Dobrzyńska Eviva Luiza - Przywódca wilczej hordy 01.pdf - Dobrzyńska Eviva Luiza - Ksiegowy

Romans historyczno-awanturniczy

Autor: Luiza Dobrzyńska

Dokument zawiera:

Rozdział I. Koszmar

Rozdział II. Bez odwrotu

Rozdział III. Miłe złego początki

Rozdział IV. "Gdzie serce twoje..."

Rozdział V. Pułapka

Rozdział VI. W drodze na sąd boży

Rozdział VII. Honor i ojczyzna

ROZDZIAŁ I. Koszmar

Rok 1360 miał się okazać rokiem klęski dla ogarniętej wojną Francji. Do

tego roku wojska francuskie, nie odnosząc co prawda sukcesów, podtrzymywały

złudzenie wyrównania sił, jednak słynna bitwa pod Poitiers skruszyła to złudzenie

w proch. Zbrojne oddziały Czarnego Księcia kroczyły naprzód niczym burza,

przełamując opór nielicznych już, zdesperowanych obrońców. Wielu francuskich

wielmożów otwarcie poparło najeżdżców,a w tej liczbie znalazł się również bliski

kuzyn króla Jana II, Roger de Valois, zwany powszechnie Czarnym Rycerzem lub

też francuskim Czarnym Księciem,co lepiej odzwierciedlało trwogę i nienawiść,

jaką ten renegat budził w swych rodakach. Nie lubili go nawet ci,którzy zgadzali

się z nim w kwestiach politycznych i z tego względu utrzymywali z nim bliskie

kontakty. Okrutny i pozbawiony wszelkich skrupułów, bardzo szybko

zaprzyjażnił się z synem Edwarda III, z którym w toku wojny zetknął go kapryśny

los i w przełomowej chwili opowiedział się bez reszty po jego stronie. Mimo że

dzieliła ich dość znaczna różnica wieku, rozumieli się dobrze i nawet lubili,choć

żaden z nich nie był zbyt skłonny do takich uczuć. Nie ufali sobie być może do

końca, ale w wystarczającym stopniu. Obecnie Czarny Rycerz kontynuował po

swojemu dzieło księcia Edwarda, likwidując stawiające wciąż opór zbrojne grupy

rycerzy i zdobywając broniące się miasteczka oraz pojedyncze twierdze. Wycinał

przy tym bez pardonu wszystkich,którzy odrzucili żądanie bezwarunkowej

kapitulacji, biorąc w tym przykład ze swego angielskiego przyjaciela. Kierował

się w stronę Paryża, nie żeby pragnął go opanować, ale w tym celu,by

rozszerzając granice angielskiego panowania zagarnąć przy okazji jak najwięcej

dla siebie. Teraz na jego drodze stała już tylko jedna twierdza, ostatnia na jego

liście – Bongrais. Nie była to zbyt wielka warownia. Otaczające ją miasteczko

liczyło niewielu mieszkańców, choć przynależące do Bongrais dobra były dość

rozległe i bogate. Jednak twierdza miała odważną i karną, dobrze wyszkoloną

załogę, którą dowodził bardzo jeszcze młody,ale już znany z odwagi i

bezkompromisowej postawy hrabia, Theo de Bongrais. On właśnie stanowił

główny problem, gdyż wiadomo było, że nie podda się za żadną cenę. Dopiero

kilka miesięcy temu został pasowany na rycerza, a mimo to starzy żołnierze

słuchali go bez szemrania, być może urzeczeni łudzącym podobieństwem jego

głosu do głosu jego ojca,któremu nikt nie ośmielał się sprzeciwiać.

- Słuchają go jak samej Ewangelii, choćby mówił same niedorzeczności –

mówił Don Paulino, zamkowy intendent, do słuchającego jego słów Czarnego

Rycerza – A na jego rozsądek nie mamy co liczyć. Atak na zamek będzie

kosztować Waszą Wysokość dużo, zbyt dużo. Proponuję inne rozwiązanie.

- Jakie? - spytał Czarny Rycerz. Właściwie domyślał się odpowiedzi,

chciał jednak zyskać trochę czasu do namysłu. Znany był ze swej otwartości na

cudze pomysły, z tym, że zazwyczaj modyfikował je po swojemu. Mimo

otrzymanej od przekupionego intendenta zwięzłej charakterystyki młodego

rycerza nie chciał go zabijać, nie rozmówiwszy się z nim przedtem osobiście.

Znał dobrze jego matkę, Adelajdę de Tourvelle, do której swego czasu żywił

pewien sentyment, i miał cichą nadzieję, iż uda mu się przeciągnąć jej syna na

swoją stronę. Byłby to nie byle jaki sukces.

- Wracaj do zamku i działaj ostrożnie – polecił sojusznikowi, gdy ten

skończył już mówić – Przyjmuję twój plan, z tym, że na razie Theo potrzebny mi

jest żywy. Jeśli rzeczywiście okaże się zbyt głupi, by przyłączyć się do mnie,

trzeba będzie sprawić, by jego śmierć odebrała ducha innym buntownikom. W ten

sposób przyda się nam, czy będzie tego chciał, czy nie.

Don Paulino skinął ze zrozumieniem głową, skłonił się i tajnym

przejściem, znanym niewielu,wrócił do Bongrais. Zdradzał swego pana nie dla

pieniędzy – przy wszystkich swoich wadach nie był chciwy i nigdy z

powierzonych mu pieniędzy nie sprzeniewierzył ani talara. U podłoża jego czynu

leżała głęboka,zapiekła nienawiść, zrodzona w czasach, gdy Theo nie było jeszcze

nawet na świecie. Pałający obsesyjną żądzą ku jego matce i odtrącony ze

wzgardą, latami czekał na okazję, która nie nadeszła i w końcu przeniósł to złe

uczucie na syna hrabiny, nieszczęsnym trafem bardzo do niej

podobnego.Nienawidził go cierpliwie, całe lata, aż wreszcie doczekał się okazji

wyrządzenia mu trwałej szkody – i nie zamierzał tej okazji zmarnować. Otwarcie

wystąpić przeciw swemu seniorowi nie mógł, gdyż to równałoby się samobójstwu

– nikt by go nie poparł. Wszyscy, którzy stanowili załogę warowni, daliby się

zabić za młodego hrabiego,a poza tym, choć rzeczywiście bardzo podobny był do

matki, charakter bez reszty odziedziczył po ojcu. A Fabien de Bongrais nie

należał do ludzi, którym można się bezkarnie przeciwstawiać. Theo nie wymagał

zresztą szacunku dla siebie i swoich rozkazów, nie popierając niczym tego

żądania. Sam pracował za trzech przy naprawianiu i umacnianiu fortyfikacji,

pierwszy był na nogach, jeszcze przed wschodem słońca, a kładł się ostatni.

Wszystkiego dopatrywał sam, zaglądał w każdy kąt, osobiście przeliczał zapasy i

zawsze był obecny tam, gdzie się coś działo. Rozmawiał z każdym, kto tego

chciał,a usłyszawszy wątpliwości co do szans obrony zapowiedział, iż każdego,

który wspomni mu o poddaniu zamku, każe powiesić na częstokole. Nikt nie miał

wątpliwości, że nie były to słowa na wiatr.

- Ten się nigdy nie waha i dobrze wie, czego chce. - mawiano o nim w

Bongrais, ale nie była to całkowita prawda. Nikt nie znał tych nocy, pełnych

najgorszych rozterek i obaw,z których nie zwierzyłby się nikomu. Nie miał

przecież jeszcze żadnego bojowego doświadczenia, a przecież zależał od niego

los kilkuset ludzi. Był to ciężar stanowczo za duży jak na jego niespełna

dwudziestoletnie barki, ale musiał go udżwignąć i wierzył, że mu się to uda.

Najgorsze było to, że miał niewielką drużynę i zaledwie siedmioosobowy oddział

łuczników, ale na to nie było już rady. Chłopi, którzy za jego pozwoleniem

schronili się na zamku, byli co prawda chętni do jego obrony, ale niewiele mogli

być warci w starciu z regularną armią. Ze swych trosk i wątpliwości, jak na ironię,

zwierzał się właśnie Paulinowi, którego uważał za człowieka inteligentnego i

trzeżwo patrzącego na świat. Co do tego zresztą się nie mylił, nie był jednak

świadomy, do czego intendent wykorzystuje swą inteligencję i spryt. Don Paulino

nie ośmielał mu się otwarcie sprzeciwić i po cichu przyznawał, że pomimo

młodego wieku Theo potrafił narzucić innym swój autorytet, nienawidził go

jednak tym mocniej. Gdy na niego patrzył, widział w nim obraz kobiety, która

odtrąciła go i upokorzyła dawno temu. Młody rycerz nie dostrzegał nienawiści w

jego spojrzeniu i nie przeczuwał nawet zbliżającego się nieszczęścia. Jego

chmurne spojrzenie ślizgało się spiesznie po podwładnych, nie zatrzymując się na

dłużej na żadnym z nich, gdyż głowę zajętą miał czym innym: wojskiem, które

było już pod Bongrais. Było dość liczne, conajmniej dwustu pięćdziesięciu

regularnych żołnierzy, kilkunastu ciężkozbrojnych rycerzy i sporo pachołków,

których na ogół się nie liczyło,a którzy przecież w starciu bojowym mogli być

bardzo grożni. Zbliżał się termin pierwszego prawdziwego sprawdzianu

bojowego dla młodego rycerza.

Don Paulino wspinał się powoli krętymi schodami na szczyt

baszty, skąd Theo obserwował przez wąskie okno obozujące pod murami

twierdzy wojsko. Był zaniepokojony. Czarny Rycerz zadowolił się otoczeniem

Bonville ze wszystkich stron, i nie zrobił jak dotąd nic więcej. Nie atakował ani

nie przysyłał parlamentariuszy, po prostu pilnował zamku w złowrogim

milczeniu. To było coś, o czym Theo do tej pory nie słyszał. Zatopiony w swych

niewesołych myślach nie obejrzał się na odgłos kroków za plecami, wiedział

zresztą, że to nadchodzi intendent. Co rano składał mu raport właśnie w tym

miejscu, w najlepszym punkcie obserwacyjnym całego z całego zamku

- Nie wiem, na co oni czekają...- powiedział rycerz cicho – Nie podoba mi się to.

A wam, Don Paulino?

- A mnie tak. - padła niespodziewana odpowiedż i kilka par krzepkich rąk

pochwyciło hrabiego, obezwładniając go w mgnieniu oka. Zaskoczony, nie zdążył

Dobrzyńska Eviva Luiza - Przywódca wilczej hordy 01.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: