Bardzo dobry fachowiec - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf - ``pdf - buraczek88

Zygmunt Zeydler Zborowski

BARDZO DOBRY

FACHOWIEC

ROZDZIAŁ I

Człowiek, który siedział za kierownicą czarnego cadillaca,

wyglądał na bogatego turystę. Aparat fotograficzny w futerale z

jaszczurczej skóry, ciemne okulary w potężnej oprawie, ubranie

z błękitnego tropiku i jasnoblond czupryna, nietypowa dla

mieszkańców słonecznej Italii. Na siedzeniu obok leżał

rozłożony plan okolic Rzymu z oznaczoną czerwonym

ołówkiem trasą.

Ktoś podróżujący w celach turystycznych zachowuje się

jednak zupełnie inaczej: nie spieszy się, podziwia malowniczy

krajobraz, zatrzymuje się w miejscowościach, przez które

przejeżdża, zwiedza zabytki... Właściciel cadillaca natomiast

skupił całą swą uwagę na prowadzeniu wozu. Jechał z dużą

szybkością, nie zwracając najmniejszej uwagi na barwne

wzgórza, na gaje kasztanowców ani na wznoszące się nad

horyzontem Góry Albańskie. Nigdzie się nie zatrzymywał, nic

nie zwiedzał, niczym się nie interesował. Naciskał gaz.

Palestrina - ulubione miejsce letnich wywczasów

patrycjuszy i cesarzy rzymskich. I tutaj także nie zatrzymał się,

żeby choć rzucić okiem na ruiny starożytnej świątyni czy te na

katedrę Sant Agapito. Dopiero kilkanaście kilometrów za

miasteczkiem zwolnił, spojrzał uważnie na plan i skręcił w

prawo w boczną drogę.

Na końcu ocienionej drzewami alei była brama. Masywne, z

kutego żelaza sztachety pozwalały dojrzeć soczystą zieleń

parku. Po obu stronach bramy legł wysoki, gładki mur,

zakończony u góry drutem kolczastym.

Podróżny wysiadł z wozu i pchnął ciężką, nabijaną

potężnymi ćwiekami furtkę, umieszczoną po prawej stronie

bramy. Nie była zamknięta na klucz.

Po wysypanej żwirem alejce, wzdłuż której ciągnęły się

krzaki wspaniałych róż, ruszył energicznym krokiem ku

niewielkiemu

pałacykowi

zbudowanemu

pseudomauretańskim stylu. Białe, błyszczące w słońcu ściany

zdobiła winna latorośl i kwitnące glicynie.

Przybysz po paru marmurowych stopniach wszedł na ganek

i nacisnął dzwonek.

Drzwi otworzył wysoki, czterdziestokilkuletni mężczyzna.

Zaczynał tyć. Letnia marynarka z jasnego tergalu opinała się na

wystającym brzuchu. W owalu ciemnej, oliwkowej twarzy

dominowały duże, brązowe oczy, spoglądające na pozór

łagodnie i dobrodusznie. Rysy rzymskiego imperatora

zaczynały się zamazywać w narastającym tłuszczu.

- Mister Rolson, jak sądzę - powiedział, uśmiechając się na

powitanie. Mówił wyraźnie, bez pośpiechu, miękkim,

spokojnym głosem. Właściciel płowej czupryny skinął głową,

nie zdejmując przeciwsłonecznych okularów.

- Chciałbym się widzieć z panem Marsano.

- To właśnie ja - zapraszający gest towarzyszył tym słowom.

- Proszę, niech pan wejdzie. Dziwi pana zapewne, że sam

otworzyłem drzwi, ale na dzisiejsze popołudnie wyprawiłem z

domu służbę. Lepiej, żeby nikt pana tutaj nie widział.

Rolson nie odwzajemnił powitalnego uśmiechu. Jego twarz

pozostawała nieruchoma, pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu.

- Lubię mieć do czynienia z doświadczonymi ludźmi -

stwierdził obojętnie.

Przeszli przez duży, prawie pusty hall i znaleźli się w

bibliotece, która robiła wrażenie kaplicy. W oknach kolorowe

witraże, na ścianach obrazy o tematyce religijnej.

- Woli pan rozmawiać ze mną po angielsku czy po włosku? -

spytał Marsano.

- To nie ma znaczenia. Jak pan sobie życzy. Swobodnie

mówię po włosku.

- Skąd pan tak dobrze zna nasz język?

- Moja matka pochodziła z Sycylii.

- Co za zbieg okoliczności. Ja także jestem Sycylijczykiem.

- Wiem.

- O, widzę, że jest pan dobrze poinformowany. To mi się

podoba. Ludzie dobrze poinformowani wzbudzają we mnie

zaufanie. Proszę, niech pan siada. Napije się pan czegoś?

Whisky? Martini? Gin?

- Dziękuję. Nigdy nie pijam alkoholu, jeżeli nie wymagają

tego moje interesy.

Signor Marsano wykonał gest pełen aprobaty.

- Brawo. To także mi się podoba. Dostanie pan w takim

razie sok pomarańczowy. Stoi tutaj w dzbanku. Niech pan

sobie naleje.

Usiedli w stylowych, niezbyt wygodnych fotelach i dopiero

teraz Rolson zdjął ciemne okulary, odsłaniając oczy.

Na widok tych oczu Marsano drgnął. Jasnoniebieskie,

jakby wypłowiałe, pozbawione tęczówki, zimne, okrutne.

Rolson nalał do wysokiej szklanki pomarańczowy sok i

umoczył w nim wargi.

- Od kogo dostał pan mój telefon? - spytał.

Signor Marsano zdołał już opanować przykre wrażenie.

„Trudno wymagać, aby ten człowiek miał spojrzenie

niewinnego jagnięcia”, pomyślał i uśmiechnął się.

- Bardzo żałuję, ale nie mogę zaspokoić pańskiej

ciekawości. Ja pana nie pytałem, od kogo pan się dowiedział, że

pochodzę z Sycylii.

Rolson poważnie skinął głową.

- Mi seusi - powiedział. - Moje pytanie było rzeczywiście nie

na miejscu.

Mogę pana zapewnić, że osoba, z którą o panu

rozmawiałem, całkowicie zasługuje na zaufanie - pospiesznie

wyjaśnił Marsano. - Otrzymałem o panu jak najlepsze

referencje i dlatego zdecydowałem się zaprosić pana do siebie i

tak wszystko zorganizowałem, żebyśmy mogli spokojnie

pomówić.

- Może więc pomówimy - zaproponował Rolson. -

Najbardziej odpowiadają mi rozmowy na konkretne tematy.

- Zastanawiałem się przed chwilą, jak to się dzieje, że pan,

będąc synem Sycylijki, jest takim jasnym blondynem -

powiedział niespodziewanie Marsano. Zimne spojrzenie tych

bladych oczu działało na niego niepokojąco.

- Mój ojciec był Irlandczykiem - wyjaśnił Rolson.

Bardzo dobry fachowiec - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: