Shelly Laurenston - Dragon Actually - rozdziały 1-3.pdf - Laurenston Shelly - majowa2015

Dragon Actually

Shelly Laurenston

Tþumaczenie: madlen

Beta: Euterpe

Rozdział 1

Słyszał odgłosy walki już od jakiegoś czasu. Ale jak zwykle, ignorował je. Wojny

ludzi nic dla niego nie znaczyły. Nigdy nie znaczyły. Ale te dziwne dźwięki tuż obok jego

legowiska? Cóż, to pobudziło go do ruchu.

Odwinął ogon oplatający jego ciało, i powoli ruszył w stronę wejścia do swojego

domu. Nie wiedział czego oczekiwać i nie był nawet pewien czy go to obchodziło, ale

ostatnio nudził się a to właśnie mogło okazać się interesujące. Albo co najmniej dostarczyć

mu obiad.

***

Ostrze weszło w bok Annwyl, rozrywając zbroję i ciało, przedzierając się przez

organy. Polała się krew i wiedziała, że umiera. Żołnierz uśmiechnął się na jej okrzyk bólu, co

tylko zwiększyło znaczną wściekłość, z której Annwyl była znana.

Podniosła klingę i, z okrzykiem czystej mrożącej krew w żyłach furii, wzięła

zamach. Stal zadźwięczała przeciąwszy powietrze, kiedy przeszła przez mężczyznę

oddzielając jego głowę od szyi. Jego krew chlusnęła na jej twarz i ramię. Pozostali żołnierze

stanęli. Łatwo uśmiercili jej niewielką grupę wojowników, bez większych problemów

zepchnąwszy ich do tej opuszczonej górskiej doliny. Ale nigdy nie pozwoliłaby im tak łatwo

zadać śmiertelnego ciosu. Aż do teraz.

Jej życiodajna krew wypływała z jej ciała i wiedziała, że pozostało jej niewiele

czasu. Jej wzrok był zamglony, czuła się coraz słabsza i lżejsza. Walczyła o każdy kolejny

oddech potrzebny do dalszej walki. Annwyl podniosła swój miecz, wkładając uchwyt w obie

zakrwawione ręce, i czekała na następny atak.

Jeden z mężczyzn zrobił krok do przodu. Z wyrazu jego twarzy mogła odczytać, że

chciał być tym, który zetnie jej głowę. Wręczy ją jej bratu, żeby mógł ją trzymać jako trofeum

i ostrzeżenie dla tych, którzy ośmielą się kwestionować jego panowanie.

Obserwowała go jak porusza się pewnie, niespiesznie. Najwyraźniej także wiedział,

że ona umiera. Wiedział, że ona nie może dłużej walczyć.

Jej nogi zadrżały, gdy siły ją opuściły, a jej ciało pragnęło położyć się tylko na kilka

minut i zasnąć. Tylko krótka drzemka...

Annwyl szybko otworzyła oczy i uświadomiła sobie, że żołnierz podszedł znacznie

bliżej. Zamachnęła się mieczem a on szybko odparował cios. Uśmiechnął się, a Annwyl

oddałaby swoją duszę za jeszcze jeden przypływ siły, by mogła zetrzeć ten zadowolony

uśmiech z jego twarzy.

Żołnierz spojrzał do tyłu na swoich towarzyszy, upewniając się, że wszyscy go

obserwują zanim ją zabije. Ale odsłonił się. A jedną rzeczą, którą ojciec zawsze ją uczył...

nigdy nie trać oczywistej okazji. Przeszyła go swoim mieczem, uderzając stalą w jego brzuch,

a on błyskawicznie odwrócił głowę i spojrzał na nią z przerażeniem. Przekręciła swój miecz

w jego wnętrznościach obserwując z satysfakcją jak otworzył usta do krzyku, ale świat

opuścił z niczym więcej jak skowytem.

Wyszarpnęła z niego ostrze i upadł na ziemię. Wiedziała, że to jej ostatni zabity, ale

mimo to wolała umrzeć z ostrzem wzniesionym do góry. Odwróciła się do pozostałych

mężczyzn, ale oni, ku jej zdziwieniu, nie interesowali się nią dłużej. Spoglądali poza nią. W

kierunku jaskini, przed którą teraz stała.

Annwyl starała się pojąć, co to za nowa sztuczka może być, ale ani na chwilę nie

spuściła wzroku z mężczyzn stojących przed nią. Nawet wtedy, gdy ziemia zadrżała pod nią.

Nawet wtedy, gdy odsunęli się od niej z jawnym przerażeniem. Nawet wtedy, gdy olbrzymi

cień padł na jej ciało, całkowicie zakrywając słońce.

Dopiero gdy mężczyźni zaczęli krzyczeć i uciekać, spojrzała do góry by zobaczyć

czarne łuski unoszące się tuż nad nią. Kiedy łuski poruszyły się, kiedy duży wdech został

wciągnięty do jeszcze większych płuc, wtedy znów spojrzała na uciekających żołnierzy.

Strumień ognia przeszedł przez dolinę, niszcząc drzewa, kwiaty, i w końcu

mężczyzn. Używając miecza jako podpórki obserwowała wrogich żołnierzy pochłanianych

przez ogień, ich skręcające się ciała, kiedy desperacko próbowali zwalczyć ogień, który ich

pochłaniał.

Drobne poczucie zadowolenia przeszło przez nią, nawet wtedy, gdy wiedziała że

będzie następna. Kiedy ucichły krzyki, Annwyl ponownie spojrzała do góry i trafiła na smoka

patrzącego w dół na nią. Obserwował ją ze szczerą ciekawością, i nie wykonał żadnego ruchu,

by zdmuchnąć ją w zapomnienie. W każdym bądź razie, jeszcze nie.

− Obawiałabym się Ciebie, Lordzie Smoku rzekła, gdy resztka sił opuściła jej

ciało i upadła na jedno kolano, wciąż trzymając w ręce pokryty krwią miecz. Gdybym już

nie była umierająca. Uśmiechnęła się gorzkim półuśmiechem. Przykro mi, że muszę

odmówić ci tego łakomego kąska. Zakaszlała i krew spłynęła na jej podbródek i w dół jej

zbroi z polerowanej stali. Ciało Annwyl upadło na ziemię. I, chwilę później, poczuła jak się

porusza. Nie wiedziała, czy jej dusza poszła do krainy jej przodków czy do ust bestii, w

każdym bądź razie skończyła z tym życiem.

Rozdział 2

Annwyl usłyszała jęczenie. Nieprzerwane, głośne jęczenie. Zajęło jej kilka długich

chwil zanim zorientowała się, że to ona wydawała ten wkurzający dźwięk.

Zmusiła się do otwarcia oczu i zmagała ze skupieniem. Wiedziała, że leży na

porządnym łóżku, jej nagie ciało przykryte było zwierzęcymi futrami. Mogła usłyszeć

trzaskający ogień z pobliskiego ogniska i poczuć jego ciepło. Jakkolwiek nie miała pojęcia

gdzie jest i jak na bogów się tam dostała. Ostatnią rzeczą, którą zapamiętała... że umarła. Ale

czuła zbyt mały ból na to, by być martwą.

Skupiła wzrok i zorientowała się, że jest w pokoju. Pokoju z kamiennymi ścianami.

Mrugnęła ponownie i usiłowała powstrzymać rosnącą panikę. To nie były zwyczajne

kamienne ściany. Ale ściany jaskini.

Na bogów wyszeptała, wyciągając rękę i dotykając zimnego szarego kamienia.

Dobrze. Obudziłaś się.

Annwyl przełknęła, modląc się, by to był tylko okrutny żart ze strony bogów.

Podniosła się na łokciach, kiedy ten głęboki, mroczny głos ponownie przemówił.

Ostrożnie. Nie chcesz rozerwać tych szwów.

Z przerażeniem prawie całkowicie zatrzymującym serce, Annwyl spojrzała przez

ramię i nie mogła się potem odwrócić. Był tam. Olbrzymi czarny smok; jego skrzydła ciasno

przylegały do ciała. Światło wydobywające się z ogniska sprawiało, że jego lśniące czarne

łuski migotały. Jego wielka rogata głowa spoczywała na jednej z łap. Wyglądał tak

zwyczajnie. Gdyby nie wiedziała lepiej przysięgłaby, że uśmiechnął się do niej ironicznie;

jego czarne oczy przenikały ją przez przestrzeń pomiędzy nimi. Wspaniałe stworzenie.

Niemniej jednak stworzenie. Potwór.

A zatem smoki potrafią mówić? Błyskotliwie, Annwyl. Ale naprawdę nie

wiedziała, co więcej powiedzieć.

Aye. Łuski otarły się o kamień i ugryzła się wewnątrz ust, żeby powstrzymać

wzdrygnięcie. Mam na imię Fearghus.

Annwyn zmarszczyła brwi.

Fearghus? Zastanowiła się przez chwilę. Potem przerażenie przeszyło ją na

wskroś, ciągnąc ją na dół rozpaczy. Fearghus... Niszczyciel?

Tak mnie nazywają.

Ale nie widziano Ciebie od lat. Sądziłam, że jesteś mitem. Właśnie teraz cicho

modliła się, żeby był mitem.

Czy ja wyglądam jak mit?

Annwyl zapatrzyła się na ogromną bestię podziwiając jej długość i szerokość.

Czarne łuski pokrywały całe jego ciało. Dwa czarne rogi na szczycie jego potężnej głowy. I

grzywa jedwabistych czarnych włosów ciągnących się przez jego czoło, w dół pleców, prawie

dotykających brudnej podłogi. Odchrząknęła.

Nie. Jak dla mnie wyglądasz całkiem realnie.

Dobrze.

Słyszałam opowieści o Tobie. Zmiatałeś cale wioski.

Czasami.

Odwróciła się od jego poważnego spojrzenia zastanawiając się, jak bogowie mogli

być tak okrutni. Zamiast pozwolić umrzeć jej w walce jak prawdziwy wojownik, dadzą jej

skończyć jako obiad dla bestii.

A Ty jesteś Annwyl z Garbhán Isle. Annwyl z Dark Plains. I, ostatnio usłyszałem,

Annwyl Krwawa.

Annwyl słysząc to skuliła się. Nienawidziła tego szczególnego tytułu.

Ścinasz mężczyznom głowy i kąpiesz się w ich krwi.

Wcale nie! Spojrzała na smoka. Kiedy ścinasz głowę mężczyzny, jest tam krew.

Tryskająca krew. Ale nie kąpię się w niczym innym poza wodą.

Skoro tak mówisz.

Jego spokój uczynił ją nadmiernie defensywną.

I nie ścinam tak po prostu męskich głów. Tylko wrogom Dark Plains. Ludziom

mojego brata.

Ach tak, Lorcan. Rzeźnik z Garbhán Isle. Wygląda mi na to, że gdybyś po prostu

ścięła jego głowę, Twoja wojna byłaby skończona.

Annwyl zazgrzytała zębami. I to nie dlatego, że bolały ją rany.

Czy sądzisz, że nie myślałam o tym? Uważasz, że gdybym mogła podejść na tyle

blisko do tego szmaciarza, to bym go nie zabiła, gdybym miała szansę?

Smok nie odpowiadał a ona wpadła w szał.

Więc... nie sądzisz ?

Smok zmrużył oczy na jej nagły wybuch.

Czy zawsze tak się wściekasz na wspomnienie swojego brata?

Nie! Warknęła. A potem dodała: Tak! Annwyl westchnęła. Czasami.

Smok zachichotał a ona zwalczyła w sobie chęć, by zacząć krzyczeć. I nie

przestawać. Jego śmiech nie był nieprzyjemnym odgłosem, ale pogawędka ze smokiem... cóż,

być może ostatecznie zwariowała . Smok wolno się poruszył za nią i wniósł więcej swojego

olbrzymiego ciała do pokoju. Usadowił się po jej prawej stronie, ale bez odwrócenia głowy

widziała zaledwie połowę jego. Reszta pozostawała poza alkową. Zastanawiała się jak

wygląda w całości.

Właściwie dlaczego nie jestem...

Martwa?

Przytaknęła.

Byłabyś, gdybym Ciebie nie znalazł.

A dlaczego mnie ocaliłeś?

Nie wiem. Ty...fascynujesz mnie.

Annwyl zmarszczyła brwi.

Co? W porównaniu ze smokiem była niczym. Tylko człowiekiem.

Twoja odwaga. Fascynuje mnie. Kiedy mnie zobaczyłaś nie starałaś się uciekać jak

tamci mężczyźni. Stałaś w miejscu.

Umierałam, jak był sens?

To nie ma znaczenia. Smokofobia dotyka młodych i starych. Umierających i

silnych. Powinnaś uciekać by ratować życie, albo upaść na kolana i błagać o litość.

Nie upadam na kolana przed żadnym mężczyzną chlapnęła zanim pomyślała.

Zaśmiał się szczerze. Niski, przyjemny dźwięk. Podobny do tego, jakim mówił.

Szkoda, że należał do potwora.

Będę miał to na uwadze. Zachichotał i ostrożnie odwrócił swoje wielkie ciało.

Jego głowa znalazła się zastraszająco blisko niej, nim wyszedł z izby.

Obserwowała jak jego ogon huśtał się po pokoju, jego ostro zakończony koniec

ocierał się o kamienne ściany. Starała się nie panikować, kiedy uświadomiła sobie, że sam

jego ogon rozciąga się na długość co najmniej dwóch najwyższych mężczyzn z jej drużyny.

Przyślę kogoś żeby pomógł Ci się podnieść i nakarmił.

Shelly Laurenston - Dragon Actually - rozdziały 1-3.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: