Skad sie biora marzenia.pdf

TAD WILLIAMS

SKAD SIE BIORA

MARZENIA

Przełożyła:

Ewa Hornowska

Tad Williams, jeden z najpopularniejszych pisarzy fantasy, na chwilą odstępuje od gatunku,

który uprawia, na rzecz czegoś, co z jednej strony jest uroczą parodią, z drugiej zaś hołdem

złożonym tak literaturze „magicznej”, jak i powieści detektywistycznej spod znaku Raymonda

Chandlera, Mickeya Spillane'a czy Dashiella Hammetta. I oto widzimy, jak dorosły Tad Williams

świetnie się bawi. Nie wyobrażam sobie, żeby znalazł się czytelnik, któremu ta igraszka by się

nie spodobała. Mnie ona sprawiła ogromną przyjemność.

David Copperfield

Dobra, przyznaję. Facet, który chce się urżnąć w biały dzień, w środku

tygodnia, powinien dobrze zamknąć drzwi swojego gabinetu. Dostępu do mnie

broni zazwyczaj Tilly, ale tego dnia niepodobnego do innych wyszła wcześniej,

żeby zawieźć matkę do ortodonty na poprawienie klamry, {Emerytki, które na

starość dostają fioła na punkcie zgryzu, zawsze przyprawiają mnie o ból zębów.

Powiedziałem Tilly, że jej matka ma za słabe dziąsła na takie fanaberie, ale kto by

mnie tam słuchał.)

W każdym razie Tilly zwykle siedzi za biurkiem w poczekalni, by mnie

ochraniać. Nie, żebym jej aż tyle płacił, ale jakoś udaje mi się wzbudzić w niej

instynkt macierzyński, chociaż różnica wieku między nami jest niewielka. Ma w sobie

coś z burkliwej, zwalistej niedźwiedzicy. To określenie nawet dobrze do niej pasuje:

wszyscy odwiedzający mnie inkasenci, którzy mieli okazję widzieć, jak wkurzona

Tilly w grubym, bezkształtnym, robionym na drutach swetrze, z opiłowanymi

paznokciami przywodzącymi na myśl samicę grizzly wypadającą z jaskini, podnosi

sio zza Swego biurka - będą dobrze wiedzieli, o czym mówię. Gdyby Tilly

postanowiła zamieszkać z Misiem Smokcyem, wszyscy podpalacze lasów zwialiby

do Meksyku.

Fatalnie się złożyło, że drzwi nie były zamknięte, a posterunek, przy którym

Tilly spławiała natrętów, akurat pusty. Dość atrakcyjna blondynka, stwierdziwszy, że

droga do mojego gabinetu stoi otworem, weszła do środka i zastała mnie na

dywanie, w pozycji niemalże horyzontalnej.

Przez dłuższą chwilę przyglądałem się jej kostkom. Miały idealną linię, ale z

powodu krwi, która napłynęła mi do głowy, nie byłem w najlepszym nastroju do ich

kontemplowania.

- Uff- odezwałem się wreszcie. - Przepraszam. Właśnie szukałem szkieł

kontaktowych.

Brzmiałoby to przekonywająco, gdyby nie to, że twarz miałem wciśniętą w

dywan tak głęboko, jakbym zgubił coś nie większego od atomu.

- A ja szukam Daltona Pinnarda - odpowiedziała. - Znanego też jako

Pinardo Wspaniały. Widzi pan kogoś o tym nazwisku obok szkieł kontaktowych?

Jej glos - nie to, że schrypnięty - doskonale nadawał się do przywoływania

do porządku dziesięcioletnich urwisów błaznujących w tylnych ławkach, Albo do

wywoływania u pijanych magików uczucia, że są szumowinami zbierającymi się na

powierzchni piwa w browarnianej kadzi. Jeśli nie była nauczycielką, to znaczy, że

minęła się z powołaniem.

- Mam zaświadczenie od lekarza, że jestem uczulony na złośliwości

-mruknąłem. - Lepiej niech pani sobie idzie, chyba że chce pani mieć na karku

proces pierwszej klasy.

Nie da się ukryć, że wciąż miałem niejakie kłopoty z prowadzeniem

konwersacji. Celna riposta odniosłaby większy skutek, gdybym nie wygłosił jej z

ustami pełnymi dywanowych kłaków. Czy można jednak oczekiwać od kogoś, kto

właśnie wykończył dziesiątą rolling rock, że zdoła się utrzymać w pionie i

jednocześnie sypać dowcipami?

- Nie mam zamiaru, panie Pinnard. Przyszłam w bardzo ważnej sprawie,

może więc pan sobie darować te gierki.

Skrzywiłem się. Tylko kobieta, której się wydaje, że dwa różowe dżiny

serwowane na wieczornym przyjęciu po wywiadówce stanowią o wyuzdaniu,

potrafi zbyć pewne aspekty picia w samotności uprawianego wyłącznie przez

mężczyzn określeniem „gierki". Tak czy owak, popsuła mi nastrój, zabrałem się

zatem do nieco skomplikowanego przedsięwzięcia, którego celem było przyjęcie

pozycji siedzącej.

Udało mi się to bez specjalnych kłopotów. Wkrótce i tak miałem opuścić

biuro, więc co za różnica, że spadło kilka popielniczek. Trochę podniosła mnie na

duchu świadomość, że choć baba była drażniąca, nie będzie się tu kręcić tak

długo, bym dostał od tego kaca. Nie powiem, że przykro było na nią patrzeć.

Pominąwszy wyraz lekki ego rozgoryczenia w okolicach ust, który wyglądał na

przemijający, i okulary pasujące w sam raz do tych paniuś, co zakładają rękawico

ogrodowo, żeby zagrać na automacie, wyglądała cholernie ładnie. Zdradzała nie-

wielką skłonność do rozpływania się w powietrzu, ale podrjr/cwiitom, że ma to

jakiś związek z tym, co zaserwowałem .snlrn' na lunch.

-No tak - odezwałem się błyskotliwie, kiedy j 117 u HUK l łom pmKt.n

Przerwałem na chwilą, /,H>y |><mmr ; i<- dywim /ii knlkiiirn iiili-ln w ]•"

szukiwaniu jakiegoś niedopałka, który byłoby można jeszcze spożytkować. -

No tak, no tak. "W czym mogę pani pomóc, panno...?

-Pani, jeśli laska. Pani Emily Heltenbocker. Poza tym coraz bardziej wątpię,

czy w ogóle może mi pan w czymś pomóc. To mój ojciec ranie do pana skierował, a

ja ufam mu na słowo. Przynajmniej jeszcze przez, jakieś czterdzieści pięć sekund.

Trzykrotnie próbowałem zapalić zapalniczkę i nie powiodło mi się, więc

odłożyłem ją takim gestem, jakby chodziło mi tylko o zmierzenie długości płomienia

w celach czysto naukowych.

- Heltenbocker? Czyż to nie prawdziwe nazwisko Charliego Heltona?

- Jestem jego córką.

-Aha. - W środku coś mi wierzgnęło. Jak długo znalem Charliego, nigdy nie

widziałem jego jedynaczki, którą po roawodaie rodziców wychowywała matka.

Wielka szkoda, że spotkaliśmy się w sytuacji, kiedy byłem,,. no cóż, w stanie, w

jakim byłem. -Dowiedaiałem się o pani tatusiu w zesz,łym tygodniu- Naprawdę mi

przykro. To był wspaniały facet.

-Był. Bardzo mi go brakuje.-Nie powiem, żeby odtajała, ale usiadłszy na

krześle naprzeciwko, odsłoniła większy kawałek uda, niż można by oczekiwać po

nauczycielce, co natchnęło mnie do ponowienia próby z zapalniczką.

-Na miłość boską - powiedziała po chwili, wyciągnęła z torebki swoją

zapalniczkę i podała mi ogień pod sam nos.

Zaciągnąłem się i diablo krótki papieros poszedł z dymem. Wrzuciła

zapalniczkę z powrotem do torebki. Uderzyła mnie myśl, że należy do kobiet, które

gotowe są zawiązać człowiekowi sznurowadła, gdyby za długo się przy tym

guzdrał.

-A więc... Charlie panią do nmie przysłał? - Oparłem się wygodniej.

Wreszcie zdołałem połączyć dwie panie Heltenbocker w jedną, cii przyczyniło się do

większej efektywności rozmowy. Miała wcale niebrzydką twarz z wyrazistym nosem

i ładnie zarysowanymi kośćmi po-liczkowymi. - Chce mnie pani zaangażować na

stypę czy coś w tym Duście? Byłbym zaszczycony. Z pewnością mógłbym

zmontować jakiś k nitki program w hołdzie jego pamięci. - A w duchu gorączkowo

zasta-iiiiwiałem się, które sztuczki ze swoich występów ograniczających się iirawio

wyłącznie do dziecięcych balików wybrać, żeby ich wykonanie iH-zfid kolegami z

branży nie wypadło żenująco. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, żeby luminarze

świata magii wpadli w zachwyt na widok balonńw w kształcie zwierzątek.

Nic. nie nn stypę. Już się odbyła. Skromna, tylko dla najbliższej t ml/.my.

('liov pomówić v. panem o czymś innym. Słyszał pan, co mu się i.r,. V i!;nv.ylM?

Nic t>yfcm /dolny wymyślić tisi poczekaniu niczego innego poza kiw-nit.Mifin

|'.l*>wi| w oilimwinl/ 1 ,!, To włiiśnio upadek ducha po odejściu Charliego i

świadomość własnej śmiertelności, która narasta przy okazji takich wydarzeń, w

znacznej mierze były powodem mojego króciutkiego popołudniowego posiedzenia.

Co prawda nie w takiej mierze jak zawiadomienie o zajęciu mojej hipoteki, które

otrzymałem dziś rano, ale niewątpliwie podsyciła moją melancholio.

Co można powiedzieć o starym przyjacielu, dla którego Sztuczka z Koszem i

Szablami skończyła się tak strasznie? Że pewnego dnia, gdy był w finansowym

dołku, zdarzyło mu się ćwiczyć bez pomocy asystenta, co wygląda trochę tak, jakby

ów stary przyjaciel popełnił samobójstwo? Oczywiście, ostra jak brzytwa azabla

kojarzy się raczej z narzędziem mordu niż samobójstwa, a większość ludzi rucacj

nie próbujfi się kłamać ze środka ratanowego kosza szerokości czterech stóp, ale

drzwi pracowni były zamknięte, a jedyny klucz został znaleziony w kieszeni

zakrwawionej koszuli, którą Charlie miał na sobie. Poważna prasa pisała, że

ćwiczył z koszem i coś musiało nie wyjść, Ostra kling-a przecięta tętnice szyjną tuż

za uchem. Większość gazet orzekfa, że to wypadek, a policja (przypuszczalnie chcąc

wykazać takt) zgodziła się z tym werdyktem. Niektóre brukowce robiły aluzje do

samobójstwa i zamieszczały ponure zdjęcia z miejsca zbrodni pod tytułami w stylu:

OSTATNIA SZTUCZKA! albo KOSZ PEŁEN KRWI! (Mógłbym obsypać owe pisma

jeszcze większymi szyderstwami, ale mój najnowszy wywiad - sprzed dwóch

zaledwie lat - zawdzięczam „Gazecie Astrolo-giczno-Detektywistycznej", co dowodzi,

że nie wszystkie one pozbawione są wnikliwości.)

-Mhmm, czytałem - rzekłem w końcu. - Przeżyłem prawdziwy wstrząs.

Okropny wypadek.

. To było morderstwo.

Zegaiynka nie podaje godziny z takim przekonaniem.

- Słucham?

- Morderstwo. - Sięgnęła do torebki, ale tym razem nie wyjęła za

palniczki. Na moim biurku z głośnym plaśnięciem, jak w nieudanej

sztuczce karcianej, wylądowała koperta. - Rozmawiałam wczoraj

z prawnikiem. Spodziewałam się, że tata był bez grosza.

Nagle mnie to zainteresowało. Przyszła tu, żeby mnie do czegoś wynająć,

chociaż nie wiedziałem, do czego.

- I pomyliła się pani?

- Nie, miałam racje. Cały majątek, jaki zostawił po sobie, to kilkaset

zjedzonych przez mole książek o magii, jakieś podarte afisze, kilka

starych rekwizytów i zaległy rachunek za wypożyczenie cylindra. I ta

koperta. Spodziewałam się jednak dostać również coś innego, lecz nie

dostałam.

Wyciągnąłem rękę po kopertę, ale zmroziła mnie spojrzeniem. Dokładnie

tak się pisze w książkach. A jeśli komuś z was przytrafiło się kiedyś w szkole

dostać w czasie lekcji karteczkę ze świńskim rysunkiem przedstawiającym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: