Burgess Melvin -Ćpun.pdf

Melvin Burgess

ĆPUN

(Junk)

Przełożył Tomasz Lewandowski

Poświęcam Gilly

Akcja powieści osadzona jest w realiach pierwszej połowy lat osiemdziesiątych, czyli

w okresie, kiedy sam mieszkałem w Bristolu. Wszystkie główne wypadki wydarzyły

się, wydarzają i niewątpliwie jeszcze będą się wydarzać. Byłem świadkiem wielu z

nich, a jeszcze więcej zdarzeń znam ze słyszenia. A co do postaci... niektóre są

czystym zmyśleniem, inne - fabularną wersją losów prawdziwych ludzi, a jeszcze

inne stanowią fikcję zawierającą okruchy rzeczywistych historii. Portretem we

właściwym znaczeniu tego słowa jest tylko postać Richarda, jednego z

najdziwniejszych i najsympatyczniejszych ludzi, jakich znałem. Teraz znalazł się już

poza wszelką pochwałą i potępieniem, niech Bóg ma go w swej opiece. Zginął w

wypadku drogowym kilka lat temu.

Ta książka nie jest dokumentem ani nawet literaturą faktu. A jednak zawiera

wyłącznie prawdę. Co do słowa.

ROZDZIAŁ 1

Chłopak i dziewczyna spędzali noc na tylnym siedzeniu terenowego volvo.

Samochód stał w garażu. Było zupełnie ciemno.

- Jestem głodna - poskarżyła się dziewczyna.

Chłopak zapalił latarkę i sięgnął do plecaka.

- Pozostało jedno jabłko.

- E, nie. Może jakieś chipsy?

- Nie mam.

Gemma westchnęła i opadła na oparcie. Przykryła się kocem.

- Zimno - powiedziała.

- Barry niedługo wróci - odparł Smółka. Z niepokojem przyglądał się jej w świetle

latarki. - Żałujesz, że przyszłaś? - zapytał.

Gemma podniosła oczy i uśmiechnęła się.

- Nie.

Smółka przysunął się bliżej. Gemma pogłaskała go po głowie.

- Lepiej oszczędzajmy baterie - odezwała się po chwili. Zgasił latarkę. W jednej chwili

zapanowała taka ciemność, że trudno było dojrzeć własną dłoń. Zamknięci w małym,

wilgotnym, betonowym pomieszczeniu, przesyconym zapachem oleju i benzyny,

rozmawiali dalej, tuląc się w ciemnościach.

- Wyjedź ze mną - poprosił Smółka.

- Co? - była zdezorientowana i zaskoczona. Coś takiego nigdy by nie przyszło jej do

głowy...

Czuł jej spojrzenie, chociaż było zbyt ciemno, żeby cokolwiek zobaczyć. Smółka

zaczerwienił się po uszy.

- Zwariowałeś - powiedziała.

- Dlaczego?

- Przed czym mam uciekać?

- Zrozumiesz, kiedy wrócisz do domu...

Roześmieli się. Tydzień wcześniej Gemma otrzymała surowy zakaz widywania się ze

Smółką. Jej rodzice nie mieli pojęcia, gdzie jest tej nocy, ale doskonale wiedzieli z

kim.

- Coś by się działo - odezwał się Smółka po dłuższej chwili. - Ciągle narzekasz na

nudę.

- To prawda.

Gemma nie znała nikogo, kto by nudził się bardziej niż ona. Czasem podczas lekcji

dostawała od tego zawrotów głowy, jakby zaraz miała zemdleć, jeśli to się nie

skończy. Była gotowa zrobić cokolwiek, żeby tylko poczuć, że żyje. Chociaż...

- A co ze szkołą i całą resztą...

- Zawsze możesz wrócić do szkoły.

- Zawsze mogę uciec.

Gemma może by chciała wyjechać. Na pewno chciała. Ale... W jakim celu? Nie

kochała Smółki, lubiła go tylko. Jej rodzice, a zwłaszcza ojciec, byli absolutnie

okropni, ale nikt jej nie bił. Przynajmniej na razie.

Czy nuda to wystarczający powód do ucieczki z domu, kiedy się ma czternaście lat?

- Chyba nie, Smółko - stwierdziła.

Leżał nieruchomo z głową na jej kolanach. Wiedziała, co czuł w tej chwili. Tyle razy

czytała to z jego twarzy. Smółka miał serce wypisane na twarzy...

Gemma pochyliła się nad nim.

- Przepraszam - szepnęła.

Smółka miał powód. Mnóstwo powodów. Te najświeższe też były wypisane na jego

twarzy. Napuchnięta górna warga wyglądała jak wielka śliwka. Lewe oko otoczone

było czarno-niebiesko-żółto-czerwoną obwódką. Gemma musiała uważać, żeby

głaskaniem nie zadać mu bólu.

Od drzwi za nimi dobiegł jakiś hałas. Smółka i Gemma ukryli się za siedzeniem.

- To tylko ja...

- Cholera... mało nie wykorkowałam przez ciebie - syknęła wściekle Gemma.

- Przepraszam. No, zapal latarkę, żebym widział, dokąd idę...

Smółka skierował światło na pulchnego blondyna dźwigającego plastikową torbę. Ten

wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Chyba powinniśmy mieć umówiony sposób pukania albo coś w tym rodzaju -

powiedział. - Bierzcie... - podał im torbę.

Gemma zerknęła do środka.

- To tylko bułki i ser. Zauważyliby, gdybym zabrał coś innego - usprawiedliwił się

Barry.

- Nie wziąłeś masła? - jęknęła.

- Nie, ale mam keczup... - Barry wyciągnął słoik z kieszeni płaszcza.

- Branston. Fantastycznie! - Gemma zaczęła rwać bułki i ser. Barry zapomniał noża.

Musiała rozsmarowywać keczup palcem.

Barry przyglądał się twarzy Smółki w świetle latarki.

- Jezu Chryste! Tym razem naprawdę ci dołożył, co?

- Wygląda jak zepsute jabłko - oświadczyła Gemma. - Aż się jeść odechciewa...

Roześmieli się.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: