Lynn Erickson - Paradoks.pdf - Lynn Erickson - uzavrano

L YNN E RICKSON

PARADOKS

ROZDZIAŁ 1

Powinni byli o tym porozmawiać. Emily Jacoby, jadąc pociągiem

Amtrak, który zbliżał się właśnie do tunelu Moffat, nie miała co do

tego wątpliwości: o tym, czy mieć dzieci, czy nie, powinni byli

porozmawiać z Billem, jak tylko ich wzajemne stosunki nabrały

poważnego charakteru.

Odłożyła przewodnik, który kupiła wczoraj wieczorem w Denver, i

zaczęła wyglądać przez okno, podziwiając biały bezmiar dzikiego

krajobrazu Gór Skalistych Kolorado. Wagon pasażerski przechylił się

nieco, kiedy pociąg wspinał się na wzniesienie liczące trzy tysiące

trzysta pięćdziesiąt trzy metry, gdzie czekał go odcinek drogi w tunelu

biegnącym pod wysokimi poszarpanymi szczytami.

Siedząca obok Emily młoda kobieta spojrzała w okno i powiedziała:

- Pięknie tu, prawda?

- Przepięknie - zgodziła się z nią Emily.

- To pani pierwsza podróż do Kolorado? Emily uśmiechnęła się.

- To widać?

- Ależ nie - odpowiedziała kobieta. - Nie o to chodzi. Po prostu

odkąd wyjechaliśmy z Denver, bez przerwy patrzy pani w okno.

- Straszny ze mnie mieszczuch - odparła Emily. -Urodziłam się i

wychowałam na Wschodzie i, tak na dobrą sprawę, nigdy nie

widziałam prawdziwej wsi.

- Podróż pociągiem jest najlepszą po temu okazją - odparła kobieta,

pogrążając się w lekturze magazynu poświęconego nartom.

Rzeczywiście, jazda pociągiem to przygoda i Emily o tym

wiedziała. Mogła przecież do swego nowego domu w Seattle polecieć

samolotem z Filadelfii, ale w ten sposób miała przynajmniej okazję

coś zobaczyć, spojrzeć na świat innymi oczyma. A może po prostu

sprawiły to rewelacje, z jakimi wystąpił Bill?

- Szkoda, Emily, że nie porozmawialiśmy o tym wcześniej -

powiedział trzy miesiące temu w Dzień Dziękczynienia. - Ale

sądziłem, że jesteśmy w tej sprawie jednomyślni. Ostatecznie ty masz

swoją pracę, ja swoją...

- Nigdy nie zamierzałam przez całe życie być urzędniczką bankową

- odparła Emily. - Mnie naprawdę zależy na dzieciach, Bill. Mam

dwadzieścia siedem lat i mój zegar biologiczny nie stoi. Kiedy

rozmawialiśmy o małżeństwie, uważałam, że ta sprawa jest jasna.

Emily nie zapomni tego święta. Przebywali właśnie z wizytą u jej

rodziny w Bryn Mawr, eleganckim przedmieściu Filadelfii, kiedy

nagle stało się jasne jak słońce: nie będzie żadnego ślubu z Billem. A

zaraz potem Emily ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że odczuła

prawdziwą ulgę na myśl o tym, że ślub nie dojdzie do skutku. Miała

może nawet lekkie poczucie winy, ale zarazem i ulgi, jakby jej ciężar

spadł z serca. A wszystko to dlatego - Emily coraz bardziej zagłębiała

się w swoją duszę

- że miała już serdecznie dość swego dotychczasowego życia. Dość

codziennej rutyny, pracy od dziewiątej do piątej, dość miasta z jego

zatrutym środowiskiem, dość przyzwoitego samochodu, drogich

ubrań, świateł ulicznych, ryczących klaksonów i syren karetek

pogotowia przejeżdżających codziennie pod jej oknami. Dość kolacji

we dwoje za dwieście dolarów i wysokich obcasów - udręki dla nóg -

dość mówienia zawsze właściwych rzeczy, oglądania właściwych

filmów, czytania właściwych książek i zamawiania czerwonego wina,

kiedy tak naprawdę miałaby ochotę na coca-colę.

Marzył jej się przytulny dom z porozrzucanymi po kątach

dziecinnymi zabawkami. I wielkie psisko, którego kudły

znajdowałaby na meblach. Mogłaby nosić kapcie choćby i cały dzień,

gdyby miała na to ochotę. I prowadzić półciężarówkę. A jeśli nawet

nie zdążyłaby się uczesać, to co z tego? Wywiadówki w szkołach.

Kosze żywności, która znikałaby w ciągu jednego dnia, dosłownie

pożerana przez gromadkę dzieciaków i głodnego męża. A mąż - no

cóż, w weekendy kosiłby trawniki i, trzymając nogi na stoliku,

oglądałby w telewizji futbol.

Emily dosłownie marzyła o tym, żeby być potrzebna.

A za oknem przemykał górski krajobraz. Ostry lutowy wiatr

porywał z wierzchołków gór białe pióropusze śniegu, unosząc je aż do

czystego nieba Kolorado. Siedząc w pociągu Emily czuła się dziwnie

ożywiona -ożywiona i po raz pierwszy w życiu dojmująco świadoma

tego, kim jest i czego chce.

Kiedy koleżanka z uniwersytetu zadzwoniła do niej w Boże

Narodzenie z Seattle, Emily potraktowała to jak zrządzenie losu.

- Nie masz pojęcia, Em, jak mi się tutaj podoba, tu jest zupełnie

inaczej - powiedziała Judy. - Świeżo, czysto. No i coś się dzieje. Nie

wyobrażasz sobie nawet, jaka jest różnica między starą, zatłoczoną,

duszną Filadelfią a Seattle. To miasto żyje.

Emily zadzwoniła do niej w Nowy Rok.

- A jak tam z pracą?

- O, w porządku. Może nie zostaniesz z miejsca wyższym

urzędnikiem w dziale pożyczek banku, ale tu się ciągle coś nowego

otwiera. Emily, Seattle się rozwija. Spróbuj, mówię ci, tu się stale coś

dzieje.

- A jak mężczyźni? - zapytała Emily półżartem.

- Super. Możesz mi wierzyć. Fajni faceci, nie jakieś nadęte bubki. A

co, jesteś wolna?

- No, można by tak to nazwać. - I opowiedziała Judy o tym, że Bill

nie chce mieć dzieci i o swojej nagłej potrzebie ustatkowania się, o

tym wreszcie, że pragnie być komuś potrzebna, nie tylko z powodu

pożyczki bankowej.

Tak więc podjęła decyzję. Wyjedzie na Zachód. Ostatecznie co ma

do stracenia? Jest wolna, wszelkie wątpliwości zostawiła za sobą, w

Filadelfii. Spróbuje wreszcie odpowiedzieć sobie na pytanie, kim

właściwie jest; sięgnie po nowe, ważne cele.

Koła wagonu odmierzały rytm, kiedy pociąg jechał przez tunel

Moffat i wzdłuż zbocza stromej góry. Na twarzy Emily pojawił się

uśmiech. W dole rozciągała się rozległa dolina, na którą sypał

oślepiająco biały, czysty śnieg. Niebo było błękitne, aż bolały oczy. W

Filadelfii dojeżdżałaby do pracy zatłoczonym pociągiem albo

autobusem, przepychając się w ścisku pod pochmurnym zimowym

niebem. A tu, na Zachodzie, czekało ją to, czego najbardziej było jej

teraz potrzeba: nowe widoki i odgłosy, nowe zapachy i nowi

przyjaciele, wśród których będzie mogła być sobą. Zaczynała

wszystko od nowa, gotowa stawić czoło najtrudniejszym wyzwaniom.

Ostatnio, przygotowując się do wyjazdu, zadawała sobie od czasu do

czasu pytanie: czy ona temu wszystkiemu podoła? Ale teraz nie miała

już wątpliwości, że tak — chciała tego nowego życia. Do licha, jeżeli

pionierzy mogli porzucać wygodne, bezpieczne życie na Wschodzie i

ruszać na Zachód, to może i ona. A jeśli do tego wszystkiego czekają

tam ktoś bardzo, ale to bardzo drogi...?

- Zbliżamy się do kanionu Glenwood - powiedziała sąsiadka Emily

- tu będzie na co popatrzyć.

I rzeczywiście. Żłobione przez rzekę Kolorado w ciągu milionów lat

skalne ściany wąskiego kanionu wznosiły się na setki metrów w górę,

sięgając nieba. Na dnie doliny, ciężka od zimowej kry wiła się leniwie

ciemna rzeka. Górskie kozice lawirowały niebezpiecznie na

pionowych niemal ścianach. Emily zafascynowana wyglądała oknem

myśląc o tym, jak wielkim niebezpieczeństwom musieli stawiać czoło

pionierzy, gdy wykuwali sobie drogę na Zachód przez groźne góry i

kaniony, łub też ciągnęli przez rozległe równiny i prerie tego

górzystego kraju. Wzięła do ręki przewodnik, rozłożyła mapę i

znalazła na niej i kanion, i miasto Glenwood Springs.

Kiedy pociąg przystaną! i Emily wysiadła, żeby rozprostować nogi,

poczuła zapach siarki bijący ze znanych na cały świat leczniczych

źródeł. W Glenwood Springs było zimno; wzdrygnęła się. Od kanionu

na zachód wiał mroźny wiatr, a nad wyższymi szczytami gór zbierały

się czarne chmury. Może, zanim dotrze do wyżynnego Utah i Idaho,

przeżyje prawdziwą zamieć śnieżną w westernowym stylu?

Zamówiła sobie kawę w hotelu Glenwood Hot Springs i zaczęła się

przechadzać po hotelowym holu utrzymanym w stylu z końca

ubiegłego wieku. Na ścianach wisiały obrazki przedstawiające sceny z

czasów znacznie spokojniejszych i odznaczających się większą

prostotą. Były tam zdjęcia samego hotelu, eleganckich powozów

stojących wzdłuż półkolistego podjazdu, basenu z wodą z gorących

źródeł i - w dali - tętniącego życiem miasta. Wśród nich były

dagerotypy przedstawiające dawnych górników i zaprzęgi mułów na

tle gołych zboczy górskich, wśród świeżo ściętych pni drzew, które

miały służyć do budowy szybów. A do tego jeszcze - dobry Boże! -

niesławny Doc Holliday* 1 stojący przed miejscowym saloonem: rok

około 1800. Po szerokich ulicach przechadzały się elegancko ubrane

damy, a przed Składem Handlowym - pogrążeni w rozmowie

mężczyźni w stetsonach i szelkach. Jedno ze zdjęć przedstawiało

Indian z plemienia Ute, w białych koszulach i w kamizelkach, w

wysokich kapeluszach w stylu Abe Lincolna i z długimi fajkami.

Podpis pod zdjęciem wyjaśniał, że zanim biali przybyli w Góry

1 * John Henry „Doc" Holliday (1852-1887) - rewolwerowiec i amerykański bohater ludowy. (Przyp. tłum.)

Lynn Erickson - Paradoks.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: