Brown Sandra - Obietnica jutra (Może już jutro).pdf - E-BOOK Romans e - anna9955

Sandra Brown

Obietnica Jutra

Tytuł oryginału: Tomorrow's Promise

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Samolot American Airlines lecący z Nowego Orleanu do

Waszyngtonu miał kłopoty. A przynajmniej tak się wydawało Keely

Preston, która siedziała z mocno zaciśniętymi wilgotnymi od potu rękami i

niespokojnie wyglądała przez okno na białobłękitne błyskawice, które od

czasu do czasu rozdzierały niebo.

Lot w pierwszej klasie był znacznie wygodniejszy niż w klasie

ekonomicznej i właśnie z tego jedynego powodu Keely zawsze latała

pierwszą klasą.

- Panno Preston. - Keely drgnęła i odwróciła głowę. Poprzez wolne

miejsce od strony przejścia pochylała się ku niej troskliwie stewardesa. -

Czy podać pani może coś do picia?

Keely odgarnęła kosmyk włosów w kolorze miodu i spróbowała się

uśmiechnąć. Nie była pewna, czy jej się udało.

- Nie, dziękuję bardzo.

- To by mogło podziałać uspokajająco. Zauważyłam, że źle pani

znosi burzę. Zapewniam panią, że wszystko jest w porządku.

Keely spojrzała na swoje zaciśnięte pięści i uśmiechnęła się nie bez

autoironii.

- Przepraszam, nie przypuszczałam, że tak się to rzuca w oczy. -

Popatrzyła na stewardesę i uśmiechnęła się, tym razem z większym

przekonaniem. - Nie, dziękuję bardzo, naprawdę czuję się świetnie.

Dziewczyna odpowiedziała jej służbowym uśmiechem.

- W każdym razie gdyby pani czegokolwiek potrzebowała, proszę

dzwonić. Jeszcze chwila i będzie po burzy, a za godzinę lądujemy w

Waszyngtonie.

- Dziękuję - odparła Keely, usiłując oprzeć się wygodnie w miękkim

fotelu przedziału pierwszej klasy i odciąć od burzy przez zamknięcie oczu.

Siedzący po drugiej stronie przejścia mężczyzna podziwiał jej próbę

okazania odwagi, chociaż czuł, że jest przerażona. Prawdę mówiąc,

podziwiał wszystko w tej kobiecie, i to od chwili, kiedy wsiadła do

samolotu tuż po nim.

Wszystko w niej bowiem zasługiwało na podziw. Na przykład włosy.

Miękkie i uczesane w sposób bezpretensjonalny. Nie znosił modnych

fryzur wzorowanych na gwiazdach rocka czy sportu. Za każdym razem,

kiedy kobieta poruszyła głową, jej włosy muskały ramiona. Robiły

wrażenie czystych, dobrze wy-szczotkowanych i podejrzewał, że

pachniały kwiatami.

Nie byłby mężczyzną, gdyby nie zauważył jej zgrabnej figury, kiedy

mijała jego miejsce przy samym przejściu, szukając swojego - po drugiej

stronie i rząd przed nim. Miała na sobie zieloną garsonkę z dzianiny.

Żakiet sięgał zaledwie szczupłej talii, spódnica, opięta na biodrach,

rozszerzała się stopniowo ku dołowi, tworząc poniżej kolan niemal klosz.

A poza tym dziewczyna miała cholernie zgrabne nogi. Zauważył to,

kiedy wstała, żeby schować płaszcz do skrytki u góry. Stwierdził przy

okazji, że żakiet podkreśla nieduży, ale pełny biust.

Dla postronnego obserwatora mężczyzna był zajęty wertowaniem

sterty papierów, które wyjął z teczki wkrótce po starcie, podczas gdy w

rzeczywistości ukradkiem obserwował kobietę. Na obiad zamówiła filet

mignon, ale zjadła nie więcej niż trzy kęsy, i do tego odrobinę brokułów.

Żadnego pieczywa. Pół kieliszka wina rose i mała kawa z niewielką ilością

śmietanki dopełniły posiłku.

Po obiedzie mężczyzna przejrzał jeszcze kilka oficjalnie

wyglądających papierów, po czym schował je z powrotem do teczki. Teraz

zajął się „Time'em", ale i tak przez cały czas zerkał na pasażerkę. Dzięki

temu usłyszał jej rozmowę ze stewardesą. Porzuciwszy wszelkie pozory,

teraz obserwował ją już otwarcie.

W tym momencie samolot wpadł w dziurę powietrzną i gwałtownie

stracił wysokość. Dla kogoś, kto często lata, nie było to nic wielkiego. Ale

kobieta wyprostowała się nagle i nerwowo rozejrzała dokoła. W jej

szeroko otwartych oczach widać było strach.

Zanim mężczyzna zdążył się zastanowić, co robi, zerwał się z

miejsca i usiadłszy na wolnym fotelu obok, ujął ją za ręce.

- To nic takiego, proszę się nie denerwować. Mała turbulencja. Nie

ma powodu do paniki. -I rzeczywiście, byli chyba jedynymi dwiema

osobami w pierwszej klasie, które w ogóle zauważyły naglą i natychmiast

wyrównaną utratę wysokości. Stewardesy w dalszym ciągu przebywały w

kuchence, skąd dochodził charakterystyczny brzęk porcelany. Inni

nieliczni pasażerowie albo spali,albo byli zbyt zajęci swoimi sprawami, by

zauważyć, że ten młody, przystojny mężczyzna dosłownie w ułamku

sekundy pokonał przejście między rzędami, żeby się znaleźć obok

przerażonej kobiety.

Ciepłe, silne dłonie, które tak mocno trzymały ją za ręce, były bardzo

starannie wypielęgnowane i Keely przyglądała im się dłuższy czas, nim

przeniosła zdumiony wzrok na twarz mężczyzny, znajdującą się teraz

bardzo blisko.

- Przepraszam - usłyszała swój głos. Ale właściwie za co go

przeprasza? - Nic mi nie jest. Naprawdę. Ja po prostu... - Nagła chrypka

tylko pogłębiła jej zmieszanie. Gdzie się podział jej tak melodyjny zwykle

glos? I dlaczego jąka się jak idiotka, za którą ten mężczyzna z pewnością

ją uważa? Kto, poza znerwicowaną histeryczką, może się tak zachowywać

w samolocie? I dlaczego nawet nie próbuje wysunąć rąk z jego dłoni?

Zamiast tego gapiła się w czarne jak węgiel oczy, oprawione w

najciemniejsze brwi i najgęstsze rzęsy, jakie kiedykolwiek widziała.

Nieznajomy miał wąski, pięknie rzeźbiony nos, usta pełne, niemal

zmysłowe, a pod lewym okiem - ponad centymetrowej długości bliznę.

Mocno zarysowana szczęka wydawałaby się może nawet i surowa, gdyby

nie dołek w prawym policzku, blisko kącika owych intrygujących ust.

- Od czegóż są przyjaciele? - zapytał, uśmiechając się w rozbrajający

sposób, który stał się jego znakiem firmowym i jednocześnie wyzwaniem

dla wrogów.

Do diabła, kogo chcesz oszukać? - zadał sam sobie pytanie. W

żadnym razie nie czuł się jej przyjacielem. Błyskawica, która przeszyła

ciemności na zewnątrz, była niczym w porównaniu z iskrą, jaka go

ugodziła między oczy i prosto w serce, kiedy po raz pierwszy spojrzał jej

w twarz.

Zielone. Tak, miała zielone oczy, duże, szczere i zmysłowe jak

wszyscy diabli. A cera... brzoskwinia ze śmietanką... nie, nie aż tak jasna.

Raczej brzoskwinia z miodem... brzoskwinia dojrzewająca na słońcu. I do

tego odrobina makijażu w dobrym guście.

Brown Sandra - Obietnica jutra (Może już jutro).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: