Chime Rinpocze - Życie szesnastu Karmapów.pdf - BIBLIOTEKA BUDDYJSKA - qbrzydal

Lama Czime Rinpocze

Życie szesnastu Karmapów

SPIS TREŚCI

Wstęp ......................................................................................................................................2

I Karmapa, Dysum Khyenpa ..................................................................................................3

II Karmapa, Karma Pakszi ......................................................................................................3

III Karmapa, Rangdziung Dordże ...........................................................................................4

IV Karmapa, Rolpe Dordże ....................................................................................................6

V Karmapa, Deszin Sziegpa ..................................................................................................6

VI Karmapa, Thongwa Donden ...............................................................................................7

VII Karmapa, Cziedrag Gyatso ...............................................................................................8

VIII Karmapa, Mikyo Dordże ..................................................................................................8

IX Karmapa, Wangcziuk Dordże ............................................................................................9

X Karmapa, Czieying Dordże .................................................................................................9

XI Karmapa, Jeszie Dordże ..................................................................................................10

XII Karmapa, Cziangcziub Dordże ........................................................................................10

XIII Karmapa, Dydyl Dordże .................................................................................................11

XIV Karmapa, Thegcziok Dordże .........................................................................................11

XV Karmapa, Khacziab Dordże ............................................................................................11

XVI Karmapa, Rangdziung Rikpe Dordże ............................................................................11

O autorze...............................................................................................................................12

Wstęp

Pierwszym Karmapą był Dysum Kheyenpa, Który był głównym uczniem Gampopy

(1079-1153). Sam Gampopa był jednym z dwóch najwybitniejszych uczniów Milarepy,

wielkiego jogina i świętego, sławnego na cały świat ze swojej surowej dyscypliny,

poświęcenia życiu duchowemu, wielu dokonywanych przez siebie cudów, oraz piękna i głębi

pieśni, W których przekazywał swe nauki, rezultat całkowitego i doskonałego oświecenia.

Linia Milarepy wywodzi się od jego nauczyciela, sławnego tłumacza Marpy Lotsawy, który

chociaż był żonatym człowiekiem świeckim, trzykrotnie odwiedził Indię w celu studiowania i

sprowadzania pism. (Linia Marpy sięga wstecz do) indyjskich guru: Naropy, Tilopy i

Wadżradhary, Niebiańskiego Buddy, „Tego, Który Dzierży Piorun (wadżrę)”.

Ta linia nauczycieli zapoczątkowała szkołę buddyzmu tybetańskiego, w której

zachował się ustny przekaz sześciu jog praktyki ezoterycznej i duchowej realizacji, jakie

Marpa przeniósł do Tybetu od swoich indyjskich nauczycieli. Głównymi uczniami jego

duchowego syna Milarepy byli Reczungpa i Gampopa, ale wysoce indywidualny i trudny do

przewidzenia charakter Reczungpy sprawił, że nie był on odpowiednim kandydatem do

założenia jakiejkolwiek wyższej szkoły uczniów i dlatego to właśnie Gampopa, będący

bhikszu sarwastiwadinem był tym, który skonsolidował otrzymane od Milarepy nauki i

umieścił je na bardziej zorganizowanej podstawie, niezbędnej dla ustanowienia wielkiej i

trwałej tradycji praktyki. Dakpo Kagyu zostało ukształtowane przez nauki Gampopy,

natomiast szkoła założona przez jego głównego ucznia Dysum Khyenpę, I Karmapę, jest

nazywana czasem khamtsang albo karma kagyu.

I KARMAPA, DYSUM KHYENPA (1110-1193)

Dysum Khyenpa urodził się w Dresod we Wschodnim Tybecie w 1110 roku. Wszyscy

następnie Karmapowie są uznawani za jego reinkarnacje; on jest też pierwszym Lamą, który

dał początek linii kolejnych inkarnacji. Większość Karmapów również wybierała Tybet

Wschodni jako miejsce swoich narodzin. Już w początkowym okresie swojego życia Dysum

Khyenpa wykazywał wielką duchową moc i czystość. W wieku jedenastu lat miał wizję

Mahakali, a kiedy indziej, gdy szedł w podniosłym duchowym stanie po skale, zostawił na

niej ślad swojej stopy. Według tradycji, w szesnastym roku życia otrzymał od pewnej liczby

dakiń i innych bóstw cudowną czarną koronę utkaną z włosów stu tysięcy niebiańskich istot,

a zarazem został obdarzony wiedzą na temat przeszłości.

Dysum Khyenpa został wyświęcony jako śramanera czyli początkujący mnich i

wcześnie rozpoczął naukę w buddyjskiej szkole kadampa. W roku 1129 udał się do Tybetu

Centralnego, a w wieku trzydziestu lat, po dwóch miesiącach nalegania o audiencję u

Gampopy, został przyjęty na ucznia słynnego nauczyciela. Wkrótce stał się najbardziej

dojrzałym i zaawansowanym z ośmiuset uczniów Gampopy. W 1147r. Założył klasztor

Karma Dansa na wschód od Nomchu we Wschodnim Tybecie. Pod koniec życia powrócił do

Tybetu Centralnego, gdzie w dolinie Todlun założył klasztor Tsurphu, położony w odległości

pięćdziesięciu lim na zachód od Lhasy. Odtąd Tsurphu stało się głównym miejscem pobytu

kolejnych inkarnacji Gyalwa Karmapy. Dysum Khyenpa opuścił ciało w 1193 r. w trzecim

dniu pierwszego miesiąca roku wołu. Jego ciało zostało spalone dziewięć dni później.

Podczas kremacji wokół jego ciało świeciło czerwone światło, a po spaleniu, wśród

szczątków widziano obrazy bóstw, w popiołach zaś odnaleziono rincil, różnobarwny kryształ,

posiadający magiczne i uzdrawiające moce.

II KARMAPA, KARMA PAKSZI (1206-1283)

Od śmierci Dysum Khyenpy do narodzin II Karmapy, Karma Pakszi, minęło około

trzynastu lat. Znano go pod przydomkiem drubcien, „święty wielkich darów”, a jego sława

jako cudotwórcy ustępuje jedynie sławie samego Padmasambhawy. Wcześnie opuścił swój

dom we Wschodnim Tybecie i wyruszył do Tybetu Centralnego. W drodze zatrzymał się na

jakiś czas u Gyalwa Pondopa. Podczas recytacji linii lamów kagyu doznał nagłego

zrozumienia i rozpoznał w sobie inkarnację Karmapy. W wieku jedenastu lat został

wyświęcony na mnicha w Pondo Gompa i otrzymał wyjaśnienia do mahamudry i doh Sarahy.

W wizji pojawił mu się jedenastogłowy Awalokiteśwara, który nakłonił go, by w całym Tybecie

głosił współczucie i recytował mantrę OM MANI PEME HUNG. (Podobnie jak słynny król

buddyjski z VII w. Songtsen Gampo, Karmapów i kolejnych Dalaj Lamów uważa się za

emanacje Awalokiteśwary, czyli, z innego punktu widzenia, Padmasambhawy). Karma

Pakszi żył w czasie, gdy w Azji panowali Mongołowie. Jeden z wielu wnuków Dżyngis

Chana, Godan Chan, mianował w 1247 r. opata klasztoru sakjapy, Kunga Gyaltsena,

zwanego również Sakja Panditą, wiceregentem Tbetu Centralnego, zapoczątkowując w ten

sposób chwilowy okres autorytetu sakjów w Tybecie Centralnym. Sakja Pandita zmarł w

1251r. Jego następcą został jego siostrzeniec Drangen Phagpa Lodro Gyaltsen, duchowy

nauczyciel innego wnuka Dżyngis Chana, Kublai Chana, który następnie został pierwszym

mongolskim cesarzem Chin. W 1254 r. Kublai Chan przekazał Phagpie władzę nad całym

Tybetem, podtrzymując dominację sakjapów w ziemskich sprawach. Mongołowie

interesowali się jednak również innymi szkołami buddyzmu tybetańskiego. W 1255 r. rosnąca

sława Karma Pakszi, podówczas pięćdziesięcioletniego sprawiła, że Kublai Chan posłał po

niego do klasztoru Tsurphu. Na dworze Kublai Chana Karma Pakszi dokonał wielu cudów i

poważnie osłabił dotychczasowy wpływ sakjapów. Nie przyjął jednak zaproszenia Kublai

Chana do pozostania na stałe na dworze i wkrótce opuścił go, udając się w dalszą podróż na

północ. W czasie podróży, na brzegu Hor Minog założył klasztor i w magicznej walce

pokonał pewna liczbę taoistów. Była to pewnego rodzaju reminiscencja duchowych

pojedynków, w których Padmasambhawa i Milarepa pokonali swoich bonowskich

przeciwników w Tybecie. Ludzie z okolicznych krajów przebywali ogromne odległości, aby

spotkać się z Karma Pakszi. Gdy w 1256r. chciał powrócić do Tybetu, został wezwany przez

najwyższego chana, Mongka, starszego brata Kublai, który nakazał złożyć sobie wizytę w

jego pałacu niedaleko Karakorum. Chan przyjął Karma Pakszi jako swego osobistego

nauczyciela. W ten sposób kagyu była faktycznie pierwszą szkołą tybetańską, która posiadła

wpływ na rządzącego chana, chociaż wizyta Sakja Pandity i jego siostrzeńca u Godan

Chana miała miejsce lat wcześniej. Podczas pobytu na dworze Mongki, Karma Pakszi

pokonał w toku dysputy wszystkich przeciwników, tak że chan wydał faworyzujący buddyzm

edykt. Mongka zmarł w 1260 r. i pomiędzy wnukami Dżyngis Chana rozgorzała walka o

władzę.

W 1261 r. Kublai pokonał swego brata Arik Bokę, który uważał się za bardziej

legalnego spadkobiercę i objął władzę jako najwyższy Chan. Z powodu swojej wcześniejszej

odmowy pozostania na dworze, Karma Pakszi już u Kublaia pozostawał w niełasce, a teraz

został posądzony o sojusz z Arik Boką i musiał doświadczyć okresu prześladowań, które

skończyły się wygnaniem go do K’u Chu, wilgotnego i niezdrowego miejsca na wybrzeżu.

Niektórych jego uczniów zamordowano.

Na wygnaniu Karma Pakszi miał wizję żółtego Mańdziuśri, bodhisattwy mądrości o

tysiącu ramion, który w każdym z nich trzymał miseczkę żebraczą ze znajdującym się w jej

środku Buddą. Miało to oznaczać, że pod przewodnictwem kagyu, Dharma rozszerzy się w

Minyak, Chionach i Mongoli. Dzięki swym duchowym i magicznym mocom, Karma Pakszi

odzyskał łaskę Kublai Chana i po ośmiu miesiącach został uwolniony z zesłania. Podczas

tego okresu mimo tortur nie odniósł żadnego szwanku; nie można go też było zamknąć w

więzieniu. Kublai Chan został jego uczniem, a gdy około 1264 roku Karma Pakszi opuszczał

Mongolię, obdarzył go wieloma kosztownymi darami. Mówi się, że nie mając żadnych

fizycznych środków na przewiezienie tych darów do Tybetu, wrzucił je do źródła w pobliżu

Szang-tu i spowodował, że pojawiły się w sadzawce koło jego klasztoru Tsurphu. Wśród nich

znajdował się złoty dach świątyni, mający pochodzić z klasztornego uniwersytetu w

Nalandzie w Indii, zagrabiony następnie przez Mongołów. Teraz dach ten pokrywa jedną ze

świątyń Tsurphu, zawierającą wykonany przez samego Karma Pakszi wielki posąg Buddy

Śakjamuniego.

Nie śpiesząc się, Karma Pakszi wyruszył w drogę powrotną do Tsurphu, zatrzymując

się w wielu miejscach, aby nauczać w nich Dharmy. Ta podróż zabrała mu osiem lat. Po

swoim powrocie żył i nauczał jeszcze przez dziesięć lat. Trzeciego dnia dziewiątego

miesiąca roku owcy (1283) zachorował i chociaż jego uczniowie błagali go, żeby ich nie

opuszczał, powiedział, że jego czas już nadszedł. Mówi się, że w siedem dni po jego

odejściu nie zobaczono już jego ciała. Mnisi nie przerywali składania ofiar i medytacji i

ósmego dnia ciało znowu się pojawiło. Ci o przejrzystej wizji ujrzeli Herukę, rozmaite

symbole i święte sylaby, natomiast ci, którzy nie byli tak zawansowani w mądrości, zobaczyli

tylko ludzkie ciało. Dziesiątego dnia zostało ono spalone. Na nie spalonych kościach

widziano święte obrazy i mantry, a w popiołach znaleziono, rincil.

III KARMAPA, RANGDZIUNG DORDŻE (1284-1339)

Rangdziung Dordże urodził się ósmego dnia pierwszego miesiąca roku drewnianej

małpy podczas wizyty rodziców u siostry matki. Po narodzinach Rangdziung Dordże

przestraszył swoją ciotkę, wskazując na księżyc i oświadczając, że jest to ósmy księżyc.

Rodzice nakłonili ciotkę, aby utrzymała to zadziwiające wydarzenie w tajemnicy, sami nie

wiedząc, co zrobić z nadnaturalną dojrzałością swego syna. Mając trzy lata poprosił kogoś,

aby zrobił mu czarną koronę. Później zobaczono go jak siedzi na skale z czarną koroną na

głowie i głosi dzieciom nauki. Miał również dojrzałe umysłowe zdolności, a gdy jego ojciec

zapytał go o to któregoś dnia, powiedział, że jest Karmapą. Wówczas jego rodzice przekonali

się, co do rzeczywistości jego mocy i został wysłany do Tsurphu, gdzie w wieku siedmiu lat

wyświęcono go na mnicha.

W toku nauki Rangdziung Dordże miał wizję Mańdziuśrego, który powiedział mu, że

powinien udać się do Chin. Przez pewien czas podróżował po Wschodnim Tybecie, a kiedy

w 1331 r. powrócił do Tsurphu, otrzymał od cesarza Toghana Temura uprzejme zaproszenie

do odwiedzenia go. Wraz z listem cesarz przysłał złotą pieczęć, którą najwyższy chan

Mongka podarował II Karmapie, Karma Pakszi. Przypominając oddanie, jakie mieli dla

buddyzmu jego mongolscy przodkowie w tym Kublai Chan, cesarz oświadczył, że również

pragnie być opiekunem i sługą Dharmy i wychwalał Rangdziung Dordże za jego

wykształcenie i świętość. List dawał jasno do zrozumienia, że odmowa zmartwiłaby cesarza i

uczyniła Karmapę odpowiedzialnym za wszelkie zło, jakie spadłoby na buddyzm w Chinach,

podczas gdy jego troska o dobro wszystkich istot, od cesarza poczynając, niewątpliwie

zapewniłaby jego akceptację i wszystko zostałoby uczynione zgodnie z jego życzeniami.

Karmapa przyjął to wymuszone zaproszenie i zanim udał się do Chin, w następnym roku

(1332) otrzymał drugi list, wyrażający zadowolenie cesarza i nakłaniający go, aby nie zwlekał

z odjazdem.

Cesarz umarł przed przybyciem Rangdziung Dordże do Pekinu, ale nowy cesarz,

Riczenpal, nakłonił go do kontynuowania podróży. Jednak wkrótce po przybyciu Rangdziung

Dordże do stolicy(Chin), zmarł także nowy cesarz. Te dwa nagłe zgony wywołały naturalnie

niepokój i przez pewien czas sprawa cesarskiej sukcesji była niepewna. Rangdziung Dordże

pozostał w Pekinie i był obecny przy wprowadzeniu na tron następnego cesarza, Toghana

Temura.

W roku drewnianego psa(1334) Rangdziung Dordże miał wizję Awalokiteśwary

wskazującą, że powinien wrócić do Chin. Przez sześć miesięcy medytował w Samye Czipur i

miał wizję, Padmasambhawy. Nastąpił dalszy okres nauczania i praktyki, ale na początku

1336 r. otrzymał od cesarza Toghana Temura list, przypominający o jego obietnicy powrotu

(do Chin). List był bardziej utrzymany w bardziej wyrażającym szacunek mniej rozkazującym

tonie, niż list poprzedniego cesarza. Ofiarowywał lamie najwyższy szacunek i udogodnienia

podczas podróży, chociaż znowu wyrażał obawy o szkody, jakie mogłaby ponieść Dharma

Buddy, gdyby Rangdziung Dordże nie przyjechał. Rangdziung Dordże powrócił do Pekinu w

roku ziemnego królika (1338) i zostało dobrze przyjęty. Jednak czternastego dnia szóstego

miesiąca podczas mówienia(mantry) Heruki oświadczył, że opuści ciało i wejdzie w Nirwanę.

Piętnaście dni później wielu ludzi, włączając w to cesarza, ujrzało jego twarz. To zdarzenie

zostało uwieńczone na obrazie (przedstawiającym) Karmapę w półksiężycu.

W zgiełku tego niespokojnego okresu duchowa siła i wpływ były w nieunikniony

sposób związane ze świeckim autorytetem i również Karmapowie zostali wciągnięci w

polityczne wydarzenia i poruszeni przez zmieniające się losy cesarstwa i innych dynastii. W

tym czasie powstała druga linia inkarnowanych lamów Karmapów zwana linią Czerwonych

Czapek (szamar). Pierwszym lamą tej linii był Drakpa Senge, współczesny Rangdziung

Dordże. Podczas gdy Karmapowie Czarnych Czapek (szarnag) zdecydowanie unikali

angażowania się w polityczne wydarzenia, lamowie Szamar byli bardziej skłonni do

(uczestniczenia w) życiu politycznym. Ich główną siedzibą stał się położony na północ od

Tsurphu klasztor Yanpakan, założony w 1489 r.Większość inkarnacji Szamarpy urodziło się

w Tybecie Centralnym lub na obszarze, gdzie miały miejsce największe walki polityczne. Ale

chociaż uczestniczyli w wydarzeniach politycznych, często mogli występować w roli

pośredników łagodzących różne wpływy. Dziewiąta inkarnacja ich linii (ur. Ok. 1734) była

bratem rodzonym, czy też przyrodnim III Panczen Lamy ze szkoły gelugpa, która dzięki

poparciu Mongołów zachowywała wówczas dominującą pozycję wśród szkół buddyzmu

tybetańskiego. Po nagłej śmierci Panczen Lamy w roku 1780, lama Szamarpa z

niewyjaśnionych powodów uciekł do Nepalu i został wciągnięty w nepalski najazd na Tybet w

1788 i 1791 r. W tym czasie Chińczycy uzyskali polityczny nadzór nad Tybetem przez

odziedziczenie podbitych przez cesarza terytoriów mongolskich. W końcu rząd chiński wysłał

wojsko dla tybetańskich oddziałów i zmusił Nepalczyków do wycofania się. W tym czasie

zmarł, podobno w rezultacie otrucia, lama Szamarpa, którego wydania domagali się

Chińczycy. Według innej tradycji jego ciało rozłożyło się za sprawą aktu jego woli, na

podstawowe elementy; pozostała tylko lewa noga jako relikt, który podobno nadal

przechowuje się w Kathmandu. Jego własność została skonfiskowana przez Dalaj Lamę,

Chime Rinpocze - Życie szesnastu Karmapów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: