Marquez Gabriel Garcia - Rzecz o mych smutnych dziwkach.pdf - dwa_dni

GABRIEL GARCIA MARQUEZ

RZECZ O MYCH SMUTNYCH

DZIWKACH

Przełożył Carlos Marroddn Casas

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Tytuł oryginału: Memoria de mis putas tristes

Projekt okładki: Luz de la Mora

Redakcja: Marta Szafrańska-Brandt

Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz

Korekta: Maria Mirecka

ISBN 83-7200-131-6

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Warszawa 2005

TŁUMACZ SIĘ TŁUMACZY

Widniejący na okładce tytuł powieści jest tytułem zastępczym, tytułem roboczym,

tytułem wstydliwym i ocenzurowanym. Gabriel Garcia Marquez dał swojej powieści tytuł

Rzecz o mych smutnych kurwach i tak też przetłumaczył to tłumacz, w pamięci mając

twórczość takich mistrzów, jak Jan Kochanowski, Daniel Naborowski czy Jan Andrzej

Morsztyn (z przyczyn oczywistych nie wspomnę Juliana Tuwima). Na okładce widnieje

jednak bezpieczny tytuł, a to w wyniku prawniczych ekspertyz, sugerujących, iż

wydrukowanie tytułu nadanego przez tłumacza grozi nieobliczalnymi konsekwencjami jak

np.: prokuratorski zakaz (w wyniku doniesienia o popełnieniu przestępstwa)

rozpowszechniania książki. Kodeks o wykroczeniach. Rozdział XVI. Wykroczenie przeciw

obyczajności publicznej. Art.141. Taki jest stan prawny w Polsce - można dzieła artystyczne

cenzurować, bezkarnie niszczyć; artystów nie tylko można, ale po prostu, jak Dorotę

Nieznalską, skazuje się na więzienie. Przyjdzie czas na karę banicji, może na obozy swoistej

resocjalizacji. Ale ten stan prawny chroni hunwejbinów święcie wierzących w sprawczą

moc słowa polskiego (nie wywołuj wilka z lasu). Stoją więc na straży czystości języka

polskiego, nie odróżniając dopełniacza od biernika, o wołaczu w ogóle nie pamiętając,

mieszając związki frazeologiczne, ortografię myląc z kaligrafią. Za to na wyrywki znają cały

repertuar obecny w Słowniku polskich przekleństw i wulgaryzmów (autora nie podam, bo

nie chcę być donosicielem).

Powieść Garcii Marqueza to skromna elegia o późnej miłości, a nie swawolny

przewodnik po zamtuzach, o czym mam nadzieję przekonają się ci czytelnicy, którzy będą

mieli odwagę po tę książkę sięgnąć. Tłumaczowi pozostaje jedynie wierzyć, że jednak

nadejdzie czas, gdy Rzecz o mych smutnych kurwach będzie mogła pod tym właśnie

tytułem się ukazać.

Carlos Marrodan Casas

Proszę niczego nie robić w złym guście. Nie wolno na przykład wkładać palców do

ust śpiącej dziewczyny! - ostrzega starego Eguchiego kobieta z hotelu.

Śpiące piękności, Yasunari Kawabata

(przełożył Mikołaj Melanowicz)

W roku mych dziewięćdziesiątych urodzin chciałem sprawić sobie w prezencie

szaloną noc miłosną z nieletnią dziewicą. Przywołałem w pamięci osobę Rosy Cabarcas,

właścicielki domu schadzek, która mając w rękach coś nad wyraz specjalnego, zwykła była

powiadamiać o tym swych najlepszych klientów. Nigdy nie uległem tego rodzaju pokusom,

ani wielu innym jej plugawym propozycjom, ale Rosa i tak nie wierzyła w czystość moich

zasad. Nawet moralność jest tylko kwestią czasu, mawiała ze złośliwym uśmieszkiem, sam

się przekonasz. Była nieco młodsza ode mnie, a że od lat nie miałem o niej żadnych wieści,

więc równie dobrze od dawna mogło jej nie być pośród żywych. Ledwie jednak przebrzmiał

pierwszy sygnał w słuchawce, natychmiast rozpoznałem jej głos i wypaliłem bez zbędnych

wstępów:

- Dziś chcę.

Westchnęła: Och, ty mój smutny mędrku, przepadasz gdzieś na dwadzieścia lat, a

jak już się pojawiasz, to tylko po to, żeby żądać rzeczy niemożliwych. Natychmiast jednak

odzyskała swój zawodowy kunszt i podsunęła z pół tuzina rozkosznie zapowiadających się

sugestii, jednak, nie da się ukryć, już użytkowanych. A ja, że nie, że musi być panna i na tę

właśnie noc. Zaniepokojona spytała: A co chcesz sobie udowodnić? Nic, odparłem, trafiony

w najczulsze miejsce, bardzo dobrze wiem, co mogę i czego nie mogę. Rosa niewzruszona

stwierdziła, że mędrkowie wiedzą wszystko, ale nie wszystko: Jedyne Panny, jakie jeszcze

chodzą po świecie, to takie Panny sierpniowe jak ty. Nie mogłeś poprosić mnie o to

odpowiednio wcześniej? Natchnienie ma to do siebie, że nie uprzedza, odpowiedziałem.

Ale poczekać chyba może, skwitowała, nieodmiennie i jak żaden mężczyzna przemądrzała,

i poprosiła o przynajmniej dwa dni, żeby dokładnie przebadać rynek. Odrzekłem,

najzupełniej serio, że w tym interesie, w którym robi, każda godzina w moim wieku jest jak

rok. To znaczy, że się nie da, podsumowała, bez cienia wątpliwości w głosie, ale to akurat

nieważne, za to bardzo emocjonujące, a co tam, kurwa, oddzwonię w ciągu godziny.

Nie muszę o tym wspominać, bo z daleka widać, jaki jestem: brzydki, nieśmiały i

staroświecki. Ale usilnie dbając o to, ażeby właśnie takim nie być, zacząłem odgrywać swe

całkowite przeciwieństwo. Do dnia dzisiejszego, kiedy to z własnej i nieprzymuszonej woli

przystępuję do opowiedzenia sobie samemu, jaki naprawdę jestem, choćby po to tylko, by

przynieść ulgę swemu sumieniu. Zacząłem od niecodziennego telefonu do Rosy Cabarcas,

bo jeśli spojrzeć na to dziś, właśnie ta rozmowa dała początek nowemu życiu w wieku, w

którym znakomitą większość śmiertelników śmierć już dawno zabiera.

Mieszkam w kolonialnym budynku po słonecznej stronie parku San Nicolas, w

domu, gdziem spędził wszystkie dni swego życia bez żony i bez fortuny, tu, gdzie również

żyli byli i dokonali żywota moi rodzice, i wreszcie tu, gdzie zamiarem moim było umrzeć

samotnie, w tym samym łóżku, w którym przyszedłem na świat, i w dniu oby

najodleglejszym i oby bezboleśnie. Mój ojciec nabył ów dom na aukcji publicznej pod

koniec XIX wieku, po czym parter wynajął konsorcjum Włochów prowadzącemu sieć

luksusowych sklepów, zatrzymując dla się to właśnie piętro, ażeby tam zaznać szczęścia z

córką jednego ze swych włoskich arendarzy, znamienitą interpretatorką Mozarta,

poliglotką i garibaldzistką i najpiękniejszą i najbardziej utalentowaną kobietą, jaka

kiedykolwiek żyła w tym mieście, z Floriną de Dios Cargamantos: moją matką.

Mieszkanie jest przestrzenne i jasne, ze stiukowymi sklepieniami, z podłogami

wyłożonymi szachownicą florenckich mozaik, z czworgiem szklanych drzwi wychodzących

na długi szeregowy balkon, gdzie moja matka siadywała, aby wespół ze swymi włoskimi

kuzynkami śpiewać arie miłosne. Widać stąd park San Nicolas z katedrą i pomnikiem

Krzysztofa Kolumba, a dalej składy rzecznego nabrzeża i portu i rozległy widnokres rzeki

Magdalena, dwadzieścia mil od jej estuarium. Jedyną niedogodnością tego mieszkania jest

słońce przechodzące w ciągu dnia przez wszystkie okna po kolei; trzeba je więc wszystkie

zamykać, by spróbować przynajmniej uciąć sobie sjestę w skwarnym półmroku. Kiedy, w

wieku trzydziestu dwu lat, zostałem sam, przeniosłem się do dotychczasowej sypialni mych

rodziców, kazałem przebić z niej drzwi bezpośrednio do biblioteki i zacząłem wyprzedawać

na licytacjach to, co mi do życia nie było potrzebne, czyli niemal wszystko - jak miało się z

czasem okazać - poza książkami i pianolą.

Przez czterdzieści lat byłem depeszowcem, czy też nadmuchiwaczem, jak na nas

mawiano, w gazecie „El Diario de La Paz”, a praca moja polegała na rekonstruowaniu i

dopowiadaniu w miejscowej prozie wyłapywanych przez nas wiadomości krążących w

przestrzeni na falach krótkich lub w kodzie Morse’a. Dziś utrzymuję się jako tako z

emerytury wypracowanej w tym wymarłym zawodzie; poza tym otrzymuję prawie nic jako

emerytowany nauczyciel gramatyki języka hiszpańskiego i łaciny, tyle co nic za

coniedzielny felieton, pisany regularnie od ponad pół wieku, i mniej niż nic za teksty do

programów muzycznych i teatralnych, które łaskawie raczą mi publikować, gdy przybędą

do nas znamienici artyści z gościnnymi występami. Poza pisaniem nic właściwie innego w

życiu nie robiłem, ale brak mi powołania i narracyjnego talentu, zupełnie są mi nieznane

zasady dramaturgicznej konstrukcji, jeśli więc podjąłem się tego trudu, to dlatego, iż ufam

w światłość tego wszystkiego, com w życiu przeczytał, a przeczytałem bez liku. Mówiąc

najzwyczajniej, szaraczkowy ze mnie literat i pewnie niczego szczególnego nie miałbym do

przekazania potomnym, gdyby nie zdarzenia, z których, na ile mi mój talent pozwoli,

Marquez Gabriel Garcia - Rzecz o mych smutnych dziwkach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: