155.Logan Leandra - Nikt nie powinien być sam.pdf - Harlequin Temptation - lid7op.pl

LEANDRA LOGAN

NIKT NIE POWINIEN BYĆ

SAM

PROLOG

- Jestem wolną kobietą, Danny! - wykrzyknęła z ulgą Joy Jones. -

JuŜ po wszystkim!

Bardzo się myliła.

Detektyw Dan Burke - ciemna, potęŜna postać w zimowym

płaszczu z postawionym kołnierzem - stał nieruchomo pośrodku

pokoju śródmiejskiego hotelu St. Paul, w którym mieszkali w czasie

procesu. Tego ranka spakowali juŜ walizki, przewidując werdykt

„winny". Teraz, kiedy zmierzch ogarnął miasto, detektyw nie był juŜ

taki pewien, czy los okaŜe się łaskawy dla Joy.

Jeszcze raz przebiegał w myśli własne wyjaśnienia -

wyczerpujące, odwołujące się do odczuć, które powinny pojawić się w

sposób naturalny. Koledzy z policji zdąŜyli juŜ przywyknąć do jego

nieodgadnionej miny i śmiertelnie powaŜnego, formalnego stosunku

do spraw, nie tylko słuŜbowych. Z tego względu w wydziale zarobił

sobie na przydomek Burke Paragraf. Jedynie Joy nie chciała

zaakceptować maski nieprzeniknionego twardziela, którą nosił.

Dan nadal nie mógł uwierzyć, Ŝe Joy znalazła sekretną furtkę do

jego duszy i miała śmiałość bez przerwy jej uŜywać. W czasie ośmiu

tygodni, które spędzili razem w zamknięciu - najpierw w specjalnie

zabezpieczonym domu naleŜącym do wydziału, a potem w hotelu - ta

kobieta z lubością wyzwalała starannie skrywaną, radosną stronę jego

osobowości. Rutynowa czynność ochrony świadka stała się dla niego

przyjemnością, a sprawianie radości Joy - niemal obsesją. A teraz to

wszystko miało się skończyć... śycie nie znało litości.

- Wolna, wolna jak ptak... - zanuciła radośnie Joy.

Wirowała po pokoju, w tańcu zdzierając z siebie skromny

kostium urzędniczki, który nosiła na rozprawach, by podkreślić swoją

wiarygodność jako świadka. A była typem jasnowłosej nimfy,

kształtnej i drobnej, Ŝywej jak beztroski duszek, który za nic miał

sztywne zasady Dana. I teraz rozkosznym gestem ciskała do kosza na

śmieci części swego przebrania.

Joy była najbardziej pociągającą istotą, jaką Dan spotkał w ciągu

trzydziestu lat swego Ŝycia.

Teraz przyszła kolej na biustonosz. Zacisnął powieki, mając

płonną nadzieję, Ŝe uspokoi rozedrgane nerwy.

Uwaga, niebezpieczne zakręty... Znał juŜ tę drogę na pamięć. Ta

kobieta była pokusą, pierwszy i ostatni raz sprzeniewierzył się

słuŜbowym obowiązkom. Ochroniarz nie miał prawa do rozkoszy.

Jednak Dan nie wyobraŜał sobie, Ŝe mógłby się oprzeć tej kobiecie.

Od początku był skazany. Rzucając się z głową w ten gorący romans,

napawał się zakazaną radością - jakby wreszcie spełnił dawne, skryte

marzenia młodości, by ukraść super sportowy wóz i przejechać się

nim, dociskając gaz do dechy.

Czy jednak na końcu tej drogi groziła mu katastrofa?

KaŜdy mieszkaniec Minnesoty, który oglądał telewizję albo

czytał gazety, znał Joy Jones jako Kodak Comic, głównego świadka

oskarŜenia w procesie Jerome'a Berkleya o morderstwo. Berkley,

porucznik policji z St. Paul, zeznał, Ŝe nie było go w mieście, kiedy

jego Ŝona została bestialsko zamordowana. Twierdził, Ŝe w tym czasie

przebywał w Laff Trak Comedy Club, oglądając spektakl w loŜy

właściciela klubu Theo Nelsona.

Tymczasem jedna z gwiazdek tej estrady, Joy, podwaŜyła alibi

Jerome'a Berkleya. Fenomenalna fotograficzna pamięć, a takŜe

skromny i prosty kostiumik sprawiły, Ŝe stała się jednym z najbardziej

wiarygodnych świadków. Zaledwie przed kilkoma godzinami

porucznik został skazany za zamordowanie swojej Ŝony.

Danowi zaimponowała ogromnie odwaga Joy, ryzykującej Ŝycie,

by mogła zatriumfować sprawiedliwość. Sprawa naleŜała do

wyjątkowo śliskich i ocierała się o płynną granicę, jaka dzieli

słuŜbową i przyjacielską lojalność od przestępstwa i zdrady. Bowiem

Berkley pracował w tym samym wydziale co Dan, a Theo Nelson był

starym kumplem Joy.

Dlatego Joy była wstrząśnięta, kiedy okazało się, Ŝe Laff Trak był

przykrywką dla lewych interesów i słuŜył do prania brudnych

pieniędzy. Dan za wszelką cenę chciał uchronić ją przed przykrymi

przeŜyciami, ale policjant musi być realistą. Wiedział, Ŝe będzie

musiał przerwać pieśń wolności Joy - bo wcale jej nie odzyskała.

Joy włączyła radio i dźwięki kolędy wypełniły bezosobowy

hotelowy pokój, zmieniając go w zaciszne gniazdko. Wyglądała tak

radośnie, tak pięknie, gdy kołysała się wdzięcznie przy muzyce w

delikatnej koronkowej bieliźnie. Jasne włosy spływały gęstą lśniącą

falą na nagie ramiona.

Pamiętał ciemne ponure noce w twierdzy, w jaką zmienił się

pilnie strzeŜony dom, kiedy drŜała jak wystraszone dziecko, dzielnie

zmagając się z depresją, tak często towarzyszącą izolacji. Wystarczył

szelest gałęzi o mur czy dalekie szczeknięcie psa, by oboje wzdrygali

się, nasłuchując czujnie. A jednak potrafiła zachować tę uroczą wesołą

spontaniczność, rozpraszającą mroczne myśli Dana jak jasny ciepły

blask słońca. Coraz chętniej pozwalał się wciągać w kuszącą grę

uwodzenia, choć zdawał sobie sprawę, Ŝe oboje zachowują się jak

para dzieciaków, która wreszcie moŜe spełnić zakazane marzenia.

Gdy odosobnienie i lęk juŜ nieznośnie im dokuczały, obiecał, Ŝe po

procesie urządzi jej spokojne miłe święta w swoim domu. Ogromnie

zapaliła się do tego pomysłu i odtąd snucie marzeń o BoŜym

Narodzeniu we dwoje stało się dla niej lekarstwem na wszystkie

trudne chwile. A Dan kłamał, opisując coraz to wspanialsze

szczegóły.

- Joy, nie podchodź do okna! Ostry rozkaz zatrzymał ją w

połowie obrotu, z ręką na zasłonie.

- Nie przesadzaj, przecieŜ jesteśmy na piętnastym piętrze. Nikt z

przeciwka nie będzie mnie podglądał, chyba Ŝeby miał teleskop.

Albo lunetę na lufie snajperskiej broni...

Posłuchała jednak, choć niechętnie. Dan odetchnął, gdy miękkim

krokiem podeszła ku niemu.

- Lepiej połóŜ się na łóŜku - powiedział cicho.

- Jak zwykle namiętność pod maską słuŜbisty - zaśmiała się

zmysłowo i otoczyła mu szyję ramionami, stając na palcach na

czubkach jego butów. Była tak wzruszająco drobna.

Pochylił się i zaczął całować ją z pasją i poŜądaniem. Język Joy

był jak płomień w jego ustach. Dan był podniecony do granic

wytrzymałości. Dotąd nie reagował tak gwałtownie na Ŝadną kobietę.

Joy zajęła się teraz jego ubraniem. Płaszcz opadł cięŜko na

ziemię, a za nim marynarka. Smukłe palce błyskawicznie uporały się z

krawatem i guzikami koszuli, potem z paskiem. Spodnie opadły na

buty, a ręce kobiety draŜniąco powolnym ruchem przesunęły się po

udach męŜczyzny.

Krew tętniła Danowi w Ŝyłach, podbrzusze paliło poŜądaniem.

Jednak wewnętrzny głos, tak często tłumiony przez tę szaloną

uwodzicielkę, ostrzegał go, Ŝeby nie ulegał. Przywołując resztki woli,

chwycił Joy za przeguby i delikatnie pchnął na łóŜko.

- Musimy porozmawiać, kochanie.

- Ale po...

- Teraz. CięŜki oddech unosił pierś Dana, kiedy przycisnął jej

palce do gorącej skóry. Były takie małe. Cała Joy była taka mała.

Gdyby tak mógł włoŜyć ją do kieszeni i przechować bezpiecznie aŜ do

następnych świąt...

- PrzecieŜ juŜ koniec z niebezpieczeństwem, tak? - Miękki, niski

głos i spojrzenie zielonych oczu były pełne obawy.

- Nie całkiem - rzekł łagodnie. - A w kaŜdym razie niezupełnie

tak, jak planowaliśmy.

- Ale obiecałeś! - Odskoczyła od niego z wściekłością,

wyszarpując dłonie. - Współpracowałam i zeznawałam, więc teraz

powinnam być wolna!

- Joy, proszę, posłuchaj - powiedział bardzo powaŜnie. Mierząc

go lodowatym spojrzeniem, odsunęła się w kąt pokoju. - Ława

przysięgłych bez zastrzeŜeń dała wiarę twoim zeznaniom i uznała

Jerome'a Berkleya winnym. Do tego czasu pewne kręgi nie brały cię

zbyt powaŜnie, ale teraz sytuacja się zmieniła.

Słuchała w napięciu. Zobaczył, Ŝe dolna warga zaczyna jej drŜeć.

- Dlaczego tak myślisz?

- Pamiętasz, odebrałem telefon tam, w sądzie. Dzwonił mój

informator, który...

- Chciałeś powiedzieć: płatny kapuś - prychnęła z pogardą,

wyraźnie odzyskując rezon.

- Informator - powtórzył z naciskiem, zakładając koszulę. -

Człowiek, który często przekazuje mi istotne wiadomości.

Joy była zdegustowana.

- Zwykły donosiciel, który za parę dolarów podsłuchiwałby

własną matkę - oświadczyła, krzyŜując ręce na piersi. - Gnida, która

stale potrzebuje kasy, bo szwenda się po barach od St. Paul do

Minneapolis. Po sześciu latach pracy w nocnych klubach w Twin

Cities, mój drogi, wie się co nieco.

Dan wziął głęboki oddech.

- Jak moŜesz go osądzać, kiedy nawet nie chcesz wiedzieć, co

miał mi do powiedzenia?

- Nie chcę, bo to było o mnie! - wykrzyknęła łamiącym się

głosem. - Nie chcę, poniewaŜ mam juŜ dosyć kłopotów - dodała,

odwracając się do niego plecami.

Chwycił ją za ramiona i przygarnął.

155.Logan Leandra - Nikt nie powinien być sam.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: