Dean Koontz - Złe miejsce.pdf - Książki - wgaka

DEAN R. KOONTZ

ZŁE MIEJSCE

Odmienny obraz każde widzi oko

I każde ucho inny słyszy śpiew,

A każde serce, gdy wejrzeć głęboko,

Ukaże własną sromotę i grzech.

Diabły ukryte pod ludzkim przebraniem

Na koniec piekieł zasiedlą podziemia,

Lecz dobroć, przyjaźń i miłość powstanie

Z dna serca biednego stworzenia.

Księga Zliczonych Smutków

Noc była bezwietrzna i zdumiewająco cicha, jakby ulica przemieniła się w opuszczoną

plażę zamarłą w oku cyklonu, już po przejściu jednej nawałnicy, a przed nadejściem

następnej. W nieruchomym powietrzu unosił się słaby zapach dymu, choć samego dymu

nigdzie nie było widać.

Rozciągnięty na zimnym chodniku, twarzą ku ziemi, Frank Pollard odzyskał

przytomność, lecz nie poruszył się, czekając, aż opadnie zeń oszołomienie. Zamrugał,

usiłując odzyskać ostrość widzenia. Miał wrażenie, że gdzieś wewnątrz jego oczu trzepoczą

niezliczone welony. Zaczerpnął głęboki haust chłodnego powietrza, odnajdując w nim woń

niewidzialnego dymu i krzywiąc się z powodu cierpkiego posmaku.

Wokół niego tłoczyły się cienie, przywodzące na myśl zgromadzenie ubranych w

długie szaty postaci. Stopniowo wzrok wyostrzył mu się, lecz w słabym żółtawym świetle,

które napływało gdzieś z tyłu, niewiele mógł zobaczyć. Oddalony o jakieś sześć czy osiem

stóp duży pojemnik na śmieci tak niewyraźnie rysował się w mroku, że przez moment wydał

mu się nieprawdopodobnie obcy, niczym wytwór pozaziemskiej cywilizacji. Frank przyglądał

mu się przez dobrą chwilę, zanim uświadomił sobie, co to jest.

Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje ani jak tu trafił. Musiał stracić przytomność

zaledwie na kilka sekund, bo serce waliło mu, jak gdyby dopiero co uciekał, ratując życie.

Świetliki na wietrze...

Słowa te przemknęły mu przez głowę, ale nie miał pojęcia, co mogły znaczyć. Gdy

usiłował skoncentrować się i wyłowić z nich jakiś sens, powyżej prawego oka odezwał się

tępy ból.

Świetliki na wietrze...

Jęknął cicho.

Pomiędzy nim a kontenerem przemknął szybki, giętki cień. Małe, lecz błyszczące

zielone oczy popatrzyły na niego z lodowatym zainteresowaniem.

Przestraszony, podniósł się na kolana. Wyrwał mu się mimowolny piskliwy okrzyk,

bardziej przypominający stłumione zawodzenie piszczałki niż głos człowieka.

Zielonooki obserwator zniknął. To był tylko kot. Zwyczajny czarny kot.

Frank stanął na nogi, zatoczył się i omal nie potknął o leżący na jezdni obok niego

przedmiot. Ostrożnie pochylił się i podniósł go: torba podróżna, wykonana z miękkiej skóry,

zapakowana do pełna i zaskakująco ciężka. Przypuszczał, że należała do niego. Nie mógł

sobie przypomnieć. Z torbą w ręku podszedł niepewnym krokiem do pojemnika i oparł się o

jego przerdzewiały bok.

Obejrzawszy się spostrzegł, że znajduje się pomiędzy rzędami czegoś, co wyglądało na

jednopiętrowe, ozdobione sztukaterią domy czynszowe. Wszystkie okna były czarne. Po obu

stronach, zwrócone przodem do krawężnika, na zadaszonych parkingach stały samochody

mieszkańców. Stojąca na końcu ulicy latarnia rzucała dziwną, żółtą poświatę, bardziej

przypominającą oświetlenie gazowe niż światło żarówki elektrycznej. Jej blask był zbyt słaby,

aby odsłonić szczegóły okolicy, w której się znajdował.

Kiedy już uspokoił przyśpieszony oddech, a jego tętno wróciło do normy, uświadomił

sobie nagle, że nie ma pojęcia, kim jest naprawdę. Znał tylko swoje nazwisko - Frank Pollard

- i to było wszystko. Nie wiedział ile ma lat, z czego się utrzymuje, skąd przybył, dokąd się

udaje i dlaczego. Tak go to zaskoczyło, że przez chwilę oddech zamarł mu w piersiach, a

zaraz potem serce zaczęło tłuc się jak oszalałe. Pośpiesznie wypuścił powietrze z płuc.

Świetliki na wietrze...

Cóż, u diabła, mogło to znaczyć?

Pulsujący nad prawym okiem ból przewiercał mu czoło.

Gorączkowo rozejrzał się na lewo i na prawo, szukając przedmiotu czy widoku, który

zdołałby rozpoznać - czegokolwiek, co dałoby mu punkt zaczepienia w świecie, jawiącym mu

się nagle jako całkowicie obcy. Gdy noc nie ofiarowała mu niczego, na czym mógłby się

oprzeć, sięgnął w głąb siebie, desperacko szukając czegoś znajomego. Jego własna pamięć

okazała się jednak jeszcze ciemniejsza niż ulica, na której się znajdował.

Stopniowo zaczął sobie uświadamiać, że zapach dymu osłabł, a na jego miejsce

pojawiła się słaba, lecz przyprawiająca o mdłości woń gnijących w pojemniku śmieci. Smród

rozkładu obudził w nim myśli o śmierci, co z kolei niejasno przypomniało mu, że ucieka

przed kimś lub przed czymś, co chce go zabić. Kiedy jednak usiłował sobie przypomnieć,

dlaczego i przed kim ucieka, nie mógł dotrzeć do właściwych zakamarków pamięci. Prawdę

mówiąc, o tym, że ucieka, wiedział bardziej instynktownie niż na podstawie jakiegokolwiek

wspomnienia.

Owionął go leciutki podmuch wiatru. Zaraz potem powróciła cisza, jak gdyby martwa

noc usiłowała powrócić do życia, lecz starczyło jej sił zaledwie na jedno drżące tchnienie.

Poruszony nim zmięty kawałek papieru z szelestem potoczył się po chodniku i zatrzymał

przy jego prawym bucie.

Jeszcze jeden podmuch.

Papier odfrunął w noc.

Znowu zapanowała martwa cisza.

Coś się działo. Frank wyczuwał, że owe krótkotrwałe powiewy miały swoje złowrogie

źródło, że niosły ze sobą groźbę.

Nie opuszczała go irracjonalna pewność, że zostanie zmiażdżony przez potworną siłę.

Popatrzył w bezchmurne niebo, na ponurą i pustą czerń przestrzeni i urągliwy blask

odległych gwiazd. Jeżeli nawet coś się ku niemu stamtąd zbliżało, to nie potrafił tego dojrzeć.

Noc westchnęła jeszcze raz. Tym razem mocniej. Jej oddech był ostry i wilgotny.

Był ubrany w sportowe buty, białe skarpety, dżinsy i koszulę w niebieską kratę. Nie

miał kurtki, a przydałaby mu się teraz. Powietrze co prawda nie było lodowate, najwyżej

rześkie, lecz wciąż go prześladował wewnętrzny chłód - zimny, dławiący strach. Nie mógł

opanować drżenia, wystawiony na chłodne pieszczoty nocnego powietrza, równocześnie

walcząc z rozchodzącym się gdzieś z głębi ciała zimnem.

Podmuch zamarł w oddali.

Noc odzyskała swój niczym nie zmącony spokój.

Przekonany, że musi się stąd wydostać - i to szybko - oderwał plecy od śmietnika.

Niepewnym krokiem ruszył wzdłuż ulicy, oddalając się od końca szeregu palących się

ulicznych lamp. Podążał w stronę ciemności, czyniąc to zupełnie bezwiednie,

przeświadczony, że to miejsce nie jest bezpieczne i że pełne bezpieczeństwo, o ile można było

je znaleźć, znajduje się gdzie indziej.

Wiatr ponownie przybrał na sile, a jego podmuchy przyniosły ledwo słyszalny odgłos

dziwnego gwizdu, przypominającego płynącą z daleka muzykę kościanej piszczałki.

Po przejściu paru kroków, gdy jego nogi nabrały pewności, a oczy dostosowały się do

mroku nocy, dotarł do zbiegu ulic. Z obu stron ciągnęły się kute w żelazie bramy, osadzone w

bladych stiukowych łukach. Spróbował otworzyć najbliższą furtkę. Nie była zamknięta, a jej

jedyne zabezpieczenie stanowił prosty zatrzask. Głośne skrzypienie zawiasów wywołało

grymas na twarzy Franka, któremu pozostawało tylko mieć nadzieję, że jego prześladowca

nie usłyszał tego dźwięku.

Teraz bowiem, chociaż w zasięgu wzroku nie było nikogo, Frank nie miał żadnych

wątpliwości, że jest ścigany. Wiedział o tym równie dobrze, jak zając wie o ruszającym w pole

lisie.

W plecy uderzył go kolejny podmuch, niosąc ze sobą muzykę fletu, choć ledwie

słyszalną i pozbawioną wyraźnej melodii, ale natrętną. Przenikała go. Wzmagała strach.

Za czarną żelazną bramą, po której bokach rosły zarośla i kępy pierzastej paproci,

biegł chodnik, prowadzący między dwoma piętrowymi domami. Posuwając się nim Frank

dotarł na prostokątne podwórze. Mrok rozpraszały jedynie rozmieszczone w przeciwległych

Dean Koontz - Złe miejsce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: