Philip K Dick - Złotoskóry.pdf - Philip K Dick - Qarina

Philip K. Dick - Złotoskóry

- Czy tu zawsze tak goraco? - spytal komiwojazer. Zwracal sie do wszystkich osób siedzacych

przy barze i w wytartych lozach pod sciana. Byl mezczyzna w srednim wieku, ubranym w wymiety

szary garnitur, biala koszule z plamami potu, obwisla muszke i slomkowy kapelusz. Usmiechal sie

dobrodusznie.

- Tylko latem - odezwala sie kelnerka. Pozostali nawet nie drgneli. W jednej z lóz siedziala para

zapatrzonych w siebie nastolatków. Dwóch robotników w koszulach z rekawami zawinietymi na

ciemnych owlosionych rekach jadlo zupe fasolowa zagryzajac bulkami. Byl tam równiez szczuply

ogorzaly farmer, starszy biznesmen w granatowym garniturze z kamizelka i kieszonkowym

zegarkiem, sniady kierowca o szczurzej twarzy, pijacy kawe, i zmeczona kobieta, która weszla, by

dac wytchnienie swoim stopom i na chwile odlozyc ciezkie tobolki.

Komiwojazer wyjal paczke papierosów. Z ciekawoscia rozejrzal sie po obskurnym lokalu, zapalil,

oparl rece na barze i zagadnal siedzacego obok mezczyzne.

- Jak sie nazywa ta miejscowosc?

- Walnut Creek - mruknal sasiad.

Przez chwile komiwojazer pil cole malymi lykami, niedbale trzymajac papierosa w pulchnych

bialych palcach. Wkrótce siegnal do wewnetrznej kieszeni marynarki i wyjal skórzany portfel.

Dluzszy czas przewracal wizytówki, dokumenty, grzbiety biletów, banknoty, poplamione kartki

papieru, nie konczace sie szpargaly, az wreszcie znalazl jakas fotografie.

Na jej widok wyszczerzyl zeby w usmiechu, a potem chrapliwie zachichotal z cicha.

- Popatrz pan - powiedzial do siedzacego obok mezczyzny.

Mezczyzna wciaz czytal gazete.

- Ej, spójrz pan na to. - Komiwojazer tracil go lokciem i podsunal mu fotografie. - Jak sie panu

podoba?

Nagabniety rzucil okiem na zdjecie. Przedstawialo rozebrana do pasa kobiete z odwrócona

twarza. Miala jakies trzydziesci piec lat i obwisle biale cialo. Z osmioma piersiami.

- Widzial pan kiedy cos takiego? - Komiwojazer chichotal przewracajac malymi zaczerwienionymi

oczkami. Z oblesnym usmiechem znowu tracil sasiada.

- Juz to widzialem - odparl zdegustowany mezczyzna, podejmujac przerwana lekture.

Komiwojazer zauwazyl, ze stary farmer pochylil sie i patrzy na fotografie. Usluznie mu ja podal.

- Podoba ci sie, ojczulku? Niezle, co?

Farmer z powazna mina ogladal zdjecie. Odwrócil je, obejrzal wygnieciony kartonik, potem

jeszcze raz spojrzal na wizerunek kobiety i odrzucil fotografie komiwojazerowi. Fotografia

zeslizgnela sie z baru i spadla na podloge emulsja do góry.

Komiwojazer podniósl ja i otrzepal, a pózniej ostroznie, prawie z czuloscia wlozyl na powrót do

portfela. Kelnerka zatrzepotala rzesami, kiedy w przelocie zobaczyla zdjecie.

- Sliczna, co? - zauwazyl komiwojazer, puszczajac do niej oko. - Chyba nie powie pani, ze nie?

Kelnerka obojetnie wzruszyla ramionami.

- Nie wiem. Widzialam ich mnóstwo kolo Denver. Cala kolonie.

- Wlasnie tam zrobiono to zdjecie. W Denverskim Obozie AKD.

- Czy któres z nich jeszcze zyje? - spytal farmer.

Komiwojazer zasmial sie nieprzyjemnie.

- Zartuje pan czy co? - rzekl i energicznie machnal dlonia. Ani jedno.

Wszyscy nadstawili uszu. Nawet para licealistów w lozy przestala trzymac sie za rece i teraz oboje

siedzieli prosto, z zaciekawieniem wytrzeszczajac oczy.

- Widzialem jednego takiego dewianta kolo San Diego - powiedzial farmer. - Któregos dnia w

zeszlym roku. Mial skrzydla jak nietoperz. Pokryte skóra nie piórami. Tylko skóra i kosci.

- To nic - ochoczo wlaczyl sie do rozmowy szczurooki kierowca taksówki. - W Detroit byl taki z

dwiema glowami. Widzialem go na wystawie.

- Zywego? - spytala kelnerka.

- Skadze. Juz go uspili.

- Na socjologii - odezwal sie licealista - pokazywali nam tasmy z kupa róznych takich.

Skrzydlatych z poludnia, wielkoglowych, znalezionych w Niemczech, i taka okropna odmiane o

szyszkowatych ksztaltach, przypominajaca owady. A...

- Najgorsi sa angielscy - stwierdzil stary biznesmen. - Ukryli sie w kopalniach wegla. Z grupy,

która schowala sie pod ziemia w czasie Wielkiej Wojny, przezyli tylko oni.

- Niedawno odkryli nowy gatunek w Szwecji - wtracila kelnerka. - Czytalam o nich. Podobno

potrafia kierowac myslami na odleglosc. Bylo ich tylko paru. AKD dotarlo tam bardzo szybko.

- To odmiana gatunku nowozelandzkiego - odezwal sie jeden z robotników. - Umie czytac w

myslach.

- Czytanie i kierowanie to dwie rózne rzeczy - powiedzial biznesmen. - Kiedy slucham o czyms

takim, to ogromnie sie ciesze, ze mamy AKD.

- Byl taki gatunek, który odkryli zaraz po Wielkiej Wojnie odezwal sie farmer. - Na Syberii. Umial

przenosic przedmioty na odleglosc. To sie nazywa psychokineza. Sowieckie AKD natychmiast sie

nim zajelo. Nikt juz go nie pamieta.

- Ja sobie przypominam - rzekl biznesmen. - Bylem wtedy malym chlopcem. Pamietam, bo to

pierwszy dewiant, o jakim slyszalem. Ojciec zawolal mnie i moje rodzenstwo do salonu i

opowiedzial nam o nim. To byly czasy, kiedy ci z AKD wszystkich sprawdzali i kazdemu

stemplowali reke. - Pokazal swój chudy, koscisty nadgarstek. - Mnie tez ostemplowano.

Szescdziesiat lat temu.

- Teraz po prostu sprawdzaja przy porodzie - powiedziala kelnerka. Zadrzala. - W tym miesiacu

byl jeden w San Francisco. Pierwszy od ponad roku. Mysleli, ze to juz sie skonczylo.

- Ale jest ich coraz mniej - wtracil taksówkarz. - Frisco nie bylo tak skazone jak niektóre miasta.

Wezmy Detroit.

- W Detroit w dalszym ciagu maja dziesiec do pietnastu przypadków rocznie - wtracil licealista. -

W calym miescie. Ocalalo tam sporo basenów i ludzie z nich korzystaja pomimo automatycznych

znaków.

- A jaki byl tamten? - spytal komiwojazer. - Ten z San Francisco.

Kelnerka zrobila nieokreslony ruch reka.

- Zwyczajny. Taki bez palców u nóg. Pochylony. Z wielkimi oczami.

- Typ nocny - stwierdzil komiwojazer.

- Matka go ukryla. Podobno mial trzy lata. Namówila lekarza, zeby wpisal falszywe dane do

formularza AKD, a lekarz byl przyjacielem tej rodziny.

Komiwojazer dopil swoja cole. Machinalnie bawiac sie papierosem, siedzial i sluchal gwaru

rozmów, które sam sprowokowal. Podniecony licealista pochylal sie ku dziewczynie naprzeciwko,

imponujac jej posiadana wiedza. Szczuply farmer i biznesmen, niemal przytuleni do siebie,

wspominali dawne czasy, ostatnie lata Wielkiej Wojny, jeszcze przed pierwszym 10-letnim Planem

Odbudowy. Taksówkarz i dwaj robotnicy na przemian opowiadali sobie niestworzone historie z

wlasnych przezyc.

Komiwojazer zagadnal kelnerke.

- Ale ten przypadek z Frisco ich poruszyl - odezwal sie w zadumie. - I pomyslec, ze cos takiego

moglo zdarzyc sie tak blisko.

- Taa - mruknela kelnerka.

- Ta strona zatoki wlasciwie nie byla skazona - ciagnal komiwojazer. - Tutaj nigdy ich nie

mieliscie.

- Nie. - Kelnerka nagle sie poderwala. - W tej okolicy nie bylo zadnego. Nigdy.

Szybko pozbierala brudne naczynia z baru i ruszyla na zaplecze.

- Nigdy? - spytal zdziwiony komiwojazer. - Nigdy nie mieliscie zadnych dewiantów po tej stronie

zatoki?

- Nie. Zadnych - odparla kelnerka i zniknela na zapleczu, gdzie mlody kucharz w bialym fartuchu

stal przy swoich palnikach. Jej glos zabrzmial troche za glosno, nieco zbyt ostro i nienaturalnie.

Zapadla cisza. W jednej chwili umilkly wszelkie rozmowy. Wszyscy zaczeli nagle wpatrywac sie w

swoje talerze wzrokiem pelnym napiecia i niepokoju.

- Tu w okolicy nie bylo zadnego - powiedzial taksówkarz glosno i wyraznie, bez szczególnego

adresu. - W ogóle nigdy.

- Zapewne - grzecznie zgodzil sie komiwojazer. - Ja tylko...

- Lepiej bys pan nie krecil - odezwal sie jeden z robotników.

Komiwojazer zamrugal oczami.

- No pewnie, przyjacielu, oczywiscie. - Nerwowo pogrzebal w kieszeni. Na podloge z brzekiem

wypadly dwie monety. Pospiesznie je pozbieral. - Nie chcialem nikogo urazic.

Na chwile zapanowala cisza. Widzac, ze po raz pierwszy nikt nic nie mówi, odezwal sie licealista.

- Ja cos slyszalem - rozpoczal gorliwie bardzo waznym tonem. - Ktos opowiadal, ze na farmie

Johnsona widzial cos, co przypominalo jednego z tych...

- Zamknij sie - warknal biznesmen nie odwracajac glowy.

Chlopak zaczerwienil sie i usiadl. Chcial cos powiedziec lamiacym sie glosem, lecz urwal.

Wpatrywal sie w swoje rece i nerwowo przelykal sline.

Komiwojazer zaplacil kelnerce za cole.

- Któredy najszybciej dojade do Frisco? - spytal, lecz kelnerka juz odwrócila sie do niego tylem.

Goscie siedzacy przy barze byli pochlonieci jedzeniem. Zaden z nich nawet nie podniósl wzroku.

Jedli w lodowatym milczeniu. Uporczywie wpatrywali sie w talerze z nieprzyjaznym, wrecz

wrogim wyrazem twarzy.

Komiwojazer podniósl swoja pekata teczke, pchnal azurowe drzwi i wyszedl na ulice zalana

oslepiajacym swiatlem slonca. Ruszyl w strone rozklekotanego buicka z 1978 roku,

zaparkowanego w odleglosci kilku metrów. W cieniu markizy stal jakis policjant z drogówki w

granatowej koszuli, ospale rozmawiajac z mloda kobieta w zóltej jedwabnej sukience, która lepila

sie do jej szczuplego ciala.

Zanim komiwojazer wsiadl do samochodu, na chwile sie zatrzymal. Uniesiona reka pozdrowil

policjanta.

- Prosze mi powiedziec, dobrze zna pan to miasto?

Policjant obrzucil wzrokiem zmiety szary garnitur, muszke, przepocona koszule i numer

rejestracyjny z innego stanu.

- A o co chodzi?

- Szukam farmy Johnsona - odparl komiwojazer. - Przyjechalem, zeby sie z nim zobaczyc w

sprawie pewnego procesu sadowego. - Podszedl do policjanta, trzymajac w palcach biala

wizytówke. - Jestem jego adwokatem... z nowojorskiej palestry. Czy moze mi pan powiedziec, jak

tam dojechac? Nie bylem tu od paru lat.

Nat Johnson spojrzal na poludniowe slonce i stwierdzil, ze dobrze swieci. Z fajka w pozólklych

zebach rozsiadl sie na schodkach prowadzacych na werande. Ten szpakowaty mezczyzna o silnych

rekach, ubrany w czerwona kraciasta koszule i plócienne dzinsy, mial wciaz jeszcze geste wlosy

mimo szescdziesieciu pieciu lat aktywnego zycia.

Obserwowal swoje grajace dzieci. Ze smiechem przebiegla kolo niego Jean z rozwianymi czarnymi

wlosami. Pod sportowa koszulka podskakiwal jej biust. Miala szesnascie lat, jasne oczy, mocne

proste nogi, a jej szczuple mlode cialo bylo lekko pochylone do przodu pod ciezarem dwu

podków. Za nia pedzil czternastoletni Dave. Z takiego ladnego chlopca o bialych zebach i

czarnych wlosach kazdy ojciec bylby dumny. Dave dogonil siostre, minal ja i zatrzymal sie przy

dalszym kolku. Stanal wyczekujaco na rozstawionych nogach, swobodnie trzymajac podkowy w

dloniach wspartych na biodrach. Podbiegla do niego zadyszana Jean.

- No, rzucaj! - wykrzyknal Dave. - Ty pierwsza. Ja poczekam.

- Zeby odtracic moje?

- Nie, zeby je przysunac.

Jean cisnela jedna podkowe na ziemie, druga chwycila obiema rekami i spojrzala na odlegly kolek.

Pochylila swoje gibkie cialo, przesunela jedna noge do tylu i wygiela grzbiet. Zamknela jedno oko,

dokladnie wycelowala, a potem fachowo rzucila podkowe, która z brzekiem uderzyla w kolek,

zakrecila sie wokól niego i upadla obok, wznoszac chmure kurzu.

- Niezle! - zawolal Nat Johnson ze schodków. - Choc troche za mocno. Rób to spokojniej.

Wypial dumnie piers, kiedy dziewczyna., wyginajac lsniace zdrowe cialo, przymierzyla sie i rzucila

druga podkowe. Z przyjemnoscia patrzyl na dwoje silnych, ladnych dzieci, prawie dojrzalych, u

progu doroslosci, zajetych gra w upalnym sloncu.

A byl jeszcze Cris.

Stal z zalozonymi rekami pod weranda. Nie bral udzialu w grze. Obserwowal. Tkwil tam od

chwili, gdy Jean i Dave zaczeli grac. Przez caly czas jego pieknie rzezbiona twarz miala ten sam

wyraz na poly skupienia i zadumy, jakby patrzyl obok dwójki rodzenstwa gdzies daleko za

podwórko, stodole, koryto strumienia, szereg cedrów.

- Chodz, Cris! - zawolala Jean, kiedy Dave poszedl zebrac podkowy. - Nie zagrasz z nami?

Nie, Cris nie chcial grac. Nigdy nie gral. Przebywal gdzies. we wlasnym swiecie, w swiecie

niedostepnym dla zadnego z nich. Nigdy w niczym nie bral udzialu, ani w grach, ani w pracy, ani

w zyciu rodzinnym. Zawsze byl sam. Daleki, obojetny, trzymal sie na stronie. Patrzyl obok ludzi i

przedmiotów... dopóki ni stad, ni zowad cos w nim nie przeskakiwalo, a wówczas momentalnie

sie zmienial, na krótko powracal do ich swiata.

Nat wyciagnal reke i popukal fajka w schodek. Potem nabil ja tytoniem ze skórzanego kapciucha,

patrzac na starszego syna. Cris teraz nabral zycia. Wyszedl na podwórko z zalozonymi rekami,

jakby wkraczal do ich swiata, opusciwszy na chwile swój wlasny. Jean go nie widziala; odwrócona

tylem przygotowywala sie do rzutu.

- Ej - odezwal sie zdumiony Dave. - Idzie Cris.

Cris podszedl do siostry, zatrzymal sie i wyciagnal reke. Wysoki, pelen godnosci, stal spokojnie i

obojetnie. Jean niepewnie podala mu podkowe.

- To chcesz? Chcialbys zagrac? - spytala.

Cris nie odpowiedzial. Wzial podkowe, lekko sie pochylil, z niezwykla gracja wyginajac cialo, a

potem blyskawicznie machnal reka. Podkowa poszybowala, opadla na daleki kolek i zawirowala

na nim z zawrotna szybkoscia. Idealny rzut.

Dave'owi opadly kaciki ust.

- Co za ohydne swinstwo - burknal.

- Cris - powiedziala Jean z wyrzutem. - Nie grasz fair.

Nie, Cris gral fair. Przez pól godziny obserwowal, a pózniej podszedl i rzucil jeden raz. Jeden

doskonaly rzut, jedno idealne trafienie.

- On nigdy nie robi bledów - narzekal Dave.

Cris z obojetna mina stal w poludniowym sloncu niczym zloty posag. Zlote wlosy, zlota skóra,

mgielka zlocistego meszku na golych ramionach i nogach...

Raptem zesztywnial. Nat wyprostowal sie zaskoczony.

- Co jest? - mruknal.

Cris szybko sie odwrócil czujnym ruchem wspanialego ciala.

- Cris! - zawolala Jean. - Co ...

Cris rzucil sie przed siebie. Jak strumien uwolnionej energii przecial podwórko, przeskoczyl plot,

wpadl do stodoly i wybiegl z drugiej strony. Jego uciekajaca postac zdawala sie slizgac po suchej

trawie, kiedy sunal w dól w strone wyschnietego potoku, a pózniej jego korytem i miedzy

cedrami. Jeszcze tylko krótki blysk zlota i juz go nie bylo. Zniknal. Nie dochodzil stamtad zaden

dzwiek. Nic sie nie poruszalo. Cris calkowicie rozplynal sie w krajobrazie.

- Co to bylo tym razem? - spytala znuzona Jean. Podeszla do ojca i rzucila sie na ziemie w cieniu.

Jej gladka szyja i górna warga blyszczaly od potu; który poznaczyl plamami wilgoci koszulke. -

Cos zobaczyl?

- Za czyms pobiegl - stwierdzil Dave, zblizajac sie do nich.

- Byc moze. Trudno powiedziec - mruknal Nat.

- Lepiej powiem mamie, zeby dla niego nie nakrywala - rzekla Jean. - On chyba nie wróci.

Nata Johnsona opanowal gniew i bezradnosc. Nie, Cris nie wróci. Nie przed obiadem i

prawdopodobnie nie jutro... czy nawet pojutrze. Tylko Bóg jedyny wie, jak dlugo go nie bedzie,

dokad poszedl i dlaczego. Oddalil sie na wlasne zyczenie i teraz przebywa gdzies samotnie.

- Gdybym uwazal, ze to cos da, tobym was po niego wyslal zaczal Nat. - Ale to nie ma...

Urwal. Jakis samochód zblizal sie polna droga, prowadzaca do farmy. Stary, rozklekotany buick,

pokryty kurzem. Za kierownica siedzial korpulentny mezczyzna o czerwonej twarzy, ubrany w

szary garnitur. Wesolo pomachal do nich reka, kiedy samochód z chrzestem sie zatrzymal i ucichl

wylaczony silnik.

- Dzien dobry - powiedzial i skinal glowa, wysiadajac z samochodu. Figlarnie nasunal sobie

kapelusz na oczy. Mezczyzna byl w srednim wieku, wygladal dobrodusznie i mocno sie pocil, gdy

szedl po wyschnietej ziemi w strone werandy. - Moze wy, dobrzy ludzie, mi pomozecie.

- Czego pan chce? - spytal Nat Johnson opryskliwie.

Bal sie. Katem oka obserwowal koryto strumienia, modlac sie w duchu. Boze, niech on stamtad

nie wychodzi . Jean miala przyspieszony oddech, plytki i nierówny. Byla przerazona. Pozbawiona

wyrazu twarz Dave'a stracila wszelka barwe.

- Kim pan jest? - zapytal Nat.

- Nazywam sie Baines. George Baines. - Mezczyzna wyciagnal reke, lecz Johnson ja zignorowal. -

Philip K Dick - Złotoskóry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: