Dowód - Dick Francis.pdf - !!!. Dobre książki - anna9955

Przekład: Hanna Pawlikowska-Gannon

R ozpacz jest towarzysko nie do przyjęcia. Nie powinno się płakać. A zwłaszcza nie

powinno się tego robić, jeśli wygląda się nie najgorzej i ma się trzydzieści dwa lata. Kiedy

żona nie żyje od sześciu miesięcy, a wszyscy inni uporali się już z żałobą.

Mówią: w porządku, przejdzie mu. Zawsze znajdzie się jakaś ładna kobieta. Czas

wszystko leczy, powiadają. Któregoś dnia znowu się ożeni.

Niechybnie mają rację.

Ale, dobry Boże... ta pustka w moim domu. Rujnująca, ponura, ostateczna samotność.

Ciszą zamiast śmiechu, zimny kominek, którego wesoły ogień kiedyś witał mnie wieczorem;

permanentny chłód łóżka.

Po sześciu miesiącach nieustannego cierpienia miałem wrażenie, że moja nagła śmierć

nie byłaby wielkim nieszczęściem. Połowa mojej istoty przepadła; udana, pogodna inwestycja

sześcioletniej miłości zniknęła w ciemnościach. A to, co pozostało, było jedynie

cierpieniem... choć zachowało normalny wygląd.

Z przyzwyczajenia rozglądałem się na obie strony, przechodząc przez jezdnię; nadal

prowadziłem sklep, sprzedawałem moje wina, uśmiechając się, bez przerwy uśmiechając się

do klientów.

A klientów miałem najróżniejszych, od uczniów kupujących chrupki i colę, bo sklep

znajdował się obok przystanku autobusowego, do kantyny z pobliskich koszar; od emerytów

oszczędzających z poczuciem winy na małe buteleczki dżinu do rozrzutnych koneserów nie

żałujących sobie porto. Klientów przychodzących raz do roku i zjawiających się codziennie,

laików i znawców, szukających szczęścia i komfortu, ponurych i nietrzeźwych. Wszyscy oni,

na podobieństwo drinków, mieścili się w skali od słodyczy do goryczy.

Moim najważniejszym klientem w chłodny poranek pewnej październikowej niedzieli

był trener koni wyścigowych, który niezwykle hojnie podejmował około setki gości na mniej

więcej dorocznej uroczystości z okazji gonitw wygranych przez jego stajnię w minionym

sezonie biegów płaskich. Każdej jesieni, kiedy jego nazwisko pojawiało się na wysokim

miejscu listy zwycięzców, starał się to uczcić, zapraszając właścicieli, dżokejów i rozlicznych

przyjaciół, by dzielić z nimi minione radości i planować zaczęcie wszystkiego od nowa

najbliższej wiosny.

Co roku we wrześniu telefonował, jak zwykle mocno zaaferowany.

- Tony? W niedzielę za trzy tygodnie, pamiętasz? Pod namiotem, jak zawsze.

Załatwisz szkło? I oczywiście zwrot tego, co zostanie, prawda?

- Prawda - odpowiadałem, a zanim zdążyłem odetchnąć, już się rozłączał. Zazwyczaj

to jego uśmiechnięta żona Flora przychodziła później do sklepu, żeby uzgodnić wszystkie

szczegóły.

Toteż w tę niedzielę pojechałem do nich o dziesiątej rano i zaparkowałem możliwie

najbliżej dużego, niegdyś białego namiotu naciągniętego sztywno na trawniku ogrodu na

tyłach. W tej samej chwili wybiegł z domu rozgorączkowany gospodarz, jakby na mnie

czekał, co wcale nie było wykluczone. Jack Hawthorn miał koło sześćdziesiątki, był

niewysoki, pulchny i przebiegły.

- Dobra robota, Tony. - Lekko poklepał mnie po ramieniu, bo zwykle tak mnie witał,

ponieważ zazwyczaj unikał powszechnie przyjętego obyczaju podawania ręki. Nie wynikało

to, jak początkowo przypuszczałem, z lęku przed zarazkami; raczej chodziło o to, że - jak mi

wyjaśniła pewna zjadliwa bywalczyni wyścigów - jego „uścisk przypominał rozmarzającą

meduzę”, więc z przykrością obserwował potem ludzi wycierających dłoń uwolnioną z tego

uścisku.

- Doskonały dzień na przyjęcie - powiedziałem. Rzucił okiem na błękitne niebo.

- Potrzebny jest deszcz. Ziemia przypomina beton. - Trenerzy koni wyścigowych,

podobnie jak farmerzy, nigdy nie są usatysfakcjonowani pogodą. - Przywiozłeś jakieś napoje

bezalkoholowe? Przyjeżdża szejk z całą swoją świtą abstynentów. Zapomniałem cię

uprzedzić.

- Szampan, napoje bezalkoholowe i cała skrzynka różności - powiedziałem, kiwając

głową.

- Dobrze, w porządku. Zostawiam cię. Kelnerki przyjdą o jedenastej, goście o

dwunastej. Ty naturalnie zostaniesz, prawda? Jako mój gość. To chyba oczywiste.

- Twój sekretarz przysłał mi zaproszenie.

- Naprawdę? To się nazywa sprawność! Aż trudno uwierzyć. Gdybyś czegoś

potrzebował, przyjdź do mnie.

Skinąłem głową, a on oddalił się pospiesznie, tak jakby całe życie zamierzał przebiec

truchtem. Bez względu na sekretarza - raczej powolnego z butnie zadartym nosem, nad wyraz

dokładnego w swej pracy - Jack nigdy nie nadążał z wykonaniem tego, co chciał zrobić. Jego

pogodna i spokojna żona Flora wyznała mi kiedyś: „To Jimmy (sekretarz) zgłasza konie do

poszczególnych gonitw, Jimmy wysyła rachunki, samodzielnie prowadzi całą papierkową

robotę. Jack nie musi nawet przykleić znaczka pocztowego. Cały ten pośpiech to tylko

przyzwyczajenie.”

Mówiła to jednak z sympatią, bo właściwie o Jacku Hawthornie wszyscy wyrażali się

z sympatią; zresztą może to właśnie nagromadzona w nim energia udzielała się koniom i

kazała im wygrywać.

Zawsze zapraszał mnie na swoje przyjęcia, oficjalnie lub nie, bez wątpienia częściowo

dlatego, żebym był na miejscu i mógł natychmiast rozwiązać ewentualne problemy płynności

alkoholowej, ale także dlatego, że ja również pochodziłem ze świata wyścigów i dalej

traktowano mnie tak, jakbym do tego świata należał, mimo mojej niewytłumaczalnej ucieczki

w detaliczną sprzedaż alkoholu.

„Nie wdał się w ojca”, mówili ci niezbyt życzliwi. A osoby bardziej bezpośrednie

kwitowały to stwierdzeniem: „Brak rodzinnego bigla.”

Mój ojciec jako wojskowy zdobył medal za zaszczytną służbę, ale także Złoty Puchar

Armii, bo z równym zapałem atakował płotki na torze co terytorium nieprzyjaciela. Jego

odwaga na wszystkich polach bitew była wręcz przerażająca, toteż zginął skręciwszy sobie

kark na torze wyścigowym w Sandown Park, zresztą na moich oczach, a miałem wówczas lat

jedenaście.

On sam miał wtedy czterdzieści siedem i naturalnie takim go zapamiętano w

środowisku koniarzy: pozostał na zawsze wysokim, wyprostowanym, roześmianym,

nieustraszonym mężczyzną, nietkniętym, jak mi się nadal zdawało, przez nieszczęścia tego

świata. Choć nie miał idealnej postury dżokeja, bez wahania poszedł w ślady swego ojca, a

mego dziadka, tego tytana z przeszłości, który raz przyszedł drugi w Wielkiej Narodowej,

zanim okrył się militarną sławą w pierwszej wojnie światowej. Krzyż Wiktorii zdobyty przez

dziadka spoczywał obok medalu ojca w specjalnej gablotce, którą odziedziczyłem. Nie

przekazali mi natomiast swojego wigoru, wyczucia i brawury.

„Będziesz taki jak twój ojciec, co?” - wielokrotnie w dzieciństwie słyszałem to

przyjazne, pełne nadziei pytanie. Dopiero po jakimś czasie, stopniowo i powoli dotarło do

mnie, jak i do pozostałych, że nie, nie będę taki. Nauczyłem się jeździć konno, ale niezbyt

błyskotliwie. Poszedłem do Wellington, szkoły dla synów żołnierzy, ale nie kontynuowałem

nauki w Sandhurst, żeby samemu też przywdziać mundur. Mama zbyt często powtarzała „nie

szkodzi, kochanie”, szlachetnie znosząc nazbyt liczne rozczarowania, a we mnie rozwinął się

głęboki i silny kompleks niższości, który gdzieś tam jeszcze się czaił na przekór zdrowemu

rozsądkowi.

Dopiero Emma sprawiła, że stracił znaczenie, ale teraz po jej odejściu powrócił, słaby

acz uporczywy. Odrzucone przyzwyczajenie wkradało się podstępnie w niestrzeżone zakątki.

Żałosne.

Sekretarz Jimmy nigdy mi nie pomagał. Teraz też wynurzył się z domu z rękami w

kieszeniach i obserwował, jak wyciągam z furgonetki trzy cynkowane wanny.

- Do czego to? - zapytał.

Pomyślałem, że chyba trudno mu nie zadzierać nosa, skoro ma dobrze ponad metr

osiemdziesiąt wzrostu. Chodziło raczej o to, że podobnie brzmiał ton jego głosu.

- Do lodu.

- O - skomentował, a zabrzmiało to bardziej jak dyftong „ou”.

Wniosłem wanny do namiotu; w jednym jego końcu stały rzędy stołów na stojakach

nakrytych obrusami, a wokół podstawy dwóch pali podtrzymujących całą konstrukcję liczne

donice chryzantem. Żywą trawę przykryto praktycznymi matami, a szare ściany namiotu w

regularnych odstępach zdobiły pęki czerwonych i złotych wstęg medalowych. W kącie stała

niewłączona dmuchawa do ogrzewania. Prawdę mówiąc, dzień nie był wystarczająco zimny.

Namiot robił niemal świąteczne wrażenie. Niemal. Jack i Flora nigdy nie tracili prawdziwych

pieniędzy na rzeczy niepotrzebne, czego zresztą nikt nie mógł im mieć za złe.

W powietrzu nic nie zadrżało. Żadnego wstrząsu. Żadnej zapowiedzi okropności,

która wkrótce miała się tu wydarzyć. Panował spokój, niewątpliwie pełen wyczekiwania, ale i

pogody. Potem przypomniałem to sobie wyjątkowo wyraźnie.

Jimmy nie przestawał mnie obserwować, kiedy wniosłem do namiotu skrzynkę

szampana, wypakowałem butelki i ustawiłem je pionowo w jednej z wanienek na podłodze

przy ścianie za stołami. Ta praca nie należała do mnie, ale w przypadku Jacka Hawthorne’a

wyjście poza ramy przewidziane umową przychodziło jakoś całkiem bez trudu.

Pracowałem w koszuli z krótkimi rękawami, ogrzewała mnie jasnoniebieska

kamizelka wycięta w szpic (typowy strój w środowisku związanym z wyścigami). Marynarka

czekała w furgonetce na moment, w którym przemienię się w uczestnika bankietu. Jimmy

dyskretnie olśniewał w płowym cienkim golfie pod granatowym blezerem ze zwykłymi

mosiężnymi guzikami, bez żadnych herbów, bez pretensji. Na tym polegał problem. Gdyby

okazywał pretensjonalność, mógłbym pewnie nim pogardzać, zamiast podejrzewać, że to on

mnie obdarza tym uczuciem.

Wyjąłem drugą skrzynkę szampana i zacząłem ją rozpakowywać. Jimmy pochylił swą

niezwykle wysoką postać, wziął do ręki butelkę, wpatrując się w folię i etykietkę z takim

natężeniem, jakby widział coś podobnego po raz pierwszy w życiu.

- Co to za sikacze? - spytał. - Nigdy o nich nie słyszałem.

- To autentyk - odparłem spokojnie. - Z Epernay.

- Tyle to widzę.

- To wybór Flory - wyjaśniłem.

Powiedział „ou” z pełnym zrozumieniem i odłożył butelkę. Wziąłem duże plastikowe

worki z kawałkami lodu i dokładnie obsypałem nimi stojące w wanience butelki.

- Przywiozłeś szkocką? - spytał nagle.

- Jest na przednim siedzeniu furgonetki.

Wyruszył na poszukiwanie i wrócił z nieodkorkowaną butelką.

- A kieliszek? - zapytał.

Zamiast odpowiadać, przyniosłem z furgonetki pudło z sześćdziesięcioma

szklaneczkami.

- Proszę.

Bez słowa otworzył pudło, które postawiłem na stole, wyjął jedną z wielofunkcyjnych

szklaneczek.

- Czy ten lód nadaje się do picia? - pytał z powątpiewaniem.

- Czysta woda z kranu.

Dowód - Dick Francis.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: