Carlos Marighella
Mini-podręcznik partyzanta miejskiego
Chciałbym podwójnie zadedykować niniejszą pracę; po pierwsze, pamięci Edsona Souta, Marca Antonia Brasa de Carvalha, Melsona Josego de Almeidy ("Escoteira") i tak wielu innych bohaterskich bojowników i partyzantów miejskich, co wpadli w ręce morderców z żandarmerii, policji, floty, sił powietrznych i DOPS, znienawidzonych narzędzi represyjnej dyktatury wojskowej.
Po drugie odważnym towarzyszom i towarzyszkom uwięzionym w średniowiecznych kazamatach rządu brazylijskiego i poddanych torturom, co nawet przewyższają straszne zbrodnie popełnione przez nazistów. My musimy tak walczyć jak ci towarzysze, których pamięć czcimy i ci wzięci do niewoli w walce.
Każdy towarzysz, co przeciwstawia się dyktaturze wojskowej i chce się jej przeciwstawiać, może coś zrobić, jakkolwiek małe to zadanie może się wydawać. Nalegam, aby wszyscy, co czytają ten mini-podręcznik i zdecydują, że nie mogą pozostać bezczynni, wypełniali te instrukcje i przyłączyli się so walki teraz. Proszę o to, ponieważ przy każdej teorii i w każdych okolicznościach obowiązkiem każdego rewolucjonisty jest robić rewolucję. Innym ważnym punktem jest to, że nie tylko przeczytajcie ten mini-podręcznik tu i teraz, ale puśćcie w obieg jego treść. Ten obieg będzie możliwy, jeśli ci, co zgadzają się z jego ideami powielą go na mimeografie czy wydrukują w formie broszury (chociaż w tym ostatnim wypadku będzie niezbędna walka zbrojna o to).
Na koniec, przyczyną dla której ten mini-podręcznik nosi mój podpis jest to, że idee wyrażone czy usystematyzowane tu odzwierciedlają osobiste doświadczenie grupy ludzi zaangażowanych w walkę zbrojną w Brazylii, wśród których miałem zaszczyt być i ja. Tak że pewne osoby nie będą miały wątpliwości co do tego, o czym mówi ten mini-podręcznik, i nie mogą dłużej zaprzeczać faktom ani nadal mówić, że warunki dla walki zbrojnej nie istnieją. Dlatego anonimowość stwarza problem w pracy takiej jak ta. Ważnym faktem jest to, że są patrioci przygotowani do walki jak żołnierze, i im więcej, tym lepiej.
Oskarżenie o przemoc czy terroryzm nie ma dłużej tego negatywnego znaczenia, jakie zwykło mieć. Otrzymało nowe szaty; nowy odcień znaczeniowy. Nie dzieli, nie dyskredytuje; przeciwnie, przedstawia sobą ośrodek przyciągania. Dziś być terrorystą czy używać przemocy to cecha, co uszlachetnia każdą uczciwą osobę, ponieważ to jest czyn wart rewolucyjnego zaangażowania w walkę zbrojną przeciw bezwstydnej dyktaturze wojskowej i jej okrucieństwom.
1969 r.
DEFINICJA PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Partyzant miejski jest osobą, co zwalcza dyktaturę wojskową z bronią w ręku, używając niekonwencjonalnych metod. Jest rewolucjonistą, gorącym patriotą i bojownikiem o wyzwolenie swojego kraju, przyjacielem ludu i wolności. Obszar, na którym działa partyzant miejski, leży w dużych miastach brazylijskich. Są także zbrodniarze czy inni wyjęci spod prawa, co działają w dużych miastach. Wiele razy działania zbrodniarzy są brane za działania partyzantów miejskich.
Partyzant miejski mimo wszystko różni się radykalnie od zbrodniarza. Zbrodniarz czerpie korzyści osobiste ze swych działań i atakuje bez różnicy wyzyskiwaczy i wyzyskiwanych, i to dlatego jet tak wielu zwykłych ludzi wśród jego ofiar. Partyzant miejski działa w celu politycznym i atakuje jedynie rząd, wielkich kapitalistów i zagranicznych imperialistów.
Innym elementem po prostu równie szkodliwy dla partyzantów, jak i dla zbrodniarza, i także działającym na obszarze miejskim, jest kontr-rewolucjonista, co robi zamieszanie, obrabowuje banki, rzuca bomby, porywa, zabija i popełnia najgorsze zbrodnie, jakie można sobie wyobrazić, przeciw partyzantom miejskim, rewolucyjnym księżom, studentom i obywatelom, co przeciwstawiają się tyranii i szukają swobody. Partyzant miejski jest nieprzejednanym wrogiem reżimu i systematycznie stwarza niebezpieczeństwo dla władz i dla ludzi, co dominują w kraju i sprawują władzę.
Pierwszym zadaniem partyzanta miejskiego jest odwrócić, zetrzeć i zdemoralizować reżim wojskowy i jego siły represyjne, a także atakować i niszczyć dobra i własność zagranicznych menedżerów i brazylijskiej klasy wyższej.
Partyzant miejski nie obawia się demontować i niszczyć obecnego brazylijskiego systemu gospodarczego, politycznego i społecznego, dla niego celem jest pomoc partyzantom wiejskim i pomoc w tworzeniu całkiem nowej i rewolucyjnej struktury społecznej i politycznej z uzbrojonym ludem u władzy.
CECHY OSOBISTE PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Partyzant miejski charakteryzuje się odwagą i stanowczą naturą. Musi być dobrym taktykiem i dobrym strzelcem. Musi być osobą wielkiego umysłu, żeby wyrównało mu to braki broni, amunicji i wyposażenia.
Zawodowi oficerowie soldateski i rządowa policja mają nowoczesną broń i transport i mogą dotrzeć prawie wszędzie swobodnie, wykorzystując działanie własnych sił. Partyzant miejski nie ma takich zasobów do dyspozycji, i prowadzi żywot tajny. Partyzantem może być osoba oskarżona albo wypuszczona warunkowo, i musi wtedy używać fałszywych dokumentów. Mimo to partyzant miejski ma przewagę nad konwencjonalną soldateską czy policją. To jest to, że podczas gdy soldateska i policja działają w imieniu wroga, którego lud nienawidzi, partyzant miejski broni słusznej sprawy, którą jest sprawa ludu. Broń partyzanta miejskiego jest piekłem dla wroga, ale z moralnego punktu widzenia ma on niezaprzeczalną wyższość. Dzięki temu może wypełnić swój zasadniczy obowiązek, którym jest atakowanie i przetrwanie.
Partyzant miejski musi zdobywać czy kraść broń od wroga, by być zdolnym do walki. Ponieważ jego broń nie jest jednorodna-bo ekspropriował ją czy inaczej wpadała mu w ręce różnymi sposobami-partyzant miejski stoi w obliczu problemu różności broni i braku amunicji. Więcej, nie ma miejsca, na którym mógłby się ćwiczyć w celności strzelania. Te trudności muszą być przezwyciężane, co zmusza partyzanta miejskiego, by był przezorny i pomysłowy-bez tych cech nie będzie mógł wypełnić swej roli jako rewolucjonisty.
Partyzant miejski musi mieć w sobie inicjatywę, mobilność i elastyczność, jak również wszechstronność i opanowanie w każdej sytuacji. Nie zawsze jest możliwe wszystko przewidzieć, ale partyzant miejski nie może sobie pozwolić na zmieszanie czy czekać na instrukcje. Jego obowiązkiem jest działać, znajdować adekwatne rozwiązania dla każdego problemu, w obliczu którego staje, i wycofywać się. Lepiej jest popełniać błędy działając niż nic nie robić ze strachu przed popełnieniem błędu. Bez inicjatywy nie ma partyzantki miejskiej. Kolejne ważne cechy partyzanta miejskiego są następujące: musi być dobrym piechurem, wytrzymałym na zmęczenie, głód, deszcz czy upał. Wiedzieć jak się ukrywać i jak być czujnym. Posiąść sztukę znikania. Nigdy nie bać się niebezpieczeństw. Zachowywać się tak samo w dzień, jak i w nocy. Nie działać porywczo. Mieć nieograniczoną cierpliwość. Pozostawać spokojnym i chłodnym w najgorszych warunkach i sytuacjach. Nigdy nie zostawiać śladów ani tropów. Nie tracić odwagi. W obliczu prawie nieprzezwyciężalnych trudności w partyzantce miejskiej czasami towarzysze słabną i poddają się.
Partyzant miejski to nie jest biznesmen w miejskiej spółce ani aktor grający rolę. Partyzantka miejska, tak jak i wiejska, jest zobowiązaniem, które partyzant sam na siebie nałożył. Kiedy nie może dłużej stawiać czoła trudnościom albo wie, że brakuje mu cierpliwości, by czekać, lepiej dla niego jest zrezygnować ze swej roli, zanim się okaże, że nie może wypełnić swych zobowiązań, bo zabrakło mu podstawowych cech, niezbędnych by być partyzantem.
JAK ŻYJE PARTYZANT MIEJSKI
Partyzant miejski musi wiedzieć, jak żyć wśród ludu, i musi obawiać się wydawania się dziwnym i odmiennym od zwyczajnego mieszkańca miasta. Nie powinien nosić strojów, które są odmienne od tych noszonych przez innych ludzi. Dopracowane i bardzo modne stroje dla mężczyzn i kobiet mogą być przeszkodą, jeśli misja partyzanta miejskiego zaprowadzi go w okolice zamieszkane przez klasę robotniczą czy inne, gdzie taki strój jest niezwykły. Taką samą ostrożność należy zachowywać, jeśli partyzant miejski musi wyjechać z południa kraju na północ czy na odwrót.
Partyzant miejski musi prowadzić swe życie, porzuciwszy swą pracę czy swoją aktywność zawodową. Jeśli jest znany policji czy poszukiwany przez nią, musi zejść do podziemia, i czasami musi żyć w ukryciu. W takich warunkach nie może ujawniać swej działalności nikomu, bo ta informacja jest zawsze i jedynie odpowiedzialnością organizacji rewolucyjnej, w której on uczestniczy.
Partyzant miejski musi mieć wielką zdolność do obserwacji. Musi on być dobrze poinformowany o wszystkim, szczególnie o ruchach wroga, i musi być bardzo ciekawy i łatwo kumulujący wiedzę o terenie, na którym żyje, działa czy przez który podróżuje.
Ale fundamentalną cechą partyzanta miejskiego jest to, że jest on człowiekiem, co walczy z bronią w ręku; w tych okolicznościach bardzo małe jest prawdopodobieństwo, że będzie zdolny wykonywać swój normalny zawód długo, nie będąc zidentyfikowanym przez policję. Dlatego rola ekspropriacji jawi się tak jasna, jak dzień w południe. Bez walki o ekspropriacje niemożliwe jest dla partyzanta miejskiego istnienie i przetrwanie.
Dlatego walka zbrojna partyzanta miejskiego kieruje się ku dwu istotnym celom:
1. fizycznemu eliminowaniu przywódców i pomocników sił zbrojnych i policji;
2.ekspropriacji rządowych zasobów i dóbr należących do bogatych biznesmenów, wielkich właścicieli ziemskich i imperialistów, z użyciem małych ekspropriacji na utrzymanie poszczególnych partyzantów, a wielkich ekspropriacji na utrzymanie samej organizacji rewolucyjnej.
Jasne jest, że walka zbrojna partyzanta miejskiego ma także inne cele. Ale tu odnosimy się do dwóch podstawowych celów, przede wszystkim ekspropriacji. Dla każdego partyzanta miejskiego niezbędne jest, by zawsze pamiętać, że może on utrzymać się przy życiu jedynie jeśli jest zdolny zabijać policję i tych poświęcających się represjom, i jeśłi jest zdeterminowany-prawdziwie zdeterminowany-ekspropriować dobra bogatych biznesmenów, właścicieli ziemskich i imperialistów.
Jedną z fundamentalnych cech rewolucji brazylijskiej jest to, że od początku rozwinęła się ona wokół ekspropriacji dóbr wielkiego biznesu, interesów imperialistycznych i obszarniczych, bez wykluczania największych i najpotężniejszych elementów handlowych zaangażowanych w biznes importowo-eksportowy. A przez ekspropriacje dóbr głównych wrogów ludu rewolucja brazylijska była zdolna uderzać ich w ich ośrodek życia, z preferowanymi systematycznymi atakami na sieć bankową-to jest, powiedzmy, najbardziej sugestywne ciosy zostały wymierzone w system nerwowy biznesu.
Napady na banki przeprowadzane przez brazylijskich partyzantów miejskich ranią wielki biznes i inne zagraniczne spółki, co ubezpieczają i reasekurują kapitał bankowy, imperialistyczne spółki, rządy: federalny i stanowe-wszystkie one są systematycznie ekspropriowane aż do dziś.
Plony tych ekspropriacji były przeznaczane na cele uczenia się i doskonalenia techniki przez partyzantów, kupowanie, produkcję i transportowanie broni i amunicji dla obszarów wiejskich, zabezpieczanie partyzantów, codzienne utrzymanie bojowników, tych co zostali uwolnieni z więzień siłą zbrojną, tych co zostali ranni i tych co byli prześladowani przez policję, i na wszelkie problemy dotyczące towarzyszy uwolnionych z więzienia czy zamordowanych przez policję i dyktaturę wojskową.
Straszne koszty wojny rewolucyjnej muszą spaść na wielki biznes, na imperialistów, na wielkich właścicieli ziemskich, i na rządy także-i federalny, i stanowe-ponieważ on są wszyscy wyzyskiwaczami i gnębicielami ludu. Ludzie rządu, agenci dyktatury i zagranicznego imperializmu szczególnie muszą zapłacić życiem za zbrodnie, które popełnili przeciw ludowi brazylijskiemu.
W Brazylii liczba akcji z użyciem przemocy, przeprowadzanych przez partyzantów miejskich, włącznie z egzekucjami, eksplozjami, przejęciami broni, amunicji i materiałów wybuchowych, zamachów na banki i więzienia itd. Jest wystarczająco znaczna, by nie pozostawić wątpliwości co do rzeczywistych celów rewolucjonistów; wszyscy jesteśmy świadkami faktu, że jesteśmy w pełnej wojnie rewolucyjnej i że ta wojna może być prowadzona jedynie środkami przemocy.
To jest przyczyna, dla której partyzant miejski stosuje walkę zbrojną i dlaczego wciąż skupia swe wysiłki na fizycznej eksterminacji agentów represji i poświęca 24 godziny na dobę ekspropriacjom wyzyskiwaczy ludu.
PRZYGOTOWANIE TECHNOLOGICZNE PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Nikt nie może zostać partyzantem miejskim bez poświęcenia szczególnej uwagi przygotowaniu technologicznemu.
Przygotowanie technologiczne partyzanta miejskiego sięga od troski o swą kondycję fizyczną do wiedzy i nauki zawodów i umiejętności wszelkiego rodzaju, szczególnie zdolności manualnych.
Partyzant miejski może mieć silną konstytucję fizyczną jedynie jeśli ćwiczy systematycznie. Nie może być dobrym bojownikiem, jeśli nie nauczył się sztuki walki. Z tej przyczyny partyzant miejski musi się uczyć i praktykować różne formy walki bez broni, ataku i własnej obrony. Innymi pożytecznymi formami przygotowania fizycznego są: jazda na rowerze, biwakowanie, praktykowanie przetrwania w lesie, górska wspinaczka, wiosłowanie, pływanie, nauka nurkowania i pływania pod wodą, łowienie ryb na wędkę i harpun oraz polowanie na ptaki i inne zwierzęta łowne małe i duże.
Prawdziwie ważne jest nauczyć się, jak prowadzić samochód, pilotować samolot, sterować motorówką i żaglówką, znać się na mechanice, radiu, telefonie, elektryczności i mieć pewną wiedzę o technologii elektroniki. Jest także ważne posiadać informację topograficzną, by być zdolnym do określenia czyjejś pozycji według przyrządów czy innych dostępnych zasobów, obliczania odległości, rysowania map i planów, sporządzania tabel, robienia zapalników czasowych i pracy z kątomierzem, kompasem itd. Znajomość chemii, łączenia barwników i robienia stempli, mistrzostwo w sztuce kaligrafii i pisania listów i innych technologiach jest częścią przygotowania technologicznego partyzanta miejskiego, który jest zobowiązany fałszować dokumenty w celu życia w społeczeństwie, które usiłuje zniszczyć.
W dziedzinie medycznego “zrób to sam” partyzant miejski ma szczególną rolę do spełnienia: być doktorem rozumiejącym medycynę, pielęgniarstwo, farmakologię, lekarstwa, podstawy chirurgii i doraźnej pierwszej pomocy.
Podstawową kwestią w przygotowaniu technologicznym partyzanta miejskiego jest mimo wszystko wiedzieć, jak obchodzić się z bronią taką jak karabin półautomatyczny, rewolwer, automat, FAL, różne typy dubeltówek, karabinów, moździerzy, działek przeciwczołgowych itd.
Wiedza o różnych typach amunicji i materiałów wybuchowych jest innym aspektem, który trzeba wziąć pod uwagę. Wśród materiałów wybuchowych dynamit musi być dobrze zrozumiany. Używanie bomb zapalających, świec dymnych in innych typów także nieodwołalnie wymaga wcześniejszego przeszkolenia. Wiedzieć jak konstruować i reperować broń, przygotowywać koktajle Mołotowa, granaty, miny, urządzenia niszczące domowej roboty, jak wysadzać mosty, niszczyć i uszkadzać tory i wagony-to są rzeczy niezbędne w technologicznym przygotowaniu partyzanta miejskiego, co nigdy nie mogą być uważane za nieważne.
Najwyższym stopniem przygotowania dla partyzanta miejskiego jest obóz szkoleniowy dla szkolenia technologicznego. Ale jedynie partyzant, który już przeszedł wstępne sprawdzenie, może iść do tej szkoły-powiedzmy, ktoś kto przeszedł próbę ognia w akcji rewolucyjnej, w rzeczywistej walce przeciw wrogowi.
BROŃ PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Bron partyzanta miejskiego musi być lekka i łatwo dostępna, zwykle zdobywana na wrogu, kupowana lub robiona na miejscu. Lekka broń ma przewagę szybkiego działania i łatwego transportu. W ogóle lekka broń charakteryzuje się tym, że jest krótko ładowana.
To obejmuje wiele broni automatycznych. Bronie automatyczne i półautomatyczne znacząco zwiększają siłę ognia partyzanta miejskiego. Wadą tego typu broni dla nas jest trudność w jej kontrolowaniu, skutkująca zniszczonymi kulami czy marnotrawnym zużywaniem amunicji, kompensowanym jedynie przez dobre celowanie i precyzyjne strzelanie. Ludzie, co są źle wyszkoleni, zamieniają bronie automatyczne w drenowanie amunicji.
Doświadczenie wykazało, że podstawową bronią partyzanta miejskiego jest lekki karabin półautomatyczny. Ta broń, oprócz tego że jest skuteczna i łatwa w oddawaniu strzałów na obszarze miejskim, ma tę zaletę, że wróg jej się wielce obawia. Partyzant musi wiedzieć dogłębnie, jak obchodzić się z karabinem półautomatycznym, teraz tak popularnym i nieodzownym dla brazylijskich partyzantów miejskich.
Idealnym karabinem półautomatycznym dla partyzanta miejskiego jest INA kalibru 11,43 mm. Inne typy karabinów półautomatycznych różnych kalibrów również mogą być stosowane-rozumiejąc oczywiście problem amunicji. Dlatego najlepiej jest, żeby możliwości warsztatowe partyzantów miejskich były wykorzystywane do produkcji jednego typu karabinu półautomatycznego, tak żeby stosowana amunicja mogła być znormalizowana. Każda grupa ogniowa partyzantów miejskich musi powierzyć karabin półautomatyczny dobremu strzelcowi. Inni członkowie grupy muszą być uzbrojeni w rewolwery kalibru 9,652 mm, naszą standartową broń. Kaliber 8,128 mm jest również przydatny dla tych, co chcą uczestniczyć. Ale lepszy jest kaliber 9,652 mm, bo zwykle jego użycie eliminuje wroga z walki.
Granaty ręczne i konwencjonalne świece dymne mogą być także uważane za lekką broń defensywną, stosowaną dla osłaniania odwrotu.
Długo ładowane bronie są trudniejsze dla partyzanta miejskiego w transporcie, i one zwracają większą uwagę z powodu ich rozmiarów. Wśród długo ładowanych broni są FAL, pistolety i karabiny Mauser, strzelby myśliwskie takie ja Winchester i inne. Broń palna może być skuteczna, jeżeli jest używana z bliskiej odległości i punktu pustego. Jest skuteczna nawet przy słabym strzelaniu, szczególnie w nocy, gdy z celnością niewiele można poradzić. Wiatrówka może być przydatna do szkolenia w celnym strzelaniu. Działka przeciwczołgowe i moździerze mogą być także używane w akcji, ale warunki używania ich muszą być przygotowane, a ludzie, co używają ich, muszą być wyszkoleni.
Partyzant miejski nie powinien próbować opierać swoich działań na używaniu broni ciężkiej, która ma poważne wady przy tym typie walki, który wymaga broni lekkiej, żeby zapewnić ruchomość i szybkość,
Bron domowej roboty jest często równie skuteczna jak najlepsza broń produkowaną w konwencjonalnych fabrykach, i nawet obrzyn jest dobrą bronią dla bojownika partyzantki miejskiej. Rola partyzanta miejskiego jako rusznikarza ma podstawowe znaczenie. Jako rusznikarz troszczy się on o broń, wie jak ją reperować i w wielu wypadkach może urządzić mały warsztat do improwizowanej produkcji skutecznych małych broni.
Doświadczenie w metalurgii i w pracy z mechaniczną tokarką są podstawowymi umiejętnościami, które partyzant miejski powinien włączyć do swych planów konstruowania broni domowej roboty. Ta produkcja i szkolenie w dziedzinie materiałów wybuchowych i sabotażu muszą być zorganizowane. Podstawowe materiały do ćwiczeń na tych kursach muszą zostać pozyskane uprzednio, tu nie może być miejsca na eksperymentowanie, trzeba zapobiec ewentualności, że szkolenie będzie niepełne.
Koktajle Mołotowa, benzyna, domowej roboty wynalazki takie jak katapulty i moździerze do odpalania materiałów wybuchowych, granaty robione z rur i naczyń, świece dymne, miny, konwencjonalne materiały wybuchowe takie jak dynamit i chloran potasu, plastik, kapsułki żelatyny i amunicja wszelkiego rodzaju są nieodzowne dla sukcesu misji partyzanta miejskiego.
Metodami pozyskiwania niezbędnych materiałów i amunicji jest kupowanie ich lub zabieranie ich siłą w akcjach ekspropriacji specjalnie planowanych i przeprowadzanych. Partyzanci miejscy niech będą ostrożni i nie trzymają materiałów wybuchowych, i innych, co mogą spowodować wypadki, wokół siebie bardzo długo, lecz niech zawsze próbują używać ich bezpośrednio przeciw celom, w które mierzą.
Broń partyzanta miejskiego i jego zdolność do utrzymania jej tworzą jego siłę ognia. Przez wykorzystanie zalet nowoczesnej broni i wprowadzenie innowacji do swej siły ognia i do używania pewnych broni partyzant miejski może poprawić wiele taktyk partyzantki. Przykładem tego była innowacja wprowadzona przez brazylijskich partyzantów miejskich, gdy oni wprowadzili używanie karabinów półautomatycznych w swych atakach na banki.
Gdy masowe używanie jednorodnych karabinów półautomatycznych stanie się możliwe, nastąpią nowe zmiany w taktyce partyzantki miejskiej. Grupa ogniowa, co używa jednorodnej broni i odpowiedniej amunicji, z odpowiedzialną troską o ich utrzymanie, osiągnie znaczny stopień skuteczności.
Partyzant miejski zwiększa swą skuteczność, jak zwiększa siłę ognia.
STRZAŁ-RACJA BYTU PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Racją bytu partyzanta miejskiego, podstawowym warunkiem, w którym on działa i trwa, jest strzelanie. Partyzant miejski musi wiedzieć jak strzelać dobrze, ponieważ tego wymaga ten typ walki.
W wojnie konwencjonalnej wojownicy działają na ogół na odległość, bo mają dalekosiężną broń. W wojnach niekonwencjonalnych, obejmujących i partyzancką, wojownicy są od siebie w bliskiej odległości, a często bardzo blisko. Żeby się uchronić przed śmiercią, partyzant miejski musi strzelić pierwszy i nie może spudłować. Nie może marnować amunicji, ponieważ nie posiada jej w dużej ilości, tak więc musi ją oszczędzać. Ani nie może zastąpić zużytej amunicji szybko, ponieważ jest częścią małego zespołu, w którym każdy partyzant musi być zdolny do patrzenia po sobie. Partyzant miejski nie może tracić czasu, i dlatego musi być zdolny do strzelania w każdej chwili.
Jeden podstawowy fakt, który chcemy podkreślić w pełni, i którego waga jest nie do przecenienia, jest ten, że partyzant miejski nie może strzelać ciągle, zużywając swoją amunicję. Może być tak, że wróg odpowiada na ten ogień dokładnie dlatego, że czeka, aż cała amunicja partyzanta miejskiego zostanie zużyta. W takim momencie, nie mając możliwości uzupełnienia swej amunicji, partyzant staje w krzyżowym ogniu nieprzyjaciela i może zostać wzięty do niewoli lub zabity.
W obliczu wartości czynnika zaskoczenia, który wiele razy sprawia, że użycie broni przez partyzanta miejskiego nie będzie konieczne, nie może on pozwolić sobie na luksus włączania się do walki bez umiejętności strzelania. A kiedy jest twarzą w twarz z wrogiem, musi zawsze zmieniać stanowisko, bo stanie w jednym miejscu czyni z niego cel nieruchomy i jako taki bardzo łatwy do trafienia. Życie partyzanta miejskiego zależy od strzelania, od jego zdolności do obchodzenia się z bronią dobrze i od unikania zostania trafionym. Gdy mówimy o strzelaniu, mówimy również o dokładności. Strzelanie musi być ćwiczone przez partyzanta miejskiego dotąd, aż stanie się jego odruchem warunkowym. Aby nauczyć się, jak strzelać, i mieć dobrego cela, partyzant miejski musi szkolić się systematycznie, wykorzystując każdą praktyczną metodę strzelania do celów, nawet w lunaparkach i w domu.
Celowanie i strzelanie są dla partyzanta miejskiego jak woda i powietrze. Jego doskonałość w sztuce strzelania może uczynić go szczególnym typem partyzanta miejskiego-to jest snajperem, rodzajem samotnego bojownika nieodzownego w izolowanych akcjach. Snajper wie, jak strzelać z bliskiej odległości i z dalekiej, i jego broń jest właściwa dla każdego typu strzelania.
GRUPA OGNIOWA
W celu funkcjonowania partyzanci miejscy muszą być zorganizowani w małe grupy. Zespół nie więcej niż czterech lub pięciu jest nazywany grupą ogniową. Minimum dwie grupy ogniowe, oddzielone i izolowane od innych, kierowane i koordynowane przez jedną lub dwie osoby, tworzą zespół ogniowy.
W grupie ogniowej musi być pełne zaufanie wśród członków. Najlepszy strzelec, i ten, co najlepiej wie, jak się obchodzić z karabinem półautomatycznym, jest osobą odpowiedzialną za operacje. Grupa ogniowa planuje i wykonuje akcje partyzantki miejskiej, zdobywa i przechowuje broń, oraz studiuje i poprawia swą taktykę. Gdy są zadania planowane przez dowództwo strategiczne, te zadania mają pierwszeństwo. Ale nie ma takich rzeczy jak grupa ogniowa bez własnej inicjatywy. Z tej przyczyny istotne jest, by uniknąć wszelkiej sztywności w organizacji partyzanckiej w celu umożliwienia największej możliwej inicjatywy ze strony grupy ogniowej. Hierarchia starego typu, styl starych rewolucjonistów, nie istnieją w naszej organizacji. To znaczy, że z wyjątkiem pierwszeństwa celów ustalonych przez dowództwo strategiczne każda grupa ogniowa może decydować, czy napaść na bank, czy porwać, czy zabić agenta dyktatury, figurę utożsamianą z reakcją czy zagranicznego szpiega, i może prowadzić wszelkiego typu propagandową wojnę nerwów przeciw wrogowi bez potrzeby konsultowania się z dowództwem generalnym.
Żadna grupa ogniowa nie może pozostawać nieaktywna, czekając na rozkazy z góry. Jej obowiązkiem jest działanie. Każdy partyzant miejski, co chce utworzyć grupę ogniową i zacząć akcję, może robić tak, i wtedy zostaje częścią organizacji. Ta metoda działania eliminuję potrzebę wiedzy o tym, kto przeprowadza które akcje, bo tam jest wolna inicjatywa i jedynym ważnym punktem jest mocno zwiększać obszar aktywności partyzantki miejskiej w celu wyczerpania rządu i zmuszenia go do brony.
Grupa ogniowa jest narzędziem zorganizowanego działania. W jego ramach partyzanckie operacje i taktyka są planowane, rozpoczynane i doprowadzane do zwycięstwa. Dowództwo generalne licz y na grupy ogniowe, że wykonają zadania natury strategicznej i będą to robić w każdej części kraju. Ze swej strony dowództwo generalne pomaga grupom ogniowym w ich kłopotach i w wykonywaniu zadań natury strategicznej, i robi to w każdej części kraju.
Organizacja jest niezniszczalną siecią grup ogniowych i koordynacji między nimi, co funkcjonuje prosto i praktycznie w dowództwie generalnym, co także uczestniczy w atakach-organizacja, co nie istnieje dla żadnego innego celu, jak tylko czystego i prostego działania rewolucyjnego.
LOGISTYKA PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Conventional logistics can be expressed with the formula FFEA:Konwencjonalna logistyka może być opisana skrótem ŻPWA, gdzie:
Ż-żywność
P-paliwo
W-wyposażenie
A-amunicja
Konwencjonalna logistyka odnosi się do problemów utrzymania dla armii czy regularnej siły zbrojnej, transportowanej w pojazdach, ze stałymi bazami i liniami zaopatrzenia. Partyzanci miejscy przeciwnie, nie są armią, lecz małymi grupami zbrojnymi, umyślnie podzielonymi. Nie mają ani pojazdów, ani tyłów. Ich linie zaopatrzenia są niepewne i nie wystarczające, i nie mają oni stałych baz z wyjątkiem szczątkowego znaczenia fabryczki broni w domu. Podczas gdy celem konwencjonalnej logistyki jest zaopatrzenie w to, co potrzebne dla wojny, psów co są używani do represjonowania buntu wiejskiego i miejskiego, logistyka partyzantki miejskiej ma na celu podtrzymanie operacji i taktyki, co nie mają nic wspólnego z konwencjonalną wojną i są skierowane przeciw rządowi i obcej dominacji w kraju. Dla partyzanta miejskiego, co zaczyna z niczym i nie ma wsparcia na początku, logistyka wyraża się skrótem MPBAMw, gdzie:
M-mechanizacja
P-pieniądze
B-broń
Mw-materiały wybuchowe
Rewolucyjna logistyka uważa mechanizację za jedna ze swych podstaw. Mimo wszystko sprawa mechanizacji jest nierozdzielna od sprawy kierowcy. Kierowca w partyzantce miejskiej jest równie ważny, jak strzelec z karabinu półautomatycznego. Bez któregokolwiek z nich ta machina nie będzie działać, a samochód i karabin półautomatyczny będą prawdziwie martwymi rzeczami. Doświadczonego kierowcy nie wyszkoli się w jeden dzień, i przygotowanie musi się zacząć wcześnie. Każdy dobry partyzant miejski musi być kierowcą. Co się tyczy pojazdów, to partyzant miejski musi ekspropriować to, czego potrzebuje. Kiedy już ma zasoby, może łączyć ekspropriacje pojazdów z innymi metodami ich zdobywania.
Pieniądze, broń, amunicja i materiały wybuchowe, jak również samochody, muszą być ekspropriowane. Partyzant miejski musi obrabowywać banki i arsenały, i zajmować materiały wybuchowe i amunicję, gdzie tylko je znajdzie.
Żadna z tych operacji nie jest przeprowadzana tylko w jednym celu. Nawet gdy napad ma na celu zdobycie pieniędzy, broń którą nosi ochrona musi zostać zdobyta również. Ekspropriacja jest pierwszym krokiem w organizowaniu naszej logistyki, który sam zakłada zbrojny i permanentnie ruchomy charakter. Drugim krokiem jest wzmocnienie i rozszerzenie logistyki, uciekanie się do wciągania wroga w zasadzki i pułapki, w których wróg jest zaskoczony, a jego broń, amunicja, pojazdy i inne zasoby są przechwytywane.
Kiedy już partyzant miejski ma broń, amunicję i materiały wybuchowe, jednym z najpoważniejszych problemów logistycznych, w obliczu których on staje, jest ukrycie miejsca, w którym zostawia się materiał, i właściwe środki transportowania go tam, gdzie jest on potrzebny. To może być utrudnione, gdy wróg jest zaalarmowany i zablokował drogi. Znajomość terenu, jaką ma partyzant miejski, i sprzęt, którego używa czy jest zdolny użyć, tak samo jak zwiadowcy specjalnie przygotowani i zwerbowani dla tej misji, są podstawowymi elementami w rozwiązywaniu wiecznych problemów logistycznych, w obliczu których stają partyzanci.
CHARAKTERYSTYKA TAKTYKI PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Taktyka partyzanta miejskiego charakteryzuje się następującymi cechami:
1. Jest ona taktyką agresywną, czyli innymi słowy ma charakter ofensywny. Jak dobrze wiadomo, działanie defensywne oznacza śmierć dla nas. Ponieważ jesteśmy piekłem dla wroga pod względem siły ognia, i nie mamy ani jego zasobów, ani podstawy jego potęgi, nie możemy bronić się przeciw ofensywie czy skoncentrowanemu atakowi psów. To jest przyczyna, dla której nasza technologia miejska nie może nigdy być permanentna, nie może nigdy bronić stałej bazy ani pozostawać w jednym miejscu, czekając aż się zaciśnie krąg represji.
2. Jest taktyką ataku i raptownego wycofania się, przez co zachowujemy swoje siły.
3. Jest ona taktyką, co ma na celu rozwój partyzantki miejskiej, której funkcją będzie wyczerpanie, zdemoralizowanie i rozproszenie uwagi sił wroga, pozwalając na powstanie i przetrwanie partyzantki wiejskiej, której przeznaczeniem jest odegranie decydującej roli w wojnie rewolucyjnej.
WSTĘPNA PRZEWAGA PARTYZANTA MIEJSKIEGO
Dynamika partyzantki miejskiej polega na zbrojnych starciach partyzanta z siłami soldateski i policji dyktatury. W tym konflikcie policja ma przewagę. Partyzant miejski ma mniejsze siły. Paradoksem jest, że mimo wszystko to on jest atakującym.
Siły soldateski i policji ze swej strony reagują na ten konflikt przez mobilizowanie i koncentrowanie przeważających i coraz większych sił i niszczenie partyzantki miejskiej. Partyzant może uniknąć porażki, jeżeli polega na wstępnej przewadze, którą ma i wie, jak wykorzystać ją do końca dla skompensowania swej słabości i braku materiału. Wstępna przewaga polega na tym, że:
1. Musi on wziąć wroga przez zaskoczenie.
2. Musi znać teren starcia.
3.Musi mieć większą ruchomość i szybkość niż policja czy inne siły represyjne.
4. Jego służba informacyjna musi być lepsza niż wroga.
5. Musi on kontrolować sytuację i wykazywać stanowczość tak wielką, że każdy po naszej stronie jest nią zainspirowany i nigdy nie myśli o wahaniu się, podczas gdy po drugiej stronie wróg jest ogłuszony i niezdolny do działania.
ZASKOCZENIE
Aby skompensować swą ogólną słabość i niedostatek broni w porównaniu z wrogiem, partyzant miejski stosuje zaskoczenie. Wróg nie ma sposobu zwalczania zaskoczenia, wpada w zamieszanie i jest niszczony.
Kiedy partyzantka miejska wybuchła w Brazylii, doświadczenie udowodniło, że zaskoczenie było istotne dla sukcesu wszelkich operacji partyzanckich. Technologia zaskoczenia jest oparta na czterech istotnych wymogach:
1. Znamy sytuację wroga, którego zamierzamy atakować, zwykle dzięki środkom precyzyjnej informacji i drobiazgowej obserwacji, podczas gdy wróg nie wie, że zamierzamy go atakować i nic nie wie o atakujących.
2. Znamy siłę wroga, którego zamierzamy atakować, a wróg nic nie wie o naszej sile.
3. Atakując z zaskoczenia, zachowujemy swoje siły, podczas gdy wróg nie jest w stanie działać tak samo i jest zdany na łaskę losu.
4.Określamy czas i miejsce ataku, ustalamy jego długotrwałość i cele. Wróg nic o tym nie wie.
ZNAJOMOŚĆ TERENU
Najlepszym sojusznikiem partyzanta miejskiego jest teren, a ponieważ tak jest, to partyzant musi znać teren jak swoje pięć palców. Mieć teren za sojusznika oznacza wiedzieć, jak korzystać inteligentnie z jego nierówności, jego wysokich i niskich punktów, zwrotów, nieregularności , stałych i tajnych przejść, porzuconych obszarów, zarośli itd., wyciągając maksimum korzyści z tego wszystkiego dla sukcesu akcji zbrojnych, ucieczek, odwrotów, osłon i kryjówek. Miejsca wąskie i nie do przejścia, wąskie gardła, ulice remontowane, policyjne posterunki, wojskowe strefy i zamknięte ulice, wejścia do tuneli i wyjścia z nich, i to co wróg może zamknąć, zaułki kontrolowane czy obserwowane przez policję, sygnalizacja świetlna i znaki drogowe-wszystko to musi być dogłębnie znane i studiowane w celu uniknięcia fatalnych błędów.
Naszym problemem jest przedostanie się i wiedza, gdzie i jak się ukryć, pozostawiając wroga oszołomionego na obszarach, których nie zna. Znając aleje, ulice, przejścia, wejścia i wyjścia, zaułki centrów miejskich, drogi przez nie na skróty, ich puste parcele, ich przejścia podziemne, jego system rur i kanałów, partyzant miejski bezpiecznie przemierza nieregularny i trudny teren nieznany policji, gdzie może ona zostać zaskoczona w fatalnej ślepej uliczce czy innej pułapce w każdej chwili.
Ponieważ partyzant miejski zna teren, może poruszać się po nim na nogach, na rowerze, w samochodzie, dżipie czy małej ciężarówce, i nigdy nie będzie w pułapce. Działając w małych grupach po paru jedynie ludzi, partyzanci mogą spotkać się w czasie i miejscu określonym zawczasu, po czym rozpocząć atakiem nową operację partyzancką, czy wymknąć się policyjnemu kordonowi, dezorientując wroga swą nieoczekiwaną śmiałością.
Niemożliwym do rozwiązania problemem dla policji w labiryntowym terenie partyzantki miejskiej jest schwytanie kogoś, kogo nie widzą, represjonować kogoś, kogo nie złapią, i zamknąć kogoś, kogo nie mogą znaleźć.
Nasze doświadczenie jest takie, że idealnym partyzantem jest ktoś, kto działa w swoim mieście i dogłębnie zna jego ulice, jego okolice, jego problemy z przejściem i jego inne właściwości. Partyzant obcy, co przybywa do miasta, którego ulice są mu nieznane, jest słabym punktem, i jeśłi jest przypisany do pewnych operacji, może narazić je na niebezpieczeństwo. Żeby uniknąć ciężkich błędów, niezbędne jest dla niego poznanie otoczenia ulic.
RUCHOMOŚĆ I SZYBKOŚĆ
Aby zapewnić sobie ruchomość i szybkość, której policja nie może osiągnąć, partyzant miejski potrzebuje następujących rzeczy:
1. Mechanizacji,
2. Znajomości terenu,
3. Zakłócenia albo powstrzymania transportu i łączności wroga,
4. Lekkiej broni.
Przez ostrożne przeprowadzanie operacji, która trwa jedynie parę chwil, i opuszczenie tego miejsca w pojazdach mechanicznych, partyzant miejski dokonuje raptownego wycofania się, unikając schwytania. Partyzant miejski musi znać drogę w szczegółach, i w ten sposób musi działać zgodnie z planem czasowym jak na ćwiczeniach, aby uniknąć wjeżdżania w ulice, które nie mają wyjazdu, albo utknięcia w korku, albo zatrzymania na sygnalizacji świetlnej.
Policja idzie za partyzantem miejskim na ślepo, nie wiedząc, jaką drogę wybierze on dla ucieczki. Podczas gdy partyzant miejski ucieka szybko, ponieważ zna teren, p...
kampfhund_W