R274. Field Sandra - Słońce w środku nocy.pdf - 03) 201 - 300 - gosiadabrowska

Sandra Field

Słońce w środku nocy

(The sun at midnight)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To było coś zachwycającego. To był prawdziwy raj na ziemi.

Kathrin Selby uśmiechnęła się do siebie. Tylko nieliczni skłonni byliby porównać widok,

jaki rozciągał się wokół, do arkadii. Przytłaczającej większości kojarzyłby się on raczej z

piekłem. Ona jednak była pod wrażeniem jego osobliwego piękna.

Rozsiadła się wygodniej na potężnym, nagrzanym przez słońce głazie i wsparła brodę na

dłoniach. Przypominała w tej chwili samotnego widza w teatrze natury. Widownią był tu

grzbiet niewielkiego skalistego wzniesienia, sceną zaś tundrowy obszar dalekiej północy. Na

wprost leżała rozległa dolina, wysłana kobiercem z traw, mchów i porostów, zamknięta

szarożółtym, piarżystym płaskowyżem, nad którym żeglowały po niebie podświetlone

słońcem pierzaste obłoki. Patrząc do tyłu w prawo, widziało się następną dolinę, oddzieloną

od tamtej garbem porośniętym krzewinkami i przeciętą wzdłuż srebrzystą wstęgą strumienia,

wypływającego z pokrytych wiecznym śniegiem gór. Tam, za tamtymi kamienistymi

wzgórzami, znajdował się obóz, w którym ona, Kathrin, wraz z kilkoma kolegami

naukowcami, miała swoją bazę wypadową. Lecz w najbliższym sąsiedztwie nie było widać

śladu żywej duszy. Jedynymi obecnymi w polu widzenia stworzeniami było stadko reniferów,

pasące się w dolinie na wprost.

Kathrin śledziła je już od dobrych pięciu dni, robiąc notatki i dość często sięgając po

kamerę filmową. Przewodnika stada, samca o potężnie rozgałęzionych rosochach, nazwała

zdrobniałym imieniem Szefunio. Miał nieładny zwyczaj odganiania samic od miejsc

zasobnych w co bardziej soczystą trawę i bogatych w zioła. Sięgnęła po lornetkę i nacelowała

ją na Szefunia. Miał ciemnoszaro-brunatne owłosienie, krępą głowę i silne nogi, wyposażone

w niezwykle szerokie racice. Długość jego tułowia wynosiła co najmniej dwa metry, a

wysokość w kłębie niemal półtora. Przed setkami lat byłby więc poważnym zagrożeniem dla

prymitywnie uzbrojonego myśliwego.

Wiatr poruszał grzywą rena, znajdującą się w dolnej części jego szyi, i przeczesywał jego

bardzo gęstą sierść, chroniącą zwierzę przed przemoknięciem. Szefunio oskubywał w tej

chwili gałązki karłowatej wiotkiej wierzby, jedynego drzewka, zdawałoby się, rosnącego w

tej północnej krainie.

Dziewczyna odciągnęła rękaw kurtki i spojrzała na zegarek. Dochodziła siódma, a do

obozu miała pełne trzy godziny drogi. Żywność skończyła się, więc musiała wracać. Czyniła

to niechętnie, rozsmakowana w samotności i w tej dość oszczędnej letnią porą palecie barw

tundry. Niechętnie też rozstawała się z reniferami, które podczas tych dni obserwacji tak

dobrze poznała i polubiła. Szefunio, trzy jego małżonki, dwie jałówki i dwa cielaki – całe to

towarzystwo przemierzało tundrę w poszukiwaniu trawy i soczystych ziół alpejskich. Samice

poruszały się ze spokojną gracją, podczas gdy cielęta skakały, jakby miały sprężyny w

kopytkach.

Poczuła przypływ szczęścia. W wieku dwudziestu czterech lat osiągnęła swój cel,

znalazła swoje miejsce na ziemi. Wykonywała pracę, którą kochała. Otaczała ją kraina, której

pustka i kolorystyka przemawiały do jej duszy. Niewielu ludzi było tak szczęśliwych.

Wstała i wciągnęła w płuca chłodne, czyste powietrze. Szefunio uniósł łeb, lekko

zaniepokojony. Nerwowo uderzył kopytem o ziemię. W chwilę potem jednak uspokoił się i

znów zaczął skubać wierzbowe listki.

Kathrin powoli odwróciła się i poszła w kierunku widocznego nie opodal żółtego

namiotu, niziutkiej pojedynki. Nie będzie go zwijać i zabierać ze sobą, gdyż planowała

wrócić tu już jutro. Spakowała więc do plecaka tylko brudne rzeczy oraz sprzęt fotograficzny

i ruszyła w drogę. Dobiegł jej uszu żałosny okrzyk siewki, jak gdyby ptak skarżył się, że go

zostawia. Ku swemu wielkiemu zaskoczeniu poczuła łzy pod powiekami. Opuszczała

miejsce, gdzie była tak bardzo szczęśliwa.

Zatrzymała się i przez chwilę stała nieruchomo. Przeczyste niebo z białoróżowymi

obłokami na horyzoncie, renifery rzucające długie cienie na łąkę, barwa skalistego podłoża i

krzyk ptaka – wszystko to tak głęboko zapadło w jej duszę, że tundra i ona stały się jednością.

Siewka ponowiła okrzyk i czar prysł. Kathrin wstąpiła na lekko wznoszącą się kamienistą

ścieżkę. Najkrótsza droga do obozu wiodła przez grzbiet niewielkiego wzgórza, a potem

wzdłuż strumienia. Miała nadzieję, że znajdzie się dla niej jakaś kolacja. A może nawet Garry

Morrison napalił w saunie. Po pięciu dniach biwakowania w surowych warunkach marzyła o

gorącej wodzie, mydle i szamponie.

Kroczyła lekko, pewnie stawiając swoje długie nogi.

Osiągnąwszy grzbiet, zaczęła spuszczać się w dolinę. Po trzech kwadransach weszła na

teren mokradeł i błot. Pod stopami zaczęło chlupotać. Równocześnie wzmógł się szum

strumienia. Zasilały go śniegi górskich szczytów. Woda w strumieniu była niezwykle czysta i

zimna. Nigdy takiej nie piła. Usiana kwitnącymi ziołami łąka przypominała wzorzysty

kobierzec.

Trwało krótkie arktyczne lato – barwna szczelina w bieli zalegającej te obszary przez

większą część roku. Tylko latem można było zorganizować naukową wyprawę, zważywszy,

że w tym wypadku chodziło o obserwację zwierząt i ptaków. Rozlokowali się obozowiskiem

na zachodnim brzegu Hearne Island, u północnych wybrzeży Kanady. Obóz, jako taki, nie

sprawiał imponującego wrażenia – skupisko namiotów oraz obitych paździerzowymi płytami

baraków, wszystko w jaskrawych kolorach, ażeby piloci nie mieli kłopotów z nakierowaniem

na cel. Teraz, ze szczytu kolejnego wzniesienia, Kathrin mogła już zauważyć pomarańczową

plamę budynku radiostacji oraz błękitną plamę swej własnej chatki. Bezwiednie uśmiechnęła

się. Wiedziała, że tam oczekiwali jej powrotu koledzy. Wprawdzie ceniła sobie samotność,

ale lubiła też od czasu do czasu porozmawiać, a rozmowa z reniferem wydawała się raczej

niemożliwa.

Mimo że rozróżniała już poszczególne budynki, wiedziała, iż pozbawione jakichkolwiek

zanieczyszczeń powietrze skraca perspektywę i że marsz zajmie jej jeszcze ponad godzinę.

Poza tym nie było tu drzew, tak bardzo przydatnych w operowaniu skalą odległości.

Wkroczyła na teren usiany jeziorkami i małymi oczkami wodnymi. Pełno tu było

wszelakiego rodzaju ptactwa, ale wzrok Kathrin biegł ku obozowisku. Cieszyła perspektywa

zobaczenia Pam, Garry’ego, Karla i Calvina, a jeszcze bardziej myśl o powrocie do domu.

Zdumiało i zaskoczyło ją to słowo. Jak to się stało, iż wystarczył miesiąc, by skupisko

baraków i namiotów zaczęła nazywać własnym domem?

Gdzie był jej prawdziwy dom?

Odkąd opuściła Thorndean...

Thorndean... Wspominając tę ceglaną, okazałą rezydencję, gdzie jej matka pracowała

jako gospodyni i gdzie ona z dziecka stała się dorosłą panną, Kathrin nie mogła nie pomyśleć

o dwóch młodych mężczyznach, którzy w sposób tak nieodwołalny i zgubny ukształtowali jej

życie. Ivor i Jud. Przyrodni bracia, synowie właściciela Thorndean. Ivor, którego kochała,

oraz Jud, któremu ufała...

Nie widziała ich od siedmiu lat.

Potknęła się na jakimś kamieniu i tylko dzięki wysportowanemu ciału udało się jej nie

upaść. Znajdowała się dwie godziny lotu od najbliższego szpitala. Musiała o tym pamiętać.

Nie mogła pozwolić sobie na żadną nieuwagę bądź lekkomyślność.

Przeszłość była przeszłością. Co było, przeminęło i już nigdy nie wróci.

Kathrin usiłowała teraz skupić myśli wyłącznie na ciepłym posiłku i wygodnym łóżku.

Karimata, która służyła jej za łóżko przez ostatnie pięć dni, nie była sprężystym materacem,

co, nawiasem mówiąc, od początku wzięte zostało w rachubę.

Zresztą w czasie tej wyprawy w pojedynkę nie spała wiele. Hearne Island znajdowała się

już za kołem podbiegunowym i słońce bardziej krążyło tu nad horyzontem, niż toczyło się po

niebie ze wschodu na zachód. Wzgórza i doliny skąpane były w niegasnącym świetle. Dni nie

miały początku i kresu, zlewając się w zachwycającą pełnię czasu. Skąpiła więc sobie snu,

woląc podążać za stadkiem reniferów i regenerując siły krótkimi drzemkami. Nie miała do

stracenia ani godziny. Za kilka tygodni skończy się lato i będzie musiała wraz z innymi

uczestnikami wyprawy wracać do Calgary, by opracować zebrany tu materiał.

Po owalnym stawie po prawej pływało stadko nurów, ptaków wodnych o czerwonych

szyjach, ostro zakończonych dziobach i krótkich skrzydłach. Na jej widok wydały

ostrzegawczy sygnał, dźwięk wręcz niesamowity, jakby żałobny. Ostrożnie ominęła ich

ukryte w szuwarach gniazda.

Na tle nieba czerniły się klify Whale Island. Garry obiecywał, że któregoś dnia zabierze ją

tam, razem z Pam. Smutną atrakcją wyspy były dawne obozowiska wielorybników, usiane

kośćmi waleni pomordowanych w przeciągu minionych stuleci. Podnosiły natomiast na duchu

uczepione skał gniazda białozorów islandzkich, niezwykle rzadkich białopiórych

drapieżników dalekiej północy.

Kathrin przekroczyła granicę obozowiska. Była piekielnie głodna. Ssało ją w żołądku, a

ślina miała gorzki posmak. Liczyła, że Pam, dziewczyna Garry’ego, która robiła tu za

kucharkę, poczęstuje ją jakąś pachnącą smakowitością. Wreszcie prawdziwe żarcie, zamiast

tych skąpych suszonych racji, pomyślała sennie.

Barak, który spełniał potrójną rolę: kuchni, jadalni i biblioteki, pomalowany był na kolor

jaskrawo-pomarańczowy. Kathrin pchnęła drzwi ganku, zrzuciła plecak na podłogę i oparła

się plecami o ścianę. Chwilę odpoczywała, wsłuchując się w śmiechy i głosy dobiegające ze

środka.

Następnie uwolniła stopy z gumowych butów z cholewami i w samych skarpetach weszła

do jadalni.

Uderzyła w nią fala gorąca. Zdjęła więc kurtkę i ściągnęła z głowy wełnianą narciarską

czapkę z pomponem. Uwolnione włosy opadły w artystycznym nieładzie na jej policzki i

ramiona.

Wciągnęła nosem powietrze.

– Mam nadzieję, chłopaki, że zostawiliście mi coś do żarcia.

Wszystkie głowy zwróciły się w jej kierunku.

– Owszem, zostało tego tyle, że na pewno zdołasz zaspokoić swój apetyt – odparł Karl w

swojej nienagannej, wyuczonej angielszczyźnie.

– Nie znajdziesz ani okruszyny – powiedział Calvin. – Zresztą i tak jesteś za gruba.

Pam parsknęła śmiechem. Pasjonowała się swoim kucharzeniem, a dowodem tego była

między innymi jej pulchna sylwetka. Szczerze zazdrościła Kathrin, że ta potrafi nakładać

sobie pełne talerze i mimo to zachowywać idealną linię.

– Zaraz podgrzeję ci kolację – powiedziała, podrywając się zza stołu. – Potrwa to tylko

chwilę.

Karl był wysokim i chudym okularnikiem, niesamowicie mądrym i śmiertelnie

poważnym. Przyjechał ze Szwecji w ramach wymiany naukowej. Calvin, grubasek niskiego

wzrostu, a więc zupełne przeciwieństwo Karla, kochał piękne kobiety oraz płatanie komuś

figli, niekoniecznie zresztą w tej kolejności. Odgrywał rolę zakochanego do obłędu w

Kathrin, a szczególnie w jej ciemnych oczach i kasztanowatych włosach. A jednak, nawet

dzieląc z nim namiot gdzieś w leśnej głuszy, Kathrin wiedziałaby, iż z jego strony nie grozi

jej żadne napastowanie. Bardzo go lubiła.

– Myślałam, że zbierasz próbki glonów na mokradłach – powiedziała, siadając za stołem.

– Przemoczyłem skarpetki i wróciłem, żeby je wysuszyć. A jak twoje reny arktyczne?

Kathrin, której upał panujący w pomieszczeniu coraz bardziej dawał się we znaki,

ściągnęła przez głowę sweter. Teraz jej włosy pięknie kontrastowały z zieloną koszulą.

– Są cudowne! Obserwowałam je przez pięć dni i zamierzam wrócić do nich już jutro. –

Uchwyciła spojrzenie Garry’ego, który stał przy piecu i skubał swoją brodę.

– Oczywiście pod warunkiem, że uda mi się zakosztować dziś sauny.

– Nie ma sprawy – rzekł Garry. – Już moja w tym głowa, żebyś wypociła cały ten

pięciodniowy brud. A co do powrotu w tundrę, to chyba będziesz miała towarzysza. On

również interesuje się reniferami.

Uniosła pytająco brwi. Czyżby minione pięć dni miały być ostatnimi dniami rozkosznej

samotności?

W tym momencie doleciał ją z tyłu jakiś męski głos.

R274. Field Sandra - Słońce w środku nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: