Patricia Cornwell - Wyspa psow.pdf - Patricia Cornwell - uzavrano

Patricia Cornwell

Wyspa psów

(Isle Of Dogs)

Przełożyła Sylwia Twardo

Dla mojej przyjaciółki i wydawcy Phyllis Grann

Imię i nazwisko pasowały do Unique First jak rękawiczka, a przynajmniej tak zawsze

twierdziła jej matka. Unique była pierwsza i jedyna w swoim rodzaju. Nie istniał nikt inny taki

jak ona... i bardzo dobrze, jak utrzymywał jej ojciec, doktor Ulisses First, który nigdy nie zdołał

zrozumieć, skąd wziął się ten dziwny splot genów, który stał się przyczyną nieszczęść jego

jedynego dziecka.

Unique była drobną osiemnastolatką o długich, lśniących włosach czarnych jak skrzydło

kruka, cerze białej i czystej niczym mleko w szklance oraz pełnych, różowych wargach.

Wierzyła, że jej jasnoniebieskie oczy mogą oszołomić każdego, kto zatopi w nich wzrok, i że

jednym spojrzeniem może nagiąć cudzą wolę do swego Zadania. Unique potrafiła obserwować

kogoś przez wiele tygodni, aby kumulować w sobie napięcie aż do ostatniego momentu,

dostarczającego jej upragnionego wyzwolenia, po którym zazwyczaj następowała chwilowa

utrata świadomości.

– Hej, niech się pan obudzi, zepsuł mi się samochód. – Zastukała do okna ogromnej

ciężarówki, zaparkowanej samotnie przy targu owocowo-warzywnym Farmers Market, na

przedmieściach Richmondu. – Ma pan może komórkę?

Była czwarta nad ranem, panowały głębokie ciemności, a oświetlenie parkingu nie należało

do najlepszych. Chociaż Moses Custer wiedział doskonale, że o tej porze lepiej nie przebywać tu

samemu, zignorował ostrzeżenie głosu rozsądku, kiedy po kłótni z żoną wypadł z domu

i wskoczył do ciężarówki. Zamierzał tu spędzić samotnie noc, zostawiając swoją połowicę samą

i kontentując się sąsiedztwem straganów z warzywami. Już on jej pokaże, pomyślał, jak zawsze,

kiedy w ich życiu małżeńskim pojawiały się cienie. Otworzył drzwi szoferki, jako że pukanie

w szybę nie ustawało.

– O mój Boże, a co taka ślicznotka tu robi w środku nocy? – zapytał pijany i półprzytomny,

widząc delikatną, bladą buzię i anielski uśmiech.

– Zaraz przeżyje pan coś niezwykłego. – Unique zawsze mówiła to samo przed

przystąpieniem do Zadania.

– Co? – zdziwił się Moses. – Co takiego?

W odpowiedzi odniósł wrażenie, jakby rzuciło się na niego stado demonów, kopiąc go

i obsypując gradem uderzeń, szarpiąc za włosy i ubranie. Przy wtórze ohydnych przekleństw

rozległ się huk, a ciało i kości Mosesa przeszył piekielny ból, kiedy miażdżyły je setki brutalnych

ciosów. Potem napastnicy zostawili Custera na pewną śmierć i odjechali jego ciężarówką. Moses

unosił się przez pewien czas nad swą powłoką, przyglądając się skatowanemu, nieruchomemu

ciału, spoczywającemu bezwładnie na asfalcie. Wypływającą spod jego głowy krew rozmywał

deszcz, z jednej stopy spadł but, a lewa ręka leżała wykrzywiona pod jakimś nienaturalnym

kątem. Moses przyglądał się sobie, a jedna część jego istoty czuła wielkie zmęczenie i wydawała

się gotowa na spotkanie z Wiecznością. Druga wszakże pożałowała tego świata.

– Mam rozwaloną głowę – jęknął i zaczął szlochać, czując, że pogrąża się w mroku. – Och,

moja głowa! Boże, jeszcze nie jestem gotów! Mój czas nie nadszedł!

Ciemności zmieniły się w falującą przestrzeń; zawieszony w niej Moses obserwował

pulsujące niebieskie światła, miotających się strażaków, personel karetki pogotowia i policjantów

w żółtych płaszczach przeciwdeszczowych, którzy rozciągali oślepiająco białą taśmę

ostrzegawczą. Jaskrawe latarnie syczały na spłukiwanym ulewnym deszczem chodniku, a ludzie

pokrzykiwali z podnieceniem i bez sensu. Wydawało się, że wrzeszczą na Mosesa, więc

wystraszył się i poczuł mały i nieważny. Chciał otworzyć oczy, ale powieki miał tak oporne,

jakby je ktoś zaszył.

– Co się stało z aniołkiem? – mamrotał do siebie. – Powiedziała, że zepsuł się jej samochód.

Wóz Unique był w doskonałym stanie. Od paru godzin kręciła się po mieście, słuchając

przez radio wiadomości o pobiciu Mosesa i kradzieży ciężarówki z targowiska, a także

spekulacji, czy oba przestępstwa zostały dokonane przez ten sam gang, który od miesięcy

terroryzował stan Wirginia. Jednak tym razem stan błogości okazał się mniej intensywny niż

zawsze. Dziewczyna mogłaby przysiąc, że zostawili kierowcę martwego i irytowało ją, że

wspólnicy aż tak się pośpieszyli, uniemożliwiając jej osiągnięcie całkowitego wyzwolenia.

Gdyby to zależało od niej, dokończyłaby to, co zaczęła, i dopilnowała, żeby kierowca już nigdy

nie otworzył gęby.

Nie obawiała się jednak, że zwróci na siebie uwagę glin, o tak nietypowej porze krążąc po

mieście swoją białą miatą. Niezwykłość Unique polegała bowiem między innymi na tym, że

dziewczyna nie wyglądała na to, kim była. Czuła się do tego stopnia pewnie, że zatrzymała się

przed mini-marketem Fred’s Mini Mart obok samochodu policjanta.

Zauważyła nieoznakowany wóz policyjny jedną przecznicę wcześniej i kiedy wsunęła się do

sklepu, ujrzała przystojnego, młodego blondyna, jak płacił przy ladzie za ćwierćlitrowy kartonik

mleka. Mężczyzna nosił dżinsy i flanelową koszulę; Unique sprawdziła wzrokiem, czy nie miał

przy sobie broni i dostrzegła niewielką wypukłość z tyłu za paskiem spodni.

– Dzięki, Fred – powiedział jasnowłosy policjant w cywilu do faceta przy kasie.

– Słowo daję, Andy, brakowało nam ciebie. Przepadłeś jak kamień w wodę na cały rok.

– No ale teraz już jestem – odparł blondyn, chowając resztę. – Uważaj na siebie. Ostatnio

grasuje tu naprawdę paskudny gang. Właśnie znowu napadli na jakiegoś kierowcę.

– Wiem, słyszałem przez radio. Bardzo go zmasakrowali? Posłali cię na miejsce

przestępstwa?

– Nie mnie. Mam wolne. Dowiedziałem się o tym tak samo jak ty – odpowiedział Andy

z lekkim rozczarowaniem.

– Mnie tam się wydaje, że jest tak, jak piszą w gazetach: to zbrodnia z nienawiści –

stwierdził Fred. – Z tego, co słyszałem, przewodzi im biały, a jak dotąd wszystkie ofiary są

czarne, poza tą kobietą z ciężarówki sprzed kilku miesięcy. Chociaż ją też w gruncie rzeczy

można zaliczyć do mniejszości. Nie powiem, żebym szczególnie przepadał za lesbami, ale

zmasakrowali ją po prostu okrutnie. Gdzieś czytałem, że wbili jej kij i strasznie ją pocięli. O! –

wykrzyknął Fred z zaskoczeniem, kiedy Unique pojawiła się nie wiadomo skąd i postawiła na

ladzie sześciopak piwa Michelob. – Tak się tu cichutko wślizgnęłaś, skarbie, że wydawało mi się,

że sklep jest pusty.

Unique uśmiechnęła się słodko.

– Poproszę o paczkę marlboro – powiedziała miłym głosikiem.

Była bardzo ładna i schludna w swoim czarnym ubraniu, ale buty miała podrapane

i z pewnością brudne. Wyglądała, jakby nagle złapał ją deszcz. Andy zauważył białą miatę na

parkingu, kiedy odjeżdżał nieoznakowanym caprice, a zaledwie się oddalił, filigranowa piękność

o dziwnych oczach wsiadła do swego białego samochodu. Jechała za caprice przez miasto, aż do

Fan District, a kiedy Andy zwolnił, żeby sprawdzić, czy uda mu się odczytać tablice rejestracyjne

jej auta, skręciła w Strawberry Street. Doznał jakiegoś nieokreślonego wrażenia, a gdy wrócił do

swojego domu w rzędzie szeregowców i nalał sobie mleka do muesli, miał dziwne poczucie, że

ktoś go obserwuje.

Unique doskonale umiała śledzić każdego, także gliniarzy. Zatrzymała się w głębokim cieniu

drzew po drugiej stronie ulicy i obserwowała, jak cień Andy’ego przesuwa się z pokoju do

pokoju. Widać było, że gliniarz je coś z miseczki. Kilka razy rozsuwał zasłony i wyglądał na

spokojną, świecącą pustkami ulicę. Unique skierowała w jego stronę spojrzenie, wyobrażając

sobie, jaki wpływ mogłaby wywrzeć na jego myśli. Był niespokojny i, jak sądziła, wyczuwał

owo Coś. Albowiem Unique krążyła po tym świecie już od dłuższego czasu; wcześniej opętała

niemieckiego nazistę w Dachau. A dawno, dawno temu... wyczytała to w kartach tarota... była

Przeciwnikiem i miała oczy na całym ciele.

Andy znowu rozsunął zasłony i teraz już czuł takie rozdrażnienie i niepokój, że nosił ze sobą

pistolet po całym domu. Może jego zły nastrój wynikał z tego, że zawsze bardzo się przejmował

paskudnymi sprawami, takimi jak napad na Mosesa Custera, nawet jeśli nie należał do grupy

dochodzeniowej. Przygnębiło go i zirytowało, gdy usłyszał, że kierowcę skopano, zadeptano,

pobito i zostawiono, by zmarł w samotności, a on Andy, nie znajdował się gdzieś w pobliżu, żeby

pośpieszyć na pomoc. A może jego ponury nastrój wynikał z tego, że nie spał przez całą noc, był

podniecony i trochę przerażony perspektywami najbliższej przyszłości.

Patricia Cornwell - Wyspa psow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: