20. Pickart Joan Elliott - Namiętności 20 - Troszczyć się i kochać.pdf
(
515 KB
)
Pobierz
140977334 UNPDF
JOAN ELLIOTT PICKART
TROSZCZYĆ SIĘ I KOCHAĆ
Przełożyła
Monika Kapuścińska
1
Prolog
Mgła wydobywała się z oceanu jak wielkie kłęby puchu, otaczając
ciepłą plażę kojącą zasłoną. Tłumiła łoskot fal uderzających o brzeg i
nocne hałasy dobiegające z pobliskiej szosy.
Biały kokon owijał plażę tak szczelnie, że świat poza nią zdawał
sienie istnieć. Wszędzie widziało się tylko mgłę.
Po wilgotnym piasku szła zamyślona kobieta. "Taki dziwny jest
nastrój tej nocy - myślała - jakby z innego świata". Miała wrażenie, że się
w tej mgle ukrywa jak dziecko, które z głową wchodzi pod kołdrę, by
umknąć złym duchom.
Zatrzymała się nagle, by odwrócić się ku morzu, którego przecież nie
mogła zobaczyć. Otoczyła się ramionami, obejmowała mocno, jakby w
obawie, że rozpadnie się na tysiąc drobnych kawałków. Niepewnie
wciągnęła powietrze, potem zagryzła wargi, by powstrzymać łzy.
W następnej chwili opuściła ręce, zaciskając mocno dłonie w pięści i
kopnęła ciężki, wilgotny piasek stopą w tenisówce. Obróciła się i
przeszła kilka kroków, by cofnąć się chwilę później.
Chodziła tam i z powrotem, tam i z powrotem, próbując się uspokoić.
Wściekłość, rozczarowanie, obrzydzenie do siebie kotłowały się w niej i
piętrzyły.
Gdy niesforna łza spłynęła jej po policzku, kobieta starła ją
niezgrabnym ruchem. Wciąż chodziła wolno tam i z powrotem.
Wydawało się, że emanujące z niej napięcie przecina gęstą mgłę jak nóż.
Tam i z powrotem... tam i z powrotem.
- Boże, taka jestem głupia - powiedziała, nie zdając sobie sprawy, że
mówi głośno. - Kiedy ja się czegoś nauczę? Do diaska... nie, do diabła,
taka ze mnie idiotka. Dziś jest pierwszy kwietnia. -Głos jej drżał, gdy
jeszcze raz spróbowała dać sobie radę ze łzami. - Jestem najgłupszą
osobą na świecie.
- O, nie - odpowiedział jakiś mężczyzna. - To ja jestem największym
durniem.
Westchnęła i obróciła się w kierunku tego głębokiego głosu.
Zaskoczenie i świadomość, że nie jest sama, że na tej otulonej mgłą
plaży jest jakiś mężczyzna, sprawiły, że jej serce zaczęło bić mocno,
szybko i boleśnie.
Wysoki mężczyzna o szerokich ramionach i długich nogach zbliżył
się ku niej i zatrzymał niedaleko. Mgła zacierała rysy jego twarzy, ale^
głos brzmiał czysto i prawdziwie.
- Przepraszam, jeśli panią przestraszyłem - powiedział. - Nie
myślałem, że ktoś tu będzie w taką noc, jak ta dziś. - Zaśmiał się ostrym,
pozbawionym humoru śmiechem. - A tu, proszę, nie tylko zastaję panią,
ale jeszcze uzurpuje sobie pani prawo do mojego tytułu największego
durnia.
- Znalazłoby się pewnie miejsce dla dwojga - odpowiedziała z
wahaniem.
- Pewnie tak. - Zrobił krok w jej kierunku.
- Nie - powiedziała szybko. - Proszę tam zostać. Powinnam iść stąd,
bo... Ale jeśli nie podejdzie pan bliżej, nie zobaczę pana... Boże,
niemądra jestem. Naprawdę muszę iść.
- Nie, niech pani nie odchodzi. - Wyciągnął rękę jakby po to, by ją
zatrzymać. - Nie poruszę się ani o centymetr, przysięgam. Niech pani
stąd nie idzie, proszę. - Zamilkł na moment. - Jak pani na imię?
- Jestem... Nie, bez imion i nazwisk, dobrze? Jesteśmy po prostu
dwojgiem ludzi we mgle. Dwojgiem ludzi, którzy właśnie się zgodzili
dzielić tytuł najgłupszej osoby na świecie.
- To, co pani mówi, nie brzmi głupio.
- Ale jestem głupia - westchnęła.
- Słyszałem to, co pani mówiła. Nie chciałem podsłuchiwać, ale...
Wydawała się pani taka wściekła na siebie, a mimo to dało się słyszeć
smutek w pani głosie. Ja czuję się tak samo wściekły, sfrustrowany,
cholernie przygnębiony. - Odwrócił twarz ku morzu. - Dziś są moje
czterdzieste urodziny, myślę więc, że tytuł największego durnia
sprawiedliwie należy się mnie, bo urodziłem się pierwszego kwietnia.
Mimo to podzielę się nim z panią, choć wątpię, żeby sobie pani na niego
zasłużyła.
- Zasłużyłam na pewno. - Wciągnęła w płuca wilgotne, słone
powietrze, mając nadzieję, że pomoże jej to zebrać myśli. Nie pomogło
jednak i udręczona podniosła do góry ręce. - Tyle we mnie uczuć, że nie
wiem, co z nimi zrobić. Mogłabym krzyczeć na cały głos, miotać się w
furii czy płakać, aż wypłaczę ostatnią łzę. Ale nie, żadnego płaczu. Nie
chcę się rozpływać w kałuży łez. - Potrząsnęła głową. - Niech pan nie
zwraca na mnie uwagi. Jestem wykończona, a pan ma z pewnością swoje
problemy. Zostawię pana na tej plaży, może przyniesie panu jakąś ulgę. -
3
Zamilkła na moment. - Taka dziwna noc, jakby mgła przeniosła to
miejsce poza rzeczywistość.
- Przynieśliśmy ze sobą tę rzeczywistość.
- To prawda. Muszę już iść. - Odwróciła się, ale zatrzymała, gdy
usłyszała jego głos.
- Odprowadzę panią do samochodu. Nie powinna pani być tu sama.
- Nie pomyślałam o żadnym niebezpieczeństwie - powiedziała. -
Szłam i po prostu tu doszłam. Z początku mgła wydawała się taka
spokójna i przyjazna, ale teraz wszystko nagle wróciło. Nie ma się gdzie
ukryć, prawda?
- Nie. Chodźmy, odprowadzę panią do samochodu. - Podszedł bliżej i
zatrzymał się dokładnie naprzeciwko niej. Mgła wciąż tańczyła między
nimi i mogli dostrzec tylko fragmenty swoich twarzy, choć patrzyli na
siebie przez długą chwilę. Ona dostrzegła jego silnie zarysowaną szczękę
i ciemne brwi. On zauważył śliczną linię jej podbródka oraz rozchylone
wargi.
Odwrócili się naraz i zaczęli wolno iść po plaży.
- Wysłuchałbym pani, gdyby zechciała pani opowiedzieć o swoich
kłopotach - powiedział w końcu.
- Nie, dziękuję, nie. Ale może pan chciałby pomówić o swoich?
- Nie, chyba nie. Wygadanie się nic nie zmieni. Ale myśl, że pani stąd
odejdzie i będzie płakać, kiedy zostanie sama, jest nieznośna. Czemu nie
chce pani ze mną porozmawiać?
Potrząsnęła głową.
- Nie, niech pan nie będzie dla mnie miły. Żyję teraz w strasznym
uczuciowym bałaganie i jeśli mnie pan zostawi w tym stanie, moja
wściekłość się w końcu przez niego przebije. - Jej głos zadrżał. - Ale jeśli
będzie pan miły i pełen ciepła... Proszę, ani słowa więcej.
- Hej! - Otoczył ją ramieniem. - Ostatnią rzeczą, której bym sobie
życzył, byłoby zasmucenie pani. - Przystanął i przygarnął ją do siebie. -
Chcę, żebyś wiedziała, że dla ciebie tu jestem. Nie jesteś sama.
Westchnęła, wciąż próbując się kontrolować, potem wybuchnęła
płaczem. Kryjąc twarz w dłoniach, poddała się wstrząsającemu nią
szlochowi.
- Boże - mruknął, otulając ją ramieniem i przyciągając do siebie. -
Narozrabiałem.
Nie myśląc nawet o tym, że pozwala się pocieszać zupełnie obcemu
mężczyźnie, oparła się o niego i przestała walczyć ze smutkiem i bólem.
W jakimś głębokim zakamarku jej umysłu kołatała się świadomość, że
4
jej poufałość z tym człowiekiem jest całkiem nietypowa, ale nie chciała
się o to teraz martwić.
Po prostu płakała. Płakała aż do wyczerpania, dopóki łzy nie zmyły z
niej choćby na chwilę przytłaczającego smutku.
Mimo że szloch ustawał, mężczyzna wciąż ją obejmował, starając się
dać jej najwięcej ciepła i ulżyć w cierpieniu. Zapomniał o własnych
problemach, koncentrując uwagę na kobiecie, którą tulił.
Westchnęła w końcu i przestała płakać, niezgrabnie ścierając łzy z
twarzy. Wzięła głęboki oddech i poczuła nie tylko słoną woń morza, ale
też zapach wody kolońskiej. Oderwała dłoń od twarzy i położyła na jego
piersi. Poczuła bicie jego serca, silne, spokojne - ale przecież lekko
przyspieszone. Nieświadoma tego, co robi, przytuliła { się mocniej,
próbując odnaleźć jeszcze więcej ciepła i otoczyła go ramieniem. Wzięła
nagły, głęboki oddech. Ramiona mężczyzny zacieśniły się wokół niej.
Serce biło mocniej, oddech wiązł w gardle, gdy podniosła wzrok, by
spojrzeć na niego.
On pochylił głowę i ich usta zetknęły się. Pożądanie wybuchło jak
płomień i pochłonęło ich natychmiast. Język mężczyzny dotknął jej
języka, pieszcząc i tańcząc. Kołysał ją w kolebce swych ramion, gniotąc
ciałem drobne piersi. Płonęli, trawieni ogniem.
Przylgnęła do niego, obawiając się, że zawiodą ją drżące nogi. Jego
mięśnie napięły się. Dłoń błądziła po jej plecach, biegła ku pośladkom,
by wrócić ku górze i zaplątać się w jedwabistych pasmach włosów.
Pił z niej jak człowiek spragniony, jak pszczoła, która znalazła słodki
nektar nieznanego nikomu kwiatu. Pasowała do niego jak zagubiony
element układanki, jak kobieta, której nieświadomie szukał i którą w
końcu znalazł.
Żadne z nich nie znało wcześniej tak szalonego pożądania. Ale ta
zmysłowa ekstaza łączyła się z poczuciem spokoju, spełnienia, z
poczuciem, że się długo podróżowało i przybyło do domu. Ciepło kojące
jak letnie słońce po zimnym deszczu przepędziło tę ziębiącą samotność,
która zaciemniała ich życie. Ich dusze wzlatywały ku wyżynom,
wypełniała ich radość.
Tę magiczną noc stworzono właśnie dla nich. To była ich chwila poza
czasem, nie mieli przeszłości ani przyszłości. Istniało tylko teraz.
- Boże - powiedział mężczyzna ochryple. - Pragnę cię. Tak cholernie
cię pragnę.
- Ja też - wyszeptała.
- Jesteś pewna? To ważne, muszę wiedzieć, że...
Plik z chomika:
lid7op.pl
Inne pliki z tego folderu:
13. Pickart Joan Elliot - Namiętności 13 - Czekając na księcia z bajki.pdf
(700 KB)
36. Chastain Sandra - Namietności 36 - Kochankowie z Dark River.pdf
(657 KB)
22. Hooper Kay - Namiętności 22 - Miłość pod specjalnym nadzorem.pdf
(762 KB)
18. McFadden Marlene Elizabeth - Namiętności 18 - Tacy sami.pdf
(552 KB)
14. Preston Fayrene - Namiętności 14 - W pułapce uczuć.pdf
(667 KB)
Inne foldery tego chomika:
!!!nowe(2)
!!!nowe(2)(1)
=Harlequin Gwiazdy Romansu
=Harlequin Gwiazdy Romansu(1)
◄►EBOOK ════════════
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin