Ortolon_Julie_Po_prostu_idealnie_03.pdf

JULIE ORTOLON

PO PROSTU IDEALNIE

Just Perfect

Tłumaczyła: Małgorzata Strzelec

Przyjaciółkom

Za wypełnienie moich dni śmiechem

Za trzygodzinne lunche (kiedy miałyśmy pisać)

Za przymykanie oczu na moje uzależnienie od zakupów w Chico

Za niekwestionowane wsparcie, współczucie, marudzenie i pojenie Za toasty

szampanem (przy każdej okazji)

I za e - maile, gdy terminy zaglądają człowiekowi w oczy!

Szczególne podziękowania kieruję do:

Scotta z pogotowia górskiego w Utah za jego cierpliwość i wiedzę.

Mam nadzieję, że wszystko napisałam jak trzeba!

Pisarki, przyjaciółki i zapalonej narciarki Cindi Myers za odpowiedzi na wszystkie

moje pytania i za to, że tylko trochę śmiała się z mojej niewiedzy.

Oraz Melindy za tyle rzeczy, że nie wiem, od czego zacząć. Byłaś moją asystentką,

kibicem i położną tej książki.

Dziękuję wam wszystkim, bo dzięki wam ta książka powstała!

ROZDZIAŁ 1

Strach to zabawna rzecz - bez niego nikt nie jest tak naprawdę odważny.

Jak wieść idealne życie

Christine nie mogła uwierzyć, że dała się namówić przyjaciółkom. Stała na placu u

podnóża Silver Mountain i czuła, jak serce jej bije, gdy patrzyła na wyciąg. Jechał nim równy

strumień narciarzy. Wszyscy spokojnie siedzieli w krzesełkach, które były zaledwie

wąziutkimi ławkami wiszącymi prawie dwa tysiące metrów nad ziemią. Uśmiechnięci

gawędzili ze sobą, jakby grawitacja w ogóle nie istniała. Jakby myśl, że mogą się ześlizgnąć z

wąskiego siedzenia i spaść, nigdy nie pojawiła się w ich głowach.

W dzieciństwie przeżyła wiele ciężkich chwil, jeżdżąc na wyciągu razem z rodziną w

czasie bożonarodzeniowych wypadów do Kolorado. Odkąd jednak zaczęła staż w izbie

przyjęć, aż za dokładnie potrafiła wyobrazić sobie, jak wyglądałby rezultat takiego upadku.

Jak udało się Maddy i Amy ją namówić? Oczywiście kiedy zeszłej wiosny siedziała z

przyjaciółkami w kafejce, pokonanie lęku wysokości nie wydawało się tak trudne. To znaczy

wydawało się, ale nie aż tak trudne.

Nie mogła się jednak wycofać. We trzy zawarły umowę. Maddy już wypełniła swoje

zadanie i stawiła czoło lękowi przed odrzuceniem - zaniosła swoje prace do galerii. Amy

czekała walka ze strachem, że się zgubi, co nie pozwalało jej na samodzielne podróże. Jeśli

Christine się wycofa, Amy będzie mogła zrezygnować.

Musiała to zrobić.

Jeśli nie dla siebie, to dla Amy.

A najlepiej wziąć się do tego czym prędzej - jak jednym ruchem zrywa się plaster.

Problem tylko w tym, że nigdzie nie widziała swojego instruktora narciarskiego. W

szkółce narciarskiej powiedzieli jej, żeby rozglądała się za wysokim blondynem w zielonej

kurtce, który będzie na nią czekał przy mapie ze szlakami. Jasne, zjawiła się kilka minut

spóźniona, ale nie aż tak.

„Boże, błagam, niech on też się spóźni. Żeby się nie okazało, że już był i sobie

poszedł”.

Rozcierając zmarznięte mimo rękawiczek ręce, odwróciła się od stoku, aby przyjrzeć

się tłumowi na placu. Ludzie kręcili się przy świątecznie ozdobionych sklepach i

restauracjach. Między lampami wisiały kilometry girland oraz zatrzęsienie czerwonych

kokard i bożonarodzeniowych transparentów. Zeszłej nocy śnieg przyprószył dachy i parapety

wysokich, stylizowanych na chaty budynków.

Nigdzie jednak nie widziała blondyna w zielonej kurtce.

Coraz bardziej zdesperowana porzuciła swój posterunek przy mapie szlaków i ruszyła

do okienka z biletami na wyciąg. Szła dość niezgrabnie w butach narciarskich. Może ktoś jej

pomoże.

- Przepraszam - powiedziała do dziewczyny w studenckim wieku siedzącej w jednym

z okienek kasy. - Szukam Aleca Huntera. Nie wiem, czy go pani zna...

- Szalonego Aleca? - Twarz dziewczyny rozbłysła uśmiechem. - Oczywiście, że znam.

„Szalony Alec”? Christine zmarszczyła brwi, kiedy dziewczyna wyciągnęła szyję,

żeby rozejrzeć się po placu. Co miała na myśli, mówiąc „szalony”? Nie, nie, nie chciała

Szalonego Aleca. Chciała Bardzo Rozsądnego, Świadomego Problemów Bezpieczeństwa

Aleca. Facet w szkółce powiedział, że mają za mało instruktorów, aby dać jej jednego na pięć

dni prywatnych lekcji, więc załatwił znajomego. Nie wspominał, że ten znajomy to wariat.

Właściwie tak to ujął, jakby spotkał ją wielki przywilej, że Alec Hunter zgodził się z nią

pracować.

- O, tam jest - wskazała dziewczyna. - To on, tam dalej. Christine odwróciła się, ale

nie zobaczyła nikogo, kto by pasował do podanego jej opisu.

- Nie widzę go.

- Tam! - dziewczyna wskazała raz jeszcze. - Rozmawia z Lacy przy pubie.

Christine spojrzała raz jeszcze i wreszcie go dostrzegła. Przez cały czas rozglądała się

za ciemnozieloną kurką, a nie za rażącą w oczy neonowo - zieloną. Stał w progu jadalni pubu

St. Bernard i rozmawiał z bardzo ładną brunetką trzymającą tacę. Kobieta pokręciła głową i

zaśmiała się w odpowiedzi na jego słowa.

- Dzięki - powiedziała Christine do kasjerki i ruszyła przez plac, żeby spotkać się z

instruktorem.

Przy każdym kroku żołądek jej się zaciskał. Może powinna odwołać dzisiejszą lekcję i

poszukać innego instruktora. Ale nie, w końcu już tu była. I bardzo chciała mieć za sobą

pierwszy wjazd na górę. Potem powinno być łatwiej. „Proszę, Boże, niech będzie łatwiej”.

Jej instruktor stał bokiem. Wysoki i patykowaty, z krótkimi złocistymi włosami z

pasemkami rozjaśnionymi przez słońce.

Kelnerka zaczęła się odsuwać, ale złapał ją za rękę, a wolną dłoń położył na sercu.

Pokręciła głową, chociaż nadal uśmiechała się, patrząc mu w oczy. Opadł na jedno kolano,

trzymając jej dłoń w obu rękach i prosząc z całą powagą.

- Och, no dobrze! - Kelnerka zmiękła akurat, gdy Christine znalazła się w zasięgu ich

głosów. - Ale to ostatni raz.

- Masz złote serce, Lacy - mówił z przekonaniem. - Oddam ci jutro, przysięgam.

- Przypomnisz sobie dopiero za tydzień i dobrze o tym wiesz. Kelnerka odeszła,

śmiejąc się.

- Alec Hunter? - Christine przechyliła głowę, żeby zobaczyć, jak on wygląda.

Nadal klęcząc, odwrócił się do niej i ukazał chłopięcą przystojną twarz z najbardziej

błękitnymi oczami, jakie w życiu widziała - jaśniejszymi od nieba - podkreślonymi długimi

rzęsami o kilka tonów ciemniejszymi od włosów. Nie wyglądał jak wariat, tylko jak chłopiec

z chórku kościelnego. Bardzo psotny chłopiec, dodała w duchu, gdy oczy mu zabłysły na jej

widok.

- To ja.

- Świetnie. - A przynajmniej taką miała nadzieję. - Jestem Christine Ashton.

- Dotarłaś! - Wstał i uśmiechnął się szeroko, popisując się śnieżnobiałymi, idealnie

prostymi zębami. Dobry Boże, zrobiłby majątek, grając w reklamach pasty do zębów. - Już

zamierzałem się poddać i nie czekać.

- Przepraszam.

Zamrugała, widząc, jaki jest wysoki. Mając bez mała metr osiemdziesiąt, zwykle

dorównywała wzrostem większości mężczyznom, ale on wyraźnie ją przewyższał.

- Nagły wypadek, miałam telefon.

- Ach. - Sądząc po tonie, całkiem zlekceważył słowa „nagły wypadek”.

Nie żeby to była jego sprawa, ale dzwonili do niej ze szpitala w Austin, gdzie dopiero

co skończyła staż, i pytano o jej pacjentkę, która znowu do nich wróciła. Nie mogła im

powiedzieć, żeby poprosili panią Henderson, aby poczekała z zawałem serca, aż ona skończy

lekcję jazdy na nartach.

Odsunęła kwaśne myśli na obok i przyjrzała się mężczyźnie. Oceniała, że ma mniej

niż trzydzieści trzy lata, czyli tyle, ile miała ona sama. Milutki, ale młody.

- Mam nadzieję, że nie urażę cię tym pytaniem, ale jesteś wykwalifikowanym

instruktorem, prawda?

Olśnił ją kolejnym zabójczym uśmiechem.

- Jeśli szukasz kogoś, kto cię nauczy jeździć na nartach, naprawdę jeździć, to jestem

właściwą osobą.

Ponieważ właśnie tego chciała, powstrzymała się od dalszego wypytywania.

- Dobra, Alec - powróciła Lacy. - Proszę.

Alec wziął od brunetki wielką torbę z jedzeniem na wynos. Kiedy zważył ją w rękach,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: