teoria egzamin.pdf

1. Przemiany stanu, funkcje stanu, równanie stanu g.

doskonałego:

Parametrem stanu nazywamy wielkość określającą stan

czynnika termodynamicznego, dla określenia parametrów

stanu, nie jest wymagana przy tym znajomość parametrów

stanu poprzedniego, ani sposobu w jaki osiągnięto dany

stan. Zasadniczo każda wielkość, której sposób mierzenia

można określić, może być parametrem stanu.

Takie wielkości jak kształt nazywamy parametrami

neutralnymi, w odróżniniu do rzeczywistych parametrów

termodynamicznych.

Parametry termodynamiczne stanu czynnika mogą być

zmienne jedynie w wyniku skończonej trwałej zmiany w

otoczeniu czynnika związanych z oddziaływaniem

energetycznym między otoczeniem i czynnikiem. Zmiana

wielkości jednego parametru termodynamicznego pociąga

za sobą także zmianę innych parametrów

termodynamicznych stanu.

-gęstość:

6. Praca bezwzględna i zewnętrzna; ilustracja w

układzie współrzędnych p-v, zależności matematyczne:







pdV













pdv







-ciśnienie – stosunek siły do powierzchni

p 

n p

 1

L -praca

kompresji otoczenia

Pracę bezwzględną nazywamy pracę wykonaną przez

czynnik termodynamiczny, przy zmianie jego objętości.

p 

p p



p 



MRT

p 



p 





dL 



u dL



Funkcje stanu:

-entalpia:

dL 

U dL



i 

1 T

(

)

i 

2 T

(

)

i 

3 v

(

)

pAdx 



pdv

dLo

- entalpia

wewnętrzna:

dL 



dLu



dLf

u 

3 v

(

)

u 

1 T

(

)

u 

2 T

(

)

dLz 



dLu

dLo

- entropia: S



dLz



dLf



dLz





dLf

2. Zerowa zasada termodynamiki:

Jeżeli ciało A znajduje się w stanie równowagi

termodynamicznej z ciałem C i równocześnie ciało B

znajduje się w stanie równowagi termodynamicznej z

ciałem C , to ciało A znajduje się w równowadze

termodynamicznej z ciałem B .

Jeżeli: A = B i B = C to A = B

Jeżeli spośród trzech układów A , B , C znajdujących się w

stanie wewnętrznej równowagi termodynamicznej każdy z

układów A i B jest w równowadze termicznej z układem

C , to układy A i B są ze sobą w równowadze termicznej.

dQc









pdV

dq 



dLz

7. Praca techniczna; ilustracja w układzie

współrzędnych p-v, zależności matematyczne:

3.Zasada zachowania energi:

- dla układu zamkniętego:

Ed 





przyrost energii układu:

t Vdp





- dla układu otwartego w stanie ustalonym:



Eu 



;

 Ep







t vdp











L t









Całkowita praca wykonana przez maszynę przepływową,

jest sumą pracy L i

Lu  i V

1 V

Lw 2

 u



przyrost energii układu:

L .

Pracą techniczną nazywamy pracę wykonaną przez

czynnik przy ….. jego ciśnienia.

 2











1

Główne składniki energii wewnętrznej:

a) Energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego

cząstek.

b) Energia ruchu drgającego atomów w cząsteczce.

c) Energia potencjalna w polu wzajemnego przyciągania

cząstek.

d)Energia chemiczna związana z możliwością

przebudowy cząstek.

e) Energia stanów energetycznych.

f) Energia jądra.

8. Energia wewnętrzna; obliczanie przyrostów energii

wewnętrznej gazu doskonałego i pół doskonałego.

Energia wewnętrzna jest funkcją stanu:

)

u 

1 T

(

u 

2 T

(

)

u 

31 v

(

)

Obliczamy różniczkę zupełną:



(



)

Tdv



(



)

vdT

4. Równanie I zasady termodynamiki dla układu

zamkniętego:

-dla przyrostów skończonych:



dqc



(

)

vdT



[(

)



]

 Lz







-dla przyrostów nieskończenie małych:

dQ 



dqc



(



)



[(



)



]



 Q

;

 Lz

1

dqc

Różniczkujemy równanie Gibsa:

dqc=di-vdp

Powyższe równanie ma sens dla układów otwartych w

stanie ustalonym lub gdy układ był kiedyś napełniany,

opróżniany.





dqc



Tds



(



)

Tdv



(



)

vdT





(

)

Tdp



(

)

pdT

5. Równanie I zasady termodynamiki dla układu

otwartego w stanie ustalonym:



dqc





pdv



















dqc



(

)

Tdv



(

)

vdT



pdv



dqc



(



)

vdT



[(



)



]





const



dqc



(



)

vdT







CvdT





d 



gdh

 



CvdT

n-wysokość strugi pod przyjętym poziomem odniesienia.

1 T







(



)



dqc t 

 





gdh





(



)

-gaz doskonały:

dla 0

d i 0



vdp



const

dqc t







dqc







(



)







(



)

-gaz pół doskonały:



 

(

)



(

)

9. Entalpia, definicja, obliczanie przyrostów entalpii

gazu doskonałego i półdoskonałego:

-równanie Gibsa: i=u+pv

)

14. Definicja średniego ciepła właściwego, obliczenia

ilustracje graficzne w układzie współrzędnych c,T.

Cmx



[

Cmx

(



)



Cmx

(



)

i 

1 T

(

i 

2 T

(

)

i 

3 v

(

)





(



)

pdT



(



)

Tdp



dqc





vdp

dqc



(



)

pdT



[(



)



]





const



dqc



(



)

pdT



dqc



(



)



-gaz doskonały:

15. Podstawowe przemiany gazów doskonałych i

półdoskonałych: politropowa; izotermiczna;

izobaryczna; izochoryczna; izotropowa równania

ilustracje w ukł współrzędnych p-v i T-S.

IZOBARA: p=const.





CpdT





( 1



)

-gaz pół doskonały:





(

)





Cmp



Cmp





10. Entropia; równanie definicyjne entropii, obliczanie

przyrostów entropii gazu doskonałego i pół

doskonałego: dqc=du+pdv , dqc=dg+dqT

 



pdv



(



)





1 Tds















(



)



-gaz doskonały:











U 

1 T



( 1

)













-gaz pół doskonały:



















11. Pojemność cieplna i ciepło właściwe:

-Ciepło właściwe(właściwa pojemność cieplna) – jest to

ilość ciepła, którą należy dostarczyć do jednostki masy

aby podnieść jego temperaturę o 1K.

IZOCHORA v=const.



 





vdp



(



)



(









-Pojemność cieplna:

Dla gazu doskonałego ciepło właściwe Cx jest wielkością

stałą dla danego rodzaju gazu. Z teorii kinetycznej gazu

wynika że molowe ciepło właściwe zależy tylko od

rodzaju cząstek (ilości atomów w cząsteczce). Cp-Cv=R

Cp / Cv=n













(



)





12. Rzeczywiste ciepło właściwe:

Przy nieskończenie małym przyroście temperatury dT

ciepło pobrane przez ciało wyraża się wzorem:

i 

1 T





( 1

)

dqc

dqc 



cdT



Jeżeli znane jest C(t) to ciepło można policzyć:







cdT

Zwykle pojemność cieplna właściwa zwiększa się z

podwyższeniem temperatury.

IZOTERMA t=const pv=const

13. Ciepło właściwe gazu doskonałego i pół

doskonałego równanie Mayera:

Ciepło właściwe gazu doskonałego:

-Molowo pojemność cieplna właściwa w skutek objętości

(Mcv) G. D. jest wprost proporcjonalna do liczby stopni

swobody drobiny. Na jeden stopień swobody przypada

pojemność cieplna 0,5 (MR):

(Mcv)=0,5f(MR)

-Cp i Cv – przyjmuje się że są stałe dla gazów

doskonałych co jest niezgodne z temp. kwantów.

Ciepło właściwe gazu pół doskonałego:

-Molową pojemność cieplną właściwą (Mcv)a gazu pól

doskonałego można obliczyć dodając

pojemność cieplną właściwą ……., a do pojemności

cieplnej właściwej (Mcv) gazu doskonałego ponadto

należy rozwiązać proporcję Δ(Mc)rot pojemności cieplnej

właściwej:

(Mcv) = (Mcv)d + (Mc)a + Δ(Mc)rat

-Równanie Mayer’a:

















dqc



CxdT

dqc





pdv



(

)

rat



(



)

Tdv



(



)

vdT



dqc



(



)

vdT



[(



)



]







(



)

vdT



[(



)



]





(



)



[(



)



]



(



)







17.Zmiana entropii w przemianie adiabatycznej

zachodzącej z udziałem tarcia. Ilustracja w układzie T-

23. Odwracalny obieg Marnota i jego sprawność w

zależności od temperatury źródeł, ilustracja w

układzie współrzędnych p-v i T-S .

1-2 i 3-4 – izoterma

2-3 i 4-1 - adiabata







c 



1 T



(



)



[

(



)]





(



)







1 T



18. Druga zasada termodynamiki

1.OSTWALD: Perpetum mobile II rodzaju jest

niemożliwe

2. CLAUSIUS: żadna pracująca cyklicznie maszyna nie

może, bez jakichś dodatkowych efektów, przenosić w

sposób ciągły ciepła z jednego ciała do drugiego,

mającego wyższa temperaturę.

2. KALWIN: niemożliwa jest przemiana, której jedynym

wynikiem byłaby zamiana na pracę ciepła pobranego ze

źródła mającego wszędzie tą samą temperaturę.

3. GALILEUSZ: Ciepło nie może samorzutnie przejść od

układu o niższej temperaturze do układu o wyższej

temperaturze

24. Roztwory gazowe (mieszaniny), określenie składu

roztworu .

Rozróżnia się udziały: a) masowe g i =m i /mm b)

objętościowe r i =V i /Vm c) molowe y i =n i /nm

Suma udziałów każdego rodzaju dla wszystkich

składników równa jest jedności: ∑g i =∑r i =∑y i =1. W

przypadku mieszaniny dwuskładnikowej wystarczy więc

jako trzeci parametr podać udział jednego ze składników,

udział drugiego jest wówczas określony wzorem:

g i =r i R m /R i = y i u i /u m → R m =g 1 R 1 +g 2 R 2 +…+g n R n =∑g i R i

Ciśnienia cząsteczkowe składników: p i =-p n y i =p m r i

Suma ciśnień cząstkowych składników zgodnie z prawem

Daltona jest równe ciśnieniu mierzonemu

p n =p 1 +p 2 +p 3 +…+p n

25. Izobaryczny proces powstawania pary przegrzanej .

19. Warunki odwracalności przemian.

- przemiana jest odwracalna gdy zachodzi bez oporów

- przebiega nieskończenie wolno

- temperatura musi być jednakowa w całej objętości

czynnika i musi ta temperatura być równa temperaturze

źródła, z którego pobierane jest ciepło

Przemiana odwracalna przebiega bez strat i może

przebiegać w obu kierunkach 1-2 i 2-1.

X=Mp\(MW+Mp) X-stopień suchości pary; Mp-masa

pary; Mw-masa cieczy

V=V’+X(V’’-V’); i=i+X(i’’-i’); S=S’+X(S’’-S’);

p=const. M=1kg H 2 O

Proces przebiega w cylindrze zamkniętym z ruchomym

tłokiem, poruszającym się bez tarcia. Cylinder zawiera

1kg czynnika. Woda ma temperaturę T TW i objętość V TW .

Po doprowadzeniu odpowiedniej ilości ciepła woda

dochodzi do stanu wrzenia. Temperatura wrzenia jest tym

wyższa im wyższe jest ciśnienie.

20. Obieg termodynamiczny, praca obiegu, ilustracja w

układzie p-v i T-S

Obiegiem termodynamicznym nazywamy kilka kolejnych

przemian tego samego czynnika, po których stan czynnika

jest taki sam jak stan początkowy. Na wykresach mający

kształt lini zamkniętej.

Wszystkie maszyny posiadające obieg prawobieżny są

silnikami, obieg lewobieżny posiadają maszyny robocze.

Praca obiegu :

0 Lk

Lex







l 0



c 



1 T

26. Przemiany pary wodnej: izochoryczna,

izobaryczna, izotermiczna, izentropowa. Podstawowe

zależności, ilustracje w układach współrzędnych p-v i

T-S .

IZOTERMA: q 1-2 =T(S 2 -S 1 ); L 1-2 = q 1-2 -ΔU 1-2 = T(S 2 -S 1 )-

(U 2 -U 1 ); L t1-2 =q 1-2 – Δi 1-2

IZOBARA: q 1-2 =i 2 -i 1 ; L 1-2 =p(V 2 -V 1 ); L t =0

IZOCHORA: q 1-2 =U 2 -U 1 ; L t1-2 =V(p 1 -p 2 ); L=0

ADIABATA: S 1 =S 2 ; q 1-2 =0 ; L 1-2 = ΔU 1-2 = U 1 -U 2 ;

L t1-2 = Δi 1-2 = i 1 -i 2

21. Sprawność termiczna –silnika, urządzenia

chłodnicze, pompy ciepła .

29. Dławienie pary. Kalorymetr dławiący .

Dławienie- przemiana nieodwracalna której następuje

spadek ciśnienia bez wykonania pracy. Zjawisko takie jest

typowe dla przepływu gazu przez rurociągi, zawory,

zwężki przekroju itp. Przyczyną nieodwracalności jest

tarcie powodujące spadek ciśnienia. Jest to zjawisko

szkodliwe lecz wykorzystuje się je celowo np. w zaworach

regulacyjnych.

Przy dławieniu izentropowym temperatura pary obniża

się. Najlepiej to przedstawić w i-s. Z rysunku wynika, że

przy tym ustawieniu pary mającej dostatecznie …

początkowy stopień suchości powinno uzyskać stan

krytyczny. Zjawisko to jest wykorzystywane w

kalorymetrze dławiącym do odczytywania stopnia

suchości pary mokrej.



T 

i 1 ’ i r 1 zależy tylko od

ciśnienia badanej pary,

dlatego w kalorymetrze

dławiącym należy zmierzyć ciśnienie przed załączeniem.

Trudność wyznaczenia stopnia suchości pary wynika stąd,

że temperatura i ciśnienie ściśle od siebie zależą. Przy

ustalonej temp. i ciśnieniu X może przyjąć rozmaite

wartości Dlatego entalpie właściwą pary mokrej ustala się

metodami pośrednimi.



























 l



| 0

L 



30. Ustalony przepływ czynnika ściśliwego:

Przepływ nazywamy ustalonym gdy parametry stanu oraz

prędkość są funkcja długości kanału przez który

przepływa czynnik. p=f(x); v=f 1 (x); ς= f 2 (x) itd.

h=i+0,5*ω 2 – entalpia całkowita; pc= p+pd= p+0,5*ςω 2 –

ciśnienie całkowite; Ts=T 2 =T 1 +ω 1 2 /2Cp

36. Dysza de Lavala.

31. Równanie ciągłości strumienia:

A*g ω=M * = const → g ω da+A ωdg+Agd ω=0 /:Ag ω →

dA/A+dg/g+d ω/ ω=0

32. Równanie ruchu.

Na długości kanału występują różne ciśnienia

dp 

( x

)

dV 

F 



dw a 



37. Obliczanie wymiarów dyszy de Lavala.





równanie Bernouliego

A 





























Vdp





Am 

 

33. Równanie pierwszej zasady termodynamiki dla

strumienia gazu.

Równanie I zasady termodynamiki dla strumienia gazu

vdp





z tego wynika że





dla 0

dqf



dq c 



dq 



vdp

tg 



gdzie l

tx 

 







vdp











d kr 



pkr 



energia kinetyczna która później na łopatkach turbiny

może być zamieniona na prace techniczną dl t















(



)





)









dl t















vdp







W przypadku równomiernego przyrostu energii

kinetycznej wykonana zewnętrznej pracy









w r

3 w

 3





l 



dq t









dla p З i i 3r wynika z wykresu V 3r

dq t





wdw



gdh

3 

2 

2 2

)

dla w 1 =0



2(i

)

Cw 

2 T



(

)

38. Obiegi siłowni parowych, sprawność termiczna

obiegu i metody jej zwiększania, sprawnosć

wewnętrzna względna turbiny.

Obieg czynnika roboczego występującego pod postawą

wody i pary wodnej są realizowane w siłowniach

parowych. Kolejne przemiany czynnika roboczego w

obiegu parowym odbywaję się w kilku różnych

urządzeniach

34. Prędkość i natężenie wpływu czynnika z dyszy,

parametry krytyczne, prędkość dźwięku.

Prędkość i natężenie przepływu czynnika z dyszy,

parametry krytyczne, prędkość dźwięku.

Przy przepływie poddźwiękowym kiedy luba jest

mniejsza od jedności Ma<1 przyjęto prędkość

w(dw>0)wymaga zmniejszającego się przekroju Da<0

Gdy luba Ma>1 przy przepływie naddźwiękowym

przyrost prędkości (dw>0)wymaga zwęlinojącego się

przekroju dA>0

Prędkość dźwięku w d owolnym czynniku wyraża się

zależnością KRT

C 

Stosunek prędkości przepływu do lokalnej prędkości

dźwięku (czyli do prędkości dźwięku obliczonej przy

użyciu parametrów stanu czynnika w tym samym

punkcie, w którym anoblujemy prędkości) nazywany jest

luba Macho Ma

Ma 

Jeśli przepływ prędkość równą prędkości dźwięku

(Ma=1) to prędkość przepływu jest prędkością krytyczną

a parametry stanu czynnika, przy których to następuje

nazywamy parametrami krytycznymi

Najprostszym ….…dyszy poddźwiękowej jest otwór o

zaokrąglonej krajach. Dla przeprowadzenia czynnika z

prędkości poddźwiękowej (zw=0) do naddźwiękowej

niezbędna jest dysze złożona z części poddźwiękowej

zwężającej się z naddźwiękowej rozszerzającej się

(dysza d e Lavala)

q k  - ciepło dostarczone

4 i

l t 



4 i

q sk 

5 i







1 '

 1



pw T





1 '

 1



pw T





gaz para w 2r =q · w 2

Rurka spiętrzająca służy do pomiaru prędkości i natężenia

przepływu. Można wykonać, że natężenia przepływu

przez otwór jest związane ze spa dkiem c iśnienia ∆p



(





(



)

T 

w T

Sprawność z między stopniowym podgrzewaczu



α i ε – współczynnik zależne od średnicy otworu

m k 





- pole przekroju otworu

A k 

ρ- gęstość czynnika przed kryzą

35. Dysza Bendenmanna.



 





 



[(



)



(



)]





[(



)



(



)]



 



Sprawność części wysokoprężnej







AM 

 min



kr g



max

Sprawność części niskopręznej







39. Spalanie zupełne i całkowite.

Pod pojęciem zjawiska spalania rozumie się proces

podczas którego zachodzi gwałtowne utlenianie się

połączone z efektem cieplnym oraz ewentualnie z

zjawiskami świetlnymi.

Spalanie jest jedną z przemian cieplnych.

Spalaniem teoretycznym nazwano spalanie całkowite i

zupełne.

Spalanie całkowite - dąży się do tego typu spalania w

celu maksymalnego wykorzystania paliwa pod względem

energetycznym. Zachodzi wówczas gdy w produktach

spalania nie ma stałych składników palnych (nie spalony

węgiel w popiele, lotny koksik lub sadza).

Spalanie zupełne – jest to spalanie na produkty niepalne.

42. Objętość spalin suchych i mokrych

Znając skład chemiczny paliwa wynik analizy spalin,

można obliczyć ich objętość, objętość także masę.

Masa spalin powstających przy spalaniu 1kg paliwa jest

oczywiście równa msp= 1+λL t =1+L t

Objętość spalin powstających przy spalaniu zupełnym daje

się obliczyć przy wykorzystaniu reakcji spalania

C + O 2 = CO 2

1kmol 1kmol 1kmol

Z jednego kmola węgla powstaje 1 kmol CO 2 . Ponieważ 1

kmol węgla ma masę 12kg więc z 1kg czystego węgla

powstaje 0,5 objętości molowej dwutlenku węgla czyli

CO V

2 

Natomiast przy spalaniu 1 kg paliwa o zawartości C

czystego węgla otrzymuje się objętość CO 2 równą

40. Wartość opałowa i ciepło spalania.

Ciepło spalania - jest to ciepło otrzymywane za spalenia

całkowitego i zupełnego jednostki ilości paliwa przy

stałym ciśnieniu, gdy spaliny zostaną ochłodzone do

temperatury początkowej substratów. W wartości Q c jest

zawarte ciepło kondensacji pary wodnej, powstałeś w

wyniku spalenia wodoru i odparowania wilgoci zawartej

w paliwie.

Wartość opałowa - jest to ciepło otrzymywane za

spalenia całkowitego i zupełnego jednostki ilości paliwa

przy stałym ciśnieniu, gdy spaliny zostaną ochłodzone do

temperatury początkowej substratów, a para wodna

zawarta w spalinach nie zostanie skroplona.

Pojecie to wprowadzono za względu na to iż temperatura

spalin uchodzących z komory spalania i z urządzenia jest

na tyle wysoka, że wilgoć w nich zawarta znajduje się w

postaci pary. Wartość opałowa jest mniejsza od ciepła

spalania o ciepło parowania wody zawartej w spalinach.

]

2 

Króra stanowi b% w spalinach suchych gdzie b jest

udziałem objętościowym CO 2 otrzymanym z analizy

spalin

Vss



100

Vco

gdzie Vss jest objętością spalin suchych (bez pary wodnej)

V CO





100



100

Całkowita objętość spalin natomiast jest równa sumie

objętości spalin suchyhc i objętości pary wodnej, czyli

V s =V ss +V H2O

Objętość pary wodnej w spalinach może być wyznaczona

na podstawie rozważenia reakcji spalania wodoru

QQ w







[ kg

OH 2





r – ciepło parowania wody, kJ/kg (przyjmuje się 2500

kJ/kg)

m w – masa wody powstała ze spalenia wodoru i

odparowania wilgoci zawartych w jednostce masy paliwa,

kg/kg

2kg 16kg 18kg

Z 1 kg wodoru powstaje 9 kg pary wodnej

Całkowita masa pary wodnej znajdującej się w spalinach

9H 2 +w gdyż należy dodatkowo uwzględnić parę wodną

powstającą z wilgoci zawartej w paliwie.

Objętość pary wodnej

41. Teoretyczne i rzeczywiste zapotrzebowanie

powietrza do spalania.

Tlen potrzebny do spalania jest zwykle doprowadzony w

powietrzu. Chcąc więc obliczyć zapotrzebowanie

powietrza potrzebnego do spalenia należy najpierw

obliczyć zapotrzebowanie tlenu na podstawie reakcji

spalania. C + O 2 = CO 2

12kg 32kg 44kg

czyli na spalenie 12kg C potrzeba zużyć 32kg O 2 , a więc

na 1kg C przypada







(



)



(



)

Całkowita objętość spalin powstających powstających 1kg

paliwa

V S



100



2 w



)



kgO

43. Straty kominowe i ich zależność od współczynnika

nadmiaru powietrza

Spośród różnych strat powstających przy spalaniu dwa są

najważniejsze, strata odlotowa oraz strata spowodowana

niezupełnym spalaniem

Strata odlotowa polega na tym, że spaliny uchodzące z

układu mają temperaturę wyższą od temperatury

otoczenia, a więc zostaje stracona część wartości opałowej

paliwa. Strata odlotowa może być opisana zależnością

do spalenia 2kg H 2 trzeba 16kg O 2 czyli na 1kg

H 2 przypada 8kg O 2

OH 2





2kg 16kg 18kg

Wielkość O t jest tzw. teoretycznym zapotrzebowaniem

tlenu, tzn. taką ilością jaka jest potrzebna do całkowitego i

zupełnego spalania 1kg paliwa, przy założeniu że każda

cząstka dostarczonego tlenu wejdzie w reakcję



Cp – średnie ciepło właściwe spalin

Ts – temperatura spalin

To - temp. otoczenia

Lub gdy nie mamy Cp

Sod = ( V CO2 CpCO 2 + V CO CpCO + V O2 CpO 2 + V N2 Cp N2 +

V H2O Cp H2O ) (ts –to)

Strata odlotowa może być obliczona z uproszczonego

wzoru Siegerta

Sod S 



 

O t







S + O 2 = SO 2

32kg 32kg 64kg

na spalenie 1kg S potrzeba 1kg O 2

Podobnie jest z paliwami gazowymi

Sod





a – zależy od rodzaju paliwa i zawartości CO 2 w spalinach

OH 2





44. Kontrola procesu spalania – trójkąt Ostwalda

Pełna analiza spalin wymaga wyznaczenia zawartości

dwutlenku węgla b, tlenku węgla t, tlenu o, azotu n.

Zawartość azotu nie wyznacza się bezpośrednio, lecz

stanowi on resztę do 100%. W trzech pierwszych

składników najtrudniej i najmniej dokładnie wyznacza się

zawartość tlenku węgla. Można ją także wyznaczyć za

pomocą wykresów, które ponadto pozwalają skontrolować

proces spalania.

b + t + o + n = 100

Wykres Oswalda jest zbudowany w ten sposób, że na linii

poziomej oblicza się zawartość tlenu o , na linii pionowej

zaś zawartość dwutlenku węgla b. Maksymalna zawartość

tlenu w spalinach może wynosić 21 co odpowiada

czystemu powietrzu

1m 3 0,5m 3 1m 3

na 1m 3 H 2 potrzeba 0,5m 3 O 2

Na teoretyczne zapotrzebowanie tlenu i powietrza



(



)





L t



[

(



2 O

)





]



(



2 O





)

 1

o = O i t = O

max





Początek wykresu i punkt O max i t max tworzą tzw.

trójkąt spalania wewnątrz, którego powinny leżeć punkty

wynikające z analizy spalin. Jeśli wynik analizy spalin

wskazałby na to że punk opisujący j leży poza trójkątem

spalania, oznacza to że analiza została wykonana błędnie.

Ponadto na wykresie nanosi się linie stałej zawartości

tlenku węgla, które są równoległe do linii całkowitego

spalania, będącej linią t=0

Maksymalna zawartość tlenku węgla

tma



605





Dodatkowo podaje się na tym wykresie linie stałego

współczynnika nadmiaru powietrza λ, a właściwie linie, na

których ρ = 1/λ = const

Wykres Oswalda jest stosunkowo prosty i wygodny w

użyciu. Jego wadą jest fakt, że dotyczy on tylko paliwa o

określonym składzie paliwa (chemicznym) i jest inny dla

każdego paliwa . Można uogólnić wykresy ale są bardziej

złożone.



(

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: