Dobrzyńska Eviva Luiza - Przywódca wilczej hordy 02 - Kwestia honoru.pdf - Dobrzyńska Eviva Luiza - Ksiegowy

Autor: Luiza Dobrzyńska

Dokument zawiera :

Rozdział I . Sprawy rodzinne

Rozdział II . Pojedynek

Rozdział III . Sokół i kukułcze pisklę

Rozdział IV . Dzień sądu

Rodział V . Odwet

Rozdział VI . Królewski więzień

ROZDZIAŁ I.

Sprawy rodzinne

- To doprawdy oburzające – mówił Bertrand do Jeana, gdy obaj zdejmowali dodatkowe

okiennice oraz inne zimowe zabezpieczenia z chaty, służącej bandzie za kryjówkę –

Teraz, gdy przygotowaliśmy się jak należy, zima była łagodna, a w zeszłym roku o mało

co nie odmroziliśmy sobie tyłków. Do bani z taką robotą.

- Tak to już bywa – pocieszył go Jean – To chyba lepiej, niż żeby śniegi znowu odcięły

nas od świata. To już zapomniałeś, jak było zeszłej zimy? Mało nie zdechliśmy z głodu i

zimna, a Theo do spółki z Pierre’m wyżywali się na nas, bo nie mogli spotkać się ze

swymi dziewczynami? A przecież my też byliuśmy pozbawieni niewieściego

towarzystwa.

Bertrand parsknął śmiechem, choć wspominane przez Jeana wydarzenia wcale takie

śmieszne nie były i dobrze dały się im wszystkim we znaki.

- Wreszcie się pobrali – westchnął po chwili – Wiesz, tak naprawdę nie myślałem, że

tego w ogóle dożyję. Człowiek uczy się całe życie.

Ślub Theo i Bellette był wydarzeniem dla całej okolicy, przede wszystkim dlatego, że

nikt się go nie spodziewał – nie było zwyczaju, by pan, nawet na wygnaniu, żenił się z

poddanką. Powszechnie sądzono, że skoñczy się na przelotnym romansie, tak że oficjalny

ślub był nie lada niespodzianką. Komentowano to różnie, kilku wędrownych bardów, w

tej liczbie i Gwidon, ułożyło nawet pieśni opiewające te niecodzienne wydarzenie, ale

pomału wszyscy przywykli. Bellette przeprowadziła się do chatki w lesie, słusznie

uważając, że obecnie jej miejsce jest przy mężu, włożyła nawet za przykładem Preziosy

męski strój, dużo praktyczniejszy w lesie niż suknia. Tutaj nikt nie miał nic przeciwko

temu, oprócz ojca Prospero, który burczał na „rozwydrzenie obyczajów”, choć bardziej

chyba z poczucia obowiązku niż rzeczywistego oburzenia. Był najlepszym przyjacielem

młodej pary, a jego przyjaźń znaczyła naprawdę bardzo wiele. To on, ledwie stopniały

śniegi, obszedł okoliczne klasztory, przy okacji zbierając wiadomości, które mogły

przydać się bandzie. Nie były to wieści pocieszające. W okolicy następowała

niepokojąca koncentracja sił angielskich, tu i ówdzie słychać było pogłoski o tym, jakoby

Edward Plantagenet osobiście miał przewodzić swojej armii. W każdym razie niejeden

przysięgał, że widział na własne oczy jego czarną zbroję.

- Ledwie pozbyłem się Czarnego Rycerza, już mam na karku Czarnego Księcia –

powiedział Theo, wysłuchawszy jego relacji – A powiadają, że od przybytku głowa nie

boli.

- To nie jest śmieszne – upomniał go Pierre – Kiedy ten Anglik dostanie cię w łapy, to

zapewne zaaplikuje ci radykalne lekarstwo na ból głowy: ścięcie.

- A wcale że nie – zareplikował Theo – Bo Anglicy wolą wieszać, nie ścinać.

Rozumiesz, czyściej potem dookoła. Kiedy ucinasz komuś głowę, to masz później

mnóstwo sprzątania.

- Być może – zgodził się z nim szwagier – Ale za to ścięcie jest takie widowiskowe...

Pomyśl tylko, głowa tocząca się po deskach szafotu, ciało drgające w kałuży krwi....

- Pierre, ty jesteś bardziej jeszcze kopnięty niż Theo, który na dobrą sprawę nigdy nie

miał łepetyny w całkowitym porządku. - przerwał mu z niesmakiem ojciec Prospero.

- Wiosna – westchnął banita – Na wiosnę nikt nie uskarża się na zbytek rozsądku.

- O jakim tu zbytku może być mowa? Wy przecież cierpicie na chroniczny niedobór. -

warknął mnich i zamknął tym samym dyskusję.

Wiosna tego roku była rzeczywiście wyjątkowo piękna i powodowała, że nawet ci

spośród leśnych rycerzy, którzy mocno stali na ziemi, szaleli w romantycznych

uniesieniach. Oczywiście trudno było oczekiwać, by stary mnich podobnie jak oni

odczuwał tę szczególną porę roku, jemu kojarzyła się ona raczej z chorobami, trapiącymi

wygłodzonych na przednówku ludzi i z mozolnymi wędrówkami do bratnich klasztorów,

gdzie zanosił mieszanki ziołowe. Jednakże i on przystawał czasem wśród drzew,

wsłuchując się w śpiew ptaków i wspominając coś, co dawno już powinno zostać

zapomniane. Serce tego starego zakonnika wcale nie było tak oschłe, jak wszyscy sądzili,

jednak ten rodzaj myśli chował on wyłącznie dla siebie i nie zwierzał się z nich nikomu.

Jego ciągłe wędrówki po całej prowincji bardzo były banitom na rękę, gdyż dzięki temu

zawsze byli poinformowani o tym, co działo się w okolicy, a nikt, nawet najbardziej

nieufny Anglik, nie podejrzewał, iż pokorny karmelita jest informatorem i pomocnikiem

najpilniej poszukiwanego człowieka Francji. Dzięki niemu Theo nawiązał kontakt z

innymi grupami czynnego oporu wobec najeźdźców, szczególnie z bardzo licznym

stronnictwem Roberta Deauville’a. Z tym ostatnim najwięcej miał kłopotów, gdyż ów

dumny wielmoża nie uznawał „bratania się z plebsem” i bez ogródek wyrażał zdziwienie,

że ktoś tak dobrze urodzony jak Theo może uważać zwyczajnych wieśniaków za

równych sobie. Po długich rozmowach doszli wreszcie do czegoś, co można było określić

jako połowiczny kompromis – Robert Deauville zgodził się na współdziałanie w

momencie rozpoczęcia zrywu z grupami chłopskimi, pod tym wszelako warunkiem, że to

on będzie przewodził. Rozmowy z innymi przywódcami również były niełatwe, ale Theo

nie zrażał się trudnościami, a jego optymizm i młodzieńczy entuzjazm jednał sobie w

końcu wszystkich, nawet najbardziej niechętnych. Ojciec Prospero był mu nieocenioną

pomocą, bez niego właściwie nie byłby w stanie wykonać tej zleconej przez króla pracy,

toteż nic dziwnego, że na otrzymane pewnego dnia wezwanie do klasztoru pospieszył

natychmiast, choć komplikowało mu to nieco plany – właśnie miał zamiar wybrać się z

przyjaciółmi na wiosenny festyn w Bongrais .

- Idźcie beze mnie – powiedział – Dołączę do was, gdy tylko rozmówię się z Prospero.

Myślcie tam o mnie.

- Nie będzie czasu, pewnie wciągną nas do jakichś zawodów. - zaśmiał się Pierre, będący

tego dnia w doskonałym nastroju, podniecony czekającymi go atrakcjami i perspektywa

spotkania ze śliczną Fanchette.

- A ja idę z naszym wodzem. Diabli wiedzą, czy nie wplącze się w jakąś awanturę. -

oświadczył Bertrand stanowczo.

Na trzeciego przyłączył się Jean, który poprzedniego dnia wybił sobie kciuk, i nie mógł

w związku z tym ani wziąć udziału w zawodach, ani zająć się swą ulubioną czynnością –

okradaniem co bogatszych przechodniów. W tych warunkach wolał już pójść do

klasztoru. Zostawiwszy rozbawionych, szykujących się do drogi przyjaciół Theo udał się

więc do klasztoru, mając cichą nadzieję, że zdąży jeszcze na zabawę. Ledwie jednak

wszedł do refektarza, natychmiast zapomniał o festynie i gardło ścisnęło mu niedobre

przeczucie. Ojciec Prospero nie powiedział bowiem ani słowa, wyszedł nawet,

zostawiając go sam na sam z wątłym chłopcem, w którym rycerz rozpoznał natychmiast

ulubionego pazia Jana II-go, a co gorsza, wypchnął przed sobą kategorycznie obu jego

przyjaciół.

Paź był w opłakanym stanie. Jego kędzierzawe włosy pozlepiane były w strąki, ubranie

podarte i zesztywniałe od morskiej soli, wynędzniała twarz i mocno podkrążone oczy

również świadczyły o tym, jak ciężką przeprawę ma za sobą. Jego obecność w Sologne

mogła znaczyć tylko jedno i Theo poczuł, jak w jego sercu wzbiera cicha rozpacz.

Chłopiec wstał i podał mu owinięty kawałkiem skóry pergamin, noszący pieczęć króla

Dobrzyńska Eviva Luiza - Przywódca wilczej hordy 02 - Kwestia honoru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: