Dye Dale A. - Pluton.pdf - Książki - midgeure

Dale A. Dye

Pluton

„Młodzieńcze, raduj się swoją młodością"...

Eklezjasta

Przekład Robert P. Lipski

Rozpościerając swój złowieszczy hiskowaty kaptur na kształt talerza, wąż

wystawił ruchliwy, widełkowaty język, aby smakować przesiąknięte wilgocią

powietrze wokół swojej ofiary. Kołysał się przez chwilę, jakby delektował się

napięciem i strachem, które namacalnymi falami rozlewały się na twarzy młodego

człowieka. Śmierć była blisko i wydawało się, że ofiara nie jest w stanie jej

uniknąć.

Atak był gwałtowny i szybki. Bolesny skurcz przeszył młodego człowieka i dał

się słyszeć przeciągły syk rozkoszy, gdy wąż zatopił swoje zęby w jego

policzku. Mężczyzna targnął konwulsyjnie całym ciałem i wyciągnął rękę, by się

na niej oprzeć i znaleźć się jak najdalej od swojej śmierci.

— Do cholery, Taylor! Czego się, kurwa, rozpychasz! — warknął szeregowy Lemuel

Gardner, kiedy dłoń młodego człowieka zacisnęła się z całych sił na jego

kolanie. — Jeżeli tak wydziwiasz tu, na pokładzie zwykłego małego samolotu,

który ma cię dowieźć na front, to co się będzie działo, jak się już znajdziesz

w ogniu walki? — Opasły brzuch Gardnera podrygiwał od śmiechu, ale w ryku

potężnych turbośmigłowych silników transportowca C-130 raczej trudno było

cokolwiek usłyszeć.

Szeregowiec Chris Taylor otarł piekący pot z kącików oczu i odwzajemnił

uśmiech. Nie musiał słyszeć gwałtów -

nego rechotu farmera z Georgii. Rozpoznawał go bez pudła po setkach innych,

podobnych do tej, chwil niepewności i wahania, jakie miewał podczas

przeszkolenia w Forcie Jackson i w ośrodku uzupełnień nad Zatoką Cam Ranh.

Wydawało mu się całkiem oczywiste, że Gardner znów parsknie śmiechem, kiedy

dotrą na miejsce do Cu Chi, placówki dywizji piechoty, do której zostali

przydzieleni na następne trzysta sześćdziesiąt pięć dni.

— Jezu — skomentował Taylor, gdy olbrzymi samolot kołował na wyznaczone dlań

stanowisko. — Śniły mi się węże.

Tym razem usłyszał, jak Gardner sapnął przeciągle. — Zbastuj, chłopie. Lepiej

nie myśl teraz o żadnych wężach. Przyjechaliśmy tu na wojnę, żeby trochę

postrzelać.

Taylor skinął głową, gdy tamten skończył swój wywód, i zaczai zbierać należące

do armii rzeczy, które zezwolono mu przywieźć tu z Cam Ranh. W czasie

pogmatwanego procesu wcielania do wojska i przeniesienia do Wietnamu został,

aczkolwiek zupełnie mimowolnie, najlepszym kumplem Gardnera. Mimo wszystko

jednak sytuacja, w jakiej się znalazł, nie była zbyt różowa.

Kiedy samolot z rykiem toczył się w stronę terminalu pasażerskiego, Chris miał

chwilę czasu, aby się nad tym zastanowić. On i Gardner powinni odpychać się

nawzajem jak przeciwległe bieguny magnesu. Taylor miał za sobą niemal cały

college, pochodził z dobrej nowojorskiej rodziny i uważał ludzi w typie

Gardnera za błaznów; karykatury rodem z kiepskich powieści. W innych

okolicznościach Chrisa można by nazwać wymyślnym mieszczuchem. W wojsku ludzie

jego pokroju zaliczani byli do samotników, snobów albo fujar, w zależności od

miejsca i sytuacji.

Gardner, praktycznie rzecz biorąc, nie był wykształcony, czerpał wiedzę

praktyczną, przekazywaną w jego farmerskiej rodzinie z ojca na syna. Dorastał

na jednej z większych farm w Georgii i jedyną podróżą, jaką kiedykolwiek

odbył, była ta do Atlanty, która przerodziła się w wielką kontynentalną

wyprawę.

Podczas gdy Taylor zgłosił się do wojska na ochotnika, niejako dla kaprysu,

oczekując głębokich i znaczących wrażeń emocjonalnych w czasie brutalnego

rytuału wcielania, Gardner został najzwyczajniej w świecie powołany i nic nie

było w stanie go uchronić przed znalezieniem się w połu-dniowo-wschodniej

Azji.

Te, jakże kolosalne, różnice zdawały się nie mieć dla Gardnera najmniejszego

znaczenia. Owego fatalnego dnia, w Cam Ranh, kiedy ich obu wyznaczono do

czyszczenia kibli tylko dlatego, że nie mieli nic lepszego do roboty, po

prostu przyczepił się do Chrisa jak pijawka. Bez jakiegokolwiek wyraźnego

powodu Gardner zaprzestał nagle skrobania urynału i, mimo że w pomieszczeniu

unosiła się ostra woń środka dezynfekcyjnego, uśmiechnął się, po czym

stwierdził, że cieszy się, iż dobry Bóg znalazł mu w woju kolesia. Z braku

konkretnych przeciwwskazań Chris zgodził się zostać owym „kolesiem". Związek

ten uczynił go wyjątkowo nerwowym. Wyglądało to niemal tak, jakby wstydził

się, że adoptował opóźnione w rozwoju dziecko.

Kiedy C-130 zatrzymał się, a tylko jego cztery olbrzymie silniki obracały się

niczym skrzydła wiatraka, Chris spojrzał na Gardnera. Mężczyzna uśmiechał się,

szczerząc zęby do czterdziestu lub więcej innych rekrutów, którzy wraz z nimi

zostali przysłani do jednostki w Cu Chi. I robił to co zawsze, kiedy czuł się

zestresowany: uśmiechał się,

pocił obficie i oglądał wymiętoszone zdjęcie swojej przyjaciółki Lucy Jean.

Z przerażającym sykiem dekompresji olbrzymia tylna klapa transportowca C-130

zaczęła opuszczać się ku ziemi. Choć wszyscy nowo przybyli nie mogli się już

doczekać, aby zobaczyć swój obecny „dom", w pierwszej chwili cofnęli się pod

wpływem podmuchu gorącego, dusznego, ciężkiego powietrza, które wdarło się do

wnętrza samolotu wraz z gęstymi tumanami czerwonego kurzu. Znudzony członek

obsługi skinął, aby wyszli, i Chris, podniósłszy z podłogi swój worek,

poczłapał wolno na tył samolotu. Powietrze było tak ciężkie od wilgoci i

kurzu, że miał wrażenie, iż nie wchodzi, lecz wpływa na tę arenę wojny. Na

rozpalonym pasie Gardner wraz z kilkoma nowymi żołnierzami wyjęli kieszonkowe

aparaty fotograficzne, zakupione w Cam Ranh, i kręcąc piruety jak baletnice,

zaczęli robić zdjęcia wszystkiego, co znajdowało się w zasięgu wzroku. Nie

było tego dużo.

Powiedziano im, żeby nie oddalali się od samolotu i bagażu, dopóki nie zjawi

się ktoś z dywizji. Chris wyszedł spod ogona samolotu, by po raz pierwszy

rzucić okiem na strefę bojową poza terenem Cam Ranh; poza światem

wypastowanych do połysku wojskowych butów, sztywnych, odprasowanych mundurów i

armijnych biurokratów. To nie było to, czego się spodziewał.

Raczej trudno byłoby tu sobie wyobrazić przykłady he-roizmu czy zaciekłe boje

z nacierającymi oddziałami * wro-

* Ze względu na specyficzną strukturę armii amerykańskiej i odmienną

terminologię wojskową pozostawiamy nazwy zgodnie z brzmieniem oryginalnym.

Odnosi się to również do określenia oddział. — Red.

ga. Gdzie było wzgórze, które Chris wyobrażał sobie w patriotycznych

fantazjach? Jak człowiek mógł ustanowić swój ostatni bastion — przyczółek

ostatniej szansy — na sterylnym pasie betonu? Wizerunek ten, bardzo szybko

zaczął przybierać nowe kształty. Jego ojciec ostrzegł go — przepełniony wiedzą

i pewnością siebie typową dla zapleczowca — że w piechocie nie ma za grosz

wspaniałości, ale Chris zignorował te słowa. Podobnie jak zignorował

propozycję komisji, którą złożono mu podczas przeszkolenia w Forcie Jackson.

Ojciec nie rozumiał tego, podobnie jak oficerowie taktyczni, próbujący

wyperswadować mu jego decyzję.

„Jeżeli chciałeś wypełnić swój obowiązek wobec kraju, jeśli pragnąłeś stać się

jednym z prawdziwych ludzi walczących dla dobra swojej ojczyzny, zgłaszałeś

się na ochotnika do piechoty i wysyłali cię do Wietnamu. Śmietanka zawsze

wypłynie na wierzch". Chris czuł to podświadomie, w głębi duszy, gdzie skrywał

swoje najszczersze uczucia — patriotyzm i dumę, nie tknięte przez postawy i

pozy jego szkolnych kolegów. Mogli spuszczać nosy na kwintę, stwierdzać, że są

na to za dobrzy i nazywać patriotyzm przestarzałym pojęciem, ale mimo to byli

przecież ludźmi, którzy wiedzieli, co znaczy obowiązek i zdawali sobie sprawę,

że to musi być zrobione.

Niemniej jednak miejsce to nie wyglądało nazbyt imponująco. Wszystko zdawało

się mieć czerwonawy odcień. Budynki, samoloty, nawet ludzie spacerujący

wokoło, w różnych stadiach nagości, wszystko nosiło na sobie ślady patyny w

postaci rdzawego kurzu.

„Gdzie, do cholery, jest dżungla? — zastanawiał się. Czy nie szkolono go do

wojny w dżungli?"

Nie było najmniejszych wątpliwości. Napis na ścianie

terminalu głosił, że była to placówka Dwudziestej Piątej Dywizji Piechoty

(„Tropikalna Błyskawica"), a to oznaczało, że dotarł do miejsca swego

przeznaczenia. Być może te zielone wzgórza, majaczące w oddali, były dżunglą.

W każdym razie nie było jej tam, gdzie —jak przypuszczał — być powinna. „Czemu

do cholery nie mogli wziąć tego pod uwagę i wysłać ochotnika w miejsce, w

którym chciał się znaleźć?"

Chris podrapał się w swędzące lewe ramię i poczuł pod palcami nieregularny

kształt insygniów jego nowej dywizji. Jakiś rodzaj pieprzonego tropikalnego

liścia z przecinającą go błyskawicą. Dlaczego nie była to odznaka z zaszczytną

tarczą Pierwszej Dywizji Kawaleryjskiej? To mogłoby wzbudzić w człowieku

dodatkowe emocje; dumę z noszenia tego symbolu, l gdyby nadszedł czas, i

śmietanka wypłynęłaby na wierzch, mógłby, dla inspiracji, sięgnąć pamięcią

wstecz, do historii wielkiej jednostki, służącej z oddaniem wielkiemu

narodowi.

Chris zastanawiał się nad możliwością przeniesienia, kiedy nagle usłyszał

cichy, buczący dźwięk. Skoncentrował na nim całą swoją uwagę, próbując nie

wsłuchiwać się w pełną podniecenia paplaninę rekrutów, stłumione przekleństwa

obsługi lotniska, zajmującej się rozładowywaniem bagaży i w trzaski migawek

aparatów fotograficznych. Dźwięk ten był dziwnie złowieszczy — jak brzęczenie

wokół stacji wysokiego napięcia.

Ruszył w stronę drugiego końca samolotu i odnalazł źródło tego dźwięku.

— Czy to jest to, o czym myślę?

— Gardner nie uśmiechał się już. Stał obok Chrisa i oddychał ciężko przez nos.

Nie mogli oderwać oczu od długie-

go rzędu czarnych gumowych worków spowitych grubą warstwą niebiesko-czarnych

much. Owady wzbiły się w powietrze, kiedy półnagi żołnierz przegonił je

gwałtownym ruchem ręki i ukląkł przy worku.

Ze złością schwycił płowożółtą plakietkę przymocowaną do zamka błyskawicznego.

Sprawdził parę danych i zapisał coś w notatniku, który miał przy sobie. Kiedy

podszedł do następnego worka, rój much ponownie zaczął urzędować, konsumując

jakąś niewidzialną, pokrywającą gumę, substancję, która wyciekała z ciała

znajdującego się wewnątrz.

Chris chwytał wszystko, co mu wpadło w ręce, na temat Wietnamu, zanim

zdecydował się na wstąpienie do wojska. Przypomniał sobie wzmianki o odważnych

żołnierzach, którzy polegli w walce, o ich pogrążonych w smutku, acz równie

dzielnych, pozostałych przy życiu kolegach. Dlaczego nie wiedział tego? Czy to

naprawdę byli polegli amerykańscy żołnierze? A może to jakiś dziwny,

makabryczny rytuał inicjacji, mający na celu wzajemne zbratanie żołnierzy? Nie

dane mu było się nad tym zastanowić.

— Lepiej spieprzajcie z powrotem na pokład tego „ptaka", Świeże Mięso... zanim

wsadzą was do któregoś z tych worków.

Chris i Gardner unieśli wzrok i zobaczyli grupkę ob-szarpańców zmierzających w

stronę pustego już C-130. Nie trudno się było domyślić, że ludzie ci

zakończyli właśnie swoją służbę i powracają do domu. Tyle tylko, że oni wcale

nie przypominali żołnierzy. W porównaniu z nowo przybyłymi, o krótko

przyciętych włosach i w nowych ciemnozielonych mundurach, mężczyźni, którzy

wykrzykiwali pod ich adresem uszczypliwe uwagi i obelgi, wyglądali jak... jak

odziani w łachmany partyzanci. Chris miał przez chwilę wrażenie, że znalazł

się oko w oko z oddziałem wroga. Wyglądali tak, jak jego zdaniem powinni

wyglądać weterani Yietcongu. Ale ich język był silny, dźwięczny, wibrujący, no

i, rzecz jasna, był to angielski.

— No, co chłopaki? Mówicie sobie — to tylko trzysta sześćdziesiąt pięć dni i

przebudzenie ze snu? Człowieku, pokochasz Wietnam... spodoba ci się. Nigdy go

nie zapomnisz!

— Pierdoleni Nowi, chłopie. Wiedzcie o tym, że spędziłem więcej czasu w

medewaku* niż wy, chłopcy, tutaj, w Wietnamie!

Chris rozpoznawał język, ale miał trudności ze słownictwem. Patrzył z

zakłopotaniem na niemal białą skórę wojskowych butów rezerwistów. Kilka par

trzymało się razem tylko dzięki grubym paskom taśmy klejącej. Ich mundury były

wyblakłe od słońca i potu — prawie białe — zmodyfikowane, podarte,

postrzępione i połatane. Chris nigdy nie przypuszczał, że regulamin wojskowy

zezwala na noszenie tak zniszczonych mundurów. Wielu mężczyzn miało klamry od

pasków ozdobione gwiazdkami, a jeden osobnik uginał się pod ciężarem

zdezelowanej gitary, marki Yamaha, i broni, w której Chris rozpoznał chiński

karabin typu SKS.

Mieli długie włosy (co również było wbrew regulaminowi). Chris niemal

podświadomie przesunął spoconą ręką po pokrytym krótkim zarostem karku —

rezultacie jego ostat-

* Medewak (skrót od Medical evacuation) — operacja mająca na celu wywiezienie

rannych z terenu walk. Potocznie nazwa helikoptera sanitarnego.

niej wizyty u obozowego fryzjera w Cam Ranh. Wszyscy weterani znaleźli się już

na pokładzie C-130 i uwagę Chrisa ponownie przykuło natarczywe brzęczenie

much. Żołnierze uzupełnieniowi układali worki ze zwłokami na drewnianych

noszach, żeby wnieść je do wnętrza ładowni samolotu.

Chris czuł potworny żar, bijący od asfaltu, przez grube podeszwy swoich

nowiutkich wojskowych butów i miał nadzieję, że rumieniec wściekłości na jego

obliczu zainteresowani obserwatorzy potraktują jako efekt dokuczliwego skwaru.

Był na tyle inteligentny, że zdawał sobie sprawę, iż pierwszy dzień w strefie

działań wojennych nie jest najlepszą porą do okazywania uczuć, takich jak

wściekłość czy choćby dezaprobata. Jeżeli nauczył się czegokolwiek w trakcie

swojej krótkiej wojskowej kariery, to tylko tego, że jedyne, co go tu może

spotkać, to srogie rozczarowanie.

Dye Dale A. - Pluton.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: