Antysemityzm.pdf

Antysemityzm, Antyjudaizm, Antygoizm

Ks. prof. Józef Kruszyński

Prezentowana książka jest reprintem z wydania przedwojennego - Włocławek 1924 r.

Ks. Józef Kruszyński (1877-1953) - profesor i rektor Katolickiego Uniwersytetu

Lubelskiego w latach 1925-1933, biblista, jeden z największych znawców

problematyki żydowskiej w międzywojennej Polsce. Jego publikacje z dziedziny

żydoznawstwa to m. in.: Żydzi i kwestia żydowska , Włocławek 1920; Dążenia żydów w

dobie obecnej , Włocławek 1921; Polityka żydowska , Włocławek 1921; Żargon

żydowski , Włocławek 1921; O narodowy język żydów , Włocławek 1921; Żydzi a

Polska, Poznań 1921; Religia żydów spólczesnych , Włocławek 1923; Rola światowa

żydostwa , Włocławek 1923; Dlaczego występuję przeciwko żydom? , Kielce 1923;

Niebezpieczeństwo żydowskie , Włocławek 1923; Antysemityzm, Antyjudaizm,

Antygoizm, Włocławek 1924, Żydzi a świat chrześcijański, Włocławek 1924; Stanisław

Staszic a kwestia żydowska, Lublin 1925; Talmud co zawiera i co naucza , Lublin 1925.

ANTYSEMITYZM

l. Wrogi kierunek przeciwko żydom ujawniający się we wszystkich krajach, w których

znajduje się wielkie skupienie żydowskie, nazwano antysemityzmem. Współczesny

antysemityzm powstał razem ze syjonizmem i jego rozwój szedł w parze z rozwojem

syjonizmu. Zwrot przeciwko żydom, nazwany w ubiegłem stuleciu antysemityzmem,

jest tak starym, jak samo żydostwo. Od czasu rozproszenia żydostwa występuje on dość

często na widownię i posiada uzasadnienie przede wszystkim w nastrojach żydostwa

względem narodów chrześcijańskich. Stwierdzono po niezliczone razy, iż żydzi

zachowywali się zawsze niepoprawnie, a często obierali wrogie stanowisko względem

narodów chrześcijańskich, wśród których, czy też obok których mieszkali. Skoro tylko

stało się to wiadomym, wśród tych ostatnich powstawał zawsze nieprzyjazny odruch w

stosunku do żydostwa. Wynikające na tym tle zatargi aż do końca osiemnastego wieku

posiadały charakter miejscowy i bardzo rzadko przenosiły się poza granice jednego

kraju. Gdy więc istniał zatarg na tle stosunków z żydami np. w Anglii, jednocześnie w

Niemczech panowała zgoda itd. Żydostwo aż do końca 18 wieku nie występowało na

zewnątrz jako jednolita zorganizowana masa, ożywiona tymi samymi dążnościami i

uprawiająca jednał tą samą politykę. Były więc zatargi krajowe, ponieważ i żydzi

uchodzili za krajowców. Zatargi wypływały po większej części z pobudek religijnych,

politycznych i ekonomicznych. O ile pobudki ustawały, układały się warunki mniej

więcej po linii zgodnego pożycia. Lata pokrywały zapomnieniem dawniejsze winy i

żydostwo mogło nadal prowadzić swoje odrębne życie, oddając się tym samym

zajęciom i tym samym dążeniom, które w przeszłości były przyczyną zatargu. Większe

tylko przewinienia, zwłaszcza o ile w związku z nimi wchodziła w grę polityka,

sprowadzały bardziej smutne następstwa, kończące się niekiedy katastrofą wyrzucania

z kraju niepoprawnych i nielojalnych przybyszów. Takie koleje przechodzili żydzi we

wszystkich krajach zachodniej i południowej Europy. Od początku 19-go wieku

międzynarodowe stanowisko żydów uległo zasadniczej zmianie. Rewolucja francuska

przyniosła zmianę w dotychczasowych stosunkach z żydami, odkrywając jednocześnie

duchowe oblicze żydostwa, tak starannie do tego czasu ukrywane. Jak po wszystkich

przewrotach, dokonanych w krajach chrześcijańskich, tak i po rewolucji francuskiej,

żydostwo postanowiło jak najwięcej zdobyć dla siebie korzyści. Wkrada się w

zamknięte do tej pory dziedziny życia chrześcijańskiego, gamie się przede wszystkim

do oświaty w tym przekonaniu, że jest to droga prowadząca najszybciej do osiągnięcia

odwiecznych celów, jakie sobie stawiało żydostwo w walce ze światem

chrześcijańskim. Zrozumieli żydzi jak wielką uzyskają broń, o ile zostaną

urzeczywistnione hasła, rzucone przez Jakuba Rousseau, o tzw. "prawach człowieka".

Praw tych domagali się usilnie we wszystkich krajach bez względu na warunki i

przywileje, z jakich przedtem korzystali. Stanowisko, jakie w walce o te prawa zajęli

żydzi, otworzyło oczy narodom chrześcijańskim, że nie ma się do czynienia z ludem

rozbitym i rozproszonym, czy organizacją wyznaniową, gotową poza utrzymaniem

wolności swego wyznania poddać się całkowicie i bez zastrzeżeń prawom krajowym.

Przekonano się, że jest to społeczeństwo jedno, bardzo silne nie tylko spójnią religijną,

ale narodową, gotowe bronić wspólnymi siłami postulatów, choćby te szły wbrew

żywotnym sprawom narodu, z którego gościny żydostwo korzysta. Zrozumiano dalej,

że nie tylko na punkcie przekonań religijnych, ale także politycznych, istnieje

porozumienie pomiędzy całą masą żydowską. Nie ma Żydów - Niemców czy Anglików

itd., są tylko żydzi mieszkający w Niemczech czy Anglii i życie narodu, wśród którego

mieszkają, zarówno jak i losy kraju, oceniane są wartością korzyści, jakie mogą zdobyć

dla siebie. Ruch syjonistyczny, który rozwinął się w krajach chrześcijańskich po

otrzymaniu "praw człowieka", utrwalił narody chrześcijańskie w przekonaniu, że mają

do czynienia ze społeczeństwem całkiem obcym, mogącym nawet zająć stanowisko

wrogie wobec kraju, o ile będzie to odpowiadało jego własnym postulatom. Syjonizm

zdarł maskę z oblicza żydów i oświadczył jasno: nie jesteśmy Niemcami, Francuzami,

Polakami, lecz jesteśmy żydami i takimi pragniemy pozostać.

2. Rola żydów musiała uledz zmianie. Błędne byłoby dalsze zapatrywanie się na

żydów, jako na krajowców, zachowujących swoją odrębność, tylko pod względem

religijnym. W miarę tego, jak rozwijał się ruch syjoński, widzimy jakby odruch

samoobrony wśród różnych społeczeństw chrześcijańskich. Przyjęto z bolesnym

uczuciem do wiadomości nowe nastroje wśród żydostwa. Przekonano się, że nadzieje

na asymilację są tylko mrzonkami. Zwłaszcza w Niemczech powitano niechętnie ruch

syjonistyczny, który zadawał kłam dotychczasowemu przekonaniu o zupełnym

zgermanizowaniu żydów mieszkających w Niemczech. Nawet rodziny żydowskie,

które przedtem przyjęły chrześcijaństwo i zajmowały wysokie stanowiska w świecie

naukowym czy urzędniczym, zaczęły sprzyjać ruchowi syjońskiemu, solidaryzując się z

jego dążeniami politycznymi. Dla tych właśnie powodów, najprzód w Niemczech,

powstał ruch antysemicki. Nieprawdą jest, jak twierdzą powszechnie autorowie

żydowscy, że antysemityzm wywodzi swój początek z Rosji, względnie z Rumunii.

Myśl przeniesienia początków tego ruchu do Rosji i Rumunii jest zupełnie celowa, ma

bowiem na względzie wykazanie, że powstał on z ciemnoty i uprzedzenia, ze

średniowiecznych zabobonów i nienawiści rasowej. Niemcy pierwsi rzucili światło na

wewnętrzną wartość i znaczenie syjońskiego ruchu. Nieprzychylny nastrój względem

żydów zaczął ogarniać coraz to szersze sfery społeczne, przyczyniając się w wielu

miejscach do wywołania antyżydowskich rozruchów. Fale antysemityzmu, poczętego w

Niemczech, szybko przepływają granice niemieckiego państwa. Przedostają się do

Austrii i tutaj wywołują daleko silniejsze wzburzenie. Od r. 1881, to jest zaraz po

pierwszym zjeździe syjonistycznym, odbytym w Katowicach, ruch antyżydowski

wzmaga się nieustannie. Na próżno prasa żydowska, już dobrze w tym czasie

zorganizowana, stara się odwrócić uwagę od żydów. Chrześcijańskie pisma zaczynają

nieomal codziennie poruszać kwestię żydowską, przytaczają ciągle nowe fakty

nieprzyjaznego zachowania się żydów względem chrześcijan. Ruch antysemicki w

Austrii pod koniec ubiegłego wieku przybrał tak ostre formy że władze państwowe

musiały interweniować niejednokrotnie, aby niedopuścić do ekscesów. Z Austrii

przeniósł się antysemityzm na Węgry, do Rumunii i Rosji. Nie były wolne od

antysemityzmu nawet te kraje, w których odsetek żydowski jest bardzo nikły, jak np.

Włochy i Francja. W tej ostatniej słynna sprawa Dreyfusa przyczyniła się w wielkiej

mierze do zaognienia kwestii żydowskiej. Ratując się przed antysemityzmem, wybitny

żyd budapeszteński, Teodor Herzl, stanął na czele ruchu syjonistycznego i nadał mu

nowe przeznaczenie, a mianowicie skierował aspiracje syjonistów ku Palestynie, jako

przyszłemu państwu żydowskiemu. Herzl wychodził z założenia że Palestyna przy

usilnych staraniach żydów i poparciu dyplomacji europejskiej może się stać

państewkiem żydowskim i ośrodkiem emigracji żydowskiej z państw chrześcijańskich,

a o ile zmniejszy się liczba żydów w Europie, wtedy zniknie wrogie przeciwko nim

usposobienie. Piękne zamiary Herzla już w samem założeniu stawały się niewykonalne.

Trudno było przewidzieć w ostatnim dziesięcioleciu ub. wieku, kiedy Herzl rozwijał

najgorliwiej swoją działalność, czy Palestyna może być zdobyta, jako teren osiedleńczy

dla żydostwa. A choćby nawet spełniły . się te nadzieje, to i tak kwestia żydowska nie

zostanie pomyślnie rozwiązaną, ponieważ Palestyna, jako mały i ubogi kraj, nawet po

usunięciu tubylczej ludności, nie mogłaby pomieścić dziesiątej części żydostwa,

rozproszonego po krajach chrześcijańskich. Na działalność Herzla przywódcy

antyżydowskiego ruchu patrzyli z niedowierzaniem. Zapatrywano się na nią, jako na

chęć odwrócenia uwagi na istotną działalność żydów. I musimy przyznać, że w

zapatrywaniach swoich nie pomylono się. Przesiedlenie żydów było utopią, jak to się

okazało w ostatnich czasach, gdy po skończonej wielkiej wojnie Palestyna przeszła pod

mandat Anglii i żydzi uzyskali narodową siedzibę. Liczba emigrantów żydowskich do

Palestyny jest bardzo nikła. Niema widoków, aby na przyszłość emigracja żydostwa do

Palestyny wpłynęła w jakikolwiek sposób na zmianę kwestii żydowskiej w krajach

europejskich. Osiadła od wieków arabska ludność w Palestynie nie ma zamiaru

usuwania się, aby żydom dać możność zajęcia kraju. Nic w tym względzie nie pomoże

polityka angielska. Anglia więcej musi się liczyć z Arabami, aniżeli z żydami i nigdy

nie zdobędzie się na krok wysiedlania ludności arabskiej. Żydzi sami nigdy też nie

zdołają wysiedlić poza granice Palestyny tych, którzy uważają się tam za istotnych

gospodarzy kraju. Ocenili te trudności syjoniści. Dlatego też nastąpił w syjonizmie

rozłam na polu politycznych zamierzeń Herzla. Tylko nieznaczna część pozostała

wierną jego ideom, natomiast większość zaczęła zapatrywać się na ruch i syjonistyczny,

jako na organizację polityczną, która wzięła sobie za cel zdobycie autonomii narodowej

w tych krajach, w których żydzi znajdują się w rozproszeniu. Żyd angielski, Izrael

Zangwill, jeden z najwybitniejszych przywódców ruchu syjonistycznego, wystąpił na

zjeździe syjonistów w New Yorku w 1925 r. przeciwko emigracji żydowskiej do

Palestyny, dowodząc że żydzi powinni otrzymać dla siebie prawa w tych krajach, w

których do tego czasu zamieszkują. Chodzi tu oczywiście o tak zw. autonomię

narodową, o której wspomnieliśmy wyżej. Syjonizm nie rozwiązał więc kwestii

żydowskiej, ale owszem, dążąc rzekomo do jej rozwiązania, nakreśla takie plany że

stają one w sprzeczności z najżywotniejszymi sprawami narodów chrześcijańskich.

Wskutek wojny światowej antysemityzm nieco ucichł, nie zyskuje on na swej sile i

bezpośrednio po wojnie, ponieważ narody chrześcijańskie przytłoczone ogromem

nieszczęść muszą goić niezabliźnione rany. Kwestia atoli żydowska nie została

rozwiązaną, ani nawet zbliżoną do rozwiązania, ale owszem wszystko się czyni ze

strony żydów, aby spotęgować zatargi z narodami chrześcijańskimi. Uświadomienie

wśród narodów chrześcijańskich o wrogiem stanowisku żydów, prawie z każdym

dniem zatacza szersze kręgi i ciągle przybywa nowy materiał do wrogich wystąpień

przeciwko żydom. Fale antysemityzmu przycichły tylko na pewien czas, ponieważ

burza, która je wzniecała, przeniosła się jakby w górne strefy, ale już słyszymy jej

złowrogie pomruki. Niezawodnie zbliży się i wznieci nowe fale, ale daleko silniejsze i

straszniejsze, aniżeli przed wojną. Burza zbliżyć się musi, ponieważ istnieje nieustanne

ognisko, które podsycają nierozważną, czy też umyślną polityką sami żydzi.

Znamiennym jest, że w tych krajach, w których przed wojną ruchy antysemickie jak np.

w Anglii i w Ameryce, były bardzo słabe, albo nawet nie istniały (Ameryka); dzisiaj

wzrasta uświadomienie o szkodliwej działalności żydów. Ci ostatni, niezmiernie

wzbogaceni po wojnie i korzystający z niepomiernych wpływów, nie doceniają

niebezpieczeństwa, a nawet je lekceważą. Ufni we własną potęgę, sądzą, że zdołają

zdusić wszelkie wrogie przeciwko sobie wystąpienia, choćby nawet drogą wywołania

rewolucji, która znowu sprowadzi zniszczenie i przygnębienie wśród "gojów" i

oczywiście uniemożliwi wystąpienie przeciwko żydom. Nie ulega wątpliwości, że

żydzi mogą stworzyć nie jedną wielką przeszkodę, a nawet przy pomocy posiadanego

złota wywołać rewolucję. Będzie to jednak nasieniem dalszego niezadowolenia. "Kto

sieje wiatr -mówi Pismo św. - ten zbiera burzę". Żydzi oszołomieni są dzisiaj

powodzeniem nie tylko na polu materialnym, ale także dzięki zdobyczom politycznym.

Zwłaszcza zwycięstwa, jakie odniosło żydostwo w Rosji, każą im dzisiaj odkrywać

przyłbicę w walce z chrześcijaństwem. Powszechnie wiadomo, że bolszewizm to

żydostwo. Żydzi ośmieleni zwycięstwami Bronsztejna - Trockiego, jak za czasów Bar

Kochby, mszczą się na chrześcijaństwie, ale czy rozwiążą w ten sposób kwestię

żydowską? Czy utrwalą panowanie na świecie, do czego dąży syjonizm? Rozpalili

wulkan, którego wybuchy zmiotą przede wszystkim ich samych. Gdy upadnie

bolszewizm w Rosji, a wszak upaść musi, rozpoczną się krwawe rozrachunki i

podówczas nikt nie powstrzyma rozhukanych fal antysemityzmu. Przewidują to żydzi,

dlatego też starają się usilnie posiać ziarna bolszewizmu w innych krajach, a zwłaszcza

tam, gdzie kwestia żydowska wysuwa się w pierwszym rzędzie na czoło zagadnień. Ale

i ta robota odbywa się zbyt śmiało i zbyt jawnie, aby mogła być zakrytą przed

wzrokiem "gojów". Będzie to wszystko poczytane bynajmniej nie na korzyść żydostwa.

Jeżeli przeniesiemy nasz wzrok do innych krajów, a zwłaszcza tych, które przede

wszystkim muszą opatrywać własne rany po wojnie, tedy działalność żydowska

przedstawia się w bardzo niepochlebnym świetle. Bezustanne wichrzenia na tle

ekonomiczno-społecznem, podrywanie autorytetu na polu politycznym, itd. czyjaż to

jest w tym wszystkim działalność? Jesteśmy zwolnieni od odpowiedzi, ponieważ ogół

aż nadto zdaje sobie sprawę, czyja ręka prowadzi tę robotę. W żadnym jednak kraju,

poza Rosją, nie jest tak starannie przygotowywany grunt pod posiew antysemityzmu,

jak w Polsce. Nie mamy zamiaru w tym krótkim szkicu, przedstawiającym dzisiejszy

stan kwestii żydowskiej, omawiać krzywd i wrogich planów międzynarodowego

żydostwa względem państwowości polskiej. Musimy jednak nadmienić, że naród polski

staje w obliczu wielkiego niebezpieczeństwa żydowskiego i musi się przygotowywać

do obrania pola walki, która rozstrzygnie kto ma prawa do ziemi polskiej: żydzi czy

Polacy. Słowem, antysemityzm nie wymarł, ale żyje. Rozwija się on dzisiaj we

wszystkich krajach europejskich i w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. W

rozwoju antysemityzmu przoduje dzisiaj Rosja, następnie idą Niemcy, Stany

Zjednoczone i Polska. Na korzyść antysemityzmu w czasach dzisiejszych, jeżeli tak

wyrazić się można, przemawia ta okoliczność, że wszystkie narody chrześcijańskie

uzgadniają swoje poglądy na kwestię żydowską i widzą jednakie niebezpieczeństwo, o

ile ta kwestia będzie się rozwijała w tych ramach i zgodnie z tymi założeniami, jakie

stawia jej syjonizm. W ubiegłych wiekach nigdy nie widzimy tak ogólnego

ujednostajnienia w zapatrywaniach na kwestię żydowską, jak dzisiaj. Zatargi z żydami

wynikały w poszczególnych miastach lub krajach. Żydzi wyrzucani z jednego miasta,

czy jednej gminy, przenosili się do innej. Gdy ich wyrzucono z jednego kraju, potrafili

wyżebrać schronisko w drugim. W czasach dzisiejszych stanowisko ich o tyle uległo

zmianie, że w oczach wszystkich uchodzą za żywioł międzynarodowy, przekładający

swoje osobiste cele ponad ideały narodu z którego gościny korzystają. Ruch

antysemicki nie zamrze, ale zdaniem naszym, będzie się rozwijał i przybierał rozmiary

bardzo niekorzystne dla całego żydostwa rozproszonego po świecie. Żydzi przez

uzyskanie "praw człowieka" uzyskali maximum, co dało się osiągnąć bez oczywistego

uszczerbku, jaki ponosić mogą narody chrześcijańskie. Walka o dalsze prerogatywy

równa się wydziedziczaniu chrześcijańskiego narodu z jego dóbr przyrodzonych. Musi

przeto spotkać się z silnym sprzeciwem, który się uzewnętrzni w antysemityzmie

praktycznym.

3. Ruch przeciwżydowski, jak wspomnieliśmy wyżej, został nazwany antysemityzmem.

W ubiegłych wiekach, jakkolwiek zdecydowanie występowano przeciwko żydom, z tą

nazwą się nie spotykamy. Nazwa ta jest niewłaściwą i zupełnie fałszywie ma oznaczać

ruch, dla określenia którego została zastosowana. Żydzi należą do rasy semickiej, ale do

tej samej rasy należą Arabowie, Syryjczycy, Abisyńczycy i wiele innych pomniejszych

plemion. Otóż ruch antysemicki bynajmniej nie dotyczy wymienionych narodów, lecz

wyłącznie żydów i to tych, którzy przebywają w rozproszeniu w krajach

chrześcijańskich. Przeciwżydowski ruch nie wypływa z pobudek rasowych, ale wspiera

się na całkiem innym gruncie. Rasa semicka jako rasa nie posiada w sobie nic

niebezpiecznego względem chrześcijańskich narodów w Europie czy Ameryce. Nie

możemy więc mówić o niebezpieczeństwie semickim tak, jak się mówi u nas, a

zwłaszcza w Ameryce, o niebezpieczeństwie żółtym. Nazwa "antysemityzm" jest

ulubionym określeniem w mowie żydów i oni to głównie przyczynili się do jej

spopularyzowania. Autorowie żydowscy używają celowo wyrażenia "antysemityzm" ,

aby odwrócić uwagę od istotnych przyczyn owego "antysemityzmu". Podłożem

antyżydowskich wystąpień jest tak zwany "judaizm" , który wciela w życie zasady

Talmudu. Byłoby słuszniej nazywać ruch, o którym mowa, antyjudaizmem . Wyraz ten

brzmi bardzo niemile dla ucha żydowskiego, jako wymierzony wprost przeciwko

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: