375

Po ogłoszeniu alarmu pododdział dyżurny przygotowuje broń strzelecką i pokładową do strzelania ze szczelin i wozów bojowych lub też z dogodnych miejsc do prowadzenia ognia w kierunku celu powietrznego.

Pozostała część stanu osobowego pododdziału zajmuje miejsca w ukryciach lub wozach bojowych.

Doskonalenie żołnierzy i pododdziałów w zakresie powszechnej obrony przeciwlotniczej organizuje się w czasie programowego szkolenia i treningów powszechnej OPL w ramach treningów powszechnego ostrzegania i alarmowania.

10.4. Zabezpieczenie inżynieryjne

Realizuje się w celu stworzenia warunków terenowych niezbędnych do skutecznego prowadzenia działań bojowych przez pododdziały oraz osiągnięcia przez nie powodzenia w walce, zwiększenie  efektywności obrony wojsk przed środkami rażenia przeciwnika i utrudnienia jego wojskom działania w terenie.

Do zasadniczych zadań zabezpieczenia inżynieryjnego zalicza się:

1)     rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu;

2)     rozbudowa fortyfikacyjna terenu (rejonów, rubieży, punktów i stanowisk);

3)     budowa zapór inżynieryjnych i wykonanie niszczeń;

4)     przygotowanie i utrzymanie dróg (osłona techniczna dróg);

5)     wykonanie przejść (torowanie) w zaporach, przez przeszkody naturalne i rejony zniszczeń oraz rozminowanie terenu i obiektów;

6)     urządzenie i utrzymanie przepraw;

7)     wydobywanie i oczyszczanie wody;

8)     wykonywanie przedsięwzięć inżynieryjnych w ramach maskowania wojsk i obiektów.

Do realizacji powyższych zadań zabezpieczenia inżynieryjnego pododdziały rodzajów wojsk i służb powinny przystąpić natychmiast po zajęciu rejonów działań (a niektóre z wyprzedzeniem, np. rozpoznanie inżynieryjne rejonów rozmieszczenia, przygotowanie dróg itp.) i wykonywać je z zachowaniem stałej gotowości bojowej do działań. W czasie wykonywania tych zadań zarówno w styczności, jak i bez styczności z przeciwnikiem, należy ciągle przestrzegać zasad maskowania prac oraz wykonywanych obiektów, rejonów obrony (punktów oporu).

Za realizację zadań zabezpieczenia inżynieryjnego odpowiadają dowódcy przygotowujący i prowadzący działania taktyczne. Do rozwiązywania problemów inżynieryjnych mogą wykorzystywać oficerów wojsk inżynieryjnych skierowanych do pododdziałów w celu prowadzenia doradztwa inżynieryjnego wykonywanych zadań (przedsięwzięć, prac, lub czynności inżynieryjnych).

1) Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu jest elementem systemu rozpoznania taktycznego pododdziału. Prowadzi się je w celu dostarczenia  danych ułatwiających wykorzystanie terenu oraz przyjęcie odpowiedniego sposobu prowadzenia działań inżynieryjnych.

Środowiskiem realizacji wszystkich zadań zabezpieczenia inżynieryjnego jest teren zarówno po stronie własnej, jak i przeciwnika, w którym szczególną uwagę należy zwrócić na działalność inżynieryjną. Źródłem wiadomości inżynieryjnych mogą być: przełożony, sąsiedzi, meldunki od podwładnych oraz pododdziałów prowadzących rozpoznanie.

Na szczeblu pododdziału rozpoznanie inżynieryjne jest prowadzone przez ogólnowojskowe elementy rozpoznania oraz elementy rozpoznawcze i ubezpieczenia innych rodzajów wojsk, a w tym przydzielone pododdziały wojsk inżynieryjnych.

Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu w pododdziale polega na zdobywaniu, opracowywaniu oraz przekazywaniu zainteresowanym odbiorcom wiadomości (informacji) inżynieryjnych, a jego celem może być:

–          ustalenie składu i wyposażenia oraz możliwości działania wojsk inżynieryjnych przeciwnika;

–          określenie stopnia gotowości przeciwnika do prowadzenia działań bojowych na podstawie oceny wykonywanych przez niego prac inżynieryjnych;

–          analiza i ocena terenu oraz określenie jego wpływu na prowadzenie działań bojowych przez wojska własne i przeciwnika;

–          określenie stanu technicznego urządzeń i obiektów planowanych do wykorzystania przez pododdziały w czasie prowadzenia działań bojowych;

–          rozpoznanie pod względem inżynieryjnym rejonów zniszczeń;

–          ustalenie warunków i możliwości wykonania przedsięwzięć (zadań prac i czynności) inżynieryjnych.

Zasadniczy wysiłek rozpoznania inżynieryjnego skupia się w głównych rejonach planowanego działania wojsk własnych. Do głównych wymagań stawianych rozpoznaniu inżynieryjnemu zalicza się: celowość, ciągłość, aktywność, terminowość i wiarygodność.

Organizacja rozpoznania inżynieryjnego na szczeblu pododdziału obejmuje:

–          określenie zadań rozpoznania oraz sił i środków do ich realizacji;

–          planowanie i organizowanie wykonania tych zadań;

–          organizację łączności i współdziałania elementów rozpoznania  ogólnowojskowego i inżynieryjnego – zgodnie z wytycznymi przełożonego w tym zakresie;

–          zbieranie i opracowywanie wyników z rozpoznania oraz przekazywanie ich w odpowiednim czasie;

–          kontrolę wykonania przekazanych zadań.

Na podstawie wykonywanych przez przeciwnika prac inżynieryjnych można z dużym prawdopodobieństwem ustalić stopień przygotowania jego pododdziałów do prowadzenia określonego rodzaju działań bojowych. Do zadań tych można zaliczyć: prowadzenie rozpoznania inżynieryjnego, wykonywanie przejść w zaporach inżynieryjnych, przygotowanie i utrzymanie dróg, fortyfikacyjną rozbudowę obrony, przygotowanie systemu zapór i niszczeń oraz urządzanie i utrzymanie przepraw.  Zadania te będą wykonywane przed przednią linią i w głębi  obrony  przeciwnika. 

Informacje o wykonywaniu zadań mogą zdobywać praktycznie wszystkie elementy rozpoznania przez prowadzenie :

-        rozpoznania technicznego (bezpośredniego);

-        obserwację;

-        wypady;

-        rozpoznania patrolowego;

-        podsłuchu;

-        zasadzek;

-        wykorzystanie znalezionych  i zdobytych dokumentów.

Do prowadzenia rozpoznania inżynieryjnego używa się następującego sprzętu i wyposażenia:

–          przyrządów obserwacyjno-celowniczych i optyczno-pomiarowych (lornetka, peryskop, noktowizor);

–          map topograficznych sektorów obserwacji (szkic, plan obserwacji);

–          dzienników obserwacji (podsłuchiwania);

–          technicznych środków łączności.

Dodatkowe wyposażenie może stanowić:

–          sprzęt do rozpoznania skażeń promieniotwórczych i chemicznych.

Dogodnymi miejscami do rozmieszczania obserwatorów (posterunków obserwacyjnych) mogą być:

–          zbocza wzgórz zwrócone do przeciwnika;

–          wyniosłości terenu leżące w odległości 200-300 m przed skrajem lasów, zagajników, sadów lub zarośli;

–          strychy, górne piętra domów, kominy fabryczne, wieże kościelne;

–          rowy strzeleckie zapewniające wgląd w teren przeciwnika.

Na szczeblu plutonu (drużyny) wojsk zmechanizowanych podczas prowadzenia rozpoznania inżynieryjnego w ramach zabezpieczenia bojowego zajdzie potrzeba wykorzystywania najprostszych, sprawdzonych sposobów (metod) w zakresie określania odległości do celów (obiektów itp.). W tym celu żołnierze wyznaczeni do prowadzenia rozpoznania inżynieryjnego (np. obserwatorzy) mogą posługiwać się przybliżonymi danymi (tabelarycznymi) i prostymi wzorami, za pomocą których określą odległości do wskazanych celów (obiektów).

Każdy żołnierz powinien znać pojęcie „tysięcznej” oraz jej wartości, które może wskazać za pomocą podręcznych środków (ołówka, linijki, zapałki, szczerbinki lub muszki etatowej broni, palców ręki, tabeli widoczności itp.).

Rys. 10.32. Sposób określania wartości tysięcznej

              Tysięczna: "Jest to odcinek 1 metra na obwodzie koła (w odniesieniu do obserwatora znajdującego się w jego środku) jaki można zobaczyć z  odległości 1000 metrów. Czyli jest to 1/6000 (w przybliżeniu) obwodu koła.  

Określanie odległości "na oko"  (cz. A)                                                                                                                                                                    Tabela 10.4.