O miodzie.doc

Miód jest jedną z najcenniejszych substancji odżywczych i leczniczych, jaką zafundowała nam natura. Składający się w prawie 80 procentach z cukrów prostych jest niezwykle łatwo przyswajalny przez organizm ludzki. Jego wchłanianie odbywa się w górnej części przewodu pokarmowego, bezpośrednio do krwi z pominięciem procesów pośrednich i trwa poniżej dwóch godzin.

Oprócz węglowodanów zawiera kwasy, białko, enzymy, substancje bakteriobójcze oraz wodę. W miodzie znajdują się także witaminy zazwyczaj z grupy B, ale również A, C i K choć w niewielkich ilościach, wszystkie aminokwasy oraz około 30 makro- i mikroelementów. Najważniejsze z nich to żelazo, mangan, kobalt i magnez. Zwłaszcza cenne jest żelazo, ponieważ pierwiastek ten, choć w miodzie jest go niewiele, występuje w formie niezwykle dobrze przyswajalnej przez organizm ludzki. Miód zawiera również inhibinę, substancję, która hamuje rozwój bakterii i zabija niektóre jej szczepy.

Ze względu na swoje wartości, miód jest szczególnie zalecany dla chorych na serce, wątrobę, przy reumatyzmie, anemii, niedowadze, złej przemianie materii, podczas rekonwalescencji, przed operacjami.
Osobom zdrowym pozwala zachować dobrą kondycję, uodparnia i wzmacnia. Miód powinien być spożywany przez dzieci i młodzież, ponieważ wpływa u nich na przyrost wagi, wzmaga ogólną odporność organizmu oraz ułatwia rozwój umysłowy.

Rodzaje miodu

Miód akacjowy - w stanie płynnym kolor bezbarwny lub jasnosłomkowy, długo nie krystalizuje (ze względu na przewagę fruktozy). Stan skrystalizowany - kolor jasnosłomkowy, kremowy. Miód o słabym zapachu kwiatu akacji. Bardzo słodki, lubiany przez dzieci.
Zastosowanie lecznicze: zalecany przy schorzeniach nerek, dróg moczowych, nadkwasocie żołądka oraz zaburzeniach przewodu pokarmowego. Wzmacnia układ krążenia, oczyszcza wątrobę, działa uspokajająco, moczopędnie oraz bakteriobójczo.

Miód faceliowy - jasnożółtawy, bardzo przyjemny w smaku (lekko kwaskowy), delikatny i aromatyczny, stanowi dużą rzadkość, bowiem ta cenna roślina, jaką jest facelia, zajmuje marginalne miejsce w strukturze zasiewów. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub nawet biały odcień.
Zastosowanie lecznicze: przeziębienia, nieżyt żołądka.

Miód gryczany - w stanie płynnym kolor ciemnoherbaciany do brunatnego. Po skrystalizowaniu kolor brązowy. Miód o silnym zapachu kwiatu gryki, smak ostry lekko piekący.
Zastosowanie lecznicze: nieżyt górnych dróg oddechowych, schorzenia układu krążenia na tle miażdżycowym i nadciśnienia. Zawartość magnezu czyni go pomocnym przy kuracji nowotworowej. Zalecany przy zapaleniu opłucnej i leczeniu jaskry.

Miód lipowy - w stanie płynnym kolor żółty lub zielonkawożółty. Po skrystalizowaniu ma kolor żółtopomarańczowy lub brunatny. Miód o wyrażnym zapachu lipy. Ostry w smaku z lekką goryczką.
Zastosowanie lecznicze: działa antyseptycznie i uspokajająco, przeciwgorączkowo i przeciwkaszlowo. Stosowany przy przeziębieniach, w stanach niepokoju i bezsenności.

Miód malinowy - w stanie płynnym kolor żółtawy. Po skrystalizowaniu żółto kremowy. W smaku łagodny, lekko kwaskowaty, o lekkim zapachu malin. Lubiany przez dzieci.
Zastosowanie lecznicze: przeziębienia i stany gorączkowe, działa napotnie, w schorzeniach górnych dróg oddechowych, nieżyt żołądka, niedokrwistość. Przeciwmiażdżycowy.

Miód nawłociowy - posiada wyjątkowy, lekko kwaskowy smak, często krystalizuje do konsystencji kremu.
Zastosowanie lecznicze: stosowany w leczeniu układu moczowego, prostacie, dróg żółciowych oraz stawów. Wykazuje działanie moczopędne i żółciopędne, przeciwzapalne i dezynfekujące. Posiada dużo rutyny i kwertycyny, które poprawiają ukrwienie nerek, a także żył kończyn dolnych.

Miód rzepakowy - w stanie płynnym kolor słomkowy, po skrystalizowaniu biały lub kremowy. W smaku bardzo słodki. Zapach kwitnącego rzepaku. Miód o największej zawartości glukozy i aminokwasów.
Zastosowanie lecznicze: w chorobach serca (glukoza to doskonała odżywka dla mięśni w tym sercowego), stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, wątroby (jest przez wątrobę łatwo przyswajalny, a tym samym zwiększa jej możliwości detoksykacyjne).

Miód spadziowy - w stanie płynnym szary, zielonkawy. Smak lekko żywiczny. Po skrystalizowaniu tworzą się grudki.
Zastosowanie lecznicze: jest najbardziej zasobny w biopierwiastki, dekstryny oraz ma dużo białka. Stosowany przy anemii, zaburzeniach przemiany materii. Leczy z powodzeniem nieżyty górnych dróg oddechowych. Posiada właściwości przeciwrakowe, pomocny przy astmie i kamicy nerkowej.

Miód wielokwiatowy - łagodny, barwa i smak uzależnione od rodzaju oblatywanego kwiatu.
Zastosowanie lecznicze: alergie, katar sienny, ze względu na silniejsze właściwości inhibinowe, znajduje przede wszystkim zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu grypy i przeziębień, jak również chorób dolnych dróg oddechowych. Ze względu na łagodny smak miód wielokwiatowy polecany jest szczególnie dla dzieci.

Miód wrzosowy - w stanie płynnym kolor ciemnobrunatny. Po skrystalizowaniu pomarańczowy lub ciemnobrunatny. Smak lekko gorzkawy, zapach kwiatów wrzosu.
Zastosowanie lecznicze: Choroby przewodu moczowego, kamica nerkowa, prostata, zapalenia jelita, biegunki.

Uwaga na fałszywy miód!!!

Stosunkowo łatwo miód sfałszować, dodając np. cukier lub skrobię. Trudne natomiast jest wykrycie takiego fałszerstwa, dlatego nie należy kupować miodu z niepewnych źródeł.

Lecznicze spożywanie miodu

Spożywanie miodu rozpuszczonego w wodzie (1 łyżka na 1/2 szklanki letniej wody z wyprzedzeniem 10-12 godzin) zwiększa przyswajalność od 6 do 200 razy. Praktycznie przygotowanie napoju robi się wieczorem, a spożywa rano na godzinę przed jedzeniem. Bezpośrednio przed spożyciem wskazane jest dodać soku z cytryny. Kuracja lecznicza trwa 2-3 miesiące, należy ją przeprowadzać na wiosnę i jesienią.

Przechowywanie miodu

Miód powinno się przechowywać w szczelnie zamkniętych naczyniach - najlepiej szklanych lub kamionkowych, w ciemnym i suchym pomieszczeniu, najlepiej w temp. około 15 stopni C. Zabójcza dla miodu jest temperatura wyższa niż 42 stopnie C, ponieważ powoduje zniszczenie zawartych w nim enzymów oraz inhibin. Nie wolno go zatem zalewać wrzącym mlekiem czy wodą ani zagotowywać.

Propolis

Kit pszczeli zwany propolisem w ulu służy do uszczelniania szpar i zbędnych otworów oraz utrzymania czystości i sterylności, gdyż posiada silne właściwości bakteriobójcze, a tym samym zabezpiecza ul przed inwazją bakterii, wirusów i grzybów oraz do mumifikacji zażądlonych w ulu intruzów np. myszy.

Wytworzenie kitu przez pszczoły jest zajęciem wielce pracochłonnym, gdyż potrzebna jest do tego żywica znajdująca się w szparach kory drzew szpilkowych oraz na pączkach takich liściastych jak: brzoza, topola, kasztanowiec.

W zależności od tego skąd pochodzą składniki propolisu, uzależnione są jego jakość i skład. Zdaniem naukowców - apiterapeutów, najcenniejszy jest propolis z topoli, brzozy i sosny. Przeciętnie kit zawiera ok. 40% żywicy, 17% wosku pszczelego, 6% wosku roślinnego, 14% substancji lotnych, 10% substancji garbnikowych, 14% domieszek mechanicznych, a także związki o silnej aktywności biologicznej jak: glawanidy, sterole, sterydy, kwasy aromatyczne, no i bardzo cenne makro i mikroelementy: żelazo, magnez, cynk, kobalt, mangan, miedź.

Jak wynika z różnych badań klinicznych, propolis ma rozległe zastosowanie, a to dzięki właściwościom przeciwbakteryjnym, przeciwwirusowym, przeciwbólowym i regeneracyjnym. Poza tym kit pszczeli posiada silne właściwości antybiotyczne i ma przewagę nad antybiotykami syntetycznymi, gdyż niszczy nie tylko bakterie, ale i grzyby, które atakują organizm po zniszczeniu szczepów bakteryjnych. A właśnie grzybice są dzisiaj poważnym problemem dla lecznictwa z racji częstego stosowania antybiotyków. Kit pszczeli sprawdził się również w zlikwidowaniu odleżyn, leczeniu owrzodzeń, egzemy, grzybic, zapaleniu gardła, zatok, dróg moczowych, przeziębień, bronchitu, nieżytu gardła, paradontozy. Nie znaczy to, że propolis jest panaceum na wszystko, lecz jego wszechstronna przydatność jest już bezdyskusyjna. Należy jednak przy tym wiedzieć, że nie każdy kit nadaje się do wykorzystania, bowiem tylko 40% posiada tzw. aktywność biologiczną. Aktywność tę mogą wykazać jedynie badania laboratoryjne. Skąd więc brać kit, jeżeli nie możemy przeprowadzić badań laboratoryjnych kitu na aktywność. Otóż najlepiej zaopatrzyć się w kit pochodzący z różnych uli i zbierany w różnych porach roku, bowiem jest szansa na znalezienie tego aktywnego, który potrafi uaktywnić pozostały kit. Propolis stosuje się zewnętrznie w postaci maści i wewnętrznie jako nalewkę.

Jak stosować propolis

Nalewka propolisowa - pół litra spirytusu mieszamy z 5 do 10 dkg kitu pszczelego i przez 14 dni co pewien czas wstrząsamy butelką. Następnie odcedzamy (można przez lejek z waty lub bibułę filtracyjną) i wlewamy do naczynia z ciemnego szkła. Jest to doskonała nalewka przeciwko przeziębieniom, anginom i wirusowym infekcjom. Profilaktycznie, dorosły człowiek może przyjmować 2 razy dziennie po 25 kropli, a dziecko tyle kropli na cukrze ile ma lat.

Propolisowe mleko - 1 litr pełnotłustego, świeżego mleka należy zagotować i wrzucić do niego 10 dkg drobno posiekanego lub zmielonego propolisu. Mleko należy gotować na wolnym ogniu przez 10 minut, lecz nie wolno dopuścić do wrzenia. Wszystko mieszamy drewnianą łyżką i przecedzamy. Po wystygnięciu utworzy się na wierzchu warstwa wosku, którą trzeba zdjąć. Propolisowe mleko trzymamy w chłodnym miejscu i pijemy 2 razy dziennie po jednej łyżce przy bronchicie, astmie, zaziębieniach, chorobach wrzodowych żołądka i dwunastnicy.

Maść propolisowa - Potrzebujemy 70g wazeliny, 20g lanoliny i 10 do 15g kitu pszczelego. Najlepiej jak propolis pochodzi z nalewki spirytusowej. Do naczynia porcelitowego wlewamy taką ilość kropli propolisowych, aby po odparowaniu spirytusu otrzymać pożądaną dawkę czystego propolisu. Po zgęstnieniu płynu, dodajemy do niego lanolinę i wazelinę. Wszystko dokładnie mieszamy. Maść taką kładziemy dwa razy dziennie cienką warstwą na chore miejsce, a następnie przykrywamy gazą i bandażem. Maść ta jest doskonała przy oparzeniach, wrzodach, czyrakach, ranach, hemoroidach, odleżynach.

Stosując propolis należy jednak pamiętać, że może on powodować uczulenie, choć są to bardzo rzadkie przypadki.