Neels Betty - Dziedziczka.pdf - Harlequin Medical(2) - KA-KAA

Betty Neels

Dziedziczka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Miasteczko Pont Magna, wciśnięte w jedną z dolin

Mendip Hills, przeżywało prawdziwie zimową pogodę.

Mżawka, marznący deszcz, dokuczliwy wiatr i ostry mróz

zamieniły wszystkie drogi i ścieżki w niebezpieczne

ślizgawki, więc młoda dziewczyna idąca w kierunku centrum

musiała ostrożnie stawiać każdy krok.

Miała ładną twarz i bujne włosy, wystające spod wełnianej

czapki. Jej wspaniałą figurę krył stary, tweedowy płaszcz.

Wysokie, ocieplane kalosze z pewnością nadawały się na tę

pogodę, ale nie dodawały jej uroku. Zbliżając się do zakrętu

drogi, usłyszała wyjeżdżający zza niego samochód. Podniosła

głowę, potknęła się, straciła równowagę i upadła na pobocze.

Samochód zwolnił, a potem zatrzymał się. Kierowca

wysiadł, podszedł do dziewczyny i pomógł jej wstać.

- Powinna pani patrzeć pod nogi - rzekł łagodnie.

- Patrzyłam pod nogi - naciągnęła głębiej czapkę - ale

przestraszyłam się, bo pan wyjechał tak niespodziewanie...

- Czy mogę panią podwieźć?

- Przecież jedzie pan w przeciwnym kierunku - odparła

chłodno, wyczuwając w jego głosie rozbawienie. - Czy

mieszka pan w tej okolicy?

- Ja... owszem.

Czekała na dalszy ciąg, ale mężczyzna nie miał widocznie

nic więcej do powiedzenia.

- Ale dziękuję, że pan się zatrzymał. Do widzenia.

Gdy nadal milczał, spojrzała na niego i stwierdziła, że się

uśmiecha. Był bardzo przystojny. Miał kształtny nos,

wyraźnie zarysowane usta i bardzo niebieskie oczy. Ich wyraz

wydał jej się lekko niepokojący.

- Przepraszam, jeśli zachowałam się nieuprzejmie. Byłam

zaskoczona.

- Tak samo jak ja.

Jego odpowiedź była niewinna, ale ona odniosła wrażenie,

że miał na myśli coś innego. Ruszyła w kierunku miasteczka,

a gdy dotarła do zakrętu, obejrzała się przez ramię.

Nieznajomy nadał stał w miejscu, uważnie ją obserwując.

Pont Magna nie było wielkim miasteczkiem: błonia, o

wiele za duży kościół, główna ulica, na której mieściły się

sklepy i urząd pocztowy, ładne domki i kilkanaście sporych

budynków, między innymi plebania i rezydencja kapitana

Morrisa. Był to zaciszny zakątek spokojnej krainy graniczącej

od południa z Wells, a od północy z Bath i Frome.

W okolicy królowały farmy i rozległe pola. Ponieważ

miejscowość leżała z dala od głównych dróg, rzadko zaglądali

do niej turyści, a o tej porze roku było zupełnie pusto. Toczyło

się tu jednak normalne, przyjemne życie. Najważniejszym

miejscem towarzyskich spotkań był sklep pani Pike.

Stojące z koszykami w rękach kobiety słuchały właśnie

opowieści właścicielki, siwej, korpulentnej niewiasty o

małych, bystrych oczkach.

- Nagle mu się pogorszyło - mówiła z przejęciem. - No

cóż, wszyscy wiedzieliśmy, że prędzej czy później będzie

musiał przejść na emeryturę, a jego miejsce zajmie nowy

lekarz. Widziałam go, kiedy wpadł, żeby obejrzeć

przychodnię. Jest bardzo przystojny. Będzie miał mnóstwo

pacjentek! A jaki ma piękny samochód! - Urwała i z

uśmiechem dumy spojrzała na swe słuchaczki. - Ja też bym go

nie poznała, gdybym nie wracała akurat z Wells i nie wstąpiła

po te pigułki, które przepisał mi doktor Fleming. Chyba

szybko przejmie praktykę, bo doktor Fleming poczuł się nagle

bardzo źle i wylądował w szpitalu.

Zebrane w sklepie klientki komentowały tę interesującą

wiadomość, dokonując równocześnie zakupów. Gdy w końcu

ostatnia z nich wyszła, pani Pike zaczęła ustawiać na półkach

puszki z fasolą i paczki herbatników. Od tego nudnego zajęcia

oderwało ją skrzypnięcie otwieranych drzwi.

- Ach, to panna Leonora! Przyszła pani piechotą w tę

fatalną pogodę? Trzeba było zadzwonić, Jim dostarczyłby

wszystko.

Leonora zdjęła czapkę, spod której wysunęła się

natychmiast kaskada falujących włosów.

- Dzień dobry, pani Pike. Mama poprosiła mnie o

zrobienie zakupów, a ja szukałam pretekstu do wyjścia z

domu.

Nic dziwnego, pomyślała pani Pike. Biedna dziewczyna

siedzi w tym wielkim, ponurym domu z matką i ojcem, a ten

jej kawaler rzadko tu zagląda. Przecież w tym wieku powinna

korzystać z życia, chodzić na tańce...

- Proszę mi dać listę zakupów, to zaraz wszystko

przygotuję - powiedziała serdecznym tonem. - I proszę

poczęstować się jabłkiem. Miejmy nadzieję, że ta pogoda się

zmieni i będziemy mogli częściej wychodzić z domów. Czy

ten pani znajomy, pan Beamish, przyjedzie na weekend?

- Chyba nie, bo drogi są w fatalnym stanie. - Dziewczyna

dotknęła błyszczącego na jej palcu pierścionka z maleńkim

brylantem i przez chwilę wyglądała na przygnębioną. - Myślę,

że wiosną warunki się poprawią...

, - Czy właśnie na wiosnę zamierzacie się pobrać? -

spytała pani Pike, podnosząc wzrok znad krojonego właśnie

sera.

Leonora uśmiechnęła się lekko. Pani Pike uchodziła za

największą plotkarkę w miasteczku, ale nie była osobą

złośliwą i nigdy nie przekręcała faktów.

- Jeszcze nie podjęliśmy decyzji - odparła wymijająco.

- Bardzo lubię śluby, które odbywają się podczas

Wielkanocy - oznajmiła pani Pike. - Pobraliśmy się z moim

mężem w świąteczny poniedziałek. Mieliśmy piękną pogodę.

Byliśmy wtedy biedni jak myszy kościelne, ale to nie miało

znaczenia.

To miałoby znaczenie dla Tony'ego, pomyślała Leonora.

Jej narzeczony pracował w londyńskim City, zarabiał sporo i

zamierzał zarabiać jeszcze więcej. Ona sama dorastała w

starym, zaniedbanym domu wśród cennych, ale zniszczonych

mebli i musiała od niepamiętnych czasów liczyć się z każdym

groszem.

Światopogląd Tony'ego wydawał jej się rozsądny, ale

niekiedy trochę irytujący. Podczas rzadkich wizyt, jakie

składał w jej domu, nie rozstawał się ze swą teczką i

telefonem komórkowym. Od czasu do czasu łagodnie

protestowała, ale narzeczony tłumaczył jej, że musi

nieustannie śledzić światowe rynki.

- Będę kiedyś milionerem, albo nawet multimilionerem -

mówił. - Powinnaś mi być wdzięczna, kochanie. Pomyśl tylko

o tych cudownych strojach, jakie będziesz mogła sobie wtedy

kupić.

Zerknąwszy teraz na swą starą, tweedową spódnicę i

kalosze, uświadomiła sobie, że jej sposób ubierania się musiał

irytować Tony'ego. Zastanawiała się czasem, co on w niej

widzi, dlaczego kocha ją na tyle, by zaproponować jej

małżeństwo. Może moim magnesem jest nasze stare, rodowe

nazwisko, pomyślała z ironią. Poza tym mamy jeszcze ten

dom i trochę ziemi, z którą ojciec za nic w świecie nie chce się

rozstać.

Myśl ta obudziła w niej niepokój, ale szybko uznała ją za

absurdalną. Tony naprawdę ją kochał. Nosiła otrzymany od

niego pierścionek. Wkrótce się pobiorą i zamieszkają pod

wspólnym dachem. Szczegóły nie zostały jeszcze ustalone, ale

miała nadzieję, że nie będzie musiała mieszkać w Londynie.

Tony miał tam apartament, którego jeszcze nie widziała, ale

zapewniał ją, że po ślubie natychmiast go sprzeda lub zamieni

Neels Betty - Dziedziczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: