Barth; Dogmatyka Koscielna (fragm).pdf

Udostępnianie osobom trzecim zabronione

Karl Barth, Dogmatyka kościelna tom I,1 i 2 (fragmenty)

Karl Barth, Kirchliche Dogmatik (Dogmatyka kościelna), Tom I,1, Wydawnictwo

Theologischer Verlag Zürich 1981, str. 124:

§ 4 Słowo Boże w swojej postaci potrójnej

4. Jedność Słowa Bożego

Mówiliśmy o trzech formach Słowa Bożego, nie zaś o trzech różnych Słowach

Bożych. Jest ono nam dane w tej trojakiej formie, nie inaczej – oraz jako zawsze występujące

wyłącznie w tej trojakiej formie - i musimy postarać się rozumieć je koncepcyjnie w tej

właśnie formie. Jest ono jedno i to samo, niezależnie od tego, czy postrzegamy je jako

objawienie, jako Biblię, czy też jako zwiastowanie. Pomiędzy tymi formami nie ma

rozróżnienia co do wartości czy stopnia. O ile bowiem zwiastowanie faktycznie opiera się na

odtworzeniu objawienia demonstrowanego w Biblii i stanowi wobec tego posłuszne

powtórzenie biblijnego świadectwa, to nie jest ono Słowem Bożym w mniejszym stopniu niż

Biblia. I o ile Biblia rzeczywiście przedstawia objawienie, to nie jest ona Słowem Bożym w

mniejszym stopniu niż samo objawienie. Dzięki staniu się Słowem Bożym poprzez

aktualność objawienia, Biblia i zwiastowanie również stanowią Słowo - to jedyne Słowo

Boże wewnątrz którego nie można ani niczego ulepszyć, ani umniejszyć. Nie powinniśmy

wszakże nigdy brać którejkolwiek z trzech form Słowa Bożego w odosobnieniu od

pozostałych. Oczywiście pierwsza z nich, objawienie, stanowi formę, która ustanawia dwie

pozostałe. Ale ona sama nigdy i nigdzie nie ukazuje się nam w formie abstrakcyjnej, nasze

poznanie dokładnie tej formy jest wyłącznie pośrednie, wyrasta bowiem z Pisma lub ze

zwiastowania. Jest to po prostu bezpośrednie Słowo Boga, które dochodzi do nas wyłącznie

za tym dwupłaszczyznowym pośrednictwem. Ale nawet Pismo, aby stać się dla nas Słowem

Boga, musi być zwiastowane w Kościele. A zatem, by dokonać przeglądu całości, możemy

naszkicować następujący krótki wykaz wzajemnych relacji.

BJAWIONE Słowo Boga poznajemy jedynie z Pisma przyjętego poprzez zwiastowanie

w Kościele, lub też ze zwiastowania Kościoła opartego na Piśmie.

S PISANE Słowo Boże poznajemy jedynie poprzez objawienie czyniące zwiastowanie

możliwym, lub poprzez zwiastowanie umożliwiane przez objawienie.

Z WIASTOWANE Słowo Boże poznajemy jedynie poprzez poznawanie objawienia

zawartego w Piśmie, lub poprzez poznawanie Pisma które prezentuje objawienie.

Istnieje tylko jedna analogia dla tej doktryny Słowa Bożego. Dokładniej mówiąc:

doktryna Słowa Bożego w jego trojakiej formie jest sama w sobie wyłączną analogią do

doktryny, która będzie zasadniczo naszym fundamentalnym obiektem zainteresowania przy

wyjaśnianiu koncepcji objawienia - doktryny trójjedyności Boga. W faktach, iż objawienie,

Pismo oraz zwiastowanie możemy zastąpić imionami Boskich osób: Ojca, Syna i Ducha

Świętego – i vice versa; że zarówno w pierwszym jak i w drugim wypadku napotkamy te

same fundamentalne determinanty i wzajemne relacje; że co więcej decydująca trudność,

podobnie jak decydująca jasność, jest taka sama w obu przypadkach, możemy dostrzec pewne

poparcie dla wewnętrznej konieczności i prawidłowości obecnej ekspozycji Słowa Bożego.

(...)

Tekst do użytku wewnętrznego BST

Udostępnianie osobom trzecim zabronione

Karl Barth, Dogmatyka kościelna tom I,1 i 2 (fragmenty)

Karl Barth, Kirchliche Dogmatik (Dogmatyka kościelna), Tom I,2, Wydawnictwo

Theologischer Verlag Zürich 1983, str. 505nn. (wybrane fragmenty):

§ 19 Słowo Boże dla Kościoła

Boże Słowo to sam Bóg pod postacią Pisma Świętego. Po tym jak przemawiał On z pozycji

panującego do Mojżesza i proroków, do ewangelistów i apostołów, dziś jako ten sam Pan,

poprzez zapisane przez nich słowa mówi do swojego Kościoła. Pismo jest świętym Bożym

Słowem, objawiającym się Kościołowi poprzez Ducha Świętego na świadectwo Bożego

objawienia.

1. Pismo jakoświadectwo objawienia Bożego

(...) W tym właśnie Biblia sama udziela odpowiedzi na swój temat, wyprzedzając niejako

ewentualne pytanie. Wiemy teraz, jak dalece wskazuje ona na instancję wyższą, znajdującą

się w opozycji do zwiastowania Kościoła: tak dalece oczywistą, że staje się świadectwem

Bożego Objawienia (...)

W przypadku nauczania o samym Piśmie Świętym idzie zatem o wyznanie , w którym

Kościół, w akcie właściwego i koniecznego posłuszeństwa wobec świadectwa objawienia,

dochodzi do poznania , które w pierwszym rzędzie jego samego dotyczy i związuje.

Prawdopodobnie ważne wydaje się, aby już od samego początku zaprotestować przeciwko

temu, jakby mogło jednak dojść do uzasadnienia i obrony tego stanowiska (...)

Stwierdzenie leżące u podstaw tej nauki, a mianowicie: „Biblia jest świadectwem Bożego

objawienia”, znajduje słabe uzasadnienie w tym, że Biblia udziela faktycznej odpowiedzi na

nasze pytanie o objawienie Boże, że maluje przed naszymi oczami obraz panowania

trójjedynego Boga (...)

Jeśli przyjrzelibyśmy się temu założeniu z bliska, należałoby wziąć pod uwagę szczególne

ustalenie, polegające na tym, że jesteśmy zmuszeni określać Biblię mianem świadectwa

Bożego objawienia, co staje się bez wątpienia ważkim ograniczeniem. Dokonujemy tym

samym oddzielenia samej Biblii od objawienia (...) Jeśli zatem chcemy postrzegać ją jako

prawdziwe świadectwo Bożego objawienia, musimy mieć na uwadze obydwa, równie istotne

aspekty: zarówno pojawiające się ograniczenia jak i pozytywy, a zatem rozróżnienie między

Biblią a objawieniem, jako że jest ona tylko jego ludzkim opisem, a jednocześnie tożsamość z

nim, tak długo, jak długo Słowo mówi o podstawach, przedmiocie i treści objawienia (...)

Wymaganie, aby czytać, rozumieć i wykładać Biblię z historycznego punktu widzenia jest

zatem w pełni uzasadnione i nie wolno nam go lekceważyć (...) Mimo, że określenie

„historyczny” weszło do języka całkiem niedawno, sam problem nie pojawił się naturalnie

dopiero w erze nowożytnej. Bliższe nazwanie tego, co mianowicie należy rozumieć pod

pojęciem „historyczne” podlega co prawda wahaniom, nie ma jednak wątpliwości co do tego,

że gdziekolwiek czytano, rozumiano i wykładano by Biblię, odbywa się to jednocześnie w

sensie „historycznym i niehistorycznym”, tzn. nie w odniesieniu do jej pierwotnych

adresatów (...)

Musimy rozważyć fakt, szczególnie chcąc traktować poważnie tychże, że jako ludzki przekaz

słowny Biblia wypowiada konkretne stwierdzenia, jednocześnie znajdując się niejako ponad

nimi, wskazuje na konkretną rzecz , na konkretny przedmiot (...)

Tekst do użytku wewnętrznego BST

Udostępnianie osobom trzecim zabronione

Karl Barth, Dogmatyka kościelna tom I,1 i 2 (fragmenty)

O przysłuchiwaniu się słowu wypowiadanemu przez człowieka może być mowa jedynie

wtedy, gdy nie pełni ono jedynie roli wskazującej na podmiot, o którym mówi i który opisuje,

ale gdzie funkcja ta urasta do rangi wydarzenia , podczas którego za pośrednictwem ludzkiej

mowy możemy w pewnym stopniu samodzielnie spostrzec obiekt opisu.

(str.515)

(... ) Słuchanie oznacza zatem bez wątpienia znalezienie się, za pośrednictwem ludzkiej

mowy twarzą, w twarz z objawieniem – rozumienie : badanie konkretnych ludzkich słów z

punktu widzenia tego objawienia - wykładanie : wyjaśnianie słów w powiązaniu z

objawieniem (...)

(str.523)

2. Pismo jako Słowo Boże

... Kościół nigdy nie posiadał i nie posiada możliwości samodzielnego sformułowania

kanonu, w żadnym znaczeniu tego pojęcia. Nie może go sobie „stworzyć” jak zwykli byli

określać to niefrasobliwi teologicznie historycy. Jedyne, co Kościół może zrobić, to przyjąć

go w najlepszej wierze jako już uformowany i jej podarowany, ze śmiałością oraz

posłuszeństwem wypływającymi z wiary, a jednocześnie z całą świadomością względności

ludzkiego poznania prawdy podarowanej ludziom przez Boga.

(str. 561)

W zdaniu: „Wierzymy, że Biblia jest Słowem Bożym” na szczególną uwagę i przemyślenie

zasługuje słowo wierzymy (...). Należy bowiem uznać, że sytuacja, jako taka, tzn.

rozpatrywana w oderwaniu do wiary, oznacza niemożność takiego właśnie stwierdzenia,

Wiara, budując swoisty pomost do „ rzeczywistości i możliwości ”, umożliwia tym samym

obalenie muru. W rzeczywistości tej wciąż na nowo stykamy się z cudem , dla którego nie

istnieje wytłumaczenie poza wiarą, lub raczej poza Słowem Bożym, ku któremu zwraca się

wiara, wytłumaczenia, którego rzeczywistość i możliwości w żaden sposób nie mogą być

postrzegane i bronione w oderwaniu od wiary i Bożego Słowa, względem których nie można

wyrobić sobie żadnych innych zabezpieczeń poza wiarą i Słowem...

Teopneustia (tj. natchnienie 1 ) to akt objawienia, w którym prorocy i apostołowie stają się w

swoim człowieczeństwie tym kim byli, i w którym mogą stać się również dla nas tym, kim są.

(...)

(str. 588)

Jeśli zatem prorocy i apostołowie nie są autentyczni, a więc omylni, również w swojej

służbie, także wtedy, gdy wypowiadają i zapisują słowa objawienia Bożego, nie jest żadnym

cudem, że przemawia przez nich Bóg. Jeżeli więc nie jest to cud, to jakim sposobem to, co

mówią ma być uznane za Słowo Boże, jakim sposobem wypowiadane przez nich i słuchane

przez nas słowa człowieka, mają mieć charakter objawionego Bożego Słowa? Przekornemu

postulatowi, że jeżeli ich słowa mają być uznanie za Słowo Boże, muszą być całkowicie

doskonałe i bezbłędne, przeciwstawiamy jeszcze bardziej przewrotne stwierdzenie, a

mianowicie: Zgodnie ze świadectwem Pisma o ludziach, które dotyczy również ich, mogli

błądzić w każdym wypowiedzianym słowie i faktycznie to robili, a jednocześnie, zgodnie ze

świadectwem tego samego Pisma, usprawiedliwieni i uświęceni wyłącznie dzięki łasce,

właśnie za pomocą omylnej i niedoskonałej mowy ludzkiej wypowiadali Boże Słowa. To, że

czytając Biblię stajemy się uczestnikami prawdziwego cudu, cudu Łaski Bożej okazanej

grzesznikom, właśnie to, a nie próżny cud ludzkich słów, które właściwie wcale nie byłyby

ludzkimi słowami, leży u podstaw dostojeństwa i autorytetu Biblii...

1 przyp. redaktora

Tekst do użytku wewnętrznego BST

Udostępnianie osobom trzecim zabronione

Karl Barth, Dogmatyka kościelna tom I,1 i 2 (fragmenty)

(S. 591)

Kiedy mówimy o inspiracji Biblii, lub gdy wyznajemy: „Biblia jest Słowem Bożym”,

zmuszeni jesteśmy z jednej strony mieć na uwadze podwójną rzeczywistość , umieszczoną w

konkretnej czasoprzestrzeni widzialnego świata, w konkretnych realiach życia Kościoła i

naszego własnego życia, jako jego członków (...) Bóg przemawia tu i teraz słowami tekstu.

Działo Boże dokonuje się przez ten tekst ... Jednocześnie jest to przecież tekst jako taki, o

którym można powiedzieć to wszystko... Inspiracja werbalna oznacza, że omylne i

niedoskonałe słowo człowieka zostaje powołane przez Boga do służby, bez względu na swoją

niedoskonałość. Nie bacząc zatem na jego ludzką niewystarczalność, należy przyjmować je i

słuchać jako słowa Boga.

Tekst do użytku wewnętrznego BST

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: