Mary Stewart - Ogary Gabriela.pdf - Mary Stewart - uzavrano

Mary Stewart

OGARY GABRIELA

przełożyła Zofia Sroczyńska

ISKRY

WARSZAWA • 1970

Żadnej tu zbędnej nie usłyszysz mowy:

Dźwięcznie ci będzie szemrała fontanna,

Czekać cię będzie wygodne posłanie,

Czara po brzegi wypełniona winem,

Miękkie poduszki usłane pod głowę

I rozścielone pod stopy dywany.

Koran: Sura LXXXVII

Spotkałam go na Straight Street.

Z pełnym naręczem jedwabiów wyszłam z mrocznego wnętrza sklepu na zalaną oślepiającym

blaskiem słońca ulicę Damaszku. Z początku nic nie widziałam, gdyż słońce świeciło mi

prosto w oczy, a on stał w cieniu, w miejscu gdzie ulica przechodzi w ciemny tunel, nakryty

wysokim dachem z falistej blachy.

Na bazarze było pełno ludzi. Ktoś zatrzymał się przede mną, żeby zrobić zdjęcie. Gromadka

wyrostków przeszła obok, przyglądając mi się ciekawie i wymieniając głośno uwagi w języku

arabskim, przerywane słówkami „miss", „halo" i „good bye". Mały, szary osiołek minął mnie

stukając kopytkami i uginając się pod trzy razy szerszym od niego brzemieniem jarzyn. Jakaś

taksówka przemknęła tak blisko, że musiałam cofnąć się o pół kroku, na próg sklepiku, a

stojący koło mnie kupiec instynktownie wysunął rękę osłaniając zwoje swoich jedwabiów.

Taksówka trąbiąc zapamiętale wyminęła osiołka i rozdzieliwszy zbitą gromadkę małych

łachmaniarzy, niby statek prujący fale, nie zmniejszając szybkości wpadła prosto w ciasną

szyję ulicy, zwężającej się gwałtownie między rzędami stłoczonych przy niej straganów.

Właśnie wtedy go zobaczyłam. Stał z pochyloną głową przed kramem jakiegoś jubilera,

obracając w ręku małą. złotą błyskotkę. Zaalarmowany głośnym sygnałem taksówki, podniósł

głowę i szybko ustąpił z drogi. Ten jeden krok wydobył go z cienia w pełnię słonecznego

blasku i wtedy, z jakimś dziwnym skurczem serca, spostrzegłam, że to on. Wiedziałam, że

jest w tej części świata, i nie było w tym nic szczególnego, że zobaczyłam go w samym

środku Damaszku, a nie gdziekolwiek indziej, stałam jednak nieruchomo w słońcu, tępo

wpatrując się w jego odwróconą profilem twarz, nie widzianą od czterech lat, lecz mimo to od

razu mi bliską. Wydawało mi się, że po prostu nie mogło być inaczej.

Taksówka, z głośnym zgrzytem zmienianych biegów i rykiem klaksonu, zniknęła w ciemnym

tunelu za główną ulicą bazaru. Brudna i duszna ulica opustoszała. Jeden zwój jedwabiu

wymknął mi się z rąk i chwyciłam go szybko, zanim kaskada szkarłatu dotknęła

brudnej ziemi. Mój nagły ruch i błysk jaskrawego jedwabiu ściągnęły jego uwagę; obrócił się

w moją stronę i nasze oczy spotkały się. Dostrzegłam, że jego źrenice rozszerzyły się ze

zdumienia, odrzucił złoty drobiażdżek na stragan i głuchy na potok słów przekupnia,

wykrzykiwanych z okropnym amerykańskim akcentem, przeszedł na moją stronę ulicy.

Minione lata przewinęły się w mojej pamięci jeszcze szybciej niż zwoje szkarłatnego

jedwabiu, gdy odezwał się do mnie dokładnie takim samym tonem, jakim dawniej mały

chłopiec witał codziennie swoją jeszcze mniejszą wielbicielkę:

— Och, dzień dobry! To ty!

Nie byłam już małą dziewczynką, miałam dwadzieścia dwa lata, a on był tylko moim

kuzynem Karolem, którego oczywiście dawno przestałam uwielbiać. Nie wiem dlaczego,

wydało mi się, że należy to zaraz wyjaśnić. Chciałam odpowiedzieć mu dokładnie takim

samym tonem, ale udało mi się osiągnąć tylko tyle, że mój głos zabrzmiał jakoś idiotycznie

głucho:

— Dzień dobry! Ale wyrosłeś! Cieszę się, że cię widzę!

— No właśnie! I golę się już, co najmniej raz w tygodniu. — Uśmiechnął się do mnie i nagle

uświadomiłam sobie, że nie jest już małym chłopcem. — Ach, Christy, jak to świetnie, że cię

złapałem. Ale co ty właściwie tu robisz?

— Nie wiedziałeś, że jestem w Damaszku?

— Wiedziałem, że masz przyjechać, ale nie mogłem dowiedzieć się kiedy. Może mi jednak

powiesz, co tu robisz sama? Podobno przyjechałaś tutaj z jakąś wycieczką?

— Tak — odparłam — ale właśnie się od niej na chwilę odłączyłam. Czy to mama dała ci

znać?

— Powiedziała mojej matce, która mi przekazała tę

wiadomość, ale nikt dokładnie nie wiedział, co się z tobą dzieje, kiedy tu przyjedziesz sni

nawet gdzie będziesz mieszkała. Czy nigdy nie zostawiasz swojego adresu?

— Wydawało mi się, że to zrobiłam.

— Podałaś swojej matce nazwę jakiegoś hotelu, ale ta informacja okazała się błędna. Kiedy

tam zatelefonowałem, powiedziano mi, że twoja grupa pojechała do Jerozolimy, a stamtąd

odesłano mnie z powrotem do Damaszku. Potrafisz zacierać za sobą ślady, smarkulo.

— Bardzo mi przykro — odparłam. — Gdybym wiedziała, że miałam szansę spotkać się z

tobą przed Bejrutem... Po prostu poplątał się plan naszej podróży, coś tam nie wyszło z

rezerwacją lotu, nasze zwiedzanie zaczęło się wobec tego od końca i musieliśmy zmienić

hotel w Damaszku. Och, do diabła, przecież my jutro jedziemy do Bejrutu! Jesteśmy tu już od

trzech dni. Byłeś w Damaszku przez cały czas?

— Dopiero od wczoraj. Ktoś, t kim miałem się tu zobaczyć, wróci dopiero w sobotę, ale

kiedy mi powiedziano, że lada chwila można się ciebie spodziewać, przyjechałem od razu. Do

diabła, jak byłaś łaskawa powiedzieć. Ale poczekaj... może nawet dobrze się stało, że

przewrócili do góry nogami plan twojej wycieczki... nie musisz chyba jutro z nimi jechać,

prawda? Będę tu do końca tygodnia, może więc odczepisz się od swojej grupy, zwiedzimy

razem Damaszek, a potem pojedziemy do Bejrutu? Nie musisz chyba ciągle się ich trzymać?

— Spojrzał na mnie, marszcząc brwi. — Ale co ty właściwie robisz na tej wycieczce? Nie

wydaje mi się, żebyś przepadała za tego rodzaju imprezami.

— Raczej nie, ale coś mnie nagle opętało, żeby zobaczyć tę część świata, a nic o niej nie

wiedziałam. Oni ogromnie ułatwiają podróżowanie... załatwiają

wszystkie rezerwacje i różne inne sprawy, mają kierownika, który mówi po arabsku i wie

wszystko, co trzeba. Chyba lepiej było nie wybierać się tu na własną rękę, prawda?

— Nie rozumiem dlaczego. I proszę cię, nie rób takich wielkich, cielęcych oczu. Nie znam

kobiety, która by tak znakomicie potrafiła sobie radzić jak ty.

— Och tak, niewątpliwie jestem amazonką do n-tej potęgi. — Patrzyłam na niego z

przyjemnością. — Ach, Karolu, nie wiem, czy w to uwierzysz, ale naprawdę ogromnie się

cieszę, że cię widzę! To wspaniale, że matka zdołała cię złapać i dała ci znać, że tutaj będę!

Strasznie bym chciała spędzić tu z tobą parę dni, ale to niemożliwe. Mam zamiar zostać w

Bejrucie po odjeździe mojej wycieczki, co ma nastąpić w sobotę. I chyba będę się tego planu

trzymała. Jak ci się udała podróż? Zrobiliście coś w rodzaju wielkiej podróży po Europie,

prawda?

— Mniej więcej. Zwiedziłem kawał świata; starałem się wprawić w arabskim, nim zabiorę się

na serio do jakiejś pracy w Bejrucie. Wiesz, to naprawdę była bomba... Przejechaliśmy przez

Francję, przewieźliśmy samochód statkiem do Tangieru, a potem włóczyliśmy się po Afryce

północnej. Robbie musiał z Kairu wracać do domu, więc pojechałem dalej sam. Właśnie w

Kairze dostałem list od matki, w którym pisała, że wybierasz się na tę wycieczkę, wobec tego

przyjechałem prosto tutaj.

— Mówiłeś, że masz się tu z kimś zobaczyć. Interesy?

— Częściowo tak. Ale po co my tu stoimy? Ładnie tu nie pachnie, a któryś z tych osłów może

nas lada chwila stratować. Chodź na herbatę.

— Bardzo chętnie, tylko ciekawe, gdzie ją dostaniesz, choć jesteśmy w centrum Damaszku.

— U mnie, w mieszkaniu niezwykle podobnym do pałacu Azema. — Uśmiechnął się do mnie

zabawnie. — Zatrzymałem się u mego znajomego z Oksfordu, Bena Sifary. Może

przypadkiem słyszałaś to nazwisko od ojca? Ojciec Bena jest ważną osobistością w

Damaszku... wszystkich zna i wszędzie ma swoje udziały; w Bejrucie ma brata bankiera i

szwagra... ni mniej ni więcej tylko ministra spraw wewnętrznych. Pochodzi, jak się tu mówi,

„z dobrej rodziny", co w Syrii oznacza zawrotne bogactwo.

— To bardzo pięknie. Mierząc tymi kategoriami, my też bylibyśmy wysoko notowani w

księdze rodowodów.

— A czy tak nie jest? — Mój kuzyn powiedział to z gryzącą ironią. Wiedziałam, o co mu

chodzi. Moja kupiecko-bankierska rodzina jest od trzech pokoleń nieprzyzwoicie bogata i to

naprawdę dziwne, jak wiele ludzi zapomina, że w żyłach Manselów płynie mieszana krew,

nie wspominając już o wielu mezaliansach.

Roześmiałam się.

—¦ Przypuszczam, że to jakieś handlowe kontakty tatusia i stryja Kara?

— Tak. Musiałem obiecać Benowi, że do niego wpadnę, jak będę w Syrii, a ponieważ ojciec

też bardzo sobie życzył, żebym nawiązał z nim kontakt, więc oto jestem.

— To pięknie. Z przyjemnością wypiję u ciebie herbatę. Zaczekaj tylko, aż sobie kupię któryś

z tych materiałów. — Przyjrzałam się uważnie zwojom mieniących się jedwabiów. — Tylko

który?

— Szczerze mówiąc żaden mi się specjalnie nie podoba. — Mój kuzyn wziął w palce

spływającą ze zwoju tkaninę, pomacał ją i wypuścił marszcząc brwi. — Gatunek jest niezły,

ale ta czerwień za ostra. Brano by cię za skrzynkę do listów. A ten niebieski? Nie, absolutnie

nie dla ciebie, kochanie. To nie mój kolor, a lu-

bię, żeby moje dziewczyny stanowiły odpowiednie tło dla mnie.

Spojrzałam na niego chłodno.

— Właśnie dlatego kupię oba materiały i każę sobie uszyć suknię w pasy. Poprzeczne.

Chociaż nie, masz rację. A w sklepie wyglądały zupełnie dobrze.

— Nic dziwnego, bo jest w nim ciemno jak w lochu.

— Och, wszystko jedno! Chciałam sobie uszyć z tego szlafrok. Może w przyćmionym

świetle... Deseń jest wschodni i chyba zupełnie przyjemny?

— Nie.

— Jesteś naprawdę nieznośny — powiedziałam cierpko — i w dodatku czasem miewasz

rację. Może mi wobec tego powiesz, co sam miałeś zamiar kupić? Pierścionek dla Emilii?

— Jakiś klejnocik dla mojej ostatniej miłości, to jasne. Błękitny wisiorek do mego

samochodu.

— Błękitny wisiorek do...? Błękitny wisiorek do twego samochodu! Nie, to przechodzi

wszelkie pojęcie!

Roześmiał się.

— Nie słyszałaś o tym? Błękitne paciorki bronią od uroku. Noszą je wszystkie wielbłądy i

osły, czemu więc nie miałyby mi służyć za maskotkę w samochodzie? Zdarzają się tu czasem

zupełnie przyjemne turkusiki. Ale mniejsza z tym, kupię go sobie przy jakiejś innej okazji.

Czy naprawdę chcesz wziąć ten jedwab? Zmiłuj się, przecież możesz dostać w kraju coś

równie ładnego i nie będziesz musiała się z tym wozić.

Kupiec, który stał tuż za mną i o którego obecności oboje zupełnie zapomnieliśmy, odezwał

się ze zrozumiałą goryczą:

— Wszystko było dobrze, póki pan nie przyszedł. Pani okazywała znakomity gust.

— Jestem tego zupełnie pewny —' odparł mój ku-

zyn — ale naprawdę nie mogę na to pozwolić, wyglądałaby potem w takim szlafroku jak

skrzynka pocztowa albo jak papuga. Jeśli pan ma coś odpowiedniejszego, proszę nam

pokazać.

Na twarzy kupca wykwitł wyraz zrozumienia. Ogarnął wzrokiem niewątpliwie kosztowne

ubranie mego kuzyna i w jego oczach zabłysła nadzieja.

— Rozumiem pana i bardzo przepraszam. Pan jest mężem tej pani.

— Jeszcze nie — odparł Karol. — Wejdźmy do sklepu, Christy, kupmy ten jedwab i

chodźmy wreszcie gdzieś, gdzie można porozmawiać. Zaparkowałem samochód na placyku,

przy końcu tej ulicy. Ale powiedz mi, gdzie jest reszta twojego towarzystwa?

— Nie wiem, zgubiłam się. Zwiedzaliśmy Wielki Meczet, a potem wałęsaliśmy się

pojedynczo po bazarze. Przystanęłam, żeby obejrzeć kramy, i reszta wycieczki gdzieś mi się

zapodziała.

— I poszli bez ciebie? A może zaczną przeszukiwać bazar z psami gończymi, kiedy zobaczą,

że cię nie ma?

— Bardzo możliwe. — Zgarnęłam materiały i obróciłam się w stronę wejścia. — Słuchaj,

Karolu, gdyby mieli coś naprawdę pięknego, jakiś gruby perłowy jedwab...

— Mówmy serio. Czy nie powinnaś zatelefonować do hotelu?

Wzruszyłam ramionami.

— Wątpię, czy zorientują się przed obiadem, że mnie nie ma. Przyzwyczaili się już, że nagle

się gubię.

— Ciągle ta sama mała, rozkapryszona dama, którą kocham?

— Po prostu nie lubię tłoku. Ale komu to mówić! Tatuś zawsze uważał, że jesteś niemożliwie

rozpuszczony, i tak było naprawdę, więc liczę teraz na twoją pomoc.

— Ależ oczywiście. Kochany stryjek — powiedział pojednawczo mój kuzyn, wchodząc za

mną w głąb ciemnego sklepu.

Kupiłam w końcu piękny, ciężki, perłowy brokat, który Karol wyczarował z jakiejś ciemnej

półki i którego mi kupiec wcale przedtem nie pokazał. W dodatku był dużo tańszy od

wszystkiego, co dotąd widziałam. Nie zdziwiłam się też zbytnio słysząc, jak mój kuzyn

rozmawia z kupcem i jego pomocnikiem dość wolno, ale zupełnie płynnie po arabsku. Mógł

sobie być „potwornie rozpuszczony" (moi rodzice często tak przy mnie o nim mówili), ale

nikt nigdy nie przeczył, że jest bardzo inteligentny i jeśli chce, potrafi tę inteligencję

wykorzystać — co zdarzało mu się (ich zdaniem) przeciętnie raz na miesiąc i tylko wtedy,

gdy widział w tym jakąś własną korzyść.

Kiedy, odprowadzeni przez niosącego paczkę chłopca, znaleźliśmy się na placyku, od razu

wiedziałam, gdzie stoi samochód Karola. Nie poznałam go po marce ani po kolorze, ale po

zbitym tłumie małych chłopców, którzy go otaczali. Przyjrzawszy mu się z bliska,

stwierdziłam, że jest to porsche 911 S, a ponieważ bardzo lubiłam swego kuzyna oraz dobrze

znałam moją rodzinę, szybko skierowałam rozmowę na właściwe tory.

— Co za cudo! Dobrze ci się nim jeździ?

Opowiedział mi dokładnie. Podniósł maskę i pokazał silnik. Nieomal rozebrał samochód na

części, aby mi wszystko zademonstrować. Chłopcy byli uszczęśliwieni. Tłoczyli się teraz

wkoło nas, gapiąc się z otwartymi ustami i na pewno dużo więcej ode mnie rozumiejąc z

wykładu o systemach zawieszenia, o współczynniku sprężania, drążkach skrętnych i

teleskopowych amortyzatorach. Puszczałam tę miłosną tyradę mimo uszu i obserwując twarz

i ręce mego kuzyna,

Mary Stewart - Ogary Gabriela.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: