Holt Anne - 02 - Błogosławieni, którzy pragną.pdf - Hanne Wilhelmsen - rukiamara

ANNE

HOLT

BŁOGOSŁAWIENI,

KTÓRZY PRAGNĄ.

Przełożyła Iwona Zimnicka

Evenowi, mojemu przyjacielowi i bratu

Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości,

albowiem oni będą nasyceni.

Ewangelia św. Mateusza (5, 6)

Niedziela, 9 maja

Było tak wcześnie, że nawet diabeł nie zdążył jeszcze włożyć

butów. Na zachodzie pojawiła się ta intensywna barwa, jaką

bywa pobłogosławione jedynie skandynawskie niebo wiosną:

królewski błękit rozjaśniający się ku zenitowi i zmieniający na

wschodzie w różowe kołdry, w których słońce dopiero się prze-

ciąga. Powietrze, jeszcze nietknięte przez świtający dzień, mia-

ło w sobie ową przejrzystość właściwą tylko wiosennym poran-

kom na prawie sześćdziesiątym stopniu szerokości geograficz-

nej północnej. I choć temperatura była tylko kilka kresek wyż-

sza od zera, wszystko zapowiadało kolejny ciepły majowy dzień

w Oslo.

Sierżant policji Hanne Wilhelmsen nie myślała jednak o po-

godzie. Stała nieruchomo i zastanawiała się, co robić. Krew

była wszędzie: na podłodze, na ścianach, nawet na nierównym

suficie, gdzie jej ciemne plamy przypominały abstrakcyjne ob-

razy z jakiegoś testu psychologicznego. Hanne zapatrzyła się w

plamę tuż nad sobą, przypominającą purpurowo-czerwonego

byka z trzema rogami i zdeformowaną tylną częścią ciała. Za-

marła nie tylko z bezradności, ale też z obawy, że się poślizgnie

na lepkim podłożu.

- Nie dotykaj! - ostrzegła szybko, kiedy jej młodszy kolega o

włosach w kolorze zlewającym się z niesamowitym otoczeniem

wykonał ruch, jakby chciał oprzeć się o ścianę.

Przez szparę w grożącym zawaleniem dachu wpadała pełna

drobin kurzu smuga światła, ukazując tylną ścianę pomiesz-

czenia pokrytą krwią w takim stopniu, że nie było już mowy o

abstrakcyjnych rysunkach, lecz raczej o źle wykonanej pracy

malarza pokojowego.

- Wyjdź stąd - nakazała, powstrzymując się od westchnienia na

widok śladów stóp, jakimi niedoświadczony posterunkowy

pokrył większą część podłogi. - Tylko staraj się wracać tą samą

drogą.

Po kilku minutach i ona niepewnie się wycofała. Zatrzymawszy

się w drzwiach, wysiała kolegę po latarkę.

- Chciałem się tylko wysikać - pisnął mężczyzna, który

podniósł alarm. Posłusznie stal przed szopą, gorączkowo prze-

stępując z nogi na nogę, i Hanne Wilhelmsen zaczęła

przypuszczać, że nie załatwił swojej potrzeby przed godziną. -

Kibel jest tam - wskazał, całkowicie zbytecznie, gdyż bijący zza

drzwi z serduszkiem - jak i z innych tego typu wychodków,

wciąż jeszcze pozostających w Oslo - ciężki odór tłumił

słodkawy zapach krwi.

- Może pan teraz z niego skorzystać - powiedziała życzliwie, ale

mężczyzna jej nie słuchał.

- Chciałem się tylko wysikać, ale zauważyłem, że te drzwi są

otwarte. - Wskazał na drewutnię i zrobił krok w tył, jakby w

środku kryło się straszne zwierzę, które mogło w każdej chwili

odgryźć mu rękę. - Na ogół są zamknięte, nie na klucz, ale

przymknięte. Tak ciężko się otwierają, że nie potrzeba zamka.

Nie chcemy, żeby się tu zadomowiły bezdomne psy i koty, dla-

tego ich pilnujemy. - Na jego grubo ciosanej twarzy ukazał się

dziwny uśmiech, jakby chciał przekonać policjantkę, że nawet

w tej dzielnicy mieszkańcy umieją dbać o porządek i stosują się

do zasad, choć ruina i tak pozostanie ruiną. - Całe życie miesz-

kam w tym domu - ciągnął nie bez dumy. - Od razu widzę, kie-

dy coś jest nie tak.

Zerknął na śliczną młodą kobietę, niepodobną do żadnej po-

licjantki, z jaką dotychczas miał do czynienia, oczekując z jej

strony odrobiny uznania.

- Świetnie - pochwaliła go Hanne. - Bardzo dobrze, że pan do

nas zadzwonił.

Teraz mężczyzna uśmiechnął się naprawdę, lekko rozchylając

usta i obnażając niemal bezzębne dziąsła. Zdumiewające,

pomyślała Hanne, przecież nie byl jeszcze taki stary. Mógł

mieć kolo pięćdziesiątki.

- Aż mi się słabo zrobiło, jak to zobaczyłem. Tyle tej krwi...

- Kręcił głową, żeby policjantka zrozumiała, jaki przerażający

musiał być ten widok.

Hanne Wilhelmsen rozumiała to świetnie.

Rudowłosy kolega wrócił z latarką i Hanne zaczęła systema-

tycznie omiatać snopem światła ściany. Potem najdokładniej,

jak tylko się to dało zrobić, stojąc w drzwiach, zbadała sufit, a

następnie podłogę.

Drewutnia była całkiem pusta. Nie leżało w niej ani jedno

polano, jedynie trociny i drzazgi świadczyły o tym, że kiedyś

komórki używano zgodnie z jej przeznaczeniem, prawdopo-

dobnie lata temu. Zbadawszy każdy dostępny metr kwadrato-

wy, Hanne znów weszła do szopy, starając się stąpać po wła-

snych śladach. Ruchem dłoni powstrzymała przed tym samym

kolegę, a następnie przykucnęła na środku tego mniej więcej

piętnastometrowego pomieszczenia i z tej pozycji oświetliła

przeciwległą ścianę. Snop światła padł na wysokości około me-

tra nad podłogą. Już wcześniej, stojąc w drzwiach, zauważyła

coś, co przypominało niewyraźne litery namalowane krwią.

Ale to nie były litery. To była liczba. Ośmiocyfrowa, jeśli

Hanne dobrze ją odczytała: 92043576. Zamazana dziewiątka

właściwie mogła być czwórką, a ostatnia cyfra ledwie

wyglądała na szóstkę - równie dobrze można było ją uznać za

ósemkę.

Hanne wstała i wyszła na zewnątrz, na światło dnia, który

zdecydowanie obwieszczał już swoje nadejście. Z otwartego

okna na drugim piętrze dobiegał płacz niemowlęcia i policjant-

ka zadrżała na myśl, że dziecko musi mieszkać w takiej dzielni-

cy. Z kamienicy wyszedł Pakistańczyk w uniformie motorni-

czego. Przez chwilę przyglądał im się zaciekawiony, ale zaraz

przypomniał sobie, że się spieszy, i wybiegł przez bramę.

Błyski w szybach okien na samej górze oznajmiały, że słońce

wreszcie wstało. Szare ptaszki, którym wciąż udawało się

przetrwać na tej jałowej pustyni w centrum miasta, zaczęły

niepewnie ćwierkać z półżywej brzozy, na próżno wyciągającej

się ku światłu.

- Jasna cholera, co tu się musiało dziać! - Młody policjant

splunął, usiłując pozbyć się smaku kloaki. - Niezła jatka! - Wy-

Holt Anne - 02 - Błogosławieni, którzy pragną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: