Andre Norton - Gniazdo gryfa.pdf - Andre Norton (1912 - 2005) - Nemo163

Andre Norton

A.C.Crispin

Gniazdo Gryfa

Przekład: Elżbieta Dagny–Ryńska

Tytuł oryginału: Gryphon’s Eyrie

Z ogromną wdzięcznością książkę tę dedykuję Hope Tickell,

George’owi Tickell i Randy Crispin, którzy służyli nieocenioną

pomocą podczas jej tworzenia.

Prolog

Co czyni kowal pragnący wykuć miecz lub topór pasujący do twardej dłoni wojownika?

Wydobywa surowiec, który gromadzi się w samym sercu ziemi, pracuje nad nim z ogromną

zręcznością i najlepiej, jak umie — przez wiele dni, czasem lat — aż odezwie się w nim głos

szepczący:

Dość! Skończyłeś pracę, stworzyłeś dzieło i dołożyłeś wszelkich starań.

Podobnie rzecz się ma z Kowalem Pieśni, który walczy ze sobą, ze swymi umiejętnościami,

ze słowami — gdyż to słowa są surowym kruszcem, który należy obrabiać z cierpliwością

twórcy. Muszą się one rozpalić w ogniu serca i zmrozić strachem. Podobnie jak w przypadku

miecza należy z wyczuciem kształtować ich ostrze i szpic. Ponownie czas nie gra tutaj żadnej

roli — tak szybko koniec pieśni nie nadchodzi, gdyż losy, które opiewa, nie zawierają się

pomiędzy jednym zachodem słońca i światłem jutrzenki dnia następnego.

Czyż tak nie stało się z Opowieścią o Gryfie (który był niegdyś zamknięty w kryształowym

amulecie, tym Adepcie prawie zapomnianym przez czas, a którego można ostatecznie

porównać do mężczyzny i kobiety złączonych w coś potężniejszego niż wyobrażane przez

nich samych dążenia ludzkości)?

Istniał więc Kerovan z Ulmsdale, którego przeklęta matka parała się czarną magią i szatańską

umowę zawarła, że urodzi dziecko będące narzędziem Mocy. Dziecko, które miało służyć jej

celom. Syn ten rzeczywiście miał cielesne stygmaty Ciemności — bursztynowe oczy i kopyta

zamiast stóp. A jednak na koniec zawiodły wszystkie jej czary, gdyż nie można bezkarnie

wzywać ani odprawiać obu Wielkich Mocy — zarówno Światłości, jak i Ciemności.

Tak więc w obliczu przegranej lady Tephana udała świątobliwy przestrach i odesłała dziecko

do mamki, z dala od siebie.

Jednak jej mąż lord Ulric pragnął mieć następcę w Ulmsdale i nakazał dobrze kształcić syna,

tak jak przystało na dziedzica jego godności. I Kerovan chętnie uczył się szermierki od

przysłanego w tym celu wojownika. Od Jaga nauczył się pełni wojennego rzemiosła, walki

wręcz oraz sztuki prowadzenia bitew i strategii. W swej samotności zwrócił się także do

Mędrca Riwala, który szukał śladów dziwnej wiedzy na Ziemiach Spustoszonych. Na tych

terenach, które podobno zostały opuszczone przez legendarnych ludzi Starej Rasy.

Lord Ulric pragnął również chronić swego długo oczekiwanego syna, doprowadzając do jego

małżeństwa przez topór między niedorosłym jeszcze chłopcem i lady Joisan, córką Domu

Ithkrypt. Działo się to, zanim najeźdźcy odebrali Krainie Dales dostęp do morza i zmusili

mieszkańców do ucieczki na Ziemie Spustoszone. Mimo że młodzi byli po ślubie, nigdy się

do tej pory nie spotkali.

Kerovan nie interesował się żoną, chociaż teraz i jej herbem stał się Gryf „wyszyty na jej

paradnym płaszczu”. Aż pewnego dnia Joisan przyniesiono amulet, którego z pewnością nie

stworzyły ludzkie ręce — kryształową kulę, w której był zamknięty maleńki Gryf. Joisan

zrozumiała, że amulet stanowi element ogromnej siły. Kerovan znalazł ten stworzony przez

ludzi Starej Rasy talizman na Ziemiach Spustoszonych (tych opuszczonych terenach, z

których uciekali ludzie, nadal jednak zaludnionych przez przedziwne istoty) i został

nakłoniony, aby go ofiarować żonie. Joisan opanowała niewielkie umiejętności uleczania,

znała się na ziołach i poznała trochę dawną wiedzę ze starych klasztornych kronik. Była

kształcona na przyszłą władczynię Ulmsdale. Nie wiedziała wtedy także, że na dalekiej

północy lady Tephana nadal knuje przeciw swemu synowi, chcąc dać jego miejsce

prawdziwemu spadkobiercy Ciemności — Rogearowi, kuzynowi Kerovana.

Na wszystko jest jednak odpowiednia pora i jej plany zostały pokrzyżowane przez

najeźdźców Alizonu–Zza–Morza. Kerovan, zanim zdołał przywieźć do domu swoją

narzeczoną, musiał wyruszyć z zastępami wojsk z Ulmsdale. Wojna szalała. Najeźdźcy

opanowali Ithkrypt.

Uratowana, dzięki dziwnej Mocy podarunku od nie znanego jeszcze wtedy męża, Joisan i

niedobitki jej ludu uciekli i zagubili się w dzikich ostępach. Tam też przypadkowo spotkał ich

Kerovan, który przybył na wezwanie umierającego ojca i prawie wpadł w zasadzkę

zastawioną na niego przez swego kuzyna Ciemności.

Chociaż rozpoznał swoją panią, ona go jednak nie poznała. Myślała, że ten nieznajomy jest

raczej (z uwagi na dziwne oczy i stopy) jednym z ludzi Starej Rasy. Dzięki temu Rogearowi

udało się ją podejść. Przybył do Joisan jako Kerovan, a potem rzucił na nią czar zamroczenia i

wyprowadził na Ziemie Spustoszone, tak aby przez nią lady Tephana mogła zapanować nad

Mocą Gryfa.

Kerovan śledził ich trop aż do miejsca krwawej ofiary, gdzie starano się podporządkować

Moce Ciemności. Tam też stanął u boku swej żony i bojąc się ojej życie wezwał Moce

Światłości. Ci, którzy wezwali Ciemność, zostali oddani Śmierci i Ciemnościom. Wówczas

Joisan widząc go w jasnym blasku duszy zrozumiała, że naprawdę zostali poślubieni i ze sobą

związani, tak jak złoto może być zatopione w stali po wszystkie czasy, by stworzyć broń

godną herosa. Ale w Kerovanie pozostała pamięć podwójnego dziedzictwa, powodująca

głęboką niewiarę. Dla dobra Joisan odrzucił wszelkie tradycyjne zasady i odjechał.

Na polecenie jednego z lordów Dales pojechał potem w misji na Ziemie Spustoszone —

prawdopodobnie miał zaciągnąć do armii żyjących jeszcze ludzi ze Starej Rasy, aby pomogli

mu w walce z najeźdźcą. Wtedy Joisan założyła kolczugę i henn, przypięła do pasa miecz i

pojechała za nim. Poszukiwała go wierząc, że żadna duma nie była większa od miłości jej

pana, zwłaszcza że na piersi czuła ciężar Gryfa — jego prezentu.

Różne przedziwne i okrutne przygody miało tych dwoje, zarówno razem, jak i oddzielnie.

Kerovan zawsze był pełen lęków i obaw związanych ze swym podwójnym dziedzictwem.

Joisan natomiast miała siłę osoby, która bardziej obawia się o kogoś innego niż o siebie samą.

Poprzez niewolę i Ciemność, ostatecznie razem, szło tych dwoje, aż stanęli przed pierwszym

wyzwaniem swego losu — była to bitwa, która wstrząsnęła ich częścią świata. Pięcioro z nich

stało po stronie Światłości — Kerovan, Joisan, Gryf— wreszcie uwolniony ze swego

długoletniego więzienia w kryształowej kuli — jego długowieczny pan Landisi oraz Neevor

— włóczęga, który już kilkakrotnie odgrywał jakąś rolę w uwikłanym życiu Kerovana. Po

stronie Ciemności stał Galkur, który twierdził, że Kerovan to jego „syn”. Było to kłamstwo,

ale takie kłamstwo, które rzuciło cień na młode serce i spowodowało wiele zła, nawet już po

upadku Adepta Ciemności.

Taki oto ciężar dźwigał Kerovan. Nie opuszczał on go nawet w nowym kraju i pozostawał z

nim zawsze.

Wędrowali tym razem już wspólnie, gdy krainie znowu zagroził Mrok i musieli się Mu

przeciwstawić, mając tym razem większą wiedzę i znając lepiej przeciwnika. Teraz też nie

byli sami, mimo że u ich boku nie stanęła żadna istota z przeszłości, na Ziemiach

Spustoszonych bowiem znajdowali się także inni ludzie, którzy poderwali się do walki z

Ciemnością na zew swego serca. Była to Elys, Mądra z Rodu Czarownic, a także jej wiemy

towarzysz walk i obrońca — Jervon, trzeci był chłopiec imieniem Guret, nie wtajemniczony

w żadną naukę, ale bardzo odważny.

Opowieść o Gryfie nie jest nową pieśnią i nie trzeba tworzyć dla niej nowych słów. To stara

pieśń, do której należy dodać tylko dalszy ciąg — gdyż wielkie wysiłki z kolei rodzą tęsknotę

za czymś nieosiągalnym. Jest to opowieść o tym, co ostatecznie stało się z tymi, którzy

odważyli się wystąpić przeciwko Ciemności…

Żeby przywołać pewną sztukę tworzenia opowieści, trzeba być Kowalem Pieśni, który

zagląda w serca, przez lata słucha na wpół zapomnianych baśni, tak aby wszystko

wykorzystać i znaleźć odpowiedź. W ten sposób stworzono słowa trzeciej części opowiadania

o Kerovanie i Joisan, o tym, co wraz z przyjaciółmi przez lata pobytu w Krainie Arvon

osiągnęli i otrzymali. Jak przetrwali i jak zawsze walczyli z Ciemnościami.

Eydryth

Kowal Pieśni

Andre Norton - Gniazdo gryfa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: