Arthur Hailey - W wyzszych sferach.pdf - Arthur Hailey - uzavrano

ARTHUR HAILEY

W WYŻSZYCH

SFERACH

In High Places

Tłumaczyła

Ewa Zaremba

Jako polegli mocarze w pośród bitwy!

Jonatan na górach twoich zabity jest.

Lament Dawida

1. 23 grudnia

Po południu i wczesnym wieczorem 23 grudnia miały miejsce trzy pozornie nie

związane ze sobą wydarzenia, oddzielone od siebie trzema tysiącami mil.

Pierwszym był telefon Prezydenta Stanów Zjednoczonych do Premiera Kanady.

Łączyła ich specjalna ściśle strzeżona linia. Rozmowa była dość ponura i trwała prawie

godzinę. Drugim wydarzeniem było przyjęcie u Gubernatora Generalnego Jej Wysokości.

Odbywało się w jego rezydencji w Ottawie. Trzecim było zacumowanie statku w Vancouver

u zachodnich wybrzeży Kanady.

Najpierw miała miejsce rozmowa telefoniczna. Prezydent dzwonił z Białego Domu, a

telefon odebrał Premier w swoim biurze na Parliament Hill.

Następnie odbyło się zacumowanie statku. Był to Vastervik, motorowy statek o

wyporności 10 000 ton pod banderą Liberii. Pierwszym kapitanem był Norweg - Sigurd

Jaabeck. Statek sprawnie dotarł do południowego nabrzeża La Pointe na skraju miasta. W

cieśninie przystani Burrard był już o trzeciej.

Niespełna godzinę później, w Ottawie, gdzie z powodu różnicy w czasie był już

wieczór, rozpoczęło się przyjęcie w budynku Rządu. Przyjęcie było niewielkie: z gatunku

tych przedświątecznych jakie wydaje na ogół Jego Ekscelencja dla członków Gabinetu i ich

żon.

Tylko dwóch ludzi na przyjęciu - Premier i Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw

Zagranicznych - wiedziało o telefonie Prezydenta Stanów Zjednoczonych. Żaden z gości

natomiast nie słyszał i prawdopodobnie nigdy nie usłyszałby o M/S Vastervik.

Jednak nieodwołalnie przeznaczeniem tych trzech wydarzeń było obracać się wokół

siebie, jak planety i ich mgławice, których orbity w pewien dziwny i tajemniczy sposób

zderzają się ze sobą, by przez chwilę razem zajaśnieć.

2. Premier

Noc w Ottawie była rześka i chłodna. Zachmurzone niebo zapowiadało śnieg o świcie.

Jak twierdzili znawcy, stolica mogła spodziewać się śnieżnych świąt.

Na tylnym siedzeniu czarnego oldsmobila, którego prowadził szofer, Margaret

Howden, żona Premiera Kanady, dotknęła ręki swego męża.

- Wyglądasz na zmęczonego, Jamie - powiedziała.

James McCallum Howden miał przymknięte oczy i odpoczywał.

- Nie, nie jestem zmęczony - powiedział otwierając oczy. Nigdy nie lubił przyznawać

się do zmęczenia. - Próbuję się trochę zrelaksować. Ostatnie czterdzieści osiem godzin...

Przejrzał się w szybie oddzielającej go od szofera. W snopie padającego światła mógł

dostrzec swoje odbicie: jastrzębią twarz, orli nos, wysunięty podbródek.

- Przestań się tak sobie przyglądać, bo zostaniesz... jak to określają psychiatrzy? -

spytała z rozbawieniem.

- Narcyzm - uśmiechnął się Howden mrużąc ciężkie powieki. - I tak mam to już od lat.

Żaden polityk się przed tym nie uchroni.

Po chwili znów byli poważni.

- Coś się stało, prawda? - spytała. - Coś ważnego? - Zwróciła ku niemu zakłopotaną

twarz. W swym zamyśleniu dostrzegał jednak klasyczną harmonię rysów jej twarzy. Margaret

wciąż była atrakcyjną kobietą i nadal często mężczyźni oglądali się za nią.

- Tak. Masz rację. - Przez moment poczuł chęć zwierzenia się żonie, opowiedzenia jej

o wszystkim co nastąpiło tak szybko; o telefonie z Białego Domu sprzed dwóch dni i o

następnym dzisiaj po południu. Stwierdził jednak, że nie była to odpowiednia chwila.

- Tyle rzeczy wydarzyło się ostatnio i mieliśmy tak mało czasu dla siebie -

powiedziała i wzięła go za rękę.

- Wiem. - Gest ten wyzwolił powstrzymywane słowa.

- Czy to wszystko jest tego warte? Czy nie zrobiłeś już wystarczająco dużo? -

Margaret Howden mówiła szybko wiedząc, że podróż jest krótka, bowiem ich dom od

rezydencji Gubernatora dzieli zaledwie kilka minut drogi. Za minutę lub dwie ta chwila ciepła

i bliskości skończy się.

- Jesteśmy małżeństwem czterdzieści dwa lata. Przez większość tego czasu miałam

tylko niewielką cząstkę ciebie. Już tak dużo nam tego życia nie zostało.

- Nie było ci z tym łatwo, prawda? - powiedział Premier cicho i szczerze. Słowa

Margaret wzruszyły go.

- Nie zawsze. - Brzmiała w tym nuta niepewności. Był to trudny i rzadko poruszany

temat.

- Będziemy jeszcze mieli czas dla siebie. Obiecuję ci. Jeśli inne sprawy... - przerwał,

bo przypomniał sobie o tym, co przyniosły dwa ostatnie dni i pomyślał, że przecież nie

wiadomo co jeszcze może się zdarzyć.

- Jakie inne sprawy?

- Jest jeszcze jedno zadanie. Chyba najważniejsze jakie do tej pory miałem do

wykonania.

Cofnęła dłoń.

- Dlaczego to zawsze musisz być ty?

Na to pytanie nie można było odpowiedzieć. Nawet żonie nie mógł powierzyć swego

najgłębszego przekonania: nie ma po prostu nikogo innego z moim intelektem, moją

umiejętnością przewidywania, niezbędną do podejmowania ważkich decyzji.

- Dlaczego znowu ty? - spytała ponownie Margaret.

Wjechali na teren rezydencji Gubernatora. Opony zaskrzypiały na żwirze. Po obydwu

stronach drogi dojazdowej rozciągał się parking.

Nagle spadło na Howdena olbrzymie poczucie winy dotyczące jego związku z

Margaret. Zawsze lojalnie akceptowała styl życia jaki narzuca polityka, mimo że nigdy nie

bawiło ją to tak jak jego. Ale już dawno zauważył, że Margaret po prostu miała nadzieję, że

pewnego dnia porzuci politykę i będą mogli być znowu razem blisko siebie, tak jak na

początku.

Z drugiej strony wiedział też, że jest dobrym mężem. Nie było właściwie innej kobiety

w jego życiu... z wyjątkiem jednej, wiele lat temu. Romans trwał niespełna rok, po czym

Howden stanowczo go zakończył, by nie narazić na szwank swego małżeństwa. Ale czasami

wina dręczyła go... i silny niepokój, że Margaret mogłaby się kiedyś dowiedzieć prawdy.

- Porozmawiamy wieczorem - powiedział pojednawczo. - Po powrocie do domu.

Samochód zatrzymał się i otwarto drzwi.

Policjant Kanadyjskiej Królewskiej Policji Konnej w czerwonym mundurze

zasalutował elegancko, kiedy Premier z żoną wysiedli z samochodu.

James Howden uśmiechnął się z uznaniem, podał policjantowi rękę i przedstawił

Margaret. Były to rzeczy, które Howden zawsze robił z wdziękiem i bez protekcjonalności.

Poza tym był pewien, że policjant będzie o tym spotkaniu opowiadał. Zadziwiające ile mogą

pociągnąć za sobą małe gesty.

Kiedy weszli do domu, adiutant, młody porucznik Kanadyjskiej Marynarki

Królewskiej, wyszedł im naprzeciw. Jego odświętny, złotem obszyty mundur wyglądał na

zbyt ciasny. Prawdopodobnie, pomyślał Howden, był to wynik zbyt dużej ilości czasu

spędzonego za biurkiem w Ottawie zamiast na morzu. Marynarka była teraz właściwie tylko

siłą symboliczną, dlatego marynarze zmuszeni byli czekać w kolejce na przydział do służby

morskiej. Gdyby nie fakt, że było to bardzo kosztowne, szczególnie dla tych wszystkich,

którzy płacą podatki, cała ta sytuacja byłaby nawet zabawna.

Wprost z sieni ozdobionej wysokimi kolumnami poprowadzono ich marmurowymi

schodami, wyłożonymi czerwonym dywanem na górę, przez szeroki korytarz pełen

gobelinów i arrasów do salonu, gdzie zazwyczaj odbywały się przyjęcia takie jak dzisiaj.

Obszerna, wydłużona, jak przedział kolejowy sala, z belkami w poprzek wysokiego sufitu,

swoją przytulnością przypominała raczej hall hotelowy, chociaż dawała poczucie większego

komfortu. Zachęcająco ustawione krzesła i kanapy obite były materiałem o delikatnym

odcieniu turkusu i żółci żonkili. Na razie były puste. Około sześćdziesięciu zaproszonych

gości rozmawiało stojąc w małych grupkach. Na jednej ze ścian rozpościerał się naturalnej

wielkości portret Królowej, która spoglądała przed siebie, przez całą salę na zaciągnięte teraz,

bogato zdobione złotym brokatem zasłony. W końcu sali z przepychem ubrana choinka

migotała swoimi światełkami. Gwar rozmów ucichł, kiedy Premier wraz z żoną weszli do

sali. Margaret Howden miała na sobie balową suknię z fioletowej koronki. Suknia ukazywała

jej nagie ramiona. Idący wciąż przed nimi porucznik Marynarki doprowadził ich wprost do

miejsca, gdzie przy płonącym ogniu kominka witał gości Gubernator Generalny.

Adiutant zaanonsował:

- Pan Premier i pani Howden.

Jego Ekscelencja, Szanowny pan marszałek Sił Powietrznych, Sheldon Griffiths,

Gubernator Generalny Jej Wysokości w Dominium Kanady, wyciągnął dłoń.

- Dobry wieczór panie Premierze. Margaret - dodał uprzejmie skinąwszy głową.

Margaret Howden złożyła głęboki ukłon i uśmiechnęła się do pani Natalie Griffiths

stojącej u boku swego męża.

- Dobry wieczór Ekscelencjo - powiedział Premier. - Wygląda pan dzisiaj doskonale.

Gubernator Generalny, siwowłosy, czerstwy, wyprostowany aż za bardzo jak na swój

wiek, miał na sobie nienagannie skrojony wieczorowy garnitur z szeregiem medali i

odznaczeń. Nachylił się do państwa Howden i powiedział szeptem wskazując na kominek:

- Czuję jakbym się powoli palił od tyłu. Skoro już jesteście to odsuńmy się z tego

Arthur Hailey - W wyzszych sferach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: