Barker Margaret - Wyspa marzeń.pdf - Barker Margaret - mieeteek

Margaret Barker

Wyspa marze ń

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Z dołu dobiegał głośny śmiech i tupot. Demelza wychyliła się z kamiennego tarasu, by

przekonać się, co to za hałas. Na podwórzu naleŜącym do starej willi ścigało się dwóch

roześmianych chłopców, nawołując się po grecku. Słońce przyciemniło ich skórę, jeden z nich

był zdecydowanie mocniej opalony. Chłopiec o jaśniejszej karnacji podniósł wzrok. Demelza

zobaczyła błysk jego białych zębów na radosnej twarzy.

Mógł mieć jakieś sześć lat, tyle samo miałby teraz jej syn. Łzy cisnęły jej się do oczu,

groŜąc, Ŝe za moment zaleją jej policzki. Pełni dobrej woli przyjaciele powtarzali jej, Ŝe czas

leczy rany. W jej przypadku to się nie sprawdziło. WciąŜ czuła ból. Nabrała głęboko powietrza,

przetarta wilgotne oczy i posłała chłopcu uśmiech.

Przystanął i spojrzał na nią. Zaraz potem jego towarzysz pchnął go lekko i podjęli zabawę.

Demelza obserwowała ich, zastanawiając się, jak to jest być tak szczęśliwym i beztroskim. Obaj

malcy ubrani byli w mundurki pobliskiej szkoły. Ich zmięte koszule świadczyły o tym, Ŝe mają

za sobą cięŜki dzień.

Kościelny zegar na wzgórzu wybił szóstą. Słońce opadało powoli za horyzont. Jak na

początek maja popołudnie było gorące. Demelza wyglądała wieczoru, który przyniesie

chłodniejsze powietrze. Spojrzała jeszcze raz na dół, zaciekawiona, skąd wzięli się ci dwaj

radośni chłopcy.

Gdy przyjechała tu dziś z lotniska, lokal piętro niŜej wydał jej się pusty. Teraz brama

ogrodzonego podwórka stała otworem. Demelza dobrze pamiętała, Ŝe sama ją zamknęła.

Raptem poczuła się nieswojo. Wprowadziła się do tej starej, duŜej willi, nikogo tu nie znając.

Znalazła się setki kilometrów od miejsc, które były jej bliskie.

Wtem na kocich łbach dziedzińca rozległy się czyjeś kroki. Demelza ujrzała niewysoką,

pulchną kobietę, która, wytarłszy ręce w fartuch, rozpoczęła skierowaną do chłopców tyradę po

grecku. Stało się jasne, Ŝe nie powinni znajdować się na podwórzu. Kobieta wskazywała

wyraźnie na otwartą bramę. W tym samym momencie pojawił się w niej wysoki męŜczyzna.

Niósł czarną skórzaną torbę. Postawił ją na bruku i zaczął energicznie wyłuszczać coś

kobiecie. Uśmiechnęła się w odpowiedzi, jakby ją przekonał i uspokoił, i opuściła gestykulujące

nerwowo ręce. Chłopiec, który wcześniej uśmiechał się do Demelzy, w radosnych podskokach

rzucił się na męŜczyznę, zasypując go całą masą słów. Trzymał męŜczyznę w pasie uczepiony

jak rzep. Kobieta wyciągnęła rękę do drugiego chłopca i wyprowadziła go na zewnątrz.

Solidna Ŝelazna brama zamknęła się z trzaskiem. Wysoki męŜczyzna odezwał się najczystszą

angielszczyzną:

– Ianni, ile razy mam ci powtarzać, Ŝe musisz informować Katerinę, jeśli chcesz się tu

bawić?

Demelza osłupiała. Oliwkowa skóra męŜczyzny i jego śródziemnomorskie rysy wskazywały,

Ŝe jest Grekiem. Przewiesił marynarkę przez ramię. Jego rozpięta pod szyją biała koszula była

niemal równie pognieciona jak koszula chłopca. Wyglądał na zmęczonego. Tymczasem chłopiec,

patrząc na niego, przybrał skruszoną minę.

– Przepraszam, tato. Bawiliśmy się z Lefterisem na ulicy przed domem. Chciałem tylko

zobaczyć, czy juŜ jesteś.

Chłopiec takŜe mówił płynnie po angielsku. Demelza była coraz bardziej zaciekawiona.

MęŜczyzna podniósł głowę i zauwaŜył jej obecność. Słońce odbiło się w jego oczach. ZmruŜył

oczy.

– Dzień dobry. Pani pewnie jest tą nową pielęgniarką. Uprzedzono mnie, Ŝe pani dzisiaj

przyjedzie. Jestem Nick Capodistrias.

Pamiętała to nazwisko, usłyszała je w biurze podróŜy, które ją zatrudniło. A więc tak

wygląda Nicholas Capodistrias, lekarz, z którym polecono jej skontaktować się w razie

problemów w nowej pracy. Przechyliła się mocniej przez murek kamiennego tarasu.

– Nazywam się Demelza Tregarron. Cieszę się, Ŝe jesteśmy sąsiadami. Będę wiedziała, gdzie

pana szukać, gdyby...

Urwała. Za bardzo wybiega myślą naprzód. PrzecieŜ doktor Capodistrias moŜe uznać, Ŝe ona

mu się narzuca. MoŜe wcale nie ma ochoty pomagać jej po godzinach. Wiedziała, Ŝe pracuje w

miejscowym szpitalu. Sprawiał wraŜenie człowieka, który ma ochotę i potrzebę odpocząć.

– Proszono mnie, Ŝebym się panią zaopiekował, dopóki nie poczuje się pani u nas pewnie –

rzekł obojętnym tonem, który nie zdradzał, co on sam o tym myśli. – MoŜe pani zejdzie?

Napijemy się czegoś. Trudno tak rozmawiać, pani krzyczy do mnie z góry, a mnie oślepia słońce.

Mały Ianni podskakiwał jak piłka.

– Tato, dostanę lemoniady?

– Pewnie. – Doktor Capodistrias znów spojrzał do góry. – Zejdzie pani?

Nie skończyła jeszcze rozpakowywać się, jej rzeczy walały się po całym mieszkaniu.

Wiedziała wszak, Ŝe im szybciej się zadomowi, tym będzie jej łatwiej. Poza tym, ojciec i syn

zaintrygowali ją. Chętnie dowiedziałaby się na przykład, czy mama chłopca szykuje właśnie

kolację i czy to ona poda im coś do picia. A jeśli tak, to dlaczego nie wyszła przywitać się z

męŜem?

Prócz uŜytecznych informacji na temat ambulatorium, które mogła uzyskać od Nicka,

istniało zatem mnóstwo niewiadomych. Po raz pierwszy od sześciu lat Demelza poczuła – w

sobie iskrę entuzjazmu. Tak, stanowczy krok, by porzucić dotychczasowe Ŝycie, był dobrą

decyzją. Gdyby trwała w miejscu w swoim dojrzałym juŜ wieku (w końcu te trzydzieści dwa lata

na karku), groziłaby jej stagnacja.

– Za pięć minut! – zawołała, wpadła do mieszkania i zaczęła szukać czegoś, w co mogłaby

się przebrać.

Nie zejdzie przecieŜ w skąpych szortach i bluzce bez rękawów. Liczy się pierwsze wraŜenie.

Doktor Capodistrias nie powinien stwierdzić, Ŝe Demelza nie nadaje się do kierowania nowym

ambulatorium w nadmorskim kurocie. śe przyjechała tu na darmowy wypoczynek, a praca to dla

niej coś drugoplanowego.

Rozglądała się bezradnie po swoim bałaganie. W końcu włoŜyła białe płócienne spodnie i

stary Tshirt w kolorze limonki, ten zestaw miała juŜ wypróbowany. Chciała wyglądać schludnie i

na luzie, jak prawdziwy zawodowiec po godzinach. Zawodowiec! No tak, miała spore

doświadczenie i chciała, Ŝeby to było widać.

Sprawdziła efekt w wysokim lustrze, przeczesując szczotką włosy. Były długie, kasztanowe.

W ciągu dnia zazwyczaj spinała je na czubku głowy, wieczorem pozwalała im opaść na ramiona.

Zbiegła na dół kamiennymi schodkami, besztając się w myśli. To tylko drink, dziewczyno!

Nie przesadzaj. Po drodze stwierdziła, Ŝe ten, kto urządził w tej starej willi dwa osobne

mieszkania, zrobił dobrą robotę. WyposaŜając je we wszelkie współczesne udogodnienia,

zachował dawny klimat tego miejsca. Demelza miała pewne zastrzeŜenia do hydrauliki, ale

uprzedzono ją, Ŝe to słaby punkt na wyspach Grecji. W kaŜdym razie prysznic działał, chociaŜ,

Ŝeby się dokładnie spłukać, musiała trzymać główkę prysznica w ręce. Miała nadzieję, Ŝe da się

zamocować go na ścianie. MoŜe nawet zrobi to sama. W końcu na farmie nieźle radziła sobie z

majsterkowaniem.

Przecięła kamienny dziedziniec i stanęła w otwartych drzwiach, przez które widziała doktora

i jego syna.

– Proszę wejść! – zawołał zza drzwi gospodarz.

Po opuszczeniu słonecznego podwórza mieszkanie wydało jej się mroczne. Znalazła się w

sporym salonie umeblowanym antykami. W serwantce pyszniła się delikatna porcelana: filiŜanki

i spodki, oraz srebro i pokaźna liczba kryształów. Ściany zdobiły liczne portrety rodzinne –

pojedyncze i grupowe. Bukiet wiosennych kwiatów na samym środku stołu wywołał uśmiech

Demelzy. Kwiaty stały w słoiku po dŜemie, wciśnięte niezgrabnie zapewne rękami Ianniego. Na

tle salonu słoik ów był pełnym ciepła zgrzytem.

Nigdzie nie było za to widać śladu matki chłopca.

Nicholas Capodistrias stanął w drzwiach prowadzących na taras i wyciągnął do niej rękę.

– Witam – rzekł bez emocji, potrząsając jej dłonią. Miał silną rękę. I ciepłą. Demelza

odebrała ten dotyk pozytywnie i spojrzała w brązowe oczy Nicka.

– Proszę usiąść.

Ianni siedział juŜ przy stole na tarasie, zajęty miską chipsów. Podniósł wzrok na Demelzę i

starał się uśmiechnąć, co nie było łatwe z pełną buzią. W zamian przywitał ją niezrozumiałym

bełkotem.

– Zostaw coś dla nas! – rzekł dobrodusznie ojciec, przesuwając miskę na środek stołu. –

Czego się pani napije?

– Czegokolwiek, doktorze, co pan będzie pił – odparła uprzejmie.

– Proszę mi mówić Nick. Mogę zwracać się do pani tym fantastycznym imieniem? Po raz

pierwszy spotykam kogoś o imieniu Demelza.

– Urodziłam się w Kornwalii, mam je po babce. Przyglądał jej się pełnymi wyrazu oczami.

– Piękne. A więc ja napiję się ouzo, Demełzo. Próbowałaś juŜ ouzo?

Potrząsnęła głową.

– Chętnie spróbuję.

Z uśmiechem na twarzy wyglądał młodziej i przyjaźniej. Nie miał więcej niŜ trzydzieści

kilka lat. Zatroskana, powaŜna mina, z jaką pojawił się w domu, postarzała go.

Demelza zauwaŜyła, Ŝe zamienił szare spodnie od garnituru na stare, wytarte dŜinsy, w

których zresztą wyglądał o wiele lepiej. Mówił biegle po grecku i po angielsku, pracował na

słonecznej wyspie i opiekował się małym łobuziakiem – swoim synem. Ianni z miejsca zdobył

serce Demelzy. Z kaŜdą chwilą była bardziej zaintrygowana.

Tak mało o nich wiedziała, i coraz więcej chciała się dowiedzieć.

Nick wciąŜ się uśmiechał, ale jakoś tak Ŝartobliwie.

– Muszę cię ostrzec, Ŝe ouzo smakuje wybornie i jest bardzo mocne. Naleję ci tylko

odrobinę, i to z wodą.

Patrzyła, jak przejrzysty płyn mętnieje pod wpływem wody. Uniosła szklankę do ust i

pociągnęła łyk. Zapiekło ją w gardle, musiała otworzyć usta i wciągnąć powietrze.

Ojciec i syn zgodnie zanieśli się śmiechem.

– Uprzedzałem – powiedział Nick.

Ianni poderwał się na nogi i poklepał ją po plecach.

– Dać ci mojej lemoniady, Demelo?

Rozbawił ją, przekręcając jej imię. Spojrzała na zatroskaną twarz chłopca, który zaglądał jej

przez ramię.

– Bardzo chętnie napiję się lemoniady, Ianni.

Chłopiec pognał do kuchni, skąd wrócił z duŜą butelką. Z wielką powagą odkorkował ją i

chciał nalać do szklanki, z której Demelza piła ouzo.

Nick szybko podał jej czystą szklankę i nadzorował syna.

– Zobacz, czy ci smakuje – rzekł chłopiec. Demelza spróbowała i zamyśliła się.

– Doskonała – stwierdziła po chwili. Uśmiechnięty Ianni usadowił się z powrotem na krześle.

– Ianni, spróbuj powtórzyć: Demelza – poprosił Nick. – No, Demel...

– Demel – zaczął chłopiec bardzo starannie.

– I kończy się „za”.

– Za. Demelza, Demelza – wyśpiewywał chłopiec. – Jak się to pisze? PokaŜesz mi?

Przyniosę ci zeszyt.

– A właśnie, odrobiłeś lekcje u Kateriny? – spytał Nick.

Ianni wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Prawie. Muszę jeszcze napisać kilka liter. Demelza, patrz.

Była zaskoczona – zeszyt chłopca był porządny i czysty.

Barker Margaret - Wyspa marzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: