Maggie Kingsley - Córka wybitnego specjalisty.pdf - ● Harlequin Medical(1) - Szisza2011

MAGGIE KINGSLEY

Córka wybitnego

specjalisty

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Doktor Robert Cunningham jęknął cicho, patrząc na leżącą na jego biurku notatkę

służbową, z której wynikało, że doktor Hanna Blake została nowo mianowanym

członkiem ekipy Oddziału Nagłych Wypadków w szpitalu św. Stefana.

W tej chwili nie było mu to na rękę. Potrzebował wielu godzin zdrowego snu, a nie

jakiejś młodej absolwentki medycyny, która będzie zanudzała go pytaniami lub prośbami

o pomoc i radę. Gdyby nie był tak zmęczony, spróbowałby nakłonić doktora Mackaya,

szefa oddziału, do oddania tej Hanny Blake pod skrzydła Elliota Mathiesona. Ten niebie-

skooki blondyn zawsze lubił opiekować się kobietami, podczas gdy on...

Nie myśl o tym, ostrzegł go jego umysł. Staraj się o tym zapomnieć...

Szybko odsunął notatkę i sięgnął po ranną pocztę, ale rychło przekonał się, że jest to

jak zwykle plik reklam i nudnych zawiadomień. Dopiero na jego spodzie znalazł jakiś

medyczny katalog, na którym widniało nazwisko: Dr Laura Cunningham.

Patrząc na tę nalepkę, poczuł nagle, że jego oczy wypełniają się łzami. Od śmierci

Laury minął już niemal rok, ale sam widok jej imienia nadal budził w nim dotkliwy ból.

Ze złością zgniótł katalog w ręku. Jakim prawem różne medyczne firmy wysyłają

listy do ludzi, którzy od dawna nie żyją? Jakim prawem przypominają krewnym zmarłych

o bliskich, których bezpowrotnie utracili? Czy oni sądzą, że ja kiedykolwiek o niej

zapomnę?

A czy mój szef naprawdę wierzy, że jestem odpowiednią niańką dla nowego

członka medycznego personelu? - pomyślał z goryczą, ponownie zerkając na notatkę.

Wiecznie przeciążony oddział nagłych wypadków londyńskiego szpitala św. Stefana z

pewnością nie jest odpowiednim miejscem dla niedoświadczonej lekarki. Z ponurym

wyrazem twarzy wstał od biurka i wyszedł na korytarz. Postanowił przekazać młodej

adeptce wszystkie podstawowe informacje i na tym zakończyć swą działalność

pedagogiczną. Nie zamierzał zamieniać się w niańkę.

Kiedy otworzył drzwi od pokoju lekarzy i ujrzał stojącą przy oknie dziewczynę,

wydał bezgłośny jęk rozpaczy.

- Doktor Blake? - spytał, mając nadzieję, że się myli.

- Tak, jestem Hanna Blake - odparła młoda kobieta, odwracając się w jego stronę. -

A pan zapewne...

Miała pociągłą twarz i krótko obcięte złotobrązowe włosy. A on, choć w ubiegłym

miesiącu ukończył dopiero trzydzieści cztery lata, poczuł się nagle bardzo stary.

- Robert Cunningham - przedstawił się, odnotowując z rozbawieniem zdumienie,

które pojawiło się na jej twarzy, gdy ujrzała jego pogniecione sztruksowe spodnie,

sportową koszulę i rozczochrane włosy.

- Miło mi pana poznać, sir - powiedziała z uśmiechem, wyciągając rękę na

powitanie.

Powinien był jej oznajmić, że wszyscy pracownicy pogotowia mówią do niego po

imieniu, ale w tej chwili myślał o tym, że kiedyś, bardzo dawno, też musiał wyglądać tak

jak ona - jak pełen optymizmu i zapału młody lekarz. Kiedyś musiał wierzyć, że świat jest

pełen nieograniczonych możliwości.

Nagle poczuł irytację. Z nieokreślonych powodów wydało mu się, że dziewczyna

parodiuje jego dawny, młodzieńczy entuzjazm, i postanowił przytłumić jej idealistyczny

zapał.

- No dobrze - mruknął oschłym tonem, ignorując jej wyciągniętą rękę. - Musi pani

zapamiętać cztery podstawowe zasady współpracy na naszym oddziale. Po pierwsze, jeśli

pani czegoś nie będzie wiedzieć, proszę pytać o to mnie lub doktora Mathiesona. Po

drugie, proszę nigdy nie wchodzić mi w drogę. Po trzecie, należy usuwać z tablicy

nazwisko ostatniego przyjętego przez panią pacjenta natychmiast po jego wyjściu. Po

czwarte, wszyscy składamy się co tydzień po pięćdziesiąt pensów na kawę podawaną w

pokoju lekarskim, bez względu na to, czy ją pijemy, czy też nie. - Usiadł, oparł stopy na

taborecie i ostentacyjnie przymknął oczy.

- To wszystko? - spytała słabym głosem Hanna Blake. - A ja myślałam... to znaczy,

spodziewałam się...

- Wycieczki z przewodnikiem? - przerwał jej bezceremonialnie, otwierając jedno

oko. - Orkiestry dętej? Uroczystego powitania w bufecie szpitala?

- Nie, oczywiście, że nie, ale... - zaczęła, rumieniąc się gwałtownie.

- Z pani akt wynika, że jest pani lekarzem. Jeśli to prawda, to niech pani idzie leczyć

chorych i pozwoli mi się spokojnie przespać. - Nie czekając na jej odpowiedź, ponownie

przymknął oczy.

Hanna wyszła z pokoju lekarskiego, z trudem powstrzymując się od trzaśnięcia

drzwiami. Doktor Cunningham jest naprawdę czarujący! Nie spodziewała się oczywiście

czerwonego dywanu na powitanie, ale jego opryskliwość wzbudziła w niej prawdziwe

zdumienie. Kiedy stanął w drzwiach, wydał jej się całkiem sympatyczny. Nie był

przystojny - miał stanowczo zbyt ostre rysy - ale było w nim coś, co wzbudziło jej

zaufanie. A on brutalnie ją spławił.

Stłumiła napływające do oczu łzy i wytarła nos. Nie płakała od szóstego roku życia i

nie zamierzała rozpłakać się teraz, tylko dlatego że obraził ją jakiś nieokrzesany facet o

zimnych, stalowych oczach i czarnych, zmierzwionych włosach.

I cóż z tego, że uznał ją najwyraźniej za najniższą formę medycznego życia? I cóż z

tego, że szpital św. Stefana wydawał jej się teraz o wiele mniej przytulnym miejscem niż

przed dwoma miesiącami, kiedy składała podanie o pracę?

Starała się o posadę w Londynie, bo chciała uciec jak najdalej od Edynburga. Udało

jej się ją zdobyć, więc powinna być zadowolona. I wzbudzić w sobie nadzieję, że nie

wszyscy pracownicy szpitala muszą być tak aroganccy jak doktor Cunningham.

Nadzieja ta okazała się jak najbardziej usprawiedliwiona. Gdy tylko weszła na teren

izby przyjęć, uśmiechnęła się do niej przyjaźnie młoda, tęga, ciemnowłosa kobieta w

białym, medycznym czepku.

- Czy mogę coś dla pani zrobić, pani doktor? - spytała, widząc jej kitel.

- Mam nadzieję, że tak. Jestem Hanna Blake.

Dziewczyna patrzyła na nią przez chwilę tępym wzrokiem, a potem uderzyła się w

czoło.

- O Boże! - zawołała przepraszającym tonem. - Nasz szef, doktor Mackay,

powiedział mi, że zaczyna pani pracę czwartego sierpnia, ale kompletnie wyleciało mi to z

głowy. Jestem Jane Holden, starsza pielęgniarka. Flo! - zawołała do wysokiej, bardzo

ładnej czarnoskórej dziewczyny, która wyłoniła się zza drzwi jakiegoś gabinetu. - Chodź

tu i poznaj panią doktor Blake. To jest Floella Lazear, pielęgniarka naszego oddziału,

jedna z najlepszych specjalistek w branży.

- Pochlebstwem nie osiągniesz niczego, Jane - zaśmiała się dziewczyna. - Miło mi

panią poznać, doktor Blake.

- Proszę mówić do mnie po imieniu - powiedziała Hanna. - Czy któraś z was wie,

gdzie znajdę doktora Mathiesona? Chyba powinnam mu się przedstawić.

- Jest w gabinecie numer trzy, razem z Kelly Ross, stażystką ze szkoły pielęgniarek

- poinformowała ją Flo. - Badają pacjenta z podejrzeniem perforacji wyrostka robaczko-

wego. Ale na twoim miejscu nie spieszyłabym się tak bardzo z poznaniem doktora

Mathiesona. To bardzo niebezpieczny człowiek.

- Och, przestań, Flo - zaprotestowała Jane. - To człowiek, z którym doskonale się

pracuje.

- Ma trzydzieści dwa lata, niebieskie oczy, jasne włosy i jest absolutnie cudowny -

przyznała z uśmiechem Flo. - Niestety, rozwiódł się jakiś czas temu i wcale nie ma

zamiaru zakładać nowej rodziny, więc...

- Więc w szpitalu roi się od złamanych serc - dokończyła z rozbawieniem Hanna.

- Zgadza się - potwierdziła Floella. - Jeśli masz ochotę na miłą przygodę, Elliot jest

wymarzonym partnerem. Ale ten człowiek unika jak ognia trwałych związków.

Hanna nie potrzebowała tego typu ostrzeżeń. Po tym, co przeżyła z Chrisem,

marzyła tylko o tym, by stać się pożytecznym członkiem zespołu. Wiedziała dobrze, do

czego zdolni są przystojni młodzi lekarze.

- Czy poznałaś już doktora Mackaya? - spytała Jane.

Hanna kiwnęła głową.

- Poznałam go, kiedy przyszłam na rozmowę w sprawie pracy. Wydał mi się bardzo

sympatyczny.

- I jest sympatyczny - przyznała pielęgniarka. - Ale będziesz miała z nim do

czynienia tylko w naprawdę poważnych przypadkach. W gruncie rzeczy naszą bieżącą

pracą kieruje Robert Cunningham, a on...

- Poznałam go dopiero dziś rano - przerwała jej Hanna. - Wydał mi się... trochę

zmęczony...

- Chyba raczej kompletnie wykończony - poprawiła ją Jane. - Bóg raczy wiedzieć,

kiedy ten człowiek zjadł ostatni przyzwoity posiłek i kiedy się porządnie wyspał. On prak-

tycznie mieszka w szpitalu, i to już od...

Maggie Kingsley - Córka wybitnego specjalisty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: