1. Kontrola społeczna i porządek społeczny
Kontrola społeczna to wszelkie mechanizmy uruchamiające i wymuszające współdziałanie, które utrzymuje porządek społeczny.
Proces instytucjonalizacji.
Instytucje i instytucjonalizacja działań ludzkich należą do podstawowych mechanizmów szeroko rozumianej kontroli społecznej. Instytucje kontrolują ludzkie działania, narzucając wzory postępowania, które każą zachowywać się w taki a nie inny sposób i określają jako obowiązujący jeden z wielu możliwych kierunków działania (Berger, Luckmann).
Innym podstawowym mechanizmem kontroli społecznej jest proces socjalizacji. Mechanizm ten działa tym skuteczniej, im głębiej zostaną zinternalizowane przekazywane wartości, normy i wzory zachowań. W przypadku ich internalizacji kontrola społeczna zostaje wprowadzona do wnętrza człowieka i powstaje mechanizm kontroli wewnętrznej.
Dopiero kiedy zawodzi kontrola wewnętrzna, pojawia się potrzeba uruchomienia różnych mechanizmów kontroli zewnętrznej, operujących szerokim repertuarem sankcji.
Kontrola społeczna zarówno wewnętrzna, jak i zewnętrzna działa na wszystkich poziomach życia zbiorowego - w rodzinach i małych grupach koleżeńskich oraz w wielkich zbiorowościach społecznych. Jednakże w poszczególnych rodzajach zbiorowości, niezależnie od wszelkich różnic mechanizmów kontrolnych i rodzajów stosowanych sankcji, inny jest zakres zachowań podlegających kontroli zewnętrznej.
W mało zróżnicowanych niewielkich zbiorowościach, w których kontakty między jednostkami obejmują wszystkie sfery życia człowieka, wszyscy wiedzą o sobie wszystko. Życie człowieka jest przezroczyste i podlega kontroli zbiorowości.
Inaczej jest w dużych zbiorowościach wielkomiejskich gdzie ludzie znają się przelotnie i gdzie ludzie są w stanie ukryć pewien zakres ich życia czyli ukryć go przed kontrolą społeczną.
Rozdział VII. Kontrola społeczna 161
Kontrolę społeczną możemy podzielić na kontrolę nieformalną i kontrolę formalną. Kontrola nieformalna to wszystkie wzory zachowań przekazywane w stosunkach osobistych i wszystkie reakcje i sankcje stosowane spontanicznie i na zasadzie zwyczaju. Kontrola formalna to wszystko, co zapisane jest w regulaminach poszczególnych organizacji i stowarzyszeń, a przede wszystkim w państwowych kodeksach prawnych. Oczywiście, kontrola formalna jest zawsze zamierzona, podczas gdy kontrola nieformalna może być zarówno zamierzona, jak i niezamierzona.
Wszystkie rodzaje kontroli rozporządzają sobie właściwym repertuarem sankcji. W przypadku kontroli wewnętrznej negatywną sankcją są wyrzuty sumienia.
Nieformalna kontrola zewnętrzna rozporządza zarówno sankcjami pozytywnymi, takimi jak oznaki szacunku i wzrost prestiżu, jak i negatywnymi, takimi jak wyśmianie, lekceważenie, pogarda, ostracyzm, a nawet wykluczenie. Tego rodzaju kary mogą być bardzo dotkliwe. Pogardę i wykluczenie Peter L. Berger określił jako „jeden z najbardziej wyniszczających środków karania, jakimi rozporządza społeczność ludzka", dodając przy tym, że „nieco ironicznie zabrzmieć może uwaga, iż jest to ulubiony mechanizm kontrolny w grupach przeciwstawiających się z zasady stosowaniu przemocy" (Berger 1995b: 74).
Sobie właściwymi sankcjami zarówno formalnymi, jak i nieformalnymi rozporządzają także systemy religijne. Każda z religii określa, jakie zachowania zostaną nagrodzone, a jakie ukarane po śmierci, w życiu przyszłym. Sformalizowane religie rozporządzają ponadto formalnymi sankcjami negatywnymi stosowanymi w życiu doczesnym. W Kościele katolickim jest to odmowa rozgrzeszenia przy spowiedzi czy ekskomunika.
Najpoważniejszym systemem formalnej kontroli zewnętrznej jest prawo. Przewidziane w kodeksach karnych sankcje negatywne opierają się na przymusie fizycznym i ich egzekwowaniem zajmuje się wyspeq'alizo-wany aparat.
Zewnętrzna kontrola społeczna sprawowana za pomocą wyspecjalizowanego aparatu, którego najważniejszą częścią są sądy i policja, jest wprawdzie najbardziej widoczna, ale bynajmniej nie najistotniejsza dla zapewnienia porządku społecznego. Jest ona tym mniej potrzebna, im bardziej jednolita jest zbiorowość i im mniej zróżnicowana jest jej kultura, a tym samym im bardziej harmonijny i jednolity system tworzą wartości
162 Część druga. Człowiek w społeczeństwie
i wzory zachowań przekazywane w toku socjalizacji tak pierwotnej, jak i wtórnej. W zbiorowości, w której istnieje taka harmonia, niezwykle skutecznie działają wewnętrzne mechanizmy kontroli oraz żywiołowa presja opinii otoczenia.
W skomplikowanych, wielorako zróżnicowanych społeczeństwach o rozbudowanych systemach komunikacji, w których krzyżują się najrozmaitsze wpływy kulturowe i przekazywane są najróżniejsze wartości i wzory zachowań, wzrasta rola kontroli formalnej i policja staje się coraz bardziej potrzebna. Jednakże aby jej działania były skuteczne, a prawo w pełni przestrzegane, nie wystarczy sama sprawność aparatu ścigania i karania. Ważny jest stopień zgodności przepisów prawnych z normami moralnymi i obyczajowymi. Jeśli istnieje między nimi rozziew, jeżeli zachowania podlegające ustawowo karze jako wykroczenia czy nawet przestępstwa nie są w danej zbiorowości uważane za naganne, mała jest szansa ich eliminacji nawet przy najsurowszym karaniu. Jednak znacznie ważniejsza od surowości kary jest jej nieuniknioność, o której decyduje sprawność aparatu kontroli formalnej.
Rozwój nowoczesnych społeczeństw przemysłowych rodzi wiele problemów związanych ze sprawnym funkcjonowaniem kontroli społecznej. Jednym z nich jest atomizacja osłabiająca nieformalną kontrolę społeczną, co zwiększa potrzebę kontroli społecznej sprawowanej przez wyspecjalizowany aparat państwowy. Jednakże skuteczność działań tego aparatu może osłabiać to, że w społeczeństwie złożonym z izolowanych jednostek może nie być dostatecznej jedności moralnej, niezbędnej dla mobilizacji kontroli formalnej, domagania się kar i wywierania przez wspólnotę presji wspierającej sankcje formalne. Osłabienie kontroli nieformalnej prowadzić może nie tyle do rozwoju potężnych systemów kontroli formalnej, ile do ogólnego osłabienia kontroli (Horowitz 1990: 242).
2. Konformizm
Konformizm to dostosowanie własnego zachowania i sposobu myślenia do zachowania i myślenia innych członków danej zbiorowości (Aronson 1976). Takie określenie konformizmu kieruje uwagę na psychologiczne aspekty zachowań konformistycznych. Sprawą centralną staje się pytanie, dlaczego ludzie zachowują się tak samo jak inni. Odpowiadając na nie, wskazuje się na trojakie powody dostosowywania własnego zachowania do zachowania innych:
• Zachowania innych często informują nas, jak należy postąpić, aby poradzić sobie w najrozmaitszych sytuacjach. Jeśli na przykład chcemy wejść do gmachu i nie wiemy, gdzie jest do niego wejście i żaden napis o tym nie mówi, zwracamy uwagę, którędy wchodzą inni, i idziemy za
Rozdział VII. Kontrola społeczna 163
nimi. Można wymienić wiele sytuacji, w których naśladowanie innych pomaga nam rozwiązać nasze problemy.
• Obawa kary. Strach przed karą za zachowania odmienne od obowiązujących bywa niekiedy silnie zinternalizowany. Erwing Goffman zwraca uwagę, że „jednostka prywatnie może realizować wzorce zachowań, których osobiście nie akceptuje z tego powodu, że jest głęboko przekonana o obecności jakiejś niewidzialnej publiczności, mogącej ukarać ją za od chylenia od owych wzorców" (Goffman 1981: 128).
• Akceptacja przez innych, zachowanie ich życzliwości, chęć uczestnictwa w zbiorowości i „bycia razem". Brak tej akceptacji i życzliwości zagrażający pełnemu uczestnictwu w zbiorowości można interpretować jako rodzaj nieformalnej kary i ten motyw zachowań konformistycznych sprowadzić do poprzedniego. Jednakże z działaniem takich sankcji wiąże się tyle osobliwych i zastanawiających zjawisk psychospołecznych, że uzasadnione jest wyróżnienie tego rodzaju motywacji. Szczególność owej motywacji polega na tym, że doprowadzić może do przezwyciężenia instynktu samozachowawczego i do dobrowolnej śmierci. W latach osiem dziesiątych XX wieku światem wstrząsnęła wiadomość o zbiorowym samobójstwie trzystu członków amerykańskiej sekty, zamieszkujących w Gujanie. Pewnego dnia wszyscy spokojnie, jeden po drugim, podeszli do czaszy z trującym napojem i wypili jego śmiertelne porcję.
Socjologia zwraca uwagę na siłę presji opinio communis, w którym udział pomaga jednostce przezwyciężyć poczucie własnej odrębności i czuć się częścią jakiejś całości społecznej. Zauważenie u innych określonego nastawienia, jeśli tylko występuje dostatecznie masowo, wywołuje u postrzegającego dyspozycje do podobnego nastawienia. „Anonimowi «oni», «każdy» itd. stają się autorytetami, nawet jeżeli niczego nie nakazują, o niczym nas nie pouczają i w żaden zaiste sposób nie zwracają się do potencjalnego wyznawcy, który tylko postrzega akceptowanie przez innych danego poglądu, sam nie będąc przez nich zauważonym" (Shils 1984: 41).
Psycholodzy w wielu eksperymentach wykazali podatność człowieka na presję opinii innych. Najsławniejszym z tych eksperymentów jest eksperyment Solomona Asha (Aronson 1978: 43-49). W najprostszej, klasycznej wersji polegał na oszacowaniu przez badanych długości narysowanych na tablicy odcinków. Odcinki wyraźnie różniły się długością, a badanych pytano, czy długość ich jest taka sama, czy różna. Osoby poddawane eksperymentowi znajdowały się w grupie złożonej z pomocników eksperymentatora, którym pytanie o długość odcinków zadawano najpierw, oni zaś odpowiadali, że odcinki te są równej długości. Okazało się, że większość badanych udzielała odpowiedzi zgodnych z odpowiedziami poprzedników i sprzecznych ze świadectwem własnych zmysłów.
Eksperyment ten wykazał, że skłonność do dostosowywania się do zachowań innych występuje nawet w nietrwałej zbiorowości nieznanych
164 Część druga. Człowiek w społeczeństwie
osób, których już nigdy w życiu dany osobnik może nie zobaczyć, i również wtedy, kiedy przedmiotem opinii są całkowicie neutralne treści.
Zmieniając warunki eksperymentu, a także prowadząc inne eksperymenty, starano się stwierdzić, co wzmacnia, a co osłabia tę skłonność. Jednym z takich czynników okazała się świadomość własnej pozycji w grupie. Jednostka, która ma ustaloną pozycję w grupie i jest jej pewna, a także taka, której samoocena jest wysoka, łatwiej wyraża poglądy odmienne do panujących w grupie. Między innymi dlatego, że nie obawia się braku akceptacji.
Ostatecznie więc podstawą konformizmu okazuje się potrzeba akceptacji. Peter L. Berger pisze, że „u podstaw tej najwyraźniej nieuchronnej presji na rzecz zgody leży prawdopodobnie głęboko ludzka potrzeba akceptacji, przypuszczalnie bez względu na to, jaka grupa ma tej akceptacji dokonać" (Berger 1995b: 73-74).
Pojawia się w tym miejscu pytanie, dlaczego akceptacja dająca poczucie uczestnictwa w grupie jest tak ważna. Odpowiadając na nie, można odwołać się zarówno do wyjaśnień psychologicznych, jak i socjobio-logicznych.
W pierwszym przypadku wskazuje się na związek akceptacji przez innych z samooceną i jednostkową tożsamością. Odbijając się w oczach innych, kształtujemy swój obraz. Brak akceptacji dodaje czarnych barw do tego obrazu i każe nam źle myśleć o sobie, co jest rzeczą przykrą.
W drugim wskazuje się na to, że przez bardzo długi okres istnienia gatunku ludzkiego na ziemi życie w gromadzie było dla osobnika warunkiem przetrwania, a wykluczenie z niej równało się zagładzie. Z tego też powodu w toku ewolucji zostały wyselekcjonowane najróżniejsze mechanizmy przystosowawcze do gromadnego życia. Człowiecza potrzeba akceptacji i uczestnictwa w zbiorowości oraz przeogromny strach przed odrzuceniem wywodzą się z tego ewolucyjnego dziedzictwa.
Oba te rodzaje wyjaśnień nie stanowią alternatywy, ale w sposób widoczny uzupełniają się wzajemnie. Pierwszy z nich mówi o psychologicznych aspektach potrzeby akceptacji, drugi zaś - o jej praźródłach.
3. Dewiacja
Co to jest dewiacja
Nietrudno zauważyć, że mimo ludzkich skłonności do konformizmu oraz istnienia najróżniejszych mechanizmów kontroli społecznej, które stoją na straży porządku społecznego, porządek ten jest nieustannie naruszany. Naruszenia te noszą miano dewiacji. Słownikowo dewiacja oznacza „zboczenie z drogi, odchylenie od właściwego kierunku; błądzenie". Dewiacje
Rozdział VII. Kontrola społeczna 165
określa się najczęściej jako zachowania, „które są niezgodne ze standardami normatywnymi, składającymi się na wspólnotową, podzielaną wizję ładu” (Frieske 1991: 155).
Jednakże tego rodzaju określenie, zgodne z potoczną intuicją, jest na tyle ogólne, że dopuszcza różne interpretacje. Pojmowanie dewiacji jako zachowań społecznych odbiegających od tego, co uważane jest za normalne w danym społeczeństwie czy danej sytuacji społecznej, pozostawia otwarte co najmniej cztery pytania. Poszczególne teorie dewiacji różnią się od siebie tym, które z tych pytań podejmują i jakich odpowiedzi na nie udzielają.
• Jedno z nich dotyczy tego, ezy mianem dewiaq'i należy obejmować tylko te zachowania i cechy ludzi, nad którymi mają oni kontrolę, czy też wszystkie odbiegające od uznawanych za normalne. A więc czy jest dewiacją nadmierna tusza, karłowaty wzrost, chroniczna choroba etc?
• Każda zbiorowość społeczna ma zarówno łotrów i łajdaków, jak świętych i bohaterów. Zachowania jednych i drugich odbiegają od tego, co jest normą. Czy więc wszystkie są dewiacją? Czy dewiacją jest to, co robiła Matka Teresa? Czy istnieje dewiacja pozytywna? Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że wiele zachowań przekraczających normy w kierunku pozytywnym spotyka się z negatywną reakcją otoczenia. Amerykańscy uczestnicy wojny w Wietnamie odnosili się niechętnie zarówno do tych towarzyszy broni, którzy na polu walki wyróżniali się tchórzostwem, jak i tych, którzy wyróżniali się bohaterstwem. Polscy robotnicy w czasach socjalistycznego współzawodnictwa pracy darzyli niechęcią przodowników pracy drastycznie przekraczających normy. Przekraczających normy zresztą nikt nie lubi, ponieważ takie przekroczenia grożą zwiększeniem ogólnego poziomu wymagań. Określenie „nadgorliwiec" nie jest pochwałą, chociaż odnosi się do odchyleń od normy w kierunku pozytywnym.
• Trzecie pytanie dotyczy tego, kto określa, co jest normą, a co zachowaniem normę tę naruszającym. W niewielkich, spójnych zbiorowościach o jednolitym systemie wartości i wzorów zachowań rzecz przedstawia się stosunkowo prosto. Co jest normą, a co od niej odbiega, jest przez wszystkich postrzegane podobnie. Inaczej jest w zbiorowościach, w których krzyżują się najrozmaitsze wpływy kulturowe i wzory zachowań. Co decyduje, że zachowania zgodne z normami jednego systemu kulturowego postrzegane są jako „normalne", zgodne zaś z normami innego - jako
„dewiacyjne"?
• Czwarte wreszcie pytanie jest pytaniem, jak przebiegają granice tolerancji w danej zbiorowości i kto je określa. Wiadomo bowiem, że nie każde pogwałcenie norm budzi takie same reakqe. Powszechnie uważa się, że małe odchylenia od norm bądź odchylenia od norm uważanych za nieważne nie mają żadnych konsekwencji lub jedynie niewielkie. Lecz co
166 Część druga. Człowiek w społeczeństwie
decyduje, że jedne normy uważane są w danej zbiorowości za ważne, a inne za błahe? Poszczególne typy zbiorowości różnią się zakresem tego, co uznawane jest za błahe odstępstwo od normy, a tym samym stopniem tolerancji wobec inności. Margines tolerancji pozostawiony jednostce przez grupę jest stosunkowo niewielki w grupach małych, spoistych, jednorodnych. Rodzina, grupa sąsiedzka czy społeczność lokalna poddają zachowania jednostki ścisłej i skrupulatnej kontroli, karząc nawet małe przejawy dewiacji. W grupach wielkich, wewnętrznie zróżnicowanych, margines tolerancji jest odpowiednio szerszy. Społeczność wielkomiejska, zwłaszcza wielkich metropolii wieloetnicznych państw, jest doskonałym przykładem rozległego marginesu tolerancji.
Margines tolerancji zależy również od pozycji jednostki. To samo zachowanie bywa oceniane inaczej zależnie od tego, kto je przejawia. Pogwałcenie pewnych reguł zachowania przez dzieci we wszystkich społecznościach spotyka się z większą tolerancją niż ich pogwałcenie przez dorosłych. Zachowania, które uważamy za zgodne z normami u barmanki, uznalibyśmy za dewiacyjne u nauczycielki, nie mówiąc już o zakonnicy. Z kolei manifestowanie przez barmankę pobożności w czasie pracy postrzegalibyśmy jako odchylenie od normy. Problem tolerancji wiąże się wyraźnie z kwestią zróżnicowanego marginesu swobody poszczególnych ról społecznych (zob. Rola społeczna, s. 144). Bywa też, że zachowania, które są surowo karane, jeśli są zachowaniami człowieka o niższej pozycji społecznej, człowiekowi o wyższej pozycji uchodzą płazem bądź spotykają się z wyrozumiałością jako przejawy załamania nerwowego.
Wszystko to pokazuje, w jak wielkiej mierze to, czy zachowanie jest akceptowane jako normalne, czy potępiane jako dewiacja negatywna, zależy od kontekstu społecznego. Nawet pogwałcenie tak elementarnego zakazu jak „nie zabijaj" nie zawsze spotyka się z potępieniem. Zabijanie nieprzyjaciela na wojnie należy do obowiązku patriotycznego. W wielu krajach stosowana jest kara śmierci. Zabicie w samoobronie nie jest przestępstwem, w wielu przecież kodeksach karnych występuje pojęcie „obrony koniecznej".
Dewiacja jako przedmiot zainteresowania socjologii
W socjologicznych zainteresowaniach dewiacją zauważalne są dwa nurty. W pierwszym, mniej lub bardziej wyraźnie związanym z funkcjonalistyczno-strukturalistyczną perspektywą teoretyczną, system norm i wzorów zachowań jest traktowany jako obiektywna, zewnętrzna w stosunku do jednostek rzeczywistość. Uwaga jest skierowana na poszukiwanie przyczyn naruszeń norm tego systemu, które same w sobie nie są kwestionowane. Dewiacje są często rozumiane wąsko, w sposób bliski staremu pojęciu patologii społecznej.
Rozdział VII. Kontrola społeczna 167
Drugi nurt wykazuje powiązania z perspektywą teoretyczną interakcjonizmu symbolicznego i wyrosłych z niego orientacji teoretycznych. Jest to perspektywa oglądu świata społecznego nie jako obiektywnie danego, lecz jako bezustannie tworzonego i przekształcanego w procesach interakcji. W przypadku dewiacji perspektywa tego rodzaju kieruje uwagę nie na to, dlaczego naruszane są normy społeczne, ale na to, jak one powstają, oraz jakie są reakcje wobec osób zachowujących się niezgodnie z normami i konsekwencje tych reakcji: „mniej ważne jest, dlaczego ktoś narusza normy, istotne jest natomiast, dlaczego zostaje uznany za naruszającego normy" (Siemaszko 1993: 261). Dewiacja jest rozumiana szeroko jako każda odbiegająca od norm inność, która wywołuje reakcje społeczne. Dewiantem z tej perspektywy jest nie tylko ten, kto świadomie narusza normy społeczne, ale również ten, kto swoim wyglądem i sposobem bycia odbiega od oczekiwań społecznych. Nie tylko przestępca, alkoholik, narkoman, prostytutka, ale również homoseksualista, karzeł, chory psychicznie, ekscentryk, dysydent polityczny, człowiek niepełnosprawny, a także bohater lub ktoś, kto cały swój majątek rozdaje potrzebującym. Kryterium jest więc pozytywna bądź negatywna reakcja społeczna określająca daną jednostkę jako dewianta. Przykładu takiego bardzo krzywdzącego zakwalifikowania jako dewianta negatywnego dostarczają wzmianki w prasie opisujące na przykład odnoszenie się do chorych na epilepsję. Mimo pełnej sprawności intelektualnej dzieci dotknięte tą chorobą są w szkołach traktowane jako kandydaci do szkół specjalnych, rodzice innych dzieci nie pozwalają swoim dzieciom bawić się z nimi, natomiast jako dorośli nie mogą znaleźć pracy nawet w przypadku łagodnej wersji tej choroby, która nie przeszkadza w sprawnym wypełnianiu obowiązków.
Z pierwszym nurtem powiązać można trzy liczące się w socjologii teorie dewiacji. Każda z nich wskazuje na inne przyczyny zachowań dewiacyjnych. Jedna widzi je w rozregulowaniu systemu społecznego, druga w transmisji kultury dewiacyjnej, trzecia zaś w niesprawności mechanizmów kontroli społecznej.
Dewiacja jako rezultat rozregulowania systemu społecznego. Wszelkie zakłócenia porządku społecznego będące następstwem czy to kryzysu gospodarczego, czy to wojny, a także gwałtownych zmian społecznych prowadzą do załamania się jednolitego systemu powszechnie uznawanych norm, a więc do dezorganizacji społecznej. Zachowania zgodne z dotychczasowymi wzorami nie pasują do nowych warunków. Odpowiadające nowym warunkom wzory zachowań nie są wykształcone. Powoduje to, że granice dobra i zła ulegają zamazaniu. Ludziom trudno przestrzegać norm, które nie są dla nich jasne. Mają poczucie zagubienia i wykorzenienia sprzyjające zachowaniom niekonformistycznym, a nawet przestępczym. Chaosowi normatywnemu sprzyja też sytuacja po-
168 Część druga. Człowiek w społeczeństwie
graniczą kultur, na którym ścierają się różne, niekiedy sprzeczne ze sobą normy.
Na zjawisko załamywania się ładu społecznego i jego konsekwencje zwrócił uwagę jeden z klasyków socjologii, Emile Durkheim (1858-1917), i określił je mianem anomii. Od czasów Durkheima pojęcie anomii upowszechniło się w socjologii i jest jednym z jej podstawowych pojęć, choć w późniejszych czasach ulegało pewnym modyfikacjom.
Najsłynniejszą teorią wiążącą występowanie dewiacji z anomią jest teoria Roberta Mertona. Interesowało go, „w jaki sposób pewne struktury społeczne wywierają wyraźną presję na niektóre jednostki w społeczeństwie, skłaniając je do podjęcia zachowań raczej nonkonformistycznych niż zgodnych z przyjętymi wzorcami postępowania" (Merton 1982: 196). Podstawowe źródło dewiacji widział w braku spójności między uznawanymi w społeczeństwie wartościami określającymi cele dążeń a wzorami aprobowanych zachowań zapewniających realizację tych celów.
Z natury rzeczy relacje między uznawanymi wartościami a aprobowanymi zachowaniami, tak jak między każdymi dwoma zmiennymi dychotomicznymi, mogą przybierać cztery postacie. Na tej podstawie Merton zbudował swoją słynną typologię dewiacji, wyróżniając następujące typy:
Konformizm. W tym przypadku oznacza aprobowanie wartości uznawanych w danej zbiorowości i stosowanie się do obowiązujących wzorów zachowań. Tak rozumiany konformizm może mieć różne postacie, gdyż różne mogą być motywy skłaniające do postępowania zgodnego z normami. Postępowanie takie może wynikać z tego, że dane normy uznawane są za słuszne, sprawiedliwe i dobre. Kiedy indziej normy mogą być przestrzegane, ponieważ za właściwe uznawane jest samo ich przestrzeganie. I wreszcie konformizm może występować w postaci przestrzegania norm wyłącznie dla „świętego spokoju" i z lęku przed karą, co często nosi miano oportunizmu.
Innowacja. Jest to aprobowanie wartości przy jednoczesnym niestosowaniu się do uznawanych wzorów zachowań; zmierzanie do realizacji uznawanych przez zbiorowość celów innymi drogami niż powszechnie przyjęte i aprobowane. Nietrudno zauważyć, że takie rozumienie innowacji wykracza poza jej potoczne pojmowanie. W zbiorowości, która ceni bogactwo, a aprobowaną drogę do jego zdobycia widzi w pracy i zgodnej z prawem działalności gospodarczej, zdobywanie go na drodze oszustw i bandyckich napadów wbrew potocznemu odczuciu mieściłoby się w Mertonowskiej kategorii innowacji.
Rytualizm. Polega na nieaprobowaniu uznawanego w zbiorowości systemu wartości, ale stosowaniu się do obowiązujących wzorów zachowań. Rytualizm, uważany przez Mertona za jedną z postaci dewiacji, bywa przez innych socjologów uznawany za oportunizm będący formą konformizmu.
Rozdział VII. Kontrola społeczna 169
Bunt i ucieczka. Są to dwie postacie, czynna i bierna, w jakich występuje takie samo całkowite odrzucenie zarówno obowiązującego systemu wartości, jak i wzorów zachowań. Bunt, jeśli ogarnie dostatecznie wiele osób, może doprowadzić do dogłębnego przekształcenia całego ładu społecznego.
Dewiacja jako rezultat transmisji kultury dewiacyjnej. Istnieją zbiorowości wytwarzające własny system wartości i norm oraz zgodnych z nimi wzorów zachowań, których przestrzeganie obowiązuje ich członków niekiedy wręcz rygorystycznie. Jeśli normy te są sprzeczne z normami szerszego społeczeństwa, zachowania konformistyczne w stosunku do standardów grupy są dewiacjami z punktu widzenia norm szerszego społeczeństwa. Jaskrawymi przykładami są przedstawiane w wielu filmach obyczaje mafii włoskiej albo innego rodzaju grup zawodowych przestępców, w których obowiązuje własny „kodeks zawodowy". Jedną z jego norm jest, że jeśli w rezultacie zespołowo popełnionego przestępstwa jeden z jego uczestników zostaje zatrzymany, nie wolno mu wydać towarzyszy, którzy z kolei obowiązani są utrzymywać jego rodzinę przez cały czas jego pobytu w więzieniu.
Teoria dewiacji wiążąca ich występowanie z transmisją kultury dewiacyjnej wskazuje na istnienie subkultur dewiacyjnych. Nowe pokolenia, które wyrastają w kręgu takiej subkultury, podlegają „negatywnej socjalizacji".. Nabywają specyficzne, niekiedy wcale niełatwe umiejętności „zawodowe" (na przykład kieszonkowca), jak również charakterystyczne „motywy, aspiraq'e i sposoby usprawiedliwiania wykroczeń przeciwko obowiązującym regułom prawnym" (Frieske 1991: 159).
Dewiacja jako rezultat niesprawności mechanizmów kontroli społecznej. U podstaw poprzednich dwu teorii dewiacji znajdowało się założenie, że konformizm jest czymś „naturalnym", natomiast wyjaśnienia wymagają zachowania dewiacyjne. W teorii upatrującej przyczyn dewiacji w niesprawnym działaniu mechanizmów kontroli założenie to ulega odwróceniu. Przyjmuje się, że ludzie kierują się interesem egoistycznym i nie mają żadnych powodów, aby przestrzegać norm, które ich ograniczają i kładą tamę dążeniom do zaspokajania własnych potrzeb. Jeśli ludzie postępują zgodnie z obowiązującymi normami, to jedynie dlatego, że działa kontrola społeczna zarówno w postaci wewnętrznego mechanizmu kontroli wytworzonego w toku socjalizacji, jak i w postaci rozmaitych form kontroli zewnętrznej, operujących rozbudowanymi systemami sankcji.
Ludzie kalkulują, czy większy zysk przyniesie zachowanie zgodne z normami, czy też niezgodne z nimi i zagrożone karą. Od wyniku tej kalkulacji zależy, czy zachowają się konformistycznie, czy dewiacyjnie.
170 Część druga. Człowiek w społeczeństwie
Prowadzi to do tezy, że każde osłabienie kontroli społecznej, czy to w rezultacie zakłóceń procesu socjalizacyjnego, czy niesprawności bądź załamania zewnętrznych mechanizmów kontroli, skutkuje wzrostem zachowań dewiacyjnych. Na rzecz tej tezy wykorzystywany jest między innymi stwierdzony empirycznie fakt, że od popełnienia przestępstwa znacznie bardziej powstrzymuje przekonanie o nieuniknioności kary niż jej wysokość. Jak zostało wykazane, dla ograniczenia przestępczości znacznie ważniejsza jest sprawność policji wykrywającej przestępstwa i chwytającej przestępców niż surowość kodeksu karnego.
Teorie dewiacji mieszczące się w drugim nurcie socjologicznych zainteresowań dewiacją są powiązane z orientacjami teoretycznymi, dla których podstawowym przedmiotem zainteresowania socjologii jest podzielany przez jednostki obraz społeczeństwa. Z takiej perspektywy teoretycznej dewiacje ukazują się jako zjawiska społecznie konstruowane. Dewiacją jest to, co jako de...
januszernest