395. Roberts Alison - Bez zobowiązań.pdf - HARLEQUIN MEDICAL - lid7op.pl

Alison Roberts

Bez zobowiązań

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W końcu stało się.

W jednej chwili Samantha Moore przypomniała sobie głosy

mówiące, że jest szalona, i miny, jakie ludzie robili na wieść o tym, z

czego żyje ta młoda, inteligentna i śliczna kobieta. Opadły ją też

wspomnienia fizycznego bólu i dały o sobie znać skutki tłumienia

lęku. Teraz trzeba wypić piwo, którego sobie nawarzyła.

Jest wariatką. A poza tym zaklinowała się w szczelinie.

Nie panikuj, przywołała się do porządku. Głową muru nie

przebijesz. Nie dasz rady. Na chwilę przymknęła oczy. Oddychając

głęboko, czekała, aż zwycięży instynkt przetrwania, a ona zapanuje

nad tym gąszczem myśli kłębiących się w jej głowie. Była potwornie

zmęczona. I wypalona.

Zdała też sobie sprawę, że tym razem nie poczuła przypływu

adrenaliny. Drugie w ciągu tego dnia wezwanie specjalnej jednostki

ratowniczej SERT nie przyprawiło jej o dreszczyk emocji. Nie

zmobilizował jej również fakt, że nawet dla zespołu, który rutynowo

uczestniczy w najtrudniejszych akcjach, od antyterrorystycznych po

ratunkowe na morzu, to wezwanie było niecodzienne.

Zjazd na linie w głąb ulubionego przez grotołazów leja

krasowego okazał się kaszką z mleczkiem. Gdyby to wypadło na

początku dyżuru, miałaby frajdę. Ale przeciskanie się przez coraz

ciaśniejsze podziemne tunele nie było już tak zabawne, a przejście

przez wąziutką szczelinę skalną, w której właśnie utknęła na dobre,

wydało się czystym szaleństwem.

Ostrożnie, centymetr po centymetrze, zaczęła się wycofywać. Pod

kombinezonem poczuła strużkę wody, która przedostała się przez

osłonę suwaka. Kask szorował po skalnym sklepieniu. Gdy próbowała

uwolnić przygniecioną rękę, nadgarstek boleśnie wbił się w żebra.

– Wszystko w porządku, Sam?

Z głębi tunelu, w którym mogą pełzać tylko stwory żyjące pod

ziemią, dobiegł męski głos. W jaki sposób jej partner Alex zdołał się

tędy przecisnąć? Mierzy dobry metr dziewięćdziesiąt, a w ramionach

jest od niej ze dwa razy szerszy...

Sam pochyliła głowę i z twarzą przy ziemi próbowała przeczołgać

się kilka milimetrów do przodu. Czubkiem nosa zaryła w lodowatej

wodzie, i aż wzdrygnęła się, uderzając kaskiem w twarde sklepienie.

– Alex, chyba jesteśmy niespełna rozumu?

– No jasne. – Jego stłumiony chichot odbił się echem od skał.

Najwyraźniej świetnie się bawi. Przy ratowaniu ludzi uwielbia

pokonywać przeszkody. Tym razem chodzi o kilka osób. Sam,

uzmysłowiwszy to sobie, natychmiast spróbowała ruszyć do przodu.

Ocierając sobie łokieć, jęknęła z bólu. – Trzymaj łokcie bliżej tułowia

– poradził. Latarka przytroczona do jego kasku oświetliła mokrą skałę.

– Cofnij się trochę i wyciągnij rękę do przodu.

Z trudem się pohamowała, by mu nie powiedzieć, że wie, co ma

robić. Sprowokowałaby go tylko do dowcipnej riposty z sugestią, że

nie daje z siebie wszystkiego. Jego słowa męczyłyby ją potem przez

tygodnie. Jako jedyna kobieta w jednostce musi być dobra za wszelką

cenę. Zwykłe odczuwała potrzebę, by pokazać, że jest nawet ciut

lepsza od kolegów, ale teraz jakoś zabrakło jej adrenaliny. Co się z nią

dzieje?

Cofnęła się bardzo wolno i w końcu się udało. Uwolniła rękę, po

czym bez większego trudu zdołała przesunąć ją do przodu,

pocieszając się przy tym, że po drugiej stronie szczeliny znów będzie

mogła poruszać swobodnie kończynami. W świetle latarki

przytroczonej do kasku dostrzegła przed sobą ludzką postać.

– Alex, jak to zrobiłeś? Jak ci się udało prześliznąć?

– Wrodzony talent. Wiesz, że jestem świetny!

– Jasne – mruknęła, nie bez podziwu. Alex Henry może jest

najlepszym ratownikiem w tej jednostce, ale ona nie ma zamiaru

podbijać mu bębenka. – Jesteś z gumy albo w poprzednim wcieleniu

byłeś gadem.

– Zabawne. Moja ostatnia dziewczyna też tak mówiła.

Sam uśmiechnęła się krzywo. Sonia za wszelką cenę chciała go

zatrzymać. Zerwał z nią chyba możliwie najdelikatniej, ale rozstanie z

Alexem jest dramatem dla każdej kobiety. Trudno się zresztą temu

dziwić. Na widok tego smagłego mężczyzny, inteligentnego i

dowcipnego, z tyloma spektakularnymi sukcesami na koncie,

wszystkim miękną nogi. Zabawne, że u kobiet te zalety przynoszą

przeciwny skutek. Sam, której przecież nie brakuje odwagi i

determinacji, tym właśnie szybko odstrasza facetów.

– Jak wam idzie? – Z oddali dobiegł głos jednego z tych

dziwaków, którzy speleologię uprawiają dla sportu. Z podziemnego

tąpnięcia wyszedł bez szwanku, wydostał się na powierzchnię i

wezwał pomoc.

– Wszystko dobrze, mieliśmy tylko mały zator! – zawołał Alex.

– Trochę tu ciasno. Dlatego ekipa ze sprzętem musiała pójść inną

drogą.

Zaledwie w kilka minut po ich przybyciu w tym odludnym

miejscu na zachodnim wybrzeżu nowozelandzkiej Wyspy

Południowej wylądował drugi helikopter z ratownikami i sprzętem.

– W grocie, zaraz za zakrętem, będzie trochę więcej wody.

– Dużo więcej? – Sam nie miała najmniejszej ochoty na

nurkowanie w jaskini.

– Niecałe pół metra. Zupełny drobiazg.

Ale dla niej to nie był drobiazg. Woda płynęła wartkim

strumieniem, opryskując jej twarz. Szybko przedostała się przez

wodoszczelny kombinezon, skórzane rękawice całkowicie

zesztywniały. Za chwilę dotrze do wąziutkiej i chwiejnej aluminiowej

drabinki, umieszczonej tu na stałe. Schodzenie po niej ze

zlodowaciałymi rękami i mokrymi podeszwami nie będzie przyjemne.

Ale czy ktokolwiek przyrzekał, że ta praca, którą w końcu sama

sobie wybrała, będzie zabawna? Czy nieustanne zmuszanie się do

przezwyciężania samej siebie sprawia jej jeszcze jakąś przyjemność,

czy też przekraczanie granic wytrzymałości stało się po prostu częścią

życia? Jak się miało trzech starszych braci nieustannie rywalizujących

ze sobą o względy ojca, legendarnego supergliny, to żeby zwrócić na

395. Roberts Alison - Bez zobowiązań.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: