Doncowa Daria - Zupa ze zlotej rybki.pdf - 20.10.16- Kryminał i sensacja - anna9955

Daria Doncowa

ZUPA ze ZŁOTEJ RYBKI

spadowa

Z rosyjskiego przełożyła Agnieszka Lubomira Piotrowska

Świat Książki

Tytuł oryginału UCHA IZ ZOŁOTOJ RYBKI

Projekt okładki Małgorzata Karkowska

Zdjęcia na okładce Flash Press Media

Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka

Redakcja Elżbieta Rawska

Redakcja techniczna Małgorzata Juźwik

Korekta Jadwiga Piller, Elżbieta Jaroszuk

o.o., 2004

Świat Książki

Warszawa 2004

Bertelsmann Media, Sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie PLUS 2

Druk i oprawa Wrocławska Drukarnia Naukowa

ISBN 83-7391-470-6 Nr 4714

DOTYCHCZAS UKAZAŁY SIĘ:

Nieściśle tajne

Zjawa w adidasach

Żona mojego męża

Kłamstwo na kłamstwie

Rozdział 1

W małżeństwie trudno jest tylko przez pierwsze dwadzieścia pięć lat,

potem człowiek już rozumie, że nie może spodziewać się po partnerze

niczego dobrego i zaczyna wieść szczęśliwe życie. Prawdę mówiąc, mnie

ani razu nie udało się przetestować tej prawdy w praktyce, od

wszystkich mężów uciekałam, nie doczekawszy srebrnego jubileuszu.

Jeśli mówić całkiem otwarcie, to nie udało mi się uczcić nawet

dziesięciolecia związku małżeńskiego z żadnym z mężów, a jeśli mam

przestać udawać nie wiadomo kogo, to muszę się szczerze przyznać: nie

udało mi się wytrzymać w małżeństwie dłużej niż trzy lata.

Wyrywając się już cztery razy ze szponów małżeństwa, doszłam do

wniosku, że zwierzę imieniem Daria Wasiljewa nie może żyć w niewoli,

i zaprzestałam prób uzyskania statusu zamężnej kobiety. Ale niektóre

moje przyjaciółki jak raz nastąpiły na grabie, tak robią to w

nieskończoność. Zalicza się do nich Li-ka Sołodko. Bawiłam się na jej

ośmiu weselach i nie mogłam wyjść z podziwu, że jej nie obrzydło tak

za każdym razem przygotowywać ucztę nad ucztami, wkładać białą

suknię, welon, wysłuchiwać uroczystych toastów gości, wróżących jej

szczęście z kolejnym wybrankiem serca.

Oczywista sprawa, że dwanaście miesięcy po weselnych hulankach Lika

wpadnie do Łożkina, rzuci się na kanapę i zanosząc się od płaczu,

oświadczy:

- Kolka to bydlak! Biorę rozwód i wracam do panieńskiego nazwiska!

Lika jest do tego stopnia głupia, że za każdym razem zmienia

nazwisko. W ostatnim czasie przysparza jej to nie lada

kłopotów. W wielu formularzach, które musi zapełnić w różnych

sytuacjach życiowych, znajduje się rubryka: „Czy zmieniał/a pan/i

nazwisko?". Uczciwa Lika złości się, próbując zmieścić w wąskiej

ramce konieczne informacje: Kowalowa, Jermołowa, Szłykowa,

Szełatunina, Arżannikowa, Nistratowa, Sołodko.

- Idioci - syczała - nie pozwalają pisać na marginesach. Jakim

organem myślał ktoś, kto opracowywał ten formularz? Dlaczego tak mało

miejsca zaplanował na odpowiedzi?

Nie miało sensu tłumaczenie Lice, że normalna kobieta zmienia

nazwisko raz, no dwa, dobra, niech będzie, trzy razy w swoim życiu.

Lika powinna zatrzymać się na etapie pani Kowalowej albo pozostać

przy panieńskim nazwisku, ale jak na złość, to akurat dosyć śmiesznie

brzmi - Podujwietier. A Lika za każdym razem wychodziła za mąż na

zawsze, przynajmniej bardzo w to wierzyła.

Dlatego też zupełnie mnie nie zdziwiło zaproszenie na kolejną

ceremonię zawarcia związku małżeńskiego.

W piątek razem z Manią i Kicią wchodziłyśmy do restauracji „Łakomy

Kąsek". Przy dźwigałyśmy dla Liki serwis na dwanaście osób. Fakt, nad

wyraz tradycyjny prezent, ale nasza fantazja była na wyczerpaniu. W

swoim czasie sprezentowałyśmy Lice komplet bielizny pościelowej,

srebro stołowe, mikrofalówkę, pralkę, kryształowe kieliszki...

- Mam nadzieję, że jedzenie będzie smaczne - szepnęła Maniunia,

obciągając sukienkę - nienawidzę spódnic, chyba że ktoś inny je nosi,

wiecznie się zadzierają...

- A kupże sobie w końcu jakąś mniej obcisłą, w normalnym rozmiarze -

rzuciła kąśliwie Kicia, kręcąc się przed lustrem. -Wiecznie byś

chciała wyglądać lepiej i dlatego tak się ściskasz, a prawdę mówiąc,

na próżno, szczuplej i tak już nie będziesz wyglądać!

Wtuliłam głowę w ramiona. No tak, teraz się zacznie! Maruśka napadnie

na wredną Kicię... Ale Mania miała już za sobą okres szczeniackiego

nieprzejednania. Wytwornie uniosła brew i spokojnie odpowiedziała:

- Tak, z pewnością masz rację, trzeba kupić sukienkę szerszą, rosnę

bez opamiętania, następnym razem wezmę czterdziestkę, a właśnie,

Kiciunia, a jaki ty rozmiar nosisz?

- Trzydziesty szósty - odparła Olga z satysfakcją. - Przedwczoraj

kupiłam sobie tę sukienkę i jestem bardzo zadowolona: trzydziesty

ósmy po prostu ze mnie spada.

I kontynuowała falę zachwytów nad sobą.

- Obawiam się, że jesteś w wielkim błędzie - westchnęła Mania. - Nie

chciałam cię martwić, ale tyjesz, i to bardzo, zobacz, jakie masz

fałdki tłuszczu na bokach.

- Gdzie? - Kicia przerażona wygięła nieprawdopodobnie szczupłą

talię.

- A ta sukienka to rozmiar czterdzieści dwa.

- Chyba zwariowałaś! - Olga podskoczyła. - Trzydzieści sześć!

- Właśnie, że nie, czterdzieści dwa! Spójrz lepiej na metkę.

Kicia pobiegła do toalety, Mania zaś nad wyraz spokojnie zaczęła

poprawiać włosy. Chwilę później zakłopotana Olga stanęła przede mną.

- Rzeczywiście, czterdzieści dwa, ale jak to możliwe? W sklepie

przekonywali mnie, że to rozmiar trzydzieści sześć...

- W taki sposób sprytni sprzedawcy usiłują zadowolić klienta -

niewinnie odparła Maruśka - no i kłamią w żywe oczy. Wybacz, ale

jesteś grubsza ode mnie, zobacz, moja spódniczka, choć rzeczywiście,

troszkę mnie opina, ma metkę trzydzieści osiem, a ty masz rozmiar

czterdzieści dwa.

- Koszmar - wymamrotała Olga - ja tego nie przeżyję.

Oczy Kici zaczynały zachodzić łzami, a ja nieufnie spojrzałam na

Manię. Olga wyglądała znacznie wytworniej od swojej szwagierki. Co za

diabelskie sztuczki z tymi metkami - sama nie wiem.

- Halo, zapraszamy wszystkich do stołu! - krzyknął Witalij Kropotow

- starczy tych wygibasów przed lustrem. Olga, czemu jesteś taka

smutna? Czyżby twój durnowaty program w TV w końcu spadł z anteny na

zbity pysk?

- Żeby ci pypeć nie tylko na języku wyskoczył - obruszyła się Olga.

- My rozkwitamy.

- Czyli niedługo zaczniecie się kłosić, a potem zgnijecie -

podsumował Witalik z zadowoleniem.

Olga zacisnęła zęby i weszła na salę.

- Co zrobiłaś z metką? - nie wytrzymałam.

Mania zachichotała.

- Nakleiłam obok słowa „rozmiar" cyfry „cztery" i „dwa", wiesz,

takie naklejki, które sprzedają do klawiatury komputera.

- Po co?

- Oj, mamuńciu - Marusia wciąż się cieszyła - Kicia z tą swoją dietą

już całkiem zwariowała. Mogę się założyć, o co chcesz, że teraz tutaj

nawet wody mineralnej nie wypije!

- No, ale przecież wyjaśnisz jej, że to dowcip?

- Pewnie. Jutro.

Chciałam wygłosić Marusi prelekcję o miłości bliźniego, ale w końcu

się rozmyśliłam. Olga i Mania poradzą sobie beze mnie. Prawdę mówiąc,

jedna warta drugiej - stałe docinki, złośliwości. A co do diety, to

racja. Olga zachowuje się jak nienormalna, bez problemu może schować

się za kijem do hokeja, niemniej jednak siada przy stole z

kalkulatorem, na którym w skupieniu wylicza ilość spożytych kalorii.

Dwa listki sałaty -to dwadzieścia, filiżanka kawy bez cukru - zero,

tost z dżemem... O, to za nic w świecie! Tost z dżemem! Całe sto

pięćdziesiąt kalorii, a w kilodżulach jeszcze gorzej - prawie

pięćset! I tak w czasie każdego posiłku. Kiedyś Arkaszka zezłościł

się i zabrał żonie kalkulator, ale godzinę później Olga miała w

rękach nowy.

- Ekran dodaje dziesięć kilo - mamrocze Kicia, odgryzając maleńki

kawałeczek banana - m... m... m... jakie pyszne. Zdarzają się tacy

szczęśliwcy, którzy mogą zjeść całego!

Spór z Kicią, jakakolwiek próba przekonania jej, jest niemożliwy,

dlatego każdy w domu przygotował własną taktykę.

- Słuchaj, Kita - powiedział wczoraj wieczorem Kiesza - na jutro

zapowiadają w Moskwie wiatr, dość silny.

- No i co z tego? - zapytała czujnie Olga.

- Weź od Iwana z szopy dwie cegły.

- A po co?

- Włożysz do kieszeni, żeby cię huragan nie porwał - wyjaśnił

mężulek, chichocząc.

Olga trzepnęła go po głowie gazetą. Dziś rano, kiedy zażywała kąpieli

w wannie, Arkaszka, szczerze zaniepokojony, krzyknął:

- Kicia, błagam, tylko nie wyjmuj korka!

- Dlaczego? - Znów połknęła haczyk.

- Żeby cię do rur nie wessało - wyjaśnił jak gdyby nigdy nic Kiesza.

- Potem trzeba będzie cię wyławiać, szorować...

Maruśka też bez końca szydzi z bidulki, której się marzy ujemna waga,

ja demonstracyjnie jem na jej oczach ciastka i czekoladki, ale

najbardziej wyrafinowany jest Diegtiariow. Na początku lata przyniósł

Kici w prezencie śliczny T-shirt, najwyraźniej kupiony w dobrym

sklepie.

- No, no, niezły jesteś - pisnęła Olga - ileś na to wydał!

Natychmiast wciągnęła prezent na siebie i zmieszana mruknęła:

- Za duży! O cały rozmiar! To ci pech!

- E, to żaden problem - palnął pułkownik. - Przez tydzień podjesz

sobie blinów na słodko i będzie w sam raz!

Po tych słowach Mania, kaszląc, wybiegła na korytarz, Kiesza

zakrztusił się herbatą, a ja, patrząc na czerwoną ze złości Kicię i

niewinnie mrugającego Aleksandra Michajłowicza, pomyślałam, że mój

przyjaciel nie jest taki prostoduszny, jak się wydaje.

Porzuciłam beznadziejne próby ujarzmienia sterczących pod różnym

kątem włosów, weszłam do dużej sali, usiadłam przy długim stole i

postanowiłam dobrze się bawić na uroczystości weselnej.

W centralnym miejscu stołu siedziała Lika; jak zawsze w takich

wypadkach, miała na sobie białą suknię i długi welon, przypięty do

wianka ze sztucznych kwiatów. Myślę, że wkładanie na głowę owego

symbolu niewinności, kiedy tuż obok siedzi dwudziestoletni syn, to

trochę niedorzeczny pomysł, ale Lika lubi, kiedy wszystko odbywa się

zgodnie z przyjętym rytuałem. Nowego męża widziałam po raz pierwszy:

chuderlawy facecik o czerwonej twarzy i szyi. Albo młody małżonek ma

problemy z ciśnieniem, albo jest mu po prostu duszno w garniturze i

koszuli z krawatem. W końcu na dworze prawie trzydzieści stopni, za

oknem upalny lipiec. Ja bym w takiej sytuacji ogłosiła amnestię dla

nieszczęsnego młodzieńca, zaproponowała, by włożył coś lżejszego, bez

ciasnego kołnierzyka, ale Lika nigdy nie poszłaby na kompromis. Na

weselu męska część założonej przed chwilą rodziny zobowiązana jest

być w pełnej

gali i kropka. Dobrze jeszcze, że Lika nie upierała się przy

smokingu, bo do tego stroju konieczna jest jedwabna szarfa wokół

talii i bidulek mąż mógłby po prostu zejść z tego świata, nie

doczekawszy nawet nocy poślubnej.

Jeśli kiedykolwiek byliście na weselu, to wiecie, jak rozwijała się

akcja: niekończące się okrzyki: „Gorzko, gorzko!", toasty, wręczanie

prezentów, tańce...

Pod koniec byłam śmiertelnie zmęczona i marzyłam tylko

o jednym: żeby jak najszybciej znaleźć się w domu, w swoim łóżku.

Zresztą pozostali goście chyba również się zmęczyli, pan młody nie

wiedzieć czemu zmarkotniał i siedział z niezadowolonym wyrazem

twarzy, pewnie tak podziałał na niego alkohol. Jedna Lika wydawała

się świeża i beztrosko wesoła.

Jakoś dosiedziałam do końca uroczystości i wróciłam do Łożkina. Od

razu padłam do łóżka, wpychając sobie pod bok mopsa Hootcha.

Przebudzenie było nagłe i niespodziewane.

- Ja go zabiję - zaczął się przeraźliwie drzeć Hootch, przygniatając

mnie swoim ciężarem - zabiję, i to zaraz!!!

Przez sen wydawało mi się, że Hootchuś urósł i zamienił się w ogromne

stworzenie, nie wiadomo czemu obrzydliwie pachnące perfumami Poison.

Bardzo lubię francuskie kosmetyki, ale od mdłych, słodkich zapachów

zaczynam się dusić.

Kaszląc, usiadłam na łóżku, rozkleiłam odrobinę powieki

i ujrzałam rozhisteryzowaną Likę. Kichający Hootchuś powoli oddalił

się w stronę korytarza; mops najwyraźniej też nie znosi zapachu

Poison.

- Co ty tutaj robisz? Co się stało? Gdzie Jewgienij? - zaczęła

lamentować Kicia, która wtargnęła do naszej sypialni.

Szykowała się do pracy i wyglądała teraz dość komicznie: miała na

sobie eleganckie ciemnoniebieskie spodnie i górę od piżamy, jedno oko

pomalowane, drugie jeszcze nie, i burzę jasnych włosów, sterczących

jak druty.

- Nie waż się wypowiadać przy mnie tego imienia. - Lika opadła na

łóżko. - Zapomnijcie o nim!

Wstałam, kilka razy kichnęłam, potem zamknęłam okno, włączyłam

klimatyzację i ostrożnie zapytałam:

- Pokłóciliście się?

- Kretyn! - zawyła Lika, chowając twarz w mojej poduszce. -Potwór...

Westchnęłam. Przytulną puchową kołdrę i poduszkę trzeba teraz będzie

oddać do pralni chemicznej, pewnie całe przesiąkną ohydnymi

perfumami. Dziwne, że znana na całym świecie firma Dior, która

stworzyła kiedyś takie wspaniałe zapachy jak Diorissimo, Diorella,

Dolce Vita, wypuściła serię absolutnie obrzydliwych pachnideł. Albo

może tylko mnie się takie wydają? No bo Lice się podobają, wylewa na

siebie pół flakonika naraz.

- Rozwodzę się - nagle spokojnie oświadczyła moja przyjaciółka.

- Już? - krzyknęłyśmy jednym głosem z Kicią. Potem Olga kichnęła

parę razy i dodała:

- Ale przecież przeżyłaś z nim tylko jeden dzień!

- W legalnym związku, podkreślam - rzekła Lika dobitnie. -Przedtem

spędziliśmy razem pół roku! Potwór!

- Wiesz co - przerwałam jej - nie działaj pochopnie. Kłótnie

małżeńskie się zdarzają. Posiedź u nas, może razem wyjdziemy gdzieś

na obiad, a potem pojedziesz do domu i wszystko się ułoży.

- Rozwód - twardo oznajmiła Lika. - To, co się zdarzyło, było z

mojej strony tragiczną pomyłką!

- Pomyśl - próbowała przemówić jej do rozsądku Olga -znów będziesz

musiała zmienić nazwisko.

- Drobnostka - machnęła ręką moja przyjaciółka - w paszporcie,

prawie jazdy i innych papierach na razie jestem Sołodko, przecież od

ślubu minął dopiero jeden dzień...

- Trochę to dziwne wyjść za mąż na jeden dzień - bąknęła Kicia.

- Może wyjaśnisz nam, dlaczego postanowiłaś rzucić Jewgienija? -

usiłowałam zrozumieć sytuację.

Lika zaczęła płakać:

- Zdradził mnie, odszedł z inną!

- Kiedy? - znów zapytałyśmy chórem. - Kiedy zdążyła mu wpaść w oko

inna baba?

Poczułam lekkie zawroty głowy. Włączona na maksimum klimatyzacja nie

zabiła duszącego aromatu perfum. Może Lika

ma psychozę reaktywną? Zdarza się to ludziom, którzy nie potrafią się

znaleźć w okolicznościach działania vis maior. No, na przykład,

kierowca jedzie nabrzeżem, nie może zapanować nad wozem i wpada do

rzeki, a milicja wyławia z wody oszalałą, rozhisteryzowaną istotę.

Tak samo Lika - nadenerwowała się na weselu... Chociaż czym miałaby

się przejmować na kolejnym ślubie? Przecież to dla niej nic nowego.

- Wczoraj wieczorem Jewgienij zakochał się w jakiejś ździrze -

oświadczyła Lika i wysiąkała nos w róg mojej powłoczki -w malowanej

lali, obrzydliwej beczce sadła, ohydnej, dupiastej, koślawej...

- Poczekaj! - zapiszczała Olga. - Natychmiast opowiadaj wszystko po

kolei!

Nadal rozmazując gluty po mojej pościeli, Lika rozpoczęła chaotyczną

opowieść.

Rozdział 2

Od samego początku ich romans - Liki i Jewgienija - rozwijał się nie

tak, jakby tego chciała Lika. Pomimo dojrzałego wieku zachowała

zdolność zakochiwania się, a wszystkie jej małżeństwa rozpadały się

dlatego, że po raz kolejny traciła głowę i rzucała się w wir

namiętności. Jej kochankowie, którzy z czasem stawali się mężami,

wyglądali nad wyraz podobnie: wysocy, przystojni, blondyni. Również

jeśli chodzi o charakter, mieli ze sobą coś wspólnego: wszyscy byli

spokojni, opanowani, pracowali w różnych placówkach naukowych czy

instytutach na-ukowo-badawczych. Najciekawsze, że wszystkie romanse

rozwijały się według tego samego scenariusza. Odwiedzając męża w

pracy, Lika spotykała tam jego kolegę albo znajomego i natychmiast

znów się zakochiwała. Po zawarciu kolejnego związku małżeńskiego z

zapałem brała się do „rozwoju" kariery nowego męża. Zmuszała go do

obrony doktoratu i... wpadała na nowy obiekt namiętności, który

bezzwłocznie zaczynała mobilizować do napisania habilitacji. Na

miejscu przewodniczącego rosyjskiej komisji kwalifikacyjnej, ciała,

które potwierdza prawo do tytułu naukowego, wydałabym Lice dyplom

albo jakiś

inny papier o treści: „Nagradza się za wkład w rozwój rodzimej

nauki". Czy przynajmniej sobie wyobrażacie, jak trudno zmusić

mężczyznę, by regularnie zasiadał przy biurku? A Lika w końcu

wyhodowała sześciu czy siedmiu docentów.

Jej mężów łączyła jeszcze jedna wspólna cecha. Otóż wszyscy oni

cierpieli na brak pieniędzy, czasem chroniczny, i Lika gorliwie

zarabiała rubelki, by odziać i obuć ukochanego. Można ją było

oskarżać o wszystko oprócz wyrachowania. Do brzęczącej monety

odnosiła się lekko, bez żalu wydawała zapracowane pieniądze i nigdy

nie zabijała się z powodu pustego portfela. Dzięki Bogu, miała tylko

jedno dziecko - Jurę, którego wychowała, jak umiała. Bez względu na

kalejdoskop tatusiów Jura wyrósł na zupełnie normalnego, być może

trochę zbyt milczącego chłopaka, ale przy nader gadatliwej,

nieopanowanej mamusi z innym usposobieniem po prostu by nie przeżył.

O ile pamiętam, Jura zawsze siedział w kącie z grubą książką w ręku.

Siedem miesięcy temu zaprosiła Likę Wierka Karapietowa i oznajmiła:

- Dość tego liczenia drobniaków, starzejesz się.

- Zwariowałaś? - oburzyła się Lika. - Jestem jeszcze całkiem młoda.

- To tylko tak ci się wydaje - nie poddawała się Wierka. -A zresztą

książeczka oszczędnościowa z solidnym wkładem jest dobra w każdym

wieku. W każdym razie znalazłam dla ciebie wspaniałego narzeczonego.

- Jestem mężatką - przypomniała Lika.

- No i co z tego? - zdziwiła się Wiera. - Rozwiedziesz się, wielkie

Doncowa Daria - Zupa ze zlotej rybki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: