Drake Dianne - Szpital w dzungli.pdf - Harlequin Medical(1) - domciaa1990

Dianne Drake

Szpital w dżungli

ROZDZIAŁ PIERWSZY

David Gentry uniósł się na łokciu i zabił komara, który bzyczał mu przy twarzy. Leżał w

dżungli i spał, a raczej był nieprzytomny. Komary używały sobie na nim od wielu godzin, a

może nawet dni, bo nie miał pojęcia, jak długo tak leżał. Zamierzył się na kolejnego żądnego

krwi napastnika. Z pewnością te stworzenia zaraziły go już malarią. W tej chwili jednak był

świadom jedynie tego, jak się nazywa, choć i za to nie dałby głowy.

Spróbował usiąść, lecz tylko skrzywił się z bólu, po czym wrócił do poprzedniej pozycji.

Powoli przypominał sobie, co się stało. Ktoś go kopnął, słyszał trzask kości... Z lewej strony

miał siniaka, czuł go, chociaż w ciemnościach nie mógł go zobaczyć. Obolałe miejsce

zaczynało się pod pachą i kończyło tuż nad talią. Pewnie ma złamane dwa albo trzy żebra.

Potem spróbował wstać. Łatwo powiedzieć. Bolało go także ramię. Gdyby jednak nie

wstał, byłby skazany na to legowisko może już na zawsze. Ruszał się ostrożnie, ze strachu, by

nie przebić płuca złamaną kością, bo to w tych warunkach może oznaczać śmierć.

Nigdy nie zaznał ani nie wyobrażał sobie takiego bólu, jaki czuł w tej chwili. Z trudem

uniósł rękę, by otrzeć twarz z potu. Cóż to jest kilka złamanych żeber i rana postrzałowa?

Delikatnie dotknął ramienia, by upewnić się, że rana jest prawdziwa. To dlatego masz

gorączkę, Davey, rzekł do siebie, wycierając znów czoło. Zainfekowana rana jest w tej chwili

najgroźniejsza i jeśli szybko się nią nie zajmie... Chyba że jedno z żeber przebiło już płuca,

wtedy tak czy owak umrze.

Jeszcze godzina, Davey. Jeszcze godzina i poczujesz się na tyle dobrze, żeby wstać i

opuścić to miejsce. Jeszcze godzina snu. Tylko jedna...

Powieki zaczęły mu opadać, ziewnął głośno i przeciągle. Może faktycznie się położy.

Ziemia nie jest taka twarda. Tylko godzinkę...

Ale najpierw chciał się czegoś napić. Łyk wody, a potem spać! Sięgnął do stolika przy

łóżku, by wziąć szklankę, ale jego ręka trafiła na stertę mokrych liści. Natychmiast podniósł

powieki. Sen tym razem oznacza pewną śmierć. Jest zbyt słaby i odwodniony, by przetrwać

noc. Wiedziałby o tym każdy student pierwszego roku medycyny, a on rozpoczynał studia

medyczne przed szesnastu laty... Chyba się nie mylił. Usiłował liczyć w pamięci, ale za

bardzo kręciło mu się w głowie.

Podniósł wzrok na baldachim z liści palmowych. W świetle księżyca widział cienie

drzew. Wiecznie zielone lasy. Tak, teraz sobie przypominał. W Toronto drzewa przy domu

jego matki były liściaste. Że też pamięta się takie głupie rzeczy. Tylko człowiek w malignie

może zajmować się w takiej sytuacji klasyfikacją drzew! Zaśmiał się głośno. A jeśli na tych

drzewach są jakieś węże, to bardzo proszę, niech trzymają się ode mnie z daleka, dobrze?

Wystarczą mu komary.

Okej, Davey, jeśli chcesz się stąd wydostać, przestań gadać do węży. Ponownie spojrzał

w górę, wyobrażając sobie błyszczące, wpatrzone w niego oczy gadów. Skup się, bo inaczej

stąd nie wyjdziesz. Ale na czym ma się skupić? Nie jest w stanie wykrzesać z siebie ani

odrobiny siły.

W krzakach obok niego coś zaszeleściło. Odwrócił głowę, by sprawdzić, co to było.

Jakby mógł cokolwiek w tej ciemności dostrzec! A może to wąż? Zadrżał na samą myśl o

tym, a to spowodowało dodatkowy ból. Położył dłoń na żebrach, jakby chciał je osłonić.

– Zbieraj się, Davey – powiedział do siebie, kiedy ból zelżał. Teraz albo nigdy. Rozejrzał

się, spojrzał na krzaki. Może mógłby podciągnąć się na nogi...

Mech, orchidee, paprocie – to mu nie pomoże. Co prawda nie widział dobrze swojego

bezpośredniego otoczenia, ale przypominał sobie, jak wyglądało, nim stracił przytomność. A

nie chciał jeszcze umierać. Nie tu, nie w taki sposób. Pokonał w tym stanie tyle kilometrów,

bo chciał żyć, i tę prostą prawdę doskonale pamiętał.

– Niech to szlag! – mruknął, usiłując odsunąć od siebie obraz własnej śmierci.

Musi poszukać rododendronu. Dużego, głęboko zakorzenionego. Gdyby się go chwycił,

mógłby wstać. Nie brakuje ich tam, rosną pod drzewami, korzystając z ich cienia. Gdyby

tylko starczyło mu sił, by się podciągnąć...

Jeszcze raz spojrzał w górę, by upewnić się, że nie zbliżają się do niego żadne pałające

gniewem oczy. Nie przejmował się stworzeniami, które mogły go zaatakować z ziemi. Z

małpami jakoś sobie poradzi. Ale wyobraźnia podsuwała mu inne obrazy: dzikie psy, tygrysy,

nosorożce. I najgorsze ze wszystkiego nietoperze. Sam nie wiedział, czy wolałby spotkać na

swej drodze tygrysa czy nietoperza. A nietoperze w Dharavaju są prawie wielkości tygrysów.

A więc znalazł się z powrotem w Dharavaju. Już nie jest w Kambodży?

Potrzebuje wody. Oblizał popękane wargi. Potrzebuje też antybiotyków. Jego rozpalone

czoło mówiło mu to aż nazbyt wyraźnie. Nie musiał go dotykać, by czuć gorączkę. Ale

przede wszystkim musi się stąd wydostać. Jeśli jakimś cudem zdoła wrócić do małego

szpitala na obrzeżach Kanthy, może wygra tę walkę o życie.

Oczywiście mógłby się położyć i czekać do świtu, z nadzieją, że się obudzi. Przespać

resztę nocy i rankiem zacząć od nowa. Wtedy może i trafiłby do domu...

Opadł na wilgotną ziemię, położył głowę na poduszce z mchu i zamknął oczy.

– Do rana – mruknął zmęczony. – Tylko do rana. – Westchnął głęboko, zadowolony ze

swej decyzji. – Rano... Rano zacznie... – Czy ma operację? Tak mu się zdawało, ale nie mógł

znaleźć planu dyżurów. Kolejna amputacja. Kolejny pacjent na krawędzi śmierci.

Nie mógł sobie przypomnieć nazwiska tego pacjenta, a wiedział, że nie zaśnie, dopóki go

sobie nie przypomni. Myśl, Davey. Już widział małą salę operacyjną. Tak, to on stoi przy

stole operacyjnym, ale kto na nim leży?

Nie zaczynaj zabiegu, dopóki nie znasz danych pacjenta, ostrzegł sam siebie. A mimo to

rozpoczął operację, ponieważ pacjent umierał. Musiał go ratować. Już trzymał skalpel w ręku,

by zrobić pierwsze cięcie.

Nagle zobaczył twarz pacjenta.

– Nie! – krzyknął, widząc własną twarz. Szeroko otworzył oczy i z trudem usiadł. Bez

tchu wyciągnął rękę, szukając jakiegoś wsparcia. Ledwie kilkanaście centymetrów od niego

rósł krzew. Może to rododendron, może nie. Nie mógł tego powiedzieć na podstawie dotyku,

nie wiedział, czy ów krzew okaże się ratunkiem, czy może ostatnią nadzieją, która go

zawiedzie. Przy pierwszej próbie podciągnął się ledwie kilka centymetrów z ziemi.

– Trzeba to zrobić inaczej – mruknął świadom, jak bardzo bolesna będzie druga próba.

Aby uklęknąć, musi oprzeć się na ręce, w którą trafiła kula. Jeśli mu się nie uda, jeżeli

upadnie na twarz, ryzykuje, że złamane żebro przebije płuco. Przygotowując się do kolejnej

próby, zacisnął zęby. Gdyby nie był tak bardzo odwodniony, pociłby się o wiele bardziej niż

teraz. Po omacku szukał dużej gałęzi. Dotąd wszystkie wydawały mu się zbyt słabe, jak jego

własne nogi.

Wreszcie znalazł odpowiednią gałąź, grubą, mocną... która wyśliznęła mu się ze spoconej

ręki.

Był początek czerwca, szczyt upałów, i choć temperatura dochodziła do trzydziestu ośmiu

stopni, David trząsł się na skutek gorączki i infekcji. A także zbyt długiego przebywania na

słońcu. Jego organizm nie potrafił sobie z tym poradzić. Raz było mu gorąco, raz zimno,

majaczył, to znów odzyskiwał przytomność. Czuł się paskudnie.

Chwycił znów gałąź, zacisnął mocno powieki i skupił się na swoim zadaniu. Potem

nabrał głęboko powietrza i podciągnął się, wydychając całą rezerwę tlenu. Z wielkim bólem

stanął wreszcie na nogi. Był zdumiony, że mu się udało, zwłaszcza że nogi miał jak z waty.

– Dobra robota – wydyszał, zastanawiając się, co dalej. Wstał... i co? Nic ponadto nie

zaplanował. Objął drzewo, jak nigdy niczego ani nikogo nie obejmował. Po prostu je uściskał,

otoczył ramionami, jakby było najpiękniejszą kobietą, jaką spotkał w życiu...

Już kiedyś ją widział. To nie są urojenia. Była olśniewająca, miała czarne włosy i ciemne

oczy. Trzymał ją w uścisku, aż nogi przestały mu dygotać i mógł znowu normalnie oddychać.

Brakowało jej tylko orchidei we włosach.

– Dobra – rzekł do pnia drzewa. – A teraz zobaczmy, jak się stąd wydostać.

Zrobił kilka kroków, potem kilka następnych, aż poczuł się pewniej. W ciemnościach, w

obcym terenie, nie miał zielonego pojęcia, w którą stronę ruszyć. Ale to nieważne. Tutaj

umrze, więc każde inne miejsce jest lepsze.

Solaina nie lubiła tego odcinka drogi po zmroku. Jeździła tędy w każdy weekend ze

swojego mieszkania w Chandelli do małego nadmorskiego domku, który wynajmowała w

pobliżu parku narodowego. Biały piasek, błękitna woda – myślała o tym cały tydzień.

Ale tego dnia spotkanie się przeciągnęło i jej wyjazd się opóźnił.

Jadąc tą krętą drogą za dnia, często mijała wielobarwne parasolki plażowe. Należały do

mieszkańców Dharavaju, którzy jak ona uciekali z miasta na wybrzeże. Ten teren wciąż

czekał na odkrycie przez turystów. Miasta i miasteczka na tym sennym pasie ziemi były

rozrzucone tak daleko od siebie, że podróż z jednego do drugiego była kłopotliwa. A

ponieważ turyści pragnęli wygód, nie przyjeżdżali do Dharavaju. Solainę bardzo to cieszyło.

Czasami, gdy jechała z Chandelli, a potem wjeżdżała na półwysep, gdzie na plaży stał jej

mały domek, zatrzymywała się, by popatrzeć na głowy pływaków znikające pod falami albo

na ludzi, którzy urządzili sobie piknik, ciesząc się bogactwem miejscowych owoców i

słodyczy.

Ten pas wybrzeża stanowił także ulubione miejsce pochówku chińskich mieszkańców

Chandelli. Nie był to cmentarz w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, ponieważ Dharavaj był

w większości buddyjski i nie było tam cmentarzy. Ale wzdłuż drogi, w pięknym miejscu z

widokiem na morze, znajdowały się groby. Czyż można lepiej spędzić wieczność, myślała,

niż patrząc na ten piękny widok?

Tego wieczoru niczego nie wypatrywała. Było już późno, ona była zmęczona i marzyła

tylko o łóżku. Prawdę mówiąc, oczy jej się zamykały i po dwóch godzinach jazdy

przegrywała walkę z sennością. Zastanawiała się, czy nie powinna się zatrzymać i zdrzemnąć,

kiedy odtwarzacz CD nic nie pomógł. Symfonia „Fantastyczna” Berlioza powinna ją ożywić,

ale tego wieczoru nawet największe wysiłki kompozytora nie skutkowały.

Ma tylko dziesięć minut drogi do swojego domku.

– Obudź się, Solaina. Na dworze jest za gorąco i za wilgotno.

Nie była pewna, czy bez klimatyzacji przeżyłaby pięć minut w samochodzie, nie mówiąc

o godzinnej drzemce.

– Obudź się i skup. – Otworzyła oczy jeszcze szerzej i poczuła się trochę lepiej.

Mówienie do siebie wyraźnie jej pomagało. Nie było nikogo, kto by uznał, że zwariowała. –

No mów, powiedz mi o swoich nadziejach i marzeniach.

Nadziejach i marzeniach?

– Chcę dotrzeć do domku. To moja nadzieja. A moje marzenie to żeby klimatyzacja

działała.

Wróciła myślami do wcześniejszej rozmowy z Solange, swoją siostrą bliźniaczką.

– Powiedz mi, czego naprawdę oczekujesz od mężczyzny? – zapytała Solange niczym

wścibska telewizyjna reporterka.

Trudne pytanie, ponieważ specjalnie się nad tym nie zastanawiała. Czasami umawiała się

na randki, a potem odchodziła. Tak jest bezpieczniej. Nie chciała skończyć jak jej matka.

– No cóż, nie byłoby źle, gdyby był przystojny. Dobry początek. Podobali jej się

Skandynawowie.

– Niebieskie oczy. Zdecydowanie chłodne i niebieskie. I przeszywające. – Skinęła głową,

zadowolona. – Więc blondyn z niebieskimi oczami. No i żeby był dobrze zbudowany.

Wysoki mężczyzna, szeroka klatka...

Kolejny obraz, który przypadł jej do gustu. A potem nagle ujrzała jakiś poruszający się

cień i zanim się zorientowała, usłyszała uderzenie w lewy zderzak. Natychmiast poczuła ucisk

w żołądku, a gdy zatrzymała auto, zastanawiała się, czy to możliwe, by zderzyła się z

jeleniem albo z dziką krową.

Nie wiedziała, czy ma wysiąść i sprawdzić, co się stało. Nie, to zły pomysł. Jeśli to

zwierzę, nie ma potrzeby wysiadać. A jeśli nie zwierzę? Ale kto w pełni władz umysłowych

łaziłby tam po nocy! Nikt. Nie ma tu wiosek, a ośrodki wypoczynkowe znajdują się dużo

dalej. Więc to musi być zwierzę, prawda? Spojrzała we wsteczne lusterko, ale widziała tylko

mrok.

– Zwierzę – powiedziała, otwierając okno. – Jest tam kto? – zawołała. – Czy coś się

stało?

Nasłuchiwała, ale nikt nie odpowiadał.

– Jest tam kto?

Drake Dianne - Szpital w dzungli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: