Wierzyński Kazimierz.pdf

Kazimierz Wierzyński

* * *

Obłok

Tyś jest, jak dzień wiosenny z pogodą

błękitną,

I majowe w swej duszy nosisz poematy,

Radością zasadzone myśli w tobie

kwitną

Ruchliwe, jak motyle, i wonne, jak

kwiaty.

Zasnuwasz mię, zawlekasz, jak

obłok wysoki,

Cały światłem objęty i pełen pogody,

Odbijam cię, jak woda odbija obłoki:

Powtarzam w sobie każdy szczegół

twej urody.

Lubię wspominać twoje miłosne

spojrzenia

Zatulone w powiekach, jak stokrocie w

trawie,

I krągły smiech, co z warg ci zęby

wypłomienia,

Białe, jak miąższ jabłeczny, w

czerwonej oprawie.

I zatapiam się w tobie, najdroższy

widoku,

Rozprowadzam cię wkoło, roztaczam

i mnożę,

l poprzez pamięć czuję cię na

każdym kroku.

I poprzez myśli czuję cię o każdej

porze.

Kiedyś potem - jesienią bez ciebie

żałosną,

Gdy smutek serce ścichłe napełni po

brzegi,

Niech mi się przyśnia twoje, w białych

sukniach wiosno,

Pocałunki słoneczne: twe maleńkie

piegi.

I nie ma więcej szczęścia, niż w tym

podobłoczu,

Gdy wodzę się za tobą podróżą

skrzydlatą:

Wtedy w niewysłowionym spojrzeniu

twych oczu

Dojrzewam, promieniuję i świecę,

jak lato.

Zaślepieni

By nie dziwić się, wiedzieć, na to są uczeni,

Nam wyjść z podziwu trudno, myśmy

zaślepieni.

Dla nas sens spoza sensu, zza śmierci i życia,

Oko znikąd niewidne, patrzące z ukrycia.

Wzrok co biegnie na wylot, oświeca na

przestrzał.

Profesorze zaświatów, daj coś nam

obwieszczał.

Nad nimi może prawda, może tylko złuda,

Dla nas wszystko jest żywe, chleb, wino i

cuda.

Oni przejrzą rzecz każdą, zbadają na nowo

Dla nas jedno początkiem wszystkiego jest:

słowo.

Nauczycielu trudny, źródło tajemnicy,

Przeczucie daj nam wieczne w sumiennej

źrenicy.

Dla nas drzewa i wiatry i inni koledzy

Bezprzyczynnej zadumy, dziejącej się wiedzy.

Widzenie śród ciemności, słowo co się ziści,

Nutę, byśmy ci grali, ślepi organiści.

Usta twoje całując

Usta twoje się snują, usta twe się wodzą,

Jak dwa ptaki różowe, po mnie lekko

chodzą,

Jak dwa światła natchnione, oczu

dotykają,

Usta twe mnie zabrały, usta twe mnie

mają.

Jak wyznania wstydliwe, jak szepty

szalone,

Powtarzam w ustach twoje usta

niezliczone,

Od uśmiechu w kącikach do smaku

języka -

Usta twoje całują i świat cały znika.

Memento

Wymyśliliśmy wyścigi samochodów i wyścigi kangurów,

Wymyśliliśmy loterie, karty, ranione ambicje i chaosy uczuć,

Wymyśliliśmy radość z nieudanych wierszy przyjaciela,

Wymyśliliśmy smutek z kurzych łapek przy ukochanych oczach,

Wymyśliliśmy gapiów przy małym nosorożcu urodzonym w ogrodzie

[ zoologicznym,

Wymyśliliśmy pokazy nagich dziewcząt o nogach długich jak mila,

Wymyśliliśmy aferę Dreyfusa i aferę kanału panamskiego,

Wymyśliliśmy tyle namiętności, że nie ma w nas nic, prócz terroru

[życia,

Wymyśliliśmy systemy filozoficzne, zwycięstwa ich i bankructwa,

Wymyśliliśmy wojny i pomniki generałów i pacyfistów,

Wymyśliliśmy brak czasu, aby nie zostawać ze sobą samym,

Wymyśliliśmy asekuracje od wypadków i błyskawiczne ambulanse,

Wymyśliliśmy szpitale z chłodzonem powietrzem, chloroform i eter,

Wymyśliliśmy wszystko, by umniejszyć cierpienia,

Wymyśliliśmy wszystko, by zapomnieć o śmierci.

I zapomnieliśmy.

I cieszymy się z utraty pamięci

I śmiejemy się z ludzi, którzy nie wymyślili nic

Ale wierzą w inny początek i koniec

I klękają utrudzeni

I twarz kryją w dłonie

I wiedzą co mówią,

Gdy szepcą przed nocą:

Odpuść nam nasze winy.

Hruby Wierch

Hruby jest mózgiem skalnym. Widzisz ostre szwy

Natężone do bólu żłobistym skupieniem?

Ognie tędy lawiną zadymioną szły.

Ziemia stygła i kamień się stawał kamieniem.

v Czas, rzeczownik bezdenny, zapadał śród gór,

Lepił czaszkę z granitu i myśli w niej pisał,

Aż nieznaną muzyką wielogłowy chór

Pod niebem nieruchomym swój śpiew rozkołysał.

Melodio niepojęta, ciszo wód i skał,

Która kruszysz się w uchu zaziemskim szelestem!

Czuję wiatr: niósł mnie w dymach, ponad ogniem siał

i rozwiał po istnieniu. Gdzie ja teraz jestem?

Jacek Kaczmarski

Kazimierz Wierzyński

Kielich pór roku zgłębiając wielokroć

Można dotrzeć do Stanów Zjednoczonych Duszy

Kiedy sprzeczności się ze sobą zetkną

Jedno jeszcze pragnienie nieodmiennie suszy:

Zgubić za sobą ból gorycz i żal

W ostatnim skoku w nieskończoną dal

Unieść się ponad spiekotę epoki

Śmignąć przez ściany dymów z jednego odbicia

Przeskoczyć wieczność w jednym mgnieniu oka

I pobić rekord świata w długości przeżycia

Opaść w zaświecić jak świetlisty szal

W ostatnim skoku w nieskończoną dal

Zaświat wygląda jak przedświat dziecięcy:

Jeśli wojna to tylko - z błękitem - zielem

Popłoch - jedynie słonecznych zajęcy

Jeśli stronnictw rozgrywki - to stronnictw strumieni

Jeśli ofiara - to z wiatru i fal

W ostatnim skoku w nieskończoną dal

A w samym środku jest muzeum grozy

Czarnych polonezów strojów i ustrojów

Poustawianych w nierozumne pozy

Jak płomieni języki zastygłe w podboju

I nikt nie pojmie szeptu ciemnych sal

W ostatnim skoku w nieskończoną dal

Zaświat to przecież - Kresy naszych marzeń

- Rajów utraconych w dzieciństwie rubieże

Gdzie z kapeluszem w ręku mówią Twarze

- Miło znów Pana ujrzeć Panie Kazimierzu!

Gdzie uroczyście trwa najświętsza z gal

W ostatnim skoku w nieskończoną dal...

Słucham i patrzę

Słucham i patrzę, oddycham i chodzę,

I nie ma zachwyt mój granic i końca!

Wszystko jest jasne! Wszak nawet cień w drodze

Jest synem blasku; pochodzi ze słońca.

I nie ma kresu to bezkresne życie

Wszędzie żyjące, jedno i najkrótsze

Wszak z wczorajszego dnia w wiecznym rozkwicie

Wywodzi nowy sen o nowym jutrze.

Początek

Trzeba przeczytać raz,

Trzeba przeczytać dwa razy,

Trzeba czytać przez lata:

Wtedy przyleci ptak

Do ręki twojej,

Nie zlęknie się, oswoi.

Trzeba napisać raz,

Trzeba napisać dwa razy,

Trzeba pisać przez lata?-

Aż ptak ci wywróży

Koniec twojej samotności,

Uniesie cię nad wodami

Ze ślepej nocy i burzy,

Wtedy zaufaj mu,

Zaufaj samemu sobie,

Zacznij początek

Świata.

Wszystko jedno

Słońce osusza trotuary,

I małe pączki drżą na bzach.

Najdrożsi moi! Jestem cały

Sentymentalnym, głupim "ach".

Świat jest tak piękny, że się sobą

Zachwycam ciągle! Nie ma dnia,

Bym się nie pytał mych znajomych,

Czy jest szczęśliwszy ktoś niż ja.

Stałem się znów najprzystojniejszy,

Znowu zielenię się, jak maj,

I jestem chyba najciekawszy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: