1.Gospodarka wodna Określenie „Gospodarka Wodna” rozprzestrzeniło się w latach dwudziestych XX wieku w wielu krajach europejskich. Pojęcie „gospodarki wodnej” użyto w Polsce po raz pierwszy w 1929 roku, podczas I Polskiego Zjazdu Hydrotechnicznego. W 1936 roku powołano Stowarzyszenie Gospodarki Wodnej w Polsce. „Gospodarka wodna jest działem gospodarki narodowej obejmującym zagadnienia dostarczania różnym dziedzinom gospodarki wody użytkowej odpowiedniej jakości i w odpowiednich ilościach, ochrony wód przed zanieczyszczeniem, ochrony terytorium przed powodziami, optymalnego rozrządzania oraz oszczędnego gospodarowania zasobami wodnymi ”. Gospodarka wodna z punktu widzenia nauki traktowana jest jako utylitarna dyscyplina nauk o Ziemi. Jako dyscyplina naukowa włączona została do grupy nauk o ziemi. Zasoby wodne – wody dostępne lub te które mogą być dostępne do wykorzystania w regionie, oznaczonej ilości i jakości w ciągu danego okresu przy określonych potrzebach”. Zasoby wodne odnoszą się do konkretnego naturalnego obszaru (np. zlewni) lub regionu administracyjnego (województwa, kraju). Mówimy wówczas o zasobach wodnych np. zlewni rzeki Prosny do przekroju Bogusław lub zasobach wodnych wielkopolski czy Danii. Zasoby wodne dzieli się w zależności od ich użytkowania.. Zasoby wodne określa się za pomocą następujących charakterystyk przepływu: *sumarycznego przepływu w regionie, *odpływu i dopływu rzecznego (rzeki tranzytowe). Naturalne zasoby wodne to ogół wód powierzchniowych i podziemnych, czyli odpływ rzeczny charakteryzowany za pomocą średniego odpływu całkowitego z wielolecia. Na zasoby wodne składają się trzy rodzaje wód: 1.Opady i osady atmosferyczne – dostarczają wody bezpośrednio do odbiorcy – konsumenta, którym jest rolnictwo i leśnictwo. 2.Wody podziemne głębokie – przeznaczone są zgodnie z prawem wodnym do zaopatrzenia ludności, głównie do celów konsumpcyjnych; pobór tych wód nie może naruszać równowagi hydrodynamicznej. 3.Wody powierzchniowe – to roczna wielkość odpływu rzecznego pochodząca z odpływu powierzchniowego i gruntowego, a także odpływu z jezior są przeznaczone głównie dla przemysłu i do nawodnień. Podstawę obliczania zasobów wodnych danego obszaru stanowi odpływ rzeczny w ciągu roku, jako wartość podlegająca cyklicznej odnowi. Zasoby wodne kuli ziemskiej Woda słodka to jedynie 2, 6% (35 mln km3) zasobów wodnych. Odpływ rzeczny globu ziemskiego wynosi 21 000 km3. Bilans wodny kuli ziemskiej obejmuje 577 000 km3 wody. Zasoby wodne Polski I Zasilanie: Opady – 187,2 km3 (97,3%); Dopływ rzekami spoza granic Polski – 5,2 km3 (2,7%); Razem- 192,4 km3 (100%); II Rozchód: 1. Odpływ rzekami do morza a) powierzchniowy bezpośredni - 24,6 km3 (12,9%); b) powierzchniowy pośredni- 34,0 km3 (17,7%); Razem odpływ rzekami - 58,6 km3 (30,6%); 2. Parowanie terenowe i transpiracja- 133,8 km3 (69,4%); Razem- 192,4 km3 (100%). Odpływ rzeczny - Naturalne zasoby wodne - ogół wód powierzchniowych i podziemnych. Jest charakteryzowany za pomocą średniego odpływu całkowitego z wielolecia. 2. Przez zdolność retencyjną rozumie się zdolność gromadzenia i przetrzymywania wody przez określony czas. Zadaniem retencji jest nie tylko magazynowanie wody dla celów bezpośredniego zużycia, lecz w pierwszym rzędzie regulacja i kontrola obiegu wody w środowisku. Wyróżnić można następujące formy retencji: a) retencję naturalną: *leśna, *glebowo – gruntowa, *retencję koryt i dolin rzecznych, *retencję śnieżną i lodowcową. b) retencję sztuczną: *sztuczne zbiorniki wodne, *podpiętrzone jeziora, *stawy rybne. Retencja niesterowana Do retencji niesterowanej zalicza się retencję naturalną oraz retencję zbiorników i akwenów naturalnych oraz tzw. zbiorniki suche. Największe znaczenie wśród retencji niesterowanej przypada retencji leśnej. Retencję nie sterowaną można scharakteryzować w następujący sposób: *umożliwia tylko krótkookresowe, nieregularne i nie dające się określić ilościowo wyrównanie przepływu; *wyrównuje częściowo odpływ w ciekach; *ułatwia bezpośrednie wykorzystanie opadów przez roślinność; *przy odpowiedniej gospodarce leśnej i rolnej maleje niszcząca erozyjna działalność wody. Retencja sterowana kontrolę obiegu wody. Od źródeł w kierunku ujścia maleje ilość zbiorników wodnych, a wzrasta ich pojemność. Duża ilość małych zbiorników wodnych na obszarach źródliskowych stanowi skuteczny element zachowania równowagi środowiska i utrzymania w fizjocenozie odpowiednich warunków dla normalnego rozwoju flory i fauny. Rola poszczególnych małych zbiorników w ochronie przed powodzią jest mała, zaś funkcje gospodarcze sprowadzają się np. do nawodnień małych obszarów, zaopatrzenia w wodę poszczególnych zakładów przemysłowych lub miast. 3.Zbiorniki wodne (retencyjne) umożliwiają wyrównanie odpływu rzecznego przez magazynowanie (retencjonowanie) wody w okresach jej nadmiaru (wezbrań) i korzystanie w okresach niedoboru (susza). Zadaniem zbiorników jest zatrzymanie lub częściej transformacja fal wezbraniowych. Zbiornik wodny powstaje przez przegrodzenie doliny rzecznej zaporą zaopatrzoną w specjalne urządzenia służące do zrzutu wody na dolne stanowisko (jazy, przelewy powierzchniowe, spusty, turbiny, śluzy). W zależności od przeznaczenia wyróżnia się zbiorniki: *przeciwpowodziowe zmniejszające niebezpieczeństwo powodzi; *żeglugowe, zapewniające ciągłość żeglugi w okresie niskich stanów wody; *energetyczne, wykorzystujące nagromadzoną w zbiorniku wodę do produkcji energii elektrycznej; *wyrównawcze, budowane poniżej zbiorników głównych, w celu wyrównania przepływu poniżej; *komunalne, gromadzące wodę do celów zaopatrzenia w wodę zakładów komunalnych; *przemysłowe, gromadzące wodę do celów zaopatrzenia w wodę zakładów przemysłowych; *rolnicze, gromadzące wodę do nawodnień; *suche (okresowe), budowane na potokach górskich, napełniające się wodą w okresach wezbrań i stopniowo opróżniające się po przejściu wezbrania; *przeciw rumowiskowe, budowane na potokach górskich i gromadzące rumosz skalny. podstawowe funkcje zbiorników: magazynujące wodę do celów gospodarczych, wykorzystywane do rekreacja ostoje fauny i flory oraz enklawy wodne, wreszcie wykorzystywane w oczyszczaniu wody (biofiltry) i ochrony przeciw-erozyjnej. Zbiorniki suche – zbiorniki przeciwpowodziowe. Budowle piętrzące, tworzące zbiorniki suche mają urządzenia upustowe bez zamknięć. Rzeka swobodnie przepływa przez czaszę zbiornika i urządzenia upustowe, do czasu, gdy przepływ staje się większy od zdolności przepustowych stopnia. Większe dopływy są magazynowane w zbiorniku. Po przejściu fali powodziowej następuje stopniowe opróżnienie zbiornika. Pomiędzy przejściami fal powodziowych czasze zbiorników najczęściej są wykorzystywane jako pastwiska. Naturalnymi zbiornikami magazynującymi wody są jeziora, powodujące wyrównanie przepływu rzek jeziornych. W celu zwiększenia pojemności jeziora podnosi się jego poziom przez tzw. podpiętrzenie jeziora, dokonywane zwykle przez ustawienie budowli piętrzącej (np. jazu) na odpływie z jeziora. Problemy eksploatacji W zależności od przeznaczenia zbiornika następuje podział jego pojemności na określone cele. Jednak przy dnie zbiornika pozostaje zawsze tzw. cześć martwa, przeznaczona na akumulację rumowiska rzecznego, dostającego się wraz z wodą do zbiornika. W trakcie eksploatacji w zbiornikach wodnych następuje akumulacja rumowiska rzecznego oraz materiału powstałego z erozji dna i brzegów, a także występowania osuwisk (proces ten nazywamy zamulaniem zbiorników). W wyniku procesu zamulania zmniejsza się pojemność zbiornika. Wpływ na rzekęDużą wagę przywiązuje się do oddziaływania zbiorników wodnych na rzekę i jej dolinę. Poza oczywistym pozytywnym wpływem zbiorników wodnych na wyrównanie odpływu rzecznego, istotna jest także:— poprawa warunków klimatu lokalnego przez zmniejszenie amplitudy temperatury powietrza; — zmiana warunków fizycznych, chemicznych i biologicznych wody zatrzymywanej w zbiorniku; — kształtowanie się nowego ustroju termicznego i lodowego w zbiorniku i oddziaływanie na ustrój poniżej; — zmiana dna i brzegów zbiornika w wyniku osadzania się rumowiska rzecznego, erozji brzegów zbiornika, powstawanie osuwisk;— oddziaływanie na stanowisko dolne i erozję dna poniżej zapory; — podtapianie terenów wokół zbiornika w wyniku spiętrzenia wód gruntowych. Drogą wodną jest to trasa wyznaczona na akwenie rzeka, kanał lub tor wodny, przystosowany do żeglugi statków. Droga wodna może być morska, śródlądowa, żeglowna, spławna. Wymagania dotyczące ochrony środowiska w znacznym stopniu spełniają małe zbiorniki wodne, czyli zapewniające tzw. małą retencję wodną. Pojęcie to nie jest jednoznaczne; według porozumienia ministrów Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa do zapewniających małą retencję zaliczono zbiorniki o pojemności mniejszej od 5 min m3. Wyróżnia się przy tym „zbiorniki najmniejsze", czyli mikrozbiorniki o piętrzeniu do 1,5 m, oraz „zbiorniki małe" o piętrzeniu ponad 1,5 m i pojemności poniżej 5 min m3. 4. Elektrownia wodna to zakład przemysłowy zamieniający energię spadku wody na elektryczną. Elektrownie wodne dzieli się na: "duże" i "małe. duże elektrownie wodne są tak na świecie rozpowszechnione, że traktowane są często jako konwencjonalne źródło energii, a duży stopień ingerencji w środowisko naturalne powstrzymuje wielu badaczy od nazywania dużych elektrowni wodnych ekologicznymi. Elektrownie wodne można podzielić na elektrownie przepływowe produkujące energię elektryczną oraz elektrownie szczytowo-pompowe, które służą głównie do magazynowania energii elektrycznej wyprodukowanej w inny sposób. Pierwsza elektrownia wodna została zbudowana w 1882 roku w Appleton (Wisconsin) (USA) na rzece Fox. Dostarczała ona energię do fabryki produkującej papier. Mała elektrownia wodna (MEW) – elektrownia wodna o mocy zainstalowanej poniżej 5 MW. MEW możemy podzielić ze względu na kryterium spadu na: *niskospadowe (2-20m); *średniospadowe (20-150m); *wysokospadowe (>150m); *pływające; *derywacyjne. Małe elektrownie wodne wykorzystują w sposób bezpieczny środowisko przyrodnicze, stąd są uznawane za odnawialne źródła energii, a ich właściciele uzyskują certyfikat wytworzenia tzw. zielonej energii. W MEW najczęściej stosowane są turbiny wodne: Kaplana; Francisa; Peltona. Zasada działania MEW– energia potencjalna wody, która jest zgromadzona przez zbiornik wodny zostaje zamieniona na energię kinetyczną wody spływającej w dół za pomocą rurociągów. Następnie woda przepływa przez turbinę, gdzie z kolei energia mechaniczna turbiny jest zamieniana na energię elektryczną. Ostatecznie energia elektryczna, poprzez systemy przesyłowe, dostarczana jest do odbiorników gdzie jest konwertowana na różne typy energii. Zalety małych elektrowni wodnych *nie zanieczyszczają środowiska i mogą być instalowane w licznych miejscach na małych ciekach wodnych; *mogą być zaprojektowane i wybudowane w ciągu 1-2 lat, wyposażenie jest dostępne powszechnie, a technologia dobrze opanowana; *mogą być wykonywane przy użyciu miejscowych materiałów i siły roboczej, a ich prostota techniczna powoduje wysoką niezawodność oraz długą żywotność; *nie wymagają licznego personelu i mogą być sterowane zdalnie; *mają korzystny wpływ na środowisko naturalne oraz możliwość znacznego obniżenia kosztu produkcji energii elektrycznej w małych elektrowniach wodnych. Wady małych elektrowni wodnych *mogą mieć niekorzystny wpływ na żyzność gleb w obszarze nadrzecznym; *mogą mieć ujemny wpływ na lokalne warunki klimatyczne, powodując powstawanie mgieł; *przegrodzenie koryta rzeki często prowadzi do zamulenia zbiornika i erozji brzegów. 5.Klasyfikacja funkcjonalna planów gospodarki wodnej na zbiorniku W zależności od celu, któremu ma służyć plan gospodarki wodnej, wyróżnia się dwa rodzaje planów: 1.Plan regulacji odpływu.-Opracowany jest na podstawie danych hydrologicznych z minionego wielolecia. Celem opracowania tego planu jest: a)ustalenie pojemności zbiornika, b)podział pojemności na warstwy funkcjonalne, c)określenie danych do wymiarowania urządzen zrzutowych, d)ustalenie wytycznych do opracowania instrukcji eksploatacji zbiornika. 2.Plan regulacji operacyjnej - Odnosi się do regulacji gospodarką wodną na zbiorniku w warunkach eksploatacji. Na podstawie bieżących obserwacji hydrometeorologicznych i w ramach instrukcji gospodarki wodnej zbiornika określa się najkorzystniejsze warunki użytkowania wód i bezpiecznego odprowadzania ich nadmiaru w okresie przejścia fali powodziowej przez zbiornik. Ze względu na okresy wyrównania stosować można też inną klasyfikację: 1.Regulacja roczna -Polega na przerzucie wody z okresu jej nadmiaru do okresów niedoborów, a proces wyrównania odpływu odbywa się w zamkniętym cyklu rocznym. W zależności od czasu trwania okresu wyrównania odpływu w ciągu roku wyróżniamy: *wyrównania roczne zupełne – polega na wyrównaniu na średni roczny przepływ; *Wyrównanie roczne niezupełne (sezonowe) – część nadmiaru wody zostaje zużyta na pokrycie części niedoborów np. największych lub leżących w sezonie zapotrzebowania. 2.Regulacja wieloletnia.- Polega na przerzucie wód z okresów nadmiaru w latach mokrych do okresów niedoboru w latach suchych. Wyrównanie wieloletnie można w uproszczonej postaci przedstawić jako wyrównanie średnich rocznych odpływów Qśr na średni odpływ wieloletni Qo. 3.Regulacja dobowa odpływu. - Dotyczy przypadków gdy zapotrzebowanie wody zmienia się w ciągu doby. Przepływ w rzekach w ciągu doby traktujemy w praktyce jako stały, za wyjątkiem gwałtownych wezbrań na małych ciekach, stad w tym przypadku zamieniamy stały dopływ na zmienny. Jest to proces odwrotny do regulacji rocznej lub wieloletniej. 4.Regulacja roczna lub wieloletnia kombinowana z dobową. - Występuje w przypadkach zbiorników wielozadaniowych. Dużą dobową zmienność zapotrzebowania na wodę charakteryzują się tacy odbiorcy jak wodociągi, energetyka wodna (szczytowa), częściowo rolnictwo. W tych przypadkach występuje sprzeczność między wyrównaniem rocznym, a dobowym. W regulacji dobowej zaangażowana jest cienka warstwa strefy użytkowej zbiornika o niewielkiej pojemności. 6.Hydrologiczne podstawy planu gospodarki wodnej Operat hydrologiczny powinien zawierać wszystkie dane niezbędne do opracowania planu gospodarki wodnej na zbiorniku z punktu widzenia projektu zbiornika i wytycznych do jego eksploatacji. Operat dla zbiorników wodnych najczęściej zawiera: 1.Opis fizjograficzny zlewni zbiornika.Zakres tego opisu zależy od materiału obserwacyjnego i metod obliczeń przepływu. W przypadku oparcia obliczeń na zlewni „analogu” niezbędna jest analiza porównawcza następujących elementów obu zlewni: *warunków klimatycznych i fizjograficznych; *temperatury; *opadów; *morfologii i geologii terenu; *szaty roślinnej; *występowania jezior itp.W przypadku wystarczającej ilości danych obserwacyjnych ta część operatu może być ze względów ekonomicznych zawężona. 2.Wykaz wszystkich stacji pomiarowych zarówno meteorologicznych jak i hydrologicznych danej zlewni. 3.Zestawienie obserwacji wodowskazowych. Przyjmuje się, że najkrótszy okres obserwacji wykorzystywanych dla celów gospodarki wodnej na zbiorniku wynosi ok. 15 lat. Przy krótszych okresach obserwacji lub przy braku obserwacji stosuje się metody tzw. zlewni „analogowej”. 4.Opracowanie ciągu przepływów. Wykonuje się z wielolecia w okresach dekadowych. Ciąg ten stanowi podstawę obliczeń gospodarki pojemnością użytkową zbiornika. 5.Analiza probabilistyczna średnich rocznych przepływów. Wykorzystywana do ustalenia gwarancji pokrycia zapotrzebowania na wodę poszczególnych odbiorców. 6.Opracowanie ciągu przepływów maksymalnych. W ramach tego opracowania określa się: *serię hydrogramów fal powodziowych; *kształt fal; *okresy występowania. Na podstawie tych danych projektuje się pojemność rezerwy powodziowej, ustala się wytyczne gospodarki wodnej w okresie powodzi. W przypadku braku odpowiednich obserwacji konstruuje się hydrogramy charakterystycznych fal analitycznie.7.Analiza probabilistyczna przepływów maksymalnych. Celem tej analizy jest określenie wartości przepływów: miarodajnego, kontrolnego. Na bazie serii hydrogramów fal powodziowych wyznacza się krzywe prawdopodobieństwa pojemności szczytów fal Vs. 8.Obliczenie parowania z wolnej powierzchni wodnej. Obliczenia transpiracji wykonuje się celem ustalenia strat wody w zbiorniku. Straty te w pewnych przypadkach mają wpływ na gospodarkę pojemnością użytkową. 9.Filtracja ze zbiornika. Obliczenia infiltracji wykonuje się celem ustalenia strat wody w zbiorniku. Straty te w pewnych przypadkach mają wpływ na gospodarkę pojemnością użytkową. 10.Ustalenie ilości i składu granulometrycznego rumowiska prowadzonego przez rzekę. Badania transportu rumowiska są istotne z punktu widzenia oceny tempa zamulania czaszy zbiornika. Jest to istotne dla prognozy redukcji pojemności czynnej zbiornika. 7.Funkcjonalny podział pojemności zbiornika PM – poziom martwy; DPP – dolny poziom rezerwy przygotowanej; NPU – najwyższy poziom piętrzenia użytkowego; NPP – normalny poziom piętrzenia; Max. PP – najwyższy poziom piętrzenia; Vm – pojemność martwa; Vu – pojemność użytkowa; V – pojemność zbiornika w normalnych warunkach eksploatacji; Vc – pojemność całkowita; Rp – rezerwa przygotowana; Rs – rezerwa stała; Rf rezerwa forsowna; Rc – całkowita rezerwa powodziowa. Charakterystyki reżimu zbiornika 1.Charakterystyki morfologiczne czaszy zbiornika: *krzywa powierzchni zalewu F = f(h); *krzywa pojemności zbiornika V = F(h); Przyrosty objętości oblicza się z zależności: Całkowita pojemność czaszy zbiornika V równa jest sumie przyrostów objętości. 2.Hydrogram dopływu do zbiornika. Jest to krzywa przedstawiająca wydatek wody dopływającej do zbiornika w funkcji czasu. Hydrogramy charakteryzują stosunki hydrologiczne w zlewni zbiornika. 3.Krzywe wydatku urządzeń upustowych to krzywe przedstawiające wydatek urządzeń upustowych w funkcji wysokości zwierciadła wody Q = f(h). Najczęściej urządzenia zrzutowe projektuje się w postaci upustów dennych i przelewów. Krzywe wydatku urządzeń upustowych charakteryzują pracę zbiornika w danych warunkach hydrologicznych. 4.Przepływy i odpływy charakterystyczne ze zbiornika: a)Miarodajne przepływy maksymalne – ustala się w celu dokonania podziału pojemności zbiornika oraz zwymiarowania urządzeń zrzutowych zbiornika. *Przepływ miarodajny ustala się dla gospodarki na zbiorniku w normalnych warunkach eksploatacji. Służy on do ustalenia pojemności rezerwy stałej. Zakłada się, że objętość szczytu fali powodziowej o przepływie kulminacyjnym równym przepływowi miarodajnemu Qm zmniejszona o objętość zrzucaną przez upusty o odpływie dozwolonym Qdoz. Zmieści się w zbiorniku do krawędzi przelewu. Rs = Vm – Vj gdzie: Vm – objętość szczytu fali powodziowej, Vj – część objętości fali powodziowej zrzucanej przez upusty do wielkości Qdoz.; *Przepływ kontrolny Qk – ustala się dla gospodarki na zbiorniku w nadzwyczajnych (katastrofalnych warunkach eksploatacji. Służy za podstawę do sprawdzania przyjętego podziału pojemności zbiornika oraz do wymiarowania urządzeń zrzutowych. W tym przypadku objętość szczytu fali magazynowana w zbiorniku równa jest objętości całkowitej fali powodziowej Vk zmniejszonej o objętość zrzucaną w czasie przejścia fali powodziowej przez upusty i przelewy o natężeniu równym przepływowi dopuszczalnemu. Rs + Rf = Vk – Vj; b)Miarodajne odpływy maksymalne. W okresie powodzi zachodzi często potrzeba odprowadzenia ze zbiornika dużej ilości wody. Woda ta musi być tak odprowadzana, by nie wyrządziła szkód w dolinie poniżej zbiornika. W tym celu wyznacza się odpływy dozwolone i dopuszczalne. *Odpływ dozwolony Qdoz. – przepływ ten nie powinien wyrządzić żadnych szkód poniżej zbiornika. Za podstawę do jego określenia przyjmuje się wodę brzegową lub wielką wodę o prawdopodobieństwie, 50% gdy wielkość wody brzegowej nie daje pełnej orientacji. Zrzut o wartości odpływu dozwolonego stosuje się, gdy przez zbiornik przechodzi fala powodziowa (miarodajna) o objętości odpowiadającej w przybliżeniu tej, która służyła do wyznaczenia rezerwy powodziowej stałej Rs. Przy zrzucie Qdoz fala powinna wypełnić zbiornik do górnej krawędzi przelewu. *Odpływ dopuszczalny Qdop – stosowany jest w przypadku nadejścia fali katastrofalnej (kontrolnej), która po wypełnieniu rezerwy stałej przepływa przez przelew. Na podstawie Qdop wyznacza się pojemność forsowną zbiornika Rf. Przy tym odpływie woda występuje poza koryto rzeki i powoduje pewne szkody. Dlatego też przy wyznaczaniu Qdop brany jest pod uwagę aspekt ekonomiczny. Wyznacza się w tym celu krzywą zależności między przepływem a kosztami szkód. Krzywa ta posiada z reguły załamanie, powyżej którego koszty rosną gwałtownie przy małych przyrostach przepływu. Załamanie to określa maksymalną wartość Qdop. C)Miarodajne odpływy minimalne. W okresie spracowywania pojemności użytkowej zbiornika przepływ w rzece nie może być całkowicie zatrzymany. Spowodowałoby to ujemne skutki dla reżimu rzeki, ogólnych warunków zagospodarowania doliny cieku poniżej zbiornika i względów ekologicznych. W tym celu powinny być uwzględnione następujące warunki spełniające kryteria ustalania miarodajnych odpływów minimalnych: *zachowany powinien być tzw. „przepływ biologiczny”; *zachowany powinien być tzw. „przepływ sanitarny”, który zapewnia właściwe rozcieńczenie zanieczyszczeń w rzece. *Zwierciadło wód gruntowych w dolinie rzeki nie może ulec zbytniemu obniżeniu szkodliwemu pod względem gospodarczym. *Zachowany powinien być tzw. „przepływ nienaruszalny”; *w przypadku rzek żeglownych powinien być zachowany „przepływ tranzytowy”. 8.Krzywa sumowa odpływu Jest to krzywa, której rzędna każdego punktu wskazuje, jaka sumaryczna objętość wody przepłynęła przez dany profil od czasu początkowego do czasu określonego odciętą tego punktu. Krzywą sumową wykreślamy na podstawie codziennych przepływów sekundowych dla różnych przedziałów czasowych: dobowych, pentadowych, dekadowych, miesięcznych. W przypadku przedziałów dobowych: Vdob. = Q [m3/s] x 86 400 [s]; Krzywa sumowa jest krzy...
misdociekliwy