Myśl Poliszczuk do Kresowian].pdf

Wiktor Poliszczuk do Kresowian

Zbigniew Małyszczycki

Dr. hab. Wiktor Poliszczuk zastrzega, Ŝe nie jest do publikacji jego

list z października 2004 roku do przyjaciół Polaków z Wołynia i

Halicji. A szkoda, bo list tego wielkiego Ukraińca naleŜałoby

szeroko rozpowszechniać, nie tylko wśród adresatów, lecz w całym

społeczeństwie polskim, szczególnie wśród młodzieŜy. Być moŜe

wówczas nie musielibyśmy oglądać pokazywanych obecnie przez gorliwą

TV rozentuzjazmowanych młodzików, którym się tylko wydaje, Ŝe wiedzą

czego chcą, gdy skandują nazwisko podsunięte im przez skrajnych

nacjonalistów ukraińskich oraz polskich dziennikarzy, publicystów i

polityków z boŜej łaski. Szanując zastrzeŜenie Autora pozostaje

jedynie omówienie treści jego listu.

Bodźcem do wystąpienia jest paszkwil zamieszczony kilka lat temu w

ukazującym się w Warszawie ukraińskim nacjonalistycznym tygodniku

"Nasze Słowo" (nr 38 i 39), a powtórzony w ksiąŜce wydanej w Kijowie

w 2003 roku przez nacjonalistycznego prof. Wołodymyra Serhijczuka, a

takŜe przez ukraińską prasę nacjonalistyczną w Kanadzie. Treść

paszkwilu jest tak zajadła w swej nienawiści do Polaków, Ŝe mógł ją

wydumać tylko skrajny nacjonalista ukraiński, a przyjąć do

publikacji znany z wrogości wobec Polaków tygodnik "Nasze Słowo".

Pokazywane w nacjonalistycznej prasie ukraińskiej tego rodzaju

okropności uzyskują redakcje rzekomo bądź od samych Polaków, bądź

teŜ od Ukraińców, którzy twierdzą, Ŝe wiadomości te przekazali im

wujkowie, oczywiście juŜ nieŜyjący. W omawianym przypadku

"wyspowiadał się" przed Iwanem Pawłykiem podobno syn jakiegoś

Polaka, osadnika W.R. a zarazem leśniczego Ustronia w nadleśnictwie

Skalisko, niedaleko Bań Mazurskich na Wołyniu. Opisuje on jak to

polscy koloniści Ŝerowali na najmowanych do pracy Ukraińcach dając

im Ŝebraczą zapłatę, albo w ogóle nie płacąc. Plastycznie, niemal

mlaszcząc językiem z emocji, pokazuje jak młodzieŜ z rodzin

osadniczych zabawiała się kosztem Ukraińców, na przykład rozbijając

wesela, zjadając przygotowane na nie jadło i wypijając wódkę, resztę

niszcząc, gwałcąc dziewczyny, nie wykluczając panny młodej, a w

razie sprzeciwu chłopców, bijąc ich, a nawet mordując. Według niego

podobnie miało się dziać na wszystkich imprezach i zabawach

tanecznych, "...za nami stała cała policja". Sądy rzekomo

pobłaŜliwie traktowały polskich przestępców: za zastrzelenie

Ukraińca upominającego się o odszkodowanie za straty wyrządzone

przez krowy, które weszły w szkodę, zabójca otrzymał karę 6 miesięcy

więzienia i to w zawieszeniu tylko na jeden rok. Do tych rewelacji

opowiadający dorzuca informację, iŜ na Wołyniu wszyscy koloniści,

męŜczyźni w wieku 16 do 60 lat, byli przez polskie władze uzbrojeni

w karabiny i rewolwery.

Wiktor Poliszczuk dziwi się biernej postawie Kresowian, nie

reagujących na ten paszkwil noszący cechy przestępstwa, zmierzający

do rozpalania nienawiści Ukraińców w stosunku do Polaków. Jego

zdaniem nie jest za późno na doniesienie do prokuratury, iŜ gazeta

"Nasze Słowo" jątrzy stosunki polsko-ukraińskie, spowodowała

rozpowszechnienie tego paszkwilu nie tylko w prasie na Zachodzie,

ale i na Ukrainie w ksiąŜce prof. Wołodymyra Serhijczuka. Ponadto

Wiktor Poliszczuk uwaŜa, Ŝe: "Prócz Ŝądania postawienia przed sądem

karnym winnych rozpalania nienawiści Ukraińców do Polaków, wołyńscy

Polacy, w szczególności byli Ŝołnierze 27. Wołyńskiej Dywizji AK,

powinni wystąpić do sądu cywilnego z pozwem o ochronę dóbr

osobistych przeciwko redakcji „Naszego Słowa” i autorom

paszkwilu

(nazwiska i adresy wypłyną w toku postępowania karnego) z Ŝądaniem

odszkodowania za pomówienie ich o brutalność, wręcz nieludzkość

wobec ludności ukraińskiej Wołynia w okresie międzywojennym oraz

publicznego odwołania pomówień z jednoczesnym przeproszeniem

wołyńskich międzywojennych Polaków, a gdyby sąd taki pozew oddalił,

wówczas naleŜy zwrócić się ze skargą do sądu w Strasburgu,

nagłaśniając sprawę braku ze strony władz Polski –

administracyjnych

i sądowych – ochrony czci swoich obywateli".

Podobnych do opisanego przypadków szkalowania Polaków i Polski jest

wiele. Wszystkie zmierzają do narzucenia Ukraińcom przekonania, Ŝe

nieludzkie traktowanie ich przez Polaków zaowocowało w czasie wojny

"wzajemną rzezią", bo ludność ukraińska miała powód do krwawego

odwetu. Takiemu obrotowi sprawy sprzyja bierność Polaków. Sprzyjają

teŜ temu efekty dziesięciu seminariów historyków polskich i

ukraińskich nacjonalistycznych. JuŜ na początku strona polska

podpisała "uzgodnienie", Ŝe tzw. UPA była formacją

narodowowyzwoleńczą narodu ukraińskiego. Podpisała, mimo iŜ wówczas

juŜ wiedziała, Ŝe UPA nie była formacją ochotniczą, OUN terrorem

zmuszała wołyńskich chłopów do uczestnictwa w UPA, a więc nie mogła

wyraŜać interesów narodu. Dowodzi teŜ tego choćby wymordowanie co

najmniej 80 tysięcy cywilnej ludności ukraińskiej. Zbrodniczość

ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego – od zarodków nienawiści

wobec

ludności polskiej w Halicji, zrodzonej w XIX wieku w rodzinach popów

grekokatolickich, poprzez zbrodnie UWO-OUN w okresie międzywojennym,

poprzez ludobójstwo czasu okupacji hitlerowskiej, aŜ do odradzania

się nacjonalizmu po upadku PRL i ZSSR – Wiktor Poliszczuk

przedstawił i udokumentował w pięciu tomach swej pracy, na przeszło

2.500 stronach, z czego ponad 1.500 stron to dokumenty. Zgodnie z

Ŝyczeniem prof. W. Serhijczuka pracy tej nie chcieli zauwaŜyć

nacjonalistyczni historycy ukraińscy, a takŜe historycy polscy

biorący udział we wspomnianym seminarium. Zamiast rzeczowej

dyskusji, pod adresem W. Poliszczuka padają inwektywy, wytworzono

atmosferę, w której ani historycy, ani uniwersytety nie mają odwagi

podjęcia z nim dyskusji nad problemem nacjonalizmu ukraińskiego,

mimo Ŝe pracując samotnie zrobił więcej dla ustalenia prawdy

historycznej o zbrodniczości nacjonalizmu ukraińskiego, aniŜeli

polscy historycy razem wzięci.

Nie bez przyczyny jest teŜ atmosfera wytwarzana przez strategię

Stanów Zjednoczonych zmierzającą do odizolowania Ukrainy od Rosji, w

czym pomocni są przede wszystkim nacjonaliści ukraińscy. Nie bez

znaczenia jest postawa władz Polski, Watykanu, Episkopatu Polski,

Kościoła Grekokatolickego. Ciągle mówi się o potrzebie "pojednania

polsko-ukraińskiego i wzajemnego przebaczenia", chociaŜ między

narodem ukraińskim i polskim nie ma wrogości, jest jedynie problem

skutków działań ludobójczych nacjonalistów ukraińskich, a ich

wykonawcami był niecały 1 proc. ludności ukraińskiej zamieszkałej w

latach wojny na terenie dzisiejszej Ukrainy. Tych, którzy twierdzą,

Ŝe mordowanie bezbronnej obcej ludności jest we krwi Ukraińców pyta,

czy takŜe we krwi 80 tysięcy Ukraińców zamordowanych przez UPA,

którzy byli obrońcami mordowanych Polaków? Opisawszy wzrastającą

aktywność nacjonalistów W. Poliszczuk powiadamia, Ŝe napisał nową

wersję "Gorzkiej Prawdy", ale nie moŜe w Polsce znaleźć wydawnictwa,

które by się podjęło sfinansowania wydania ksiąŜki. Nie moŜe teŜ

znaleźć ani instytucji, ani historyka, która czy który podjąłby się

przejęcia bogatego archiwum dokumentów. Swój list kończy smutnym

stwierdzeniem: "Za opisany tutaj stan nie naleŜy winić ani

banderowców, którzy bronią siebie ani polityki Zachodu, który działa

w swoich interesach, winy naleŜy doszukiwać się w bierności

Kresowian, ich skłóceniu, w braku koordynacji działań na rzecz

ujawnienia prawdy o zbrodniach banderowskich, na rzecz potępienia

sprawców zbrodni ludobójstwa nie tylko przez sejm RP, ale i przez

Episkopat Polski".

Nie wiem, czy swą z gruntu szlachetną inicjatywą ten wielki sercem i

umysłem Ukrainiec pobudzi Kresowian do działania na rzecz ustalenia

nie tylko prawdy historycznej, lecz tym samym, w pewnej mierze, do

zabezpieczenia na przyszłość pokoju między naszymi narodami.

Jesteśmy juŜ w wieku słabnącej aktywności, a młodzi chyba nie widzą

problemu. Obym się mylił!

Zbigniew Małyszczycki

Gdynia 30 listopada 2004 r.

Nr 1-2 (2-9.01.2005)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: