Księżniczka na ziarnku grochu.pdf

Hans Christian Andersen

Księżniczka na ziarnku grochu

Był raz sobie pewien książę, który chciał pojąć za żonę

PRAWDZIWĄ księżniczkę. Jeździł po całym świecie i szukał

tej jedynej, ale zawsze coś stawało mu na przeszkodzie.

Nie brakowało co prawda księżniczek, ale młodzieniec

patrząc na wszystkie te piękne panny, nie mógł pozbyć się

wrażenia, że nie są one stuprocentowymi księżniczkami.

Nie znalazłszy tej, której szukał, wrócił do ojcowskiego

zamku smutny i zniechęcony.

Aż pewnego wieczora rozszalała się burza. Błyskało się i

grzmiało, a deszcz lał się strumieniami. Nagle ktoś zastukał

do bram miasta. Gdy je otworzono, oczom zdumionych

mieszkańców ukazała się młoda dziewczyna.

Jak ona wyglądała! Woda ściekała z jej włosów i sukni,

lała się do trzewików i wytryskiwała z ich końców w górę. Nie

był to jednak koniec niespodzianek na ten wieczór -

nieznajoma oświadczyła, że jest tą jedyną prawdziwą,

poszukiwaną księżniczką!

- Ano, przekonamy się zaraz - pomyślała królowa-matka,

ale głośno nie rzekła nic.

Poszła razem ze służkami, które przygotowywały sypialnię

dla niespodziewanego gościa, zdjęła z łóżka całą pościel i

położyła na deskach jedno małe ziarenko grochu. Potem

przykryła je dwudziestoma materacami i jeszcze ułożyła na

nich dwanaście puchowych pierzyn, jedną na drugiej.

Łóżko dla księżniczki było gotowe.

Rano królowa spytała ją, czy dobrze spała.

- O, niestety nie! - odparła księżniczka - Przez całą noc

nie zmrużyłam oka. Leżałam na czymś strasznie twardym, aż

mam całe ciało posiniaczone i obolałe.

Po tym poznano, że to rzeczywiście jest PRAWDZIWA

księżniczka. Bo tylko prawdziwa księżniczka mogła poczuć

ziarenko grochu przez dwadzieścia materacy i dwanaście

puchowych pierzyn!

Uszczęśliwiony książę wziął ją za żonę, a ziarnko grochu

umieszczono w państwowym muzeum osobliwości i pewnie

jest ono tam dziś (o ile gdzieś nie przepadło).

Taka to jest prawdziwa historia o prawdziwej księżniczce.