Card Orson Scott-Zagubieni Chłopcy.pdf

Orson Scott Card

Zagubieni chłopcy

* * *

Step Fletcher liczył na to, że nowe życie, które wraz z rodziną zacznie po przeprowadzce do

miasteczka Steuben, będzie szczęśliwsze od dotychczasowego. Niestety, stało się inaczej: w

pracy nie układa mu się najlepiej, a jego 8-letni syn Stevie nie potrafi znaleźć sobie miejsca w

nowym środowisku. Odrzucony przez szkolną społeczność chłopiec zanurza się w świecie

fantazji, zaludnionym przez wyimaginowanych przyjaciół. Może nie byłoby w tym nic złego,

gdyby nie fakt, że są to ci sami chłopcy, którzy w tajemniczych okolicznościach zaginęli bez

wieści w realnym, materialnym świecie.

* * *

Erin i Phillipowi Absherom

za to, że dzielicie z nami swoje życie

oraz za miłość i troskę, jakimi otaczacie

Chanie Bena

Dziękuję:

Studentom Watauga College w Appalachian State University, którzy w Halloween usłyszeli

pierwszą, niekompletną wersję tej opowieści;

Edowi Fermanowi za to, że uwierzył w opowiadanie, które było pierwsze;

Ludziom, którzy pisali do mnie listy po lekturze opowiadania, ponieważ dzięki nim ta historia

nabrała życia;

Eamon Dolan, mojemu wydawcy, za bezcenne uwagi i niewyobrażalną cierpliwość;

Wayne’owi Williamsowi za dodatkowy tydzień na plaży, gdzie powstała pierwsza połowa tej

książki;

Clarkowi i Kathy Kidd za drugą połowę (między innymi);

Scottowi Jonesowi Allenowi za wpisywanie tekstu i mnóstwo innych rzeczy;

Clarkowi L. Kiddowi za trzecie słowo w Rozdziale 8;

Dave’owi Dollahite za paralaksę;

Jay’owi Wentworthowi za wszystko;

Erin, Phillipowi, Jonesowi, Kathy, Geoffowi i Emily za czytanie kolejnych rozdziałów w miarę

jak powstawały;

Kristine za to, że utrzymywała dzieci przy życiu, samochody na chodzie, a pisarza w formie;

Charliemu Benowi, za jądro tej opowieści.

Chłopiec

Oto jak ojciec pokrzykiwał na niego, kiedy ten zrobił coś złego:

• Gdzie się podziewałeś, kiedy to się stało, Chłopcze? Co ty sobie wyobrażasz, Chłopcze?

To słowo zapadło mu w pamięć głęboko, było imieniem wszelkich jego niepoprawnych pragnień.

To Chłopiec kazał mu płatać figle, z których nikt się nie śmiał, to Chłopiec kazał oszukiwać na

testach w szkole, nawet gdy znał poprawne odpowiedzi i nie musiał uciekać się do szachrajstwa.

To Chłopiec sprawił, że czaił się za szafą - kiedy rodzice myśleli, że śpi - i podglądał, jak to robią

na pieska; brzuch ojca trzęsący się luźno, matka taka blada, słaba i martwa, piersi zwisały jej

niczym dwie śnięte ryby. Najgorszą rzeczą, jaką Chłopiec kazał mu zrobić, było to podglądanie.

Ku jego zdumieniu Chłopcu też to się nie podobało, gorzej, Chłopiec bardziej niż on nienawidził

tego, że ojciec jest taki kiepski.

Nigdy tego nie zrobię, rzekł Chłopiec tkwiący w jego wnętrzu. Obrzydliwe jest zabijanie kobiety

w ten sposób, tak aby przeżyła, by móc jej to robić powtórnie.

Od tego czasu, gdy spoglądał na wielkie kobiety z ich piersiami, tajemnicami i twarzami, które

paraliżowały wzrokiem, Chłopiec go opuszczał - nie chciał brać udziału w tej grze.

Lecz nie znaczyło to wcale, że Chłopca nie było albo że milczał, nie. Chłopiec nadal tam był,

miewał też swoje zachcianki, o tak; znalazł sobie nowe przedmioty pożądania. Tyle tylko że

Chłopiec był niedbały. Chciał czegoś, dopóki jego żądze nie zostały zaspokojone, po czym

wycofywał się w cień, zostawiając go na pastwę wyrzutów i reprymend, choć przecież on nie

chciał tego robić.

Obecnie żaden człowiek nie dopuszczał go do swych dzieci, a to z powodu rzeczy, jakie musiał

wykonywać z polecenia Chłopca. Bądź przeklęty, Chłopcze! Giń, przepadnij!

Obiecali, że nie powiedzą, zapewniał Chłopiec. Dzieci obiecywały, że nie powiedzą, jednak

powiedziały.

Czego się spodziewasz, głupi, wstrętny Chłopcze? Czego się spodziewasz, zły Chłopcze? Nie

pomyślałeś, że może w nich są inni Chłopcy, którzy każą im okłamywać ciebie? Obiecują, że nic

nie powiedzą, a potem ci Chłopcy każą im złamać przyrzeczenie i mówić. I tu masz nauczkę,

Chłopcze, gdyż nikt cię nie dopuści w pobliże swoich dzieci, będziesz musiał żuć własne ciało w

czasie głodu i pić własną krew w czasie pragnienia.

Do tego nie dojdzie, odpowiada Chłopiec. Znajdę miejsce, gdzie je zabiorę, nigdy nie uwierzę,

gdy zaczną obiecywać, że nie powiedzą rodzicom. Zabiorę je tam i nikt się nigdy nie dowie,

gdzie przebywają, nigdy też nie wrócą - jak zatem poskarżą się rodzicom?

Nic podobnego nie zrobisz, Chłopcze, bo ja ci nie pozwolę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: