PCzyz.pdf

Zastosowanie bazy danych MONA w Muzeum Narodowym w Warszawie

na przykładzie zbiorów graficznych

MONA, czyli modułowy system przeznaczony do gromadzenia informacji o muzealiach,

początkami sięga roku 1990, w którym Muzeum Narodowe w Warszawie podjęło współpracę

z Biurem Usług Informatycznych S SOFT. Po zapoznaniu się ze specyfiką zbiorów i pracy Muzeum

powstał program, który rozwijany etapami, z czasem stał się wszechstronnym narzędziem

muzealnika, służącym różnorakim zadaniom. Uwzględniono potrzeby działu inwentarzy, działów

merytorycznych, dokumentacji wizualnej i dokumentacji konserwatorskiej. MONA działa obecnie

w sieci wewnętrznej, co umożliwia jednoczesną pracę wielu użytkowników w jednej bazie danych

przy znaczącym usprawnieniu opracowania i zarządzania wielkimi kolekcjami muzealnymi.

Obecnie program stosowany jest w ponad 60 placówkach muzealnych w Polsce 1 . Jedną

z największych baz danych, liczącą przeszło 230 tysięcy rekordów, posiada Muzeum Narodowe

w Warszawie.

Program powstawał przy współpracy Biura Usług Informatycznych z pracownikami

merytorycznymi Muzeum, którzy oczekiwali wszechstronnej aplikacji, wyposażonej w bogaty

zestaw funkcji zapewniających dokładny opis obiektów muzealnych. Jednym z działów, który

intensywnie współpracował przy tworzeniu i udoskonalaniu programu był Gabinet Grafiki Polskiej

(obecnie Gabinet Grafiki i Rysunku Nowożytnego Polskiego). Kolekcje graficzne dobrze obrazują

wszystkie wyzwania stojące przed twórcami systemu bazodanowego. W zbiorach Gabinetu

znajdują się bowiem bardzo zróżnicowane muzealia, takie jak pojedyncze rysunki i ryciny,

nierzadko będące częściami obszerniejszych kolekcji (np. zbiory ekslibrisów), szkicowniki

artystów, albumy i teki graficzne, albumy sztuczne, fotografie dawne, a także matryce, czyli płyty

i klocki graficzne. Specyficzną cechą grafiki jest wielość oryginałów – odbitki z tej samej matrycy

mogą się znacznie różnić od siebie, co obliguje do szczególnej precyzji przy ich opisywaniu. Zbiory

Gabinetu mają rozmaitą historię i proweniencję, są częściami większych lub mniejszych zespołów.

Potrzebny był zatem program, który umożliwiłby zawarcie szczegółowego opisu obiektu, a co za

tym idzie szybkie dotarcie do informacji i identyfikację poszukiwanych prac w zbiorze.

Doświadczenie zebrane w czasie powstawania programu sprawiło, że MONA stała się

wyspecjalizowanym, wciąż rozwijanym narzędziem spełniającym coraz więcej zadań. W ciągu

kilkunastu lat pracownikom Gabinetu Grafiki i Rysunku Nowożytnego Polskiego oraz Gabinetu

Grafiki i Rysunku Nowożytnego Obcego udało się wpisać ponad 60 tys. rysunków i rycin. Ta

pokaźna liczba wpisów pozwala na dokonywanie rozbudowanych kwerend i pracy merytorycznej

w bazie danych. Pracownicy Gabinetu używają systemu MONA nie tylko do inwentaryzowania

1 Lista instytucji użytkujących MONĘ jest dostępna w World Wide Web:

http://www.jws.com.pl/mona/mona_lista.html [dostęp 4 sierpnia 2008].

zbioru, lecz także do szczegółowego, naukowego opracowywania obiektów, na przykład

na potrzeby publikowanych katalogów zbiorów i wystaw 2 .

Program MONA spełnia zatem w Muzeum dwie podstawowe funkcje. Umożliwia zarówno

merytoryczne opracowywanie zbioru jak i zarządzanie kolekcjami (protokoły wypożyczeń,

dokumentacja konserwatorska, dokumentacja wizualna). Program stanowi cyfrowy odpowiednik

tradycyjnej, papierowej dokumentacji muzealnej, zapewnia jednocześnie szeroką gamę narzędzi

bazodanowych, służących nowoczesnemu – a więc szybkiemu i wszechstronnemu – przetwarzaniu

zgromadzonych informacji. Zawiera bogaty wybór funkcji wydruku dokumentów (w różnych

wersjach), np. kart naukowych i ewidencyjnych oraz roboczych spisów, wyników kwerend,

skorowidzów, kopert itp. Należy zaznaczyć, że program nie zastępuje tradycyjnych dokumentów,

lecz uzupełnia je, wpływając na szybszy dostęp do informacji.

MONA umożliwia sprawne odszukiwanie obiektów według kilkudziesięciu kryteriów

wyszukiwawczych. Pełni również rolę katalogu topograficznego – ułatwiając fizyczną lokalizację

obiektów w Gabinecie. Inna ważna funkcja pozwala na sporządzanie, aktualizowanie oraz

archiwizowanie wycen muzealiów (pojedynczych obiektów lub zespołów). Możliwe jest to dzięki

poszczególnym modułom programu, takich jak:

● inwentarz muzealny (gromadzi pełną informację o obiekcie, pozwala na dodawanie

i usuwanie obiektów z inwentarza, pozwala na przeglądanie informacji o obiektach

oraz na generowanie raportów i wydruków)

● rejestr muzealny (łączy poszczególne rekordy obiektów w grupy dla łatwiejszego

opracowywania zbiorów)

● ruch obiektów (dokumentuje muzealny jak i pozamuzealny ruch obiektów, a także pozwala

na sporządzenie umów wypożyczeń)

● księga akcesji (rejestruje dane o nabytkach darach, zakupach i przekazach)

● raporty

● kwerendy

● skontrum

● słowniki (porządkuje i systematyzuje terminy wyszukiwawcze)

● system (ustala uprawnienia użytkowników oraz ustawienia programu) 3 .

Po zalogowaniu do systemu można przejść do wybranych modułów (il. 1-2).

2 Przykładem opracowania, który w znacznej mierze powstał w wyniku pracy w bazie danych MONA, jest katalog

wystawy Miłośnicy grafiki i ich kolekcje w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie , pod red. Anny Grochali,

Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006.

3 Szczegółowy opis modułów znajduje się w World Wide Web: http://www.jws.com.pl/mona/mona_mod.html

[dostęp 4 sierpnia 2008].

Ilustracja 1: Moduł inwentarzy

Ilustracja 2: Moduł rejestrów

Każdy rekord w programie MONA może być opisany za pomocą kilkudziesięciu pól

(atrybutów). Pracownicy merytoryczni przy wpisywaniu do bazy danych muzealiów mają

do wypełnienia w pierwszej kolejności 19 pól Karty obiektu . Na opis taki składają się informacje

podstawowe:

● identyfikator obiektu (numer inwentarzowy)

● klasyfikacja obiektu

● typ obiektu (informujący o tym, czy jest to obiekt pojedynczy, czy stanowi część większej

całości)

● tytuł

● twórcy (autor lub autorzy dopisywani i wybierani ze słownika przez pracowników

merytorycznych)

● miejsce powstania (dopisywane i wybierane ze słownika)

● datowanie (dokładne lub w przedziale czasowym)

● technika (technika wykonania dzieła dopisywana i wybierana ze słownika)

● klasyfikacja GUS

● właściciel

● dział

● miejsce przechowywania

● rodzaj obiektu

Ilustracja 3: Przykładowy opis podstawowy

Bardziej złożone dane zapisuje się w zakładce Opisu szczegółowego (il. 4), która składa się

z 27 pól. Służą one obszerniejszej charakterystyce obiektu (pola: Opis fizyczny , Napisy , Sygnatury ,

uzupełnienia dotyczące wymiarów i datowania), opracowaniu naukowemu (m.in. pola: Analogie ,

Pierwowzór , Bibliografia , Pochodzenie , Napisy , Sygnatury ), dokumentacji inwentaryzatorskiej

( Pochodzenie , Inne numery , Zmiana działu ), konserwatorskiej ( Stan zachowania , Karta

konserwatorska ) i fotograficznej ( Dokumentacja fotograficzna ).

Ilustracja 4: Szczegółowy opis obiektu muzealnego

Po wypełnieniu opisu obiektu możliwy jest wydruk m.in. tradycyjnej karty inwentarzowej

(il. 5), karty magazynowej, koperty na negatyw czy szczegółowych informacji o obiekcie.

Ilustracja 5: Przykład podglądu wydruku karty naukowej

Rekordy zgromadzone w bazie MONA można zestawiać według dowolnych kryteriów

w tzw. rejestrach (il.2). Stanowią one niezależne od elektronicznego inwentarza dogodne narzędzie

służące grupowaniu wybranych muzealiów według trwałych lub doraźnych potrzeb: ze względów

naukowych (zespoły obiektów jednego artysty), typologicznych (np. ikonografia danego

zagadnienia) lub porządkowych czy organizacyjnych (obiekty przygotowywane do oprawienia

lub wypożyczenia).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: