Resnick Mike - Łowy na Snarka.pdf - Resnick Mike - Raptor87

Łowy na Snarka

Resnick Michael D.

Michael Diamond Resnick (ur. 5 marca 1942 ), bardziej

znany jako Mike Resnick , amerykański pisarz i redaktor

science fiction .

Urodził się w Chicago . Od dawna jest równieŜ członkiem

fandomu science fiction. Jego córka, Laura Resnick ,

równieŜ tworzy science fiction.

Łowy na Snarka

Uwierzcie mi, spodziewaliśmy się znaleźć tam wszystko, tylko nie Snarka.

I jestem równie pewien, Ŝe on takŜe spodziewał się spotkać wszystko, tylko nie nas.

Chciałbym powiedzieć, Ŝe zareagowaliśmy w połowie tak dobrze, jak on. Ale moŜe lepiej

zacznę od początku. Nie bójcie się - do Snarka dotrę wystarczająco szybko.

Nazywam się Karamojo Bell. (No, naprawdę to Daniel Mathias Bellman. Nigdy nie byłem

bliŜej okręgu Karamojo na Ziemi niŜ pięć tysięcy lat świetlnych. Ale kiedy odkryłem, Ŝe

jestem dalekim potomkiem legendarnego myśliwego, postanowiłem przyjąć jego imię -

pracuję w tym samym zawodzie i liczyłem na to, Ŝe imię zrobi wraŜenie na klientach.

Okazało się, Ŝe nie miałem racji - spotkałem tylko trzy osoby, które w ogóle o nim słyszały i

Ŝadna nie pojechała ze mną na safari. Imię jednak zatrzymałem. Danielów kręci się wszędzie

masa, ja jestem jedynym Karamojo.)

Pracowałem wtedy dla firmy Silinger & Mahr, najstarszej i najbardziej znanej z firm

organizujących safari. Silinger zmarł wprawdzie sześćdziesiąt trzy lata temu, a Mahr poszedł

za nim sześć lat później i teraz firmą zarządza anonimowa korporacja z Delurosa VIII, ale

mieli z tą nazwą więcej szczęścia niŜ ja z moją, więc nigdy jej nie zmienili.

Byliśmy najdroŜszą firmą w tej branŜy, jednak byliśmy warci tej ceny. Całe tysiąclecia

polowano na setkach światów, ale ludzie z forsą zawsze zapłacą, Ŝeby zostać pierwszymi na

terenach, na których nikt nie postawił stopy. Kilka lat temu firma wykupiła koncesję

myśliwską na dziesięć planet w nowo otwartym skupisku Albion i tylu naszych klientów

chciało być pierwszymi myśliwymi na dziewiczych światach, Ŝe musieliśmy urządzić loterię.

Firma zgodziła się wysłać jednego zawodowego myśliwego na kaŜdy świat z czteroosobową

wyprawą, a opłata wynosiła (uwaga!) dwadzieścia milionów kredytów. Albo osiem milionów

dolarów Marii Teresy, jeśli ktoś niezbyt wierzy w kredyty - a tam, na Pograniczu, niewielu w

nie wierzy.

My, zawodowcy, pragnęliśmy polować na dziewiczych światach równie mocno jak klienci.

Planety przydzielano nam zgodnie ze starszeństwem, więc, jako siódmego w kolejności,

wysłano mnie na Dodgsona IV, świat nazwany na cześć kobiety, która pierwsza sporządziła

jego mapę kilkanaście lat temu. Dziewięciu z nas miało kompletne wyprawy. Dziesiąty miał

jednoosobową - niezwykle bogatego faceta, który nie lubił się dzielić.

O jednym trzeba pamiętać - nie prowadziłem tego safari sam. Oczywiście, ja tam rządziłem,

ale miałem przy sobie ekipę dwunastu błękitnoskórych, humanoidalnych Dabihów z Kakkaba

Kastu IV. Czterech nosiło za klientami strzelby (ja nie miałem takiego - nikomu nie

powierzam mojej broni). Był jeszcze wśród nich kucharz, trzech oprawiaczy skór (a do

obdarcia ze skóry nieznanego zwierzęcia tak, by jej nie uszkodzić, trzeba duŜo większej

wprawy, niŜ mogłoby się zdawać) i trzech obozowych posługaczy. Dwunasty był moim

stałym tropicielem, którego imię - Chajinka - brzmiało dla mnie zawsze jak kichnięcie.

Nie potrzebowaliśmy właściwie pilota - przecieŜ komputer nawigacyjny statku mógłby

wystartować z drugiej połowy galaktyki i wylądować na jednym nowokenijskim szylingu -

ale nasi klienci płacili za luksus, więc Silinger & Mahr im go zapewniali. Dlatego oprócz

Dabihów mieliśmy równieŜ pilota, kapitana Kosha Mbele, który przez dwadzieścia lat

pilotował jednoosobowe myśliwce w wojnie z Settem.

Sama wyprawa łowiecka składała się z czterech partnerów w interesach. KaŜdy z nich miał

więcej forsy, niŜ mógłbym wyśnić, a moŜe nawet więcej. Byli to: Willard Marx, magnat

handlu nieruchomościami, który w pojedynkę zagospodarował system planetarny Roosevelta;

Jaxon Pollard, właściciel sieci tanich supermarketów i eleganckich piekarni, który handlował

na ponad tysiącu światów; Philemon Desmond, szef największego banku na Dalekim

Londynie z filiami w pewnie dwustu systemach, i jego Ŝona, Ramona, sędzia Sądu

NajwyŜszego tej planety.

Nie wiem, jak się ta czwórka spotkała, ale najwyraźniej wszyscy pochodzili z jednej planety

i znali się od bardzo dawna. Od początku łączyli swoje kapitały w interesach i szli od sukcesu

do sukcesu. Ich ostatnim szczęśliwym trafieniem stał się Silverstrike, odległy świat pełen

kopalń. Marx był zapalonym myśliwym, który nazbierał juŜ trofeów na kilkunastu róŜnych

światach, Desmondowie zawsze chcieli pojechać na safari, a Pollard, który wolałby spędzić

parę tygodni na Calliope lub jakiejś innej rozrywkowej planecie, zgodził się w końcu

dołączyć do wycieczki, by mogli razem świętować zdobycie ostatniego miliarda.

Poczułem natychmiastową niechęć do Marxa, który zdecydowanie zbyt ostentacyjnie

odgrywał prawdziwego męŜczyznę. Ale to nie był Ŝaden problem - nie płacono mi za

rozkoszowanie się jego towarzystwem, tylko za znalezienie dla niego paru efektownych

trofeów, które miały się ładnie prezentować na jego ścianie. Zresztą wydawał się raczej

kompetentny.

Desmondowie stanowili interesującą parę. Ona była ładną kobietą, która starała się, jak

mogła, by wyglądać na nieładną i surową; wciąŜ cytowała wszystko, co przeczytała (a była

bardzo oczytana) - zacząłem się zastanawiać, co sprawia jej większą przyjemność, prywatna

lektura czy publiczne cytowanie. Philemon, jej mąŜ, mały, myszowaty facecik, który za duŜo

pił, za duŜo ćpał, za duŜo palił, wyglądał na stłamszonego przez Ŝonę i nosił maleńki medal,

który wygrał na szkolnych zawodach przed trzydziestu laty - pewnie próbując w ten sposób

zaimponować pani Desmond, na której najwyraźniej nie robiło to Ŝadnego wraŜenia.

Pollard był po prostu cichym, skromnym człowiekiem, który miał szczęście i zdobył

pieniądze. Nie udawał, Ŝe jest bardziej wyrafinowany niŜ był w istocie - co dla mnie czyniło

go duŜo bardziej wyrafinowanym niŜ jego partnerzy. Wydawał się być ogromnie zaskoczony

tym, Ŝe zdołali namówić go na tę wyprawę. Zabrał ze sobą środki chroniące przed słońcem,

środki na biegunkę, ukąszenia owadów i na pięćset róŜnych innych rzeczy, które mogły mu

się przytrafić, i Ŝartował na temat utraty - jak to nazywał - swojej więziennej bladości.

Spotkaliśmy się w naszej filii na Braxtonie II, po czym ruszyliśmy w sześciodniową podróŜ

na Dodgsona IV. Cała czwórka zdecydowała się na Głęboki Sen, więc zapakowaliśmy ich z

kapitanem Mbele do kokonów zaraz po wejściu w nadświetlną i obudziliśmy jakieś dwie

godziny przed lądowaniem.

Padali z głodu - znam to uczucie. Głęboki Sen zwalnia metabolizm do ślimaczego tempa,

ale nie zatrzymuje go całkiem, bo to byłaby śmierć. Pierwsze, o czym się myśli po

przebudzeniu, to jedzenie - dlatego Mbele wyrzucił Dabihów z kambuza, gdzie zazwyczaj

przesiadywali, i kazał kucharzowi przygotować posiłek zjadliwy dla ludzi. Gdy tylko

skończyli jeść, zaczęli zadawać pytania na temat Dodgsona IV.

- Jesteśmy na orbicie od godziny. Przez ten czas komputer statku tworzył szczegółową mapę

topograficzną planety - wyjaśniłem. - Wylądujemy, gdy tylko znajdę odpowiednie miejsce na

główny obóz.

- No to jaki jest ten świat? - zapytał Desmond, który najwyraźniej nie przeczytał wszystkich

tych danych, które mu przesłaliśmy.

- Nigdy na nim nie byłem - odparłem. - Nikt nie był. - Uśmiechnąłem się. - Dlatego tyle

płacicie.

- Skąd więc wiadomo, Ŝe jest tam jakaś zwierzyna? - rzucił zaczepnie Marx.

- Jest zwierzyna - zapewniłem go. - Pionierka, która opisała świat, twierdzi, Ŝe jej czujniki

wyróŜniły cztery gatunki drapieŜników i duŜo gatunków roślinoŜernych, w tym jeden o

osobnikach waŜących jakieś cztery tony.

- Ale nie lądowała?

- Nie miała powodu. Nie było oznak rozumnego Ŝycia, a do zbadania zostały miliony

światów.

- Cholera, lepiej, Ŝeby miała rację co do zwierząt - mruczał Marx. - Nie płacę takiej forsy za

oglądanie kwiatków i drzew.

- Polowałem na trzech tlenowych światach opisanych przez Karen Dodgson - powiedziałem. -

Jej obietnice zawsze się spełniały.

- Czy ludzie naprawdę polują na chlorowych i amoniakowych światach? - zapytał Pollard.

- Parę osób. To bardzo specjalistyczna impreza. Jeśli po safari będziecie chcieli dowiedzieć

się o tym czegoś więcej, skontaktuję was z odpowiednią osobą w firmie.

- Polowałem na paru chlorowych światach - wtrącił Marx.

Jasne, pomyślałem.

- Znakomity sport - dodał.

Kiedy trzeba spędzić z klientem parę tygodni czy teŜ miesięcy, nie jest wskazane nazywanie

go chwalipiętą i kłamcą, ale zapamiętuje się takie informacje na przyszłość.

- Karen Dodgson - to na jej cześć nazwano planetę? - zapytała Ramona Desmond.

- Taka jest zasada w Korpusie Pionierów. Ten, kto pierwszy opisze świat, moŜe go nazwać,

jak tylko zechce. - Uśmiechnąłem się. - Nie słyną ze skromności. Zazwyczaj nazywają je na

swoją cześć.

- Dodgson... - powtórzyła. - MoŜe znajdziemy tam DŜabbersmoka albo Kota z Cheshire, albo

nawet Snarka.

- Słucham?! - zdziwiłem się.

- To było prawdziwe nazwisko Lewisa Carrolla - Charles Dodgson.

- Nigdy o nim nie słyszałem.

- Napisał "DŜabbersmoka", "Polowanie na Snarka" i ksiąŜki o Alicji. - Wpatrywała się we

mnie. - Musiał pan je czytać.

- Obawiam się, Ŝe nie.

- Mniejsza z tym. - Wzruszyła ramionami. - To tylko Ŝart. Niezbyt zabawny.

Teraz Ŝałuję, Ŝe nie spotkaliśmy raczej DŜabbersmoka.

"Wytropimy tu Snarka!", Bosman ozwał się Ŝwawo,

Wysadzając na brzeg swą załogę;

Aby stóp nie zmoczyli, niósł ich sam, z wielką wprawą

Łapiąc w garść włosy, kark albo nogę.

Dodgson IV był bujny i zielony, z wielkimi sawannami, gęstymi lasami, w których drzewa

rosły na setki metrów w górę, wieloma wielkimi jeziorami, trzema słodkowodnymi oceanami,

atmosferą odrobinę gęstszą, a grawitacją odrobinę lŜejszą niŜ Galaktyczna Standardowa.

Gdy Dabihowie organizowali obóz i wznosili obok statku Bąble, wysłałem Chajinkę, by

nazbierał wszystkiego, co mogło być jadalne, i zaniósł do pokładowego laboratorium do

analizy. Okazało się, Ŝe rzeczywistość przerosła me nadzieje.

- Mam nowiny - ogłosiłem, kiedy wyszedłem wreszcie ze statku. - Jest tu przynajmniej

siedemnaście jadalnych gatunków roślin. Kora tych drzew ze złocistymi kwiatami teŜ jest

jadalna. Woda nie jest stuprocentowo bezpieczna, ale niewiele jej brakuje, więc jeśli ją

napromieniujemy, będzie w porządku.

- Nie przyjechałem tu, Ŝeby jeść owoce i jagódki, czy co tam ten Niebieski znalazł - warknął

Marx. - Chodźmy na polowanie.

- Moim zdaniem lepiej będzie, jeśli zostaniecie państwo dzisiaj w obozie. Ja z Chajinką

zbadamy teren i sprawdzimy, co tam jest. Proszę odpręŜyć się po podróŜy, przywyknąć do

atmosfery i grawitacji.

- Dlaczego? - zapytał Desmond. - Co za róŜnica, czy wyruszymy dzisiaj, czy jutro?

- Kiedy zorientuję się, z czym mamy do czynienia, będę mógł orzec, jaką naleŜy zabrać broń.

Zresztą chociaŜ wiemy, Ŝe są tu drapieŜniki, nie mamy pojęcia, czy są aktywne w dzień, w

nocy, czy moŜe przez całą dobę. Nie ma sensu tracić całego dnia na szukanie zdobyczy, która

wychodzi tylko nocą.

- Nie pomyślałem o tym. - Desmond wzruszył ramionami. - Pan jest tu szefem.

Wziąłem kapitana Mbelego na stronę i obgadaliśmy jak zapewnić im rozrywkę - miał

opowiedzieć parę historyjek z innych safari, dać im po drinku, zająć ich czymkolwiek,

podczas gdy z Chajinką rozejrzymy się po okolicy.

- Moim zdaniem wszystko wygląda całkiem normalnie - orzekł Mbele. - Typowy prymitywny

świat.

- Czujniki wykazują obecność ogromnej biomasy trzy kilometry na zachód - powiedziałem. -

Przy takim mięsie musi być sporo drapieŜników. Chcę wiedzieć, na co je stać, zanim zabiorę

czterech Ŝółtodziobów na wyprawę.

- Marx wciąŜ opowiada o safari, na których był. Dlaczego więc nie zabierzesz Wielkiego

Białego Myśliwego ze sobą?

- Niezła próba. - Uśmiechnąłem się. - Ale kiedy jesteśmy na ziemi, ja decyduję.

Nie pozbędziesz się go tak łatwo.

- Dzięki.

- MoŜe i był juŜ na safari, ale na Dodgsonie IV jest nowicjuszem i tylko to się dla mnie liczy.

- Ty teŜ jesteś tu pierwszy raz.

- Mnie płacą za naraŜanie Ŝycia. On płaci mi za to, Ŝe dostanie swoje trofea bez ryzyka. -

Rozejrzałem się. - A dokąd, u diabła, wymknął się Chajinka?

- Chyba pomaga kucharzowi.

- Ma własne jedzenie. - Zirytowałem się. - Nie potrzebuje naszego. - Odwróciłem się w stronę

kuchennego Bąbla i zawołałem: - Chajinka, weź niebieską dupę w troki i chodź tutaj!

Dabih podniósł wzrok słysząc mój głos, skrzywił twarz w uśmiechu i wskazał swoje uszy.

- No to łap cholernego tłumacza! - krzyknąłem. - Mamy robotę!

Uśmiechnął się znowu, poszedł gdzieś i po chwili wrócił ze swoją włócznią i swoim

tłumaczem - mechanizmem pozwalającym człowiekowi i Dabihowi (właściwie to

człowiekowi i czemukolwiek innemu) na prowadzenie swobodnej rozmowy w terrańskim.

- Małe brzydactwo - mruknął Mbele, wskazując Chajinkę.

- Nie wybrałem go dla urody.

- Naprawdę jest taki dobry?

- Mały drań wytropiłby kulę bilardową na zatłoczonej autostradzie. I ma więcej odwagi niŜ

większość znanych mi ludzi.

- Nie gadaj... - ton Mbelego sugerował, Ŝe nadal uwaŜa Dabihów za stojących tylko o

szczebel wyŜej niŜ zwierzęta, na które mieliśmy tu polować, a moŜe nawet i to nie.

"Choć ma umysł idioty, powierzchowność łamagi",

Bosman wtrącać się zwykł w te pogwarki,

"Jednak nikt nie odmówi mu szaleńczej odwagi:

Tego trzeba nam w łowach na Snarki!"

Nie jestem zwolennikiem snucia się na piechotę, kiedy jest pod ręką transport, ale złoŜenie

do kupy pojazdu na safari zajęłoby Dabihom co najmniej dzień, a nie było sensu siedzieć w

obozie i czekać. Wyruszyliśmy więc z Chajinką na zachód, w stronę wodopoju, który

komputer zaznaczył na mapie. Nie zamierzaliśmy do niczego strzelać, tylko zobaczyć, co tu

właściwie jest i jaką broń nasi klienci powinni zabrać jutro na łowy.

Dotarcie do wodopoju zajęło nam trochę ponad godzinę. Schowaliśmy się za krzakiem

jakieś pięćdziesiąt metrów od niego. Niewielkie stadko brązowo-białych roślinoŜerców gasiło

właśnie pragnienie, a kiedy odeszły, przyszła się napić para olbrzymich, czerwonych

zwierzaków, waŜących po cztery-pięć ton. Potem przyszło jeszcze kilka stadek róŜnych

gatunków trawoŜerców. Kiedy usadowiłem się wreszcie wygodnie, usłyszałem ciche

skrobanie. Obejrzałem się i zobaczyłem, jak Chajinka podnosi z ziemi oślizgłego,

Resnick Mike - Łowy na Snarka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: