę trze worka zaczyna si ę poci ć , zapocz ą -

tkowuj ą c ple ś nienie.

Mo ż na skr ę ca ć ś wie ż o otwarty woreczek. Mo ż na go zaciska ć plastikow ą opask ą . Mo-

ż na go wsadza ć do lodówki i liczy ć , ż e si ę uda.

Nast ę pnego dnia ufnie wkłada si ę r ę k ę w ś lisk ą plastikow ą torebk ę i stwierdza, ż e bru-

dnozielona ple śń ruszyła i pokryła ju ż połow ę bochenka. Zanim miało si ę szans ę zje ść wi ę cej

ni ż trzy lub cztery kromki, pakunek zmienił si ę w pulsuj ą c ą ż yciem mas ę niestrawnej flory.

Zielonkawobiałej i paskudnie wygl ą daj ą ce na brzegach.

Wstr ę tne, małe zarodniki, rozsiewaj ą ce si ę wsz ę dzie i bior ą ce wszystko w posiadanie.

Mo ż na opró ż ni ć lodówk ę i dokładnie j ą umy ć . Mo ż na wyszorowa ć półki, przetrze ć je

g ą bk ą zwil ż on ą octem lub cytryn ą . W kra ń cowej rozpaczy (a Sopwith w podobnych chwilach

cz ę sto popadał w tak ą rozpacz), mo ż na pop ę dzi ć do supermarketu i nakupi ć proszków oraz

aerozoli do spryskiwania i wyka ń czania, a ka ż dy gwarantuj ą cy zabicie podst ę pnego grzyba.

Rzecz jasna, nigdy si ę to nie udaje.

To nie karaluchy odziedzicz ą ś wiat po ludziach, kiedy ci odejd ą w niebyt, zabieraj ą c ze

sob ą swoje ś rodki czyszcz ą ce. Odziedziczy go ple śń . Ropiej ą ca i gnij ą ca, pełzaj ą ca i lepka.

Zapami ę tajcie moje słowa.

Ten bochen był jednak inny. Podczas gdy Sopwith w napi ę ciu wbijał we ń wzrok, wie-

rzchołek pakunku otworzył si ę jak zamek błyskawiczny i jedna kromka chleba uniosła si ę w

gór ę - tak płynnie, ż e nie zrobiłby tego lepiej animator telewizyjnej reklamówki.

Kromka była chrupi ą ca, razowa, o niebia ń skim, ciepłym i zawiesistym zapachu.

Na ten widok Sopwithowi Hammilowi pociekłaby z ust ś linka, gdyby wcze ś niej nie

zdr ę twiał z przera ż enia.

Nie wiedział, i ż był to obcy wychodz ą cy z machiny czasu. Tak jak wszystkich jemu

współczesnych, filmy nazywane przez ludzi nie znaj ą cych Jedynie Słusznej Terminologii

Fantastyczno-Naukowej filmami „s-f” nauczyły go oczekiwa ć , ż e obcy wyłaniaj ą si ę z ko-

smolotów.

Tak wi ę c, w umy ś le Sopwitha nie powstał nawet cie ń podejrzenia, ż e obiekt, który tkwił

w jego kosztownej, obitej tłoczon ą skór ą sofie nie był bochenkiem chleba, lecz po prostu

statkiem kosmicznym z innego ś wiata.

Mimo ż e mylił si ę co do szczegółów, Sopwith był jednak na dobrym tropie. Jednak ż e

nie zawdzi ę czał tego swej niezwykłej i błyskotliwej inteligencji. Zło ś liwi krytycy jego ogó-

lnokrajowego programu po ś wi ę conego bie żą cym wydarzeniom cz ę sto napomykali, ż e na inte-

ligencj ę Sopwitha na ogół nie ma zbyt wielkiego zapotrzebowania. Je ż eli jego program miał

najwy ż sze wska ź niki ogl ą dalno ś ci ze wszystkich programów emitowanych w niedzielne

wieczory, rzecz nale ż ało przypisa ć jego cudownie bł ę kitnym oczom, muskularnej, sprawnej

sylwetce, głosowi jak g ę ste, gor ą ce fale magmy tocz ą ce si ę we wn ę trzu ziemi, a przede wszy-

stkim morderczo skutecznym materiałom zbieranym dla niego przez karzełkowat ą asystentk ę

- Mariett ę Planck.

Przyczyn ą tego, ż e Sopwith odgadł, i ż to nieznane urz ą dzenie i jego smakowity członek

załogi nie s ą bochenkiem chleba, była typowa, krety ń ska pomyłka obcych.

Chleb podzielono na kromki podłu ż nie.

My ś l ę , ż e tu powinni ś my na chwil ę przerwa ć .

Nie ma sensu opowiada ć wam dalej o tym jednym wydarzeniu bez niezb ę dnych wyja-

ś nie ń .

Czy Kopernik mógłby odkry ć , ż e Ziemia kr ąż y wokół Sło ń ca, gdyby grunt - je ś li mo ż na

si ę tak wyrazi ć - nie został uprzednio przygotowany przez Galileusza i jego teleskop? *

Czy mo ż na sobie wyobrazi ć , ż e Albert Einstein zrobiłby ten mały krok dla człowieka,

ale pot ęż ny krok dla ludzko ś ci stwierdzaj ą c, ż e E = mc 2 , gdyby matematyczne rozwa ż ania

Henri Poincare'a nie przetarły mu drogi?

Powiadam wam, ż e na pewno nie, w obu tych, i w wielu innych podobnych przypa-

dkach. A je ż eli nigdy nie słyszeli ś cie o niektórych lub wszystkich tych ludziach, to odpr ęż cie

si ę , prosz ę - wła ś nie dowiedli ś cie potrzeby krótkiego, lecz bogatego w tre ść wprowadzenia.

Na wst ę pie musicie si ę dowiedzie ć , ż e jedyn ą przyczyn ą , dla której obcy podró ż nicy w

czasie w ogóle zwrócili uwag ę na Sopwitha Hammila była chwilowa przerwa w działaniu ich

zdumiewaj ą co pot ęż nego, lecz zarozumiałego Symbiotycznego Komputera.

Ta straszliwa machina była w rzeczywisto ś ci zbiorowym umysłem, na który składało

si ę 1096 tadkwarków, najmniejszych, ale najbystrzejszych form ż ycia znanych w tej epoce.

Jak si ę zapewne domy ś lacie, organiczna maszyna o takim stopniu zło ż ono ś ci i takiej szybko-

ś ci działania przewa ż nie si ę nudzi, wi ę c cz ęść czasu po ś wi ę conego badaniom w ę złów czaso-

przestrzennych wokół Pasiastych Dziur (jeszcze do tego wrócimy) zu ż yła na obejrzenie wszy-

stkich filmów z serii „Wojny Gwiezdne”, jakie kiedykolwiek nakr ę cono, wszystkich dzieł

Rogera Cormana, wszystkich horrorów i filmów s-f zrobionych zarówno w kolorze, jak i

czarno-białych, i w ogóle wszystkich filmów, jakie mo ż na sobie wyobrazi ć , nawet miniseriali

telewizyjnych w rodzaju „Ptaków ciernistych krzewów”.

Broni ą c pó ź niej Symbiotycznego Umysłu - wyra ż ano przypuszczenie, i ż stało si ę tak

dlatego, ż e wła ś nie ogl ą dał „Ptaki ciernistych krzewów”, przy czym jego centralny procesor

uległ chwilowemu przeci ąż eniu i pomylił Sopwitha Hammila z jego kuzynem czwartego sto-

pnia, Markiem Hamillem, zawadiackim lecz wra ż liwym, młodym bohaterem cyklu „Wojen

Gwiezdnych”. Nale ż y przyzna ć , ż e byli do siebie niezwykle podobni.

Jednak ż e Sopwith nie był gwiazdorem filmowym.

Czułby si ę obra ż ony, gdyby porównano go z Markiem, i rzeczywi ś cie był obra ż ony,

gdy tak czyniono, zanim w jego ś rodowisku rozeszło si ę , ż e tego nie lubi. Uwa ż ał si ę za oso-

bowo ść mass mediów, i to osobowo ść nie byle jak ą .

Był nie tylko osob ą uwielbian ą przez setki tysi ę cy wzdychaj ą cych i omdlewaj ą cych

starszych dam, pa ń w ś rednim wieku i młodych kobiet nie potrzebuj ą cych błogosławie ń stwa

* Najbardziej przewrotny ż art autora (przyp. red.)

Ko ś cioła, by mniej lub bardziej regularnie cieszy ć si ę towarzystwem młodych m ęż czyzn,

obiektem zachwytu dojrzewaj ą cych dziewcz ą t i prawie całej społeczno ś ci pederastów. Podzi-

wiano go (a przynajmniej sam tak s ą dził, a niewielu uwa ż ało za konieczne mówi ć mu, ż e jest

inaczej) za celne, odwa ż ne wywiady, jakie uzyskiwał od wielkich i prawie wielkich, od kró-

lów zbrodni i wybranych urz ę dników pa ń stwowych, od Prezydentów, Premierów, Papie ż y,

Potentatów, Poetów, i czasami - w sentymentalnych programach ś wi ą tecznych - od drogich,

młodocianych ofiar polio bawi ą cych si ę kotkami.

Tak si ę zło ż yło, ż e zainteresowanie obcego z machiny czasu Sopwithem zostało w zna-

cznym stopniu podsycone rozgrzewaj ą cym krew koktajlem, jaki tego wieczoru zaserwowano

telewidzom.

Wiecie, jak si ę to robi. Podczas gdy ci ż artownisie przygotowuj ą cy kampanie reklamo-

we wal ą z grubej rury jakim ś bulwersuj ą cym wydarzeniem dotycz ą cym szykan politycznych,

seksualnych nadu ż y ć w sieroci ń cach lub za ż ywania narkotyków przez gwiazdy mass mediów

z konkurencyjnych kanałów - wy zasadniczo poprzestajecie na jednym lub dwu lekkostra-

wnych sufletach. Wywołujecie u ś miech na ich twarzach i radujecie ich serca. Tym razem był

to pi ę ciominutowy odstrzał O'Flaherty Gribble'a, człowieka renesansu w dziedzinie astrologii.

Gribble był idealnym jeleniem.

- Zrobił pan doktorat z... jakby to okre ś li ć ... technologii kupek...

Audytorium zar ż ało ze zło ś liwej uciechy.

- A tak, zamkni ę ty obieg odchodów maj ą cy na celu oszcz ę dno ś ci energetyczne...

- Ś ci ś le mówi ą c, robocze kupki.

- Wła ś ciwie nazywamy to ekokultur ą opart ą na robakach, panie Sopwith.

Za grubymi szkłami okularów, oczy O'Flahertego błyszczały szcz ęś ciem. Uwielbiał

swój wizerunek na ekranie prawie tak samo jak Sopwith Hammil. Skłonno ść ta nie była je-

dnak wywołana ch ę ci ą puszenia si ę . Jako prawdziwa, dwudziestowieczna Renesansowa Oso-

bowo ść , thaumaturg (do tego tak ż e powrócimy) uwa ż ał za swój obowi ą zek powiadomienie

jak najwi ę kszej liczby swoich kolegów o ostatnich odkryciach we wszystkich tych dziedzi-

nach nauk i paranauk, na jakich zdołał poło ż y ć swoje chciwe łapki. Miał trzy doktoraty, dwa

dyplomy (jeden, o dziwo, z ratownictwa przybrze ż nego) i licencjat.

- Hmm... Wydaje si ę , ż e naprawd ę siedzi pan w robakach, O'Flaherty. Pa ń skim pie-

rwszym bestsellerem była praca o roboczych dziurach. Wyja ś nijmy sobie jednak - powiedział

szybko Sopwith swoich kwa ś nym, gładkim głosem, zagłuszaj ą c mamrotanie astrologa, który

usiłował co ś wtr ą ci ć - czy było to o dziurach, którymi robaki poruszaj ą si ę wewn ą trz kupek,

czy o dziurach, którymi kupki poruszaj ą si ę wewn ą trz...

Audytorium, składaj ą ce si ę z wyblakłych matron, gładko wygolonych, wynaj ę tych na

ten wieczór ksi ę gowych, apetycznych dziewcz ą t i ich chłoptasiów, rykn ę ło rado ś nie.

- Ani jedno, ani drugie. Chodziło o co ś zupełnie innego. To dotyczyło kosmologii.

Z twarz ą wykrzywion ą udanym przera ż eniem Sopwith zwrócił si ę do czekaj ą cej na to

kamery.

- U ż ywa pan robaków do wyrobu kosmetyków? - Szeroko otworzył oczy na my ś l o

dalszych implikacjach. Widzowie wychodzili z siebie. - Nie chce pan chyba powiedzie ć , ż e

robicie kosmetyki z robaczego gó...

- Chodziło o czarne i białe dziury w przestrzeni - rykn ą ł O'Flaherty, z rado ś ci ą podej-

muj ą c wyzwanie. - Ale to było kilkana ś cie lat temu. Wolałbym porozmawia ć o...

- Zdaje si ę , ż e jest pan spod znaku Ryb, O'Flaherty. Czy to wła ś nie czyni z pana

wszechstronnego geniusza?

- Obawiam si ę , ż e plecie pan bzdury.

- Czy ż by nie był pan geniuszem?

- Oczywi ś cie, ż e jestem. Chodzi mi o znaki zodiaku. Ryby i cała reszta konstelacji. Czy

nie chce pan usłysze ć o moim zdumiewaj ą cym odkryciu?

- Chwileczk ę , O'Flaherty. Znaki zodiaku to bzdury? Jestem wstrz ąś ni ę ty. Jak najbar-

dziej wzi ę ty astrolog w kraju mo ż e co ś takiego powiedzie ć ?

- No có ż , to prawda - przynajmniej po ś ród nas, tutaj, w Australii.

Ach, tak. Przypuszczam, ż e to was zaskoczyło. Jednak tak si ę składa (cho ć domy ś lam

si ę , ż e trudno wam w to uwierzy ć ), ż e nie ka ż dy mieszka w Londynie lub Los Angeles. Czy

cho ć by w Birmingham w Anglii albo Birmingham w Alabamie. Czasami jakie ś wa ż ne wyda-

rzenia maj ą miejsce w Dar es Salaam i w Melbourne.

Na przykład? No, powiedzmy - dzieci z probówki.

To, oczywi ś cie, odnosi si ę do Melbourne. W Dar es Salaam robi ą mnóstwo dzieci bez

naukowej pomocy.

Gdyby ś cie przypadkiem nie wiedzieli - Dar es Salaam jest najwi ę kszym miastem w

Tanzanii. To taki kraj w Afryce.

W Muzeum Narodowym w Dar es Salaam znajduje si ę czaszka Australopithecus boisei ,

któr ą uwa ż a si ę za czaszk ę praczłowieka ż yj ą cego w w ą wozie Olduvai przed około dwoma

milionami lat.

Istotnie, eksperci Muzeum Narodowego w Dar es Salaam nie mieli poj ę cia, ż e obcy w

swych machinach czasu hulaj ą tam i z powrotem po całej historii. Gdyby o tym wiedzieli,

mogliby jeszcze raz przemy ś le ć spraw ę czaszki australopiteka.

Jednak przypadkiem stało si ę tak, ż e Sopwith Hammil i jego go ść nie znajdowali si ę w

Pary ż u czy w Nowym Jorku, nie mówi ą c ju ż o Dar es Salaam, lecz w skromnym studio

Kanału 8 w mie ś cie Melbourne, w stanie Wiktoria, nale żą cym do Wspólnoty Australijskiej na

planecie Ziemia i ż aden z nich nie czuł, ż e znajduje si ę Tam Ni ż ej i wisi do góry nogami.

Swoim ś miesznym, starym, szowinistycznym zwyczajem przyj ę li za pewnik, ż e ich rodzinne

miasto jest p ę pkiem Wszech ś wiata.

Ż aden z nich nigdy tego otwarcie nie powiedział. Jednak obaj tak wła ś nie my ś leli. Chc ę

powiedzie ć , ż e ja my ś l ę , ż e oni tak my ś leli. A wy tak nie my ś licie?

W ka ż dym razie, O'Flaherty Gribble miał si ę w ci ą gu kilku nast ę pnych godzin przeko-

na ć (ku pewnemu swemu niezadowoleniu), ż e my ś l ą c i ż znajduj ą si ę w p ę pku Wszech ś wiata

obaj bezsprzecznie mieli racj ę .

- Tradycyjna astrologia opiera si ę na porach roku półkuli północnej, które tutaj musimy

odwróci ć - wyja ś niał O'Flaherty.

- Ale na pewno nic konstelacje.

Podniecony Gribble podskoczył w fotelu.

- Oczywi ś cie, ż e nie. Jednak ich znaczenie, jak pan widzi, przesuwa si ę do przodu o

sze ść miesi ę cy. Chodzi o symbolik ę . Jak ż e grudniowe mrozy mog ą symbolizowa ć wyt ęż on ą

prac ę , je ś li jest czterdzie ś ci stopni w cieniu?

Sopwith zerkn ą ł na ś ci ą g ę , któr ą przygotowała mu Mariette Planck. Poczciwa, stara,

niezawodna Mariette wyło ż yła rzecz w trzech tre ś ciwych zdaniach.

- Tak wi ę c enigmatyczna, australijska Ryba, urodzona w lutym, tak jak pan, jest w

istocie inteligentn ą , krytycznie nastawion ą Pann ą ? - powiedział gładko.

- Wła ś nie o to chodzi, chocia ż pomin ą ł pan poprzedzanie punktów równonocnych, które

cofa wszystko o jeden znak. Wła ś ciwie jestem Lwem o twórczych zdolno ś ciach.

- Załapałem. Tak wi ę c tryby astrologii przydałoby si ę naoliwi ć .

Znowu spojrzał na ś ci ą gawk ę . Jeden z punktów Mariette podkre ś liła na czerwono.

- Niech nam pan co ś powie o zbli ż aj ą cej si ę koniunkcji Kallisto. Powinna ona mie ć

pot ęż ny wpływ na sfer ę eteryczn ą .

Nigdy jeszcze nie widziano, by Gribble tak si ę zdenerwował. Tak wi ę c widok astrologa,

który nagle zbladł, zesztywniał i przygryzł wargi, był podwójnie zaskakuj ą cy.

- Zbyt wcze ś nie, aby o tym mówi ć - rzekł Gribble, a jego głos, nie wiedzie ć czemu,

Broderick Damien - Pasiaste Dziury.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: